วันนี้หนูสมัครเป็นสมาชิกพันทิปครั้งแรก หนูมีเรื่องที่ไม่สบายใจ ตอนประมาณ 9.40 เก้าโมงครึ่งเศษๆ
พ่อหนูออกจากบ้านค่ะ ปกติหนูเป็นคนตื่นสาย แต่ได้ยินเสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันหนูเลยตื่นขึ้นมา หนูเห็นพ่อเดินลงมาจากบันได (หนูนอนข้างล่างกับน้องและยายค่ะ) เห็นพ่อถือกระเป๋าใบนึง เล็กๆ พ่อเอาเสื้อผ้าไปแค่ 3 ชุด กับแปรงสีฟันยาสีฟัน และติดเงินสดไปพันนึง หนูเห็นแล้วร้องไห้ออกมาเลยค่ะ หนูตกใจมาก หนูเอาตัวดันประตูบ้านเอาไว้ นั่งลงไปค่ะแล้วเอาขายันบันได้ไว้เพราะบันไดติดกับประตูบ้าน พ่อพยายามดึงออกแต่ก็ไม่สำเร็จ หนูพยายามพูดกับพ่อ หนูรักพ่อ อยู่กับหนูกับน้องนะ พ่อเขาก็บอกรักหนู เขาบอกว่าพ่อจะไปดูดบุหรี่ข้างนอกเอง แปปเดียวพ่อรักหนูไม่มีไรหรอก หนูร้องไห้หนักมากหนูบอกพ่อไปว่า หนูไม่ได้ควายนะพ่อหนูโตแล้ว หนูไม่ใช่น้องที่จะเชื่อว่าพ่อไปจริงๆ นะ พ่อเขาเลยหยุดค่ะ ตัวเราก็นึกว่าพ่อไม่ไปที่ไหนได้ พ่อเดินไปหยิบกุญแจค่ะจะเดินไปเปิดประตูกระจกใหญ่ที่ห้องนั่งเล่น หนูว่างเข้าไปกอดขาพ่อค่ะ ร้องไห้หนักมาก ไม่เอาหนูไม่ให้พ่อไป หนูจะอยู่กับพ่อ พ่อต้องอยู่กับแม่ แม่เห็นแล้วเดินมาค่ะบอกพ่อว่าแค่ขอโทษแม่ก็จบแล้ว พ่อเลยบอกว่าพ่อผิดเอง หนูบอกพ่อไปว่า พ่อผิดพ่อก็ขอโทษแม่สิ แม่รักพ่อนะ พ่อก็รักแม่ แค่เรื่องเข้าใจผิดนิดเดียวเอง แค่ขอโทษแล้วก็จบอยู่กับหนูเหมือนเดิม แต่สุดท้ายพ่อก็ยังไปอยู่ดี หนูกอดขาพ่อแน่นค่ะยังไงก็ไม่ยอม น้องอีก 2 คนตื่นแล้วอีกคนนอนปิดหูค่ะ ก่อนวันนี้ที่พ่อแม่มีปากเสียงน้องจะปิดหูค่ะ อีกคนยังเด็กเลยไม่รู้อะไรเลยเล่นเกม (น้องคนกลาง10ขวบค่ะคนเล็ก8ขวบแต่หนู16) น้องก็งงๆ น้องมองสักพักนึงก็ไม่ได้สนใจ หนูไม่อยากให้น้องมายุ่งเลยยื้อพ่อไว้คนเดียว พอพ่อรู้ว่าหนูไม่ให้ไปเลยล็อคประตูกระจกค่ะ หนูเลยปล่อยขาพ่อ พ่อเลยรีบวิ่งไปประตูหน้าเหมือนเดิมแต่หนูเร็วกว่าเลยนั่งเอาขายันทันเหมือนเดิม ทำแบบนี้ไปสักพักค่ะ สลับประตูหน้าประตูกระจก จนพ่อวิ่งไปประตูด้านหลังอีกห้องนึง (พอดีชั้นล่างมันมีหลายห้องแล้วทุกห้องมีประตูออกหมดเลยค่ะ) แต่หนูวิ่งไปตามอยู่ดี หนูไม่รู้หนูเอาแรงมาจากไหน