ทำไมคนที่เราคิดว่าทุกๆอย่างโอเคสำหรับเรา แต่พอคุยความรู้สึกมันกลับไปไม่สุด [เพราเขาไม่ใช่ หรือ เราเองที่ไม่ยอมเปิดใจ]

ตอนนี้จขกท.กำลังคุยกับคนๆนึงอยู่ พึ่งรู้จักกันไม่นาน ไม่เคยเจอกัน แต่เราคุยกันผ่านไทางไลน์
เราคุยกันจนพอที่จะรู้ถึงตัวตนของเขา โดยรวมแล้วถือว่าโอเคเลยค่ะ เพราะเขาเป็นคนที่มีธรรมะในจิตใจ
ซึ่งเราก็ชอบนะคนแบบนี้ หายากค่ะ ชวนกันสวดมนต์ก่อนนอน ใส่บาตรตอนเช้า เราจะชอบมากๆคนที่ออกแนวธรรมะธรรโม
คุยแล้วก็รู้สึกดีนะคะ  แต่มันยังไม่ได้ดีที่สุด เราไม่ได้รู้สึกอยากคุยกับเขาตลอดเวลา หรือเพราะเราที่เป็นพวกอินดี้ ชอบอยู่กับตัวเองซะมากกว่า
พยายามหาเหตุผลนะคะ แต่ก็คิดไม่ตก ว่าทำไมคนที่ทุกๆอย่างเราคิดว่าโอเคสำหรับเรา แต่พอได้คุยเราถึงไม่ได้รู้สึกดีที่สุด
เพราะว่าเขาไม่ใช่ หรือเพราะเราเองที่ยังไม่ยอมเปิดใจที่จะรับใครเข้ามา เพราะก่อนหน้านี้เราเฮิร์ทหนักเรื่องแฟนเก่าจนสร้างกำแพงขึ้นมารอบด้าน
แต่พอเราอยากจะเปิดใจ และคิดว่าคนๆนี้ดีพอและน่าจะเข้ากันได้ ทุกๆอย่างนี้เราคิดไปเองรึเปล่า?  ทำไมความรู้สึกมันไม่ไป?

สับสนกับความรู้สึกของตัวเองค่ะ!!!