เพราะพ่อเป็นคนตัวใหญ่ค่ะส่วนหนูตัวเล็กแต่วันนี้หนูเอาแรงมาจากไหนไม่รู้ หนูสู้มากยังไงก็ไม่ยนอมหนูเป็นคนรักครอบครัวมาก ระหว่างเพื่อนครอบครัวปีใหม่เลือกไปเที่ยวกับใคร วัยรุ่นส่วนใหญ่ก็จะไปเคาท์ดาวน์กับเพื่อนสยามเซ็นทรัลแต่หนูเลือกที่จะอยู่กับครอบครัว แต่สุดท้ายพ่อวิ่งออกประตูหน้าได้ค่ะ แม่ร้องไห้ค่ะ บอกหนูว่าอย่าร้อง ปล่อยเขาเถอะ เดี๋ยวพ่อก็กลับมาเชื่อแม่สิ แต่หนูไม่ยอมปล่อย พ่อออกจากประตูบ้านได้แล้วกำลังใส่รองเท้าหนูวิ่งเข้าไปจับขาเหมือนเดิม ตอนนี้พ่อออกจากตัวบ้านได้แต่ยังไม่ออกจากรั้วบ้านค่ะ ยายเห็นยายเดินเข้ามาช่วยค่ะข้างงบ้านอีกคนเป็นยายเหมือนกันค่ะ ๖เพื่อนยายคนนี้เขารักพ่อมากค่ะ๗ เขาเลยมาช่วยเขากระชากกระเป๋าที่พ่อหนูหยิบไปด้วยออกค่ะ ยายหนูบอกว่าสัญญากับแม่สิว่าจะไม่ทำอีกแล้ว สงสารลูกบ้านลูกจะอยู่ยังไง พ่อหันมามองหนูค่ะ พ่อบอกรักหนูอีกครั้งหนูคือแก้วตาดวงใจพ่อ หนูร้องไห้หนักกว่าเดิม บอกพ่อถ้าพ่อไปหนูไปด้วย หนูอยู่ไม่ได้ถ้าขาดพ่อแม่ไปคนนึง หนูเป็นห่วงพ่อ ยายข้างบ้านร้องไห้ค่ะ เรียกชื่อพ่อ อย่าไปนะอยู่นี่แหละ แม่มองจากในบ้านค่ะ แม่เสียใจเหมือนกัน สุดท้ายพ่อบอกโอเคๆ แล้วพ่อไปนั่งตรงม้านั่งในสวนค่ะ หนูเห็นมียายกับยายข้างบ้านอยู่ หนูเลยฝากพ่อไว้ก่อน ขอแปรงฟันล้างหน้า หนูเข้าไปเจอแม่ แม่ร้องไห้ค่ะ แม่เตรยมอาหารให้พวกหนู เพราะทุกเช้าพ่อแม่ไปทำงานก็จะเตรียมข้าวปลาไว้ให้แล้วฝากยายคอยดูแล หฯุล้างหน้าเสร็จรีบออกมาค่ะ ไปนั่งม้านั่งอีกตัวข้างๆ พ่อ ถือกระเป๋าตังค์พ่อไว้เผื่อพ่อจะไปขายของต่อ บอกพ่อว่าเรื่องมันนิดเดียวเอง หนูจะสอบแล้วนะ อยู่กับหนูเถอะ พ่อก็ถามว่าสอบวันไหนบ้าง หนูก็ตอบไปแล้วก็บอกว่าถึงหนูสอบเสร็จพ่อก็ห้ามไป พ่อบอกว่าจะไปที่บ้านพ่อ (หัวหิน) ลงของเหมือนที่ทำอยู่ เอาไปขายขอที่นิดหน่อยพอหาเงินได้ก็ค่อยตั้งตัว อยู่กับญาติพ่อพ่อไม่เป็นไรสบาย ยายเดินมาคุยต่อค่ะ หนูนั่งร้องไห้เงียบ หมาหนูก็กระโดดมานอนข้างๆ หนูเงียบอย่างเดียว พ่อบอกว่าพ่อทำให้พวกหนูสบายแล้ว หนูมีครบทุกอย่างแล้ว บ้านหนูก็มีบ้านยายก็มี รถก็มีนู่นนี่นั่นหนูมีหมดแล้ว หัดขับรถได้แล้วนะตอน 18 ก็ไปทำใบขับขี่ หนูเลยตอบไปว่าแล้วพ่อล่ะ หนูจะมีพ่อมั้ย หนูมีทุกอย่างแต่ไม่มีพ่อมันก็เหมือนไม่มี อยู่กับหนูนะ ตอนนั้นหนูเสียใจมากค่ะ เงียบทั้งสามคน ตัวหนูเหมือนปลงๆ ไปแล้ว สักพักหลังจากที่นั่งตรงนั้นไปเกือบ 10 นาที พ่อเดินออกไปค่ะเดินไปเลยไปแต่ตัวกับเงินแค่พันเดียว หมาหนูวิ่งตามค่ะ ไม่รู้หมามันจะรู้ป่าวมันหันมามองหนูนะคะ หมามันก็สนิทกับพ่อค่ะ เพราะทุกเย็นหลังจากทำงานกลับมาบ้านพ่อจะนั่งตรงศาลาน้แล้วหมาหนูก็จะด้วยกันพ่อก็เอากลับแกล้มให้หมากินอย่างนี้ทุกวัน หมามันวิ่งตามค่ะ หนูร้องไห้ ตะโกนออกไป พ่อดูสิขณะ ชื่อหมา มันยังวิ่งตามพ่อเลย พ่อเดินต่อไปค่ะ หนูนั่งม้านั่งเฉยๆ กอดกระเป๋าคาดเอวพ่อไว้ ไม่ลุกไปไหน ไม่ได้ร้องไห้ รู้สึกเหมือนเราปล่อย ปลง หนูได้ยินเสียงยายวิ่งตามไปค่ะ เรียกชื่อพ่อหนู ยายข้างบ้านตรงนู้นเห็นเรียกตามค่ะ อย่าไปเลยๆ สักพักนึงหนูร้องไห้หนักมากค่ะ เหมือนทุกอย่างที่ทำมามันยื้ออะไรไม่ได้เลย หนูเดินเข้าไปในบ้านแม่เดินออกมาพอดี แม่จมูกแดงมากค่ะ แม่บอกจะไปขายของแล้วนะ แต่ก็เดินเข้ามาในบ้านอีกครั้ง บอกอย่าลืมให้น้ำชาอากง ดูแลน้องหาข้าวกิน บลาๆ หนูก็ค่ะๆๆๆ ล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ตอนนั้นใจหนูคิดว่า ยายข้างบ้านคงรั้งพ่อได้ พ่ออาจนั่งอยู่แถวนั้น หนูคุยกับแม่ค่ะ หัวเราะกับแม่ แม่บอกว่าวันจันทร์นี้ต้องไปเรียนนั่งรถตู้ไปนะ เพราะแม่หนูขับรถไม่เป็นค่ะ จักรยานยังขับไม่แข็งเลย หนูเลยค่ะๆๆๆๆๆๆๆ แล้วแม่ก็ออกไปข้างนอก หนูนั่งในบ้านสักพักหนูเดินออกไปข้างนอกค่ะ เดินผ่านบ้านยายข้างบ้านมองเข้าไปว่าพ่ออยู่หรือเปล่า แล้วก็เดินข้ามไปอีกซอยค่ะ ไปบ้านยายเห็นแม่นั่งอยู่บ้านยาย เลยถามยายว่าพ่อล่ะ พ่ออยู่ไหน ยายบอกพ่อไปแล้วเดินไปแล้ว หนูตกใจค่ะแต่ไม่ร้องไห้ เลยถามต่อไปยังไง ไม่ได้อยู่บ้านยายข้างบ้านหรอ ยายบอกพ่อเดินไปไหนไม่รู้ ไม่ได้อยู่ จะอยู่ได้ยังไง ยายกำลังเอาเสื้อผ้าไปแขวนตากข้างนอกค่ะ แม่บอกไปช่วยสิ หนูเลยไปช่วยยายตากผ้าพอช่วยเสร็จ แม่ก็บอกกลับบ้านไปดูแลน้องได้แล้ว หนูเลยเดินไป ก่อนจะไปก็ล้อๆ แม่ จมูกแดงหน้าขาวตลกจังแล้วก็กลับบ้านอีกบ้านไป ไปหาน้องคุยกับน้อง น้องคนกลางถาม พ่อไม่อยู่แล้วหรอ หนูร้องไห้ออกมาค่ะหนักมาก หนูเรียกน้องมาคุยกับนั่งจับเข่าคุยกัน3 คน หนูบอกน้องคนเล็กไปว่าพ่ออะรักพวกเราทุกคนเท่ากันแต่พ่อห่วงแกที่สุด ตอนแรกน้องก็งงๆ ค่ะ บอกน้องไปว่าพ่อพยายามเล่นนู่นนี่นั่นเพราะพ่อรักพวกแกทั้ง 2 คน แต่พวกแกสนิทกับแม่มากกว่า พ่อเขาก็ไม่ได้อะไร แต่รู้เอาไว้ ว่าเงินที่เราใช้คือเงินที่พ่อกับแม่หามาให้ ตอนนี้แม่ทำงานคนเดียวใช้เงินให้ประหยัดๆ น้องคนเล็กเริ่มร้องไห้ค่ะ คนกลางกอดหนู หนูก็บอกสิ่งที่พ่อทำให้พวกหนู บอกแป้นบาสที่ทำพ่อก็ทำงานกับแม่ซื้อมาให้ กล้องวงจรปิดในบ้านพ่อก็เป็นคนติดเพราะว่าอยากดูพวกเรา อยากรู้ว่าพวกแกเป็นยังไง มีใครเข้ามามั้ย เขาเป็นห่วง ต่อไปนี้กล้องวงจรปิดคงไม่ได้ใช้แล้วแหละ มันคงไม่เคลื่อนซ้ายขวาอีกแล้ว พวกแกก็ไม่ต้องมานั่งปิดกล้องกันแล้ว มันไม่มีคนใช้แล้ว (ส่วนใหญ่พ่อเปิดค่ะ แม่นานๆทีจะเปิด พ่อใช้ส่วนมาก) น้องคนเล็กร้องไห้มากกว่าเดิมค่ะ คนกลางไม่ร้องแต่กอดหนูเหมือนเดิม หนูบอกพอๆไปหาไรกินกันไป แล้วพอคุยับน้องเสร็จ หนูก็มานั่งตั้งกระทู้ในนี้แหละค่ะ เป็นที่ระบายอย่างหนึ่ง อีกอย่างขอคำแนะนำ คือหนูทำใจไม่ได้จริงๆ หนูกลัว หนูเสียใจ หนูขาดพ่อไม่ได้ หนูร้องไห้ตลอดเวลาตอนนั่งพิมพ์หนูก็ร้องค่ะ ต่อให้เป็นพ่อหรือแม่ใครออกจากบ้านไปหนูก็ทำใจไม่ได้ แล้วหนูโตแล้ว 16 ปีที่ผ่านมาหนูใช้ชีวิตกับพ่อแม่ในบ้านหลังนี้ หนูติดพ่อกับแม่มาก พ่อเป็นคนที่หวงหนูมาก เพราะหนูเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อบอกหนูตลอดว่าพ่อไม่กลัวผีไม่กลัวอะไรไม่กลัวตาย แต่พ่อกลัวพวกหนูอดอยากลำบาก หนูรักลูกมากๆ พ่อไม่ใช่พ่อที่ดีที่สุดที่หนูเคยเจอ แต่พ่อคือผู้ชายที่รักพวกหนูมากที่สุด หนูควรทำยังไงดี หนูบอกให้เอาโทรศัพท์ไปด้วย แต่พ่อบอกพ่อให้พวกหนู หนูควรทำไงดีคะ หนูทำใจไม่ได้จริงๆ อังคารนี้หนูก็สอบแล้ว หนูไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลยค่ะ หนูเครียดมากๆ หนูไม่อยากไปโรงเรียน ทุกๆ อย่างมันเกี่ยวกับพ่อแม่หมดเลย หนูทำใจไม่ได้จริงๆ หนูรู้สึกผิด ที่ยื้อพ่อไม่ได้ หนูขอโทษน้องๆ กับตัวเองว่าหนูทำให้พ่ออยู่ได้หนูเสียใจมากค่ะ ควรทำยังไงดี ( หนูขอไม่บอกสาเหตุที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันนะคะ มันเป็นเรื่องเขาใจผิดกันค่ะ)
พ่อเพิ่งออกจากบ้าน หนูไม่รู้จะทำยังไงดี หนูอยู่อย่างนี้ไม่ได้
พ่อหนูออกจากบ้านค่ะ ปกติหนูเป็นคนตื่นสาย แต่ได้ยินเสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันหนูเลยตื่นขึ้นมา หนูเห็นพ่อเดินลงมาจากบันได (หนูนอนข้างล่างกับน้องและยายค่ะ) เห็นพ่อถือกระเป๋าใบนึง เล็กๆ พ่อเอาเสื้อผ้าไปแค่ 3 ชุด กับแปรงสีฟันยาสีฟัน และติดเงินสดไปพันนึง หนูเห็นแล้วร้องไห้ออกมาเลยค่ะ หนูตกใจมาก หนูเอาตัวดันประตูบ้านเอาไว้ นั่งลงไปค่ะแล้วเอาขายันบันได้ไว้เพราะบันไดติดกับประตูบ้าน พ่อพยายามดึงออกแต่ก็ไม่สำเร็จ หนูพยายามพูดกับพ่อ หนูรักพ่อ อยู่กับหนูกับน้องนะ พ่อเขาก็บอกรักหนู เขาบอกว่าพ่อจะไปดูดบุหรี่ข้างนอกเอง แปปเดียวพ่อรักหนูไม่มีไรหรอก หนูร้องไห้หนักมากหนูบอกพ่อไปว่า หนูไม่ได้ควายนะพ่อหนูโตแล้ว หนูไม่ใช่น้องที่จะเชื่อว่าพ่อไปจริงๆ นะ พ่อเขาเลยหยุดค่ะ ตัวเราก็นึกว่าพ่อไม่ไปที่ไหนได้ พ่อเดินไปหยิบกุญแจค่ะจะเดินไปเปิดประตูกระจกใหญ่ที่ห้องนั่งเล่น หนูว่างเข้าไปกอดขาพ่อค่ะ ร้องไห้หนักมาก ไม่เอาหนูไม่ให้พ่อไป หนูจะอยู่กับพ่อ พ่อต้องอยู่กับแม่ แม่เห็นแล้วเดินมาค่ะบอกพ่อว่าแค่ขอโทษแม่ก็จบแล้ว พ่อเลยบอกว่าพ่อผิดเอง หนูบอกพ่อไปว่า พ่อผิดพ่อก็ขอโทษแม่สิ แม่รักพ่อนะ พ่อก็รักแม่ แค่เรื่องเข้าใจผิดนิดเดียวเอง แค่ขอโทษแล้วก็จบอยู่กับหนูเหมือนเดิม แต่สุดท้ายพ่อก็ยังไปอยู่ดี หนูกอดขาพ่อแน่นค่ะยังไงก็ไม่ยอม น้องอีก 2 คนตื่นแล้วอีกคนนอนปิดหูค่ะ ก่อนวันนี้ที่พ่อแม่มีปากเสียงน้องจะปิดหูค่ะ อีกคนยังเด็กเลยไม่รู้อะไรเลยเล่นเกม (น้องคนกลาง10ขวบค่ะคนเล็ก8ขวบแต่หนู16) น้องก็งงๆ น้องมองสักพักนึงก็ไม่ได้สนใจ หนูไม่อยากให้น้องมายุ่งเลยยื้อพ่อไว้คนเดียว พอพ่อรู้ว่าหนูไม่ให้ไปเลยล็อคประตูกระจกค่ะ หนูเลยปล่อยขาพ่อ พ่อเลยรีบวิ่งไปประตูหน้าเหมือนเดิมแต่หนูเร็วกว่าเลยนั่งเอาขายันทันเหมือนเดิม ทำแบบนี้ไปสักพักค่ะ สลับประตูหน้าประตูกระจก จนพ่อวิ่งไปประตูด้านหลังอีกห้องนึง (พอดีชั้นล่างมันมีหลายห้องแล้วทุกห้องมีประตูออกหมดเลยค่ะ) แต่หนูวิ่งไปตามอยู่ดี หนูไม่รู้หนูเอาแรงมาจากไหน เพราะพ่อเป็นคนตัวใหญ่ค่ะส่วนหนูตัวเล็กแต่วันนี้หนูเอาแรงมาจากไหนไม่รู้ หนูสู้มากยังไงก็ไม่ยนอมหนูเป็นคนรักครอบครัวมาก ระหว่างเพื่อนครอบครัวปีใหม่เลือกไปเที่ยวกับใคร วัยรุ่นส่วนใหญ่ก็จะไปเคาท์ดาวน์กับเพื่อนสยามเซ็นทรัลแต่หนูเลือกที่จะอยู่กับครอบครัว แต่สุดท้ายพ่อวิ่งออกประตูหน้าได้ค่ะ แม่ร้องไห้ค่ะ บอกหนูว่าอย่าร้อง ปล่อยเขาเถอะ เดี๋ยวพ่อก็กลับมาเชื่อแม่สิ แต่หนูไม่ยอมปล่อย พ่อออกจากประตูบ้านได้แล้วกำลังใส่รองเท้าหนูวิ่งเข้าไปจับขาเหมือนเดิม ตอนนี้พ่อออกจากตัวบ้านได้แต่ยังไม่ออกจากรั้วบ้านค่ะ ยายเห็นยายเดินเข้ามาช่วยค่ะข้างงบ้านอีกคนเป็นยายเหมือนกันค่ะ ๖เพื่อนยายคนนี้เขารักพ่อมากค่ะ๗ เขาเลยมาช่วยเขากระชากกระเป๋าที่พ่อหนูหยิบไปด้วยออกค่ะ ยายหนูบอกว่าสัญญากับแม่สิว่าจะไม่ทำอีกแล้ว สงสารลูกบ้านลูกจะอยู่ยังไง พ่อหันมามองหนูค่ะ พ่อบอกรักหนูอีกครั้งหนูคือแก้วตาดวงใจพ่อ หนูร้องไห้หนักกว่าเดิม บอกพ่อถ้าพ่อไปหนูไปด้วย หนูอยู่ไม่ได้ถ้าขาดพ่อแม่ไปคนนึง หนูเป็นห่วงพ่อ ยายข้างบ้านร้องไห้ค่ะ เรียกชื่อพ่อ อย่าไปนะอยู่นี่แหละ แม่มองจากในบ้านค่ะ แม่เสียใจเหมือนกัน สุดท้ายพ่อบอกโอเคๆ แล้วพ่อไปนั่งตรงม้านั่งในสวนค่ะ หนูเห็นมียายกับยายข้างบ้านอยู่ หนูเลยฝากพ่อไว้ก่อน ขอแปรงฟันล้างหน้า หนูเข้าไปเจอแม่ แม่ร้องไห้ค่ะ แม่เตรยมอาหารให้พวกหนู เพราะทุกเช้าพ่อแม่ไปทำงานก็จะเตรียมข้าวปลาไว้ให้แล้วฝากยายคอยดูแล หฯุล้างหน้าเสร็จรีบออกมาค่ะ ไปนั่งม้านั่งอีกตัวข้างๆ พ่อ ถือกระเป๋าตังค์พ่อไว้เผื่อพ่อจะไปขายของต่อ บอกพ่อว่าเรื่องมันนิดเดียวเอง หนูจะสอบแล้วนะ อยู่กับหนูเถอะ พ่อก็ถามว่าสอบวันไหนบ้าง หนูก็ตอบไปแล้วก็บอกว่าถึงหนูสอบเสร็จพ่อก็ห้ามไป พ่อบอกว่าจะไปที่บ้านพ่อ (หัวหิน) ลงของเหมือนที่ทำอยู่ เอาไปขายขอที่นิดหน่อยพอหาเงินได้ก็ค่อยตั้งตัว อยู่กับญาติพ่อพ่อไม่เป็นไรสบาย ยายเดินมาคุยต่อค่ะ หนูนั่งร้องไห้เงียบ หมาหนูก็กระโดดมานอนข้างๆ หนูเงียบอย่างเดียว พ่อบอกว่าพ่อทำให้พวกหนูสบายแล้ว หนูมีครบทุกอย่างแล้ว บ้านหนูก็มีบ้านยายก็มี รถก็มีนู่นนี่นั่นหนูมีหมดแล้ว หัดขับรถได้แล้วนะตอน 18 ก็ไปทำใบขับขี่ หนูเลยตอบไปว่าแล้วพ่อล่ะ หนูจะมีพ่อมั้ย หนูมีทุกอย่างแต่ไม่มีพ่อมันก็เหมือนไม่มี อยู่กับหนูนะ ตอนนั้นหนูเสียใจมากค่ะ เงียบทั้งสามคน ตัวหนูเหมือนปลงๆ ไปแล้ว สักพักหลังจากที่นั่งตรงนั้นไปเกือบ 10 นาที พ่อเดินออกไปค่ะเดินไปเลยไปแต่ตัวกับเงินแค่พันเดียว หมาหนูวิ่งตามค่ะ ไม่รู้หมามันจะรู้ป่าวมันหันมามองหนูนะคะ หมามันก็สนิทกับพ่อค่ะ เพราะทุกเย็นหลังจากทำงานกลับมาบ้านพ่อจะนั่งตรงศาลาน้แล้วหมาหนูก็จะด้วยกันพ่อก็เอากลับแกล้มให้หมากินอย่างนี้ทุกวัน หมามันวิ่งตามค่ะ หนูร้องไห้ ตะโกนออกไป พ่อดูสิขณะ ชื่อหมา มันยังวิ่งตามพ่อเลย พ่อเดินต่อไปค่ะ หนูนั่งม้านั่งเฉยๆ กอดกระเป๋าคาดเอวพ่อไว้ ไม่ลุกไปไหน ไม่ได้ร้องไห้ รู้สึกเหมือนเราปล่อย ปลง หนูได้ยินเสียงยายวิ่งตามไปค่ะ เรียกชื่อพ่อหนู ยายข้างบ้านตรงนู้นเห็นเรียกตามค่ะ อย่าไปเลยๆ สักพักนึงหนูร้องไห้หนักมากค่ะ เหมือนทุกอย่างที่ทำมามันยื้ออะไรไม่ได้เลย หนูเดินเข้าไปในบ้านแม่เดินออกมาพอดี แม่จมูกแดงมากค่ะ แม่บอกจะไปขายของแล้วนะ แต่ก็เดินเข้ามาในบ้านอีกครั้ง บอกอย่าลืมให้น้ำชาอากง ดูแลน้องหาข้าวกิน บลาๆ หนูก็ค่ะๆๆๆ ล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ตอนนั้นใจหนูคิดว่า ยายข้างบ้านคงรั้งพ่อได้ พ่ออาจนั่งอยู่แถวนั้น หนูคุยกับแม่ค่ะ หัวเราะกับแม่ แม่บอกว่าวันจันทร์นี้ต้องไปเรียนนั่งรถตู้ไปนะ เพราะแม่หนูขับรถไม่เป็นค่ะ จักรยานยังขับไม่แข็งเลย หนูเลยค่ะๆๆๆๆๆๆๆ แล้วแม่ก็ออกไปข้างนอก หนูนั่งในบ้านสักพักหนูเดินออกไปข้างนอกค่ะ เดินผ่านบ้านยายข้างบ้านมองเข้าไปว่าพ่ออยู่หรือเปล่า แล้วก็เดินข้ามไปอีกซอยค่ะ ไปบ้านยายเห็นแม่นั่งอยู่บ้านยาย เลยถามยายว่าพ่อล่ะ พ่ออยู่ไหน ยายบอกพ่อไปแล้วเดินไปแล้ว หนูตกใจค่ะแต่ไม่ร้องไห้ เลยถามต่อไปยังไง ไม่ได้อยู่บ้านยายข้างบ้านหรอ ยายบอกพ่อเดินไปไหนไม่รู้ ไม่ได้อยู่ จะอยู่ได้ยังไง ยายกำลังเอาเสื้อผ้าไปแขวนตากข้างนอกค่ะ แม่บอกไปช่วยสิ หนูเลยไปช่วยยายตากผ้าพอช่วยเสร็จ แม่ก็บอกกลับบ้านไปดูแลน้องได้แล้ว หนูเลยเดินไป ก่อนจะไปก็ล้อๆ แม่ จมูกแดงหน้าขาวตลกจังแล้วก็กลับบ้านอีกบ้านไป ไปหาน้องคุยกับน้อง น้องคนกลางถาม พ่อไม่อยู่แล้วหรอ หนูร้องไห้ออกมาค่ะหนักมาก หนูเรียกน้องมาคุยกับนั่งจับเข่าคุยกัน3 คน หนูบอกน้องคนเล็กไปว่าพ่ออะรักพวกเราทุกคนเท่ากันแต่พ่อห่วงแกที่สุด ตอนแรกน้องก็งงๆ ค่ะ บอกน้องไปว่าพ่อพยายามเล่นนู่นนี่นั่นเพราะพ่อรักพวกแกทั้ง 2 คน แต่พวกแกสนิทกับแม่มากกว่า พ่อเขาก็ไม่ได้อะไร แต่รู้เอาไว้ ว่าเงินที่เราใช้คือเงินที่พ่อกับแม่หามาให้ ตอนนี้แม่ทำงานคนเดียวใช้เงินให้ประหยัดๆ น้องคนเล็กเริ่มร้องไห้ค่ะ คนกลางกอดหนู หนูก็บอกสิ่งที่พ่อทำให้พวกหนู บอกแป้นบาสที่ทำพ่อก็ทำงานกับแม่ซื้อมาให้ กล้องวงจรปิดในบ้านพ่อก็เป็นคนติดเพราะว่าอยากดูพวกเรา อยากรู้ว่าพวกแกเป็นยังไง มีใครเข้ามามั้ย เขาเป็นห่วง ต่อไปนี้กล้องวงจรปิดคงไม่ได้ใช้แล้วแหละ มันคงไม่เคลื่อนซ้ายขวาอีกแล้ว พวกแกก็ไม่ต้องมานั่งปิดกล้องกันแล้ว มันไม่มีคนใช้แล้ว (ส่วนใหญ่พ่อเปิดค่ะ แม่นานๆทีจะเปิด พ่อใช้ส่วนมาก) น้องคนเล็กร้องไห้มากกว่าเดิมค่ะ คนกลางไม่ร้องแต่กอดหนูเหมือนเดิม หนูบอกพอๆไปหาไรกินกันไป แล้วพอคุยับน้องเสร็จ หนูก็มานั่งตั้งกระทู้ในนี้แหละค่ะ เป็นที่ระบายอย่างหนึ่ง อีกอย่างขอคำแนะนำ คือหนูทำใจไม่ได้จริงๆ หนูกลัว หนูเสียใจ หนูขาดพ่อไม่ได้ หนูร้องไห้ตลอดเวลาตอนนั่งพิมพ์หนูก็ร้องค่ะ ต่อให้เป็นพ่อหรือแม่ใครออกจากบ้านไปหนูก็ทำใจไม่ได้ แล้วหนูโตแล้ว 16 ปีที่ผ่านมาหนูใช้ชีวิตกับพ่อแม่ในบ้านหลังนี้ หนูติดพ่อกับแม่มาก พ่อเป็นคนที่หวงหนูมาก เพราะหนูเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อบอกหนูตลอดว่าพ่อไม่กลัวผีไม่กลัวอะไรไม่กลัวตาย แต่พ่อกลัวพวกหนูอดอยากลำบาก หนูรักลูกมากๆ พ่อไม่ใช่พ่อที่ดีที่สุดที่หนูเคยเจอ แต่พ่อคือผู้ชายที่รักพวกหนูมากที่สุด หนูควรทำยังไงดี หนูบอกให้เอาโทรศัพท์ไปด้วย แต่พ่อบอกพ่อให้พวกหนู หนูควรทำไงดีคะ หนูทำใจไม่ได้จริงๆ อังคารนี้หนูก็สอบแล้ว หนูไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลยค่ะ หนูเครียดมากๆ หนูไม่อยากไปโรงเรียน ทุกๆ อย่างมันเกี่ยวกับพ่อแม่หมดเลย หนูทำใจไม่ได้จริงๆ หนูรู้สึกผิด ที่ยื้อพ่อไม่ได้ หนูขอโทษน้องๆ กับตัวเองว่าหนูทำให้พ่ออยู่ได้หนูเสียใจมากค่ะ ควรทำยังไงดี ( หนูขอไม่บอกสาเหตุที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันนะคะ มันเป็นเรื่องเขาใจผิดกันค่ะ)