เคยมั้ย เสียใจจนหมดศรัทธาในความรัก และ เปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน.

คือเราเคยมีแฟนคนนึง จะเรียกว่ารักแรกเลยก็ได้ เรากับแฟนรักกันมาก คบกันตั้งแต่มอสี่จนเข้ามหาลัย
และก็มาเลิกกันตอนเข้ามหาลัยเพราะเราติดเข้ารอบดาวคณะ แต่แฟนเราไม่ชอบ
เพราะต้องเก็บตัวซ้อมกิจกรรมจนดึกทุกวัน เราไม่มีเวลาให้เขาเลย แฟนเราเป็นคนหวงเรามาก
คือแทบขยับตัวทำอะไรไม่ได้หึงไปหมด เราเลยทะเลาะกันบ่อย แต่เราก็เข้าใจว่าเพราะเขารักเรา
แต่พอเวลาผ่านไป มันยิ่งมีเรื่องไม่เข้าใจกันหลายหลายเรื่อง และสุดท้ายเขาก็บอกเลิกเรา
เราเสียใจมากคือวันนั้นต้องอยู่กับเพื่อนทั้งวัน แต่พอเย็นวันที่บอกเลิกเขาก็มาง้อเราที่บ้านนะ
แต่เราไม่ออกไปเจอเขา คือเราเสียใจจนคิดว่าตัดไปเลยวันนี้จบไปเลยดีกว่า
ด้วยความที่เราก็น้อยใจเขามั้งว่าทำไมเรื่องแค่นี้ถึงต้องบอกเลิกกัน
และ ในที่เรารู้สึกแย่ที่สุด ก็มีคนเข้ามาบอกให้เรา"เข้มแข็ง"
เขาคือคนที่ติดเข้ารอบเดือนคณะกับเรา
ทำกิจกรรมด้วยกันทุกวันก็มีคุยกันเจอกันเหมือนคนรู้จักกันทั่วไปนี่แหละ
เวลาทำกิจกรรมด้วยกัน ก็แซวกันแกล้งกันเหมือนเพื่อนปกติ จนชอบกันและได้คบกันในที่สุด
เขาเป็นผู้ชายที่ตรงสเป็คเรามาก เขาเข้ามาคุยมาจีบเรา และเพราะเขาตรงสเป็คเราทุกอย่างทั้งรูปร่างหน้าตานิสัย
เราเลยตกลงคบกับเขา (ทั้งที่เพิ่งเลิกกับแฟนเก่าไม่นาน)
เขาเหมือนคนที่เข้ามาช่วยชีวิตเราในวันที่เราแย่ที่สุด เราเลยรักเขามาก
และแม้แฟนเก่าเราจะตามง้อเรา เราก็ไม่เอาและปฏิเสธแฟนเก่าเราตลอด
หลังจากนั้นเราก็แอบที่บ้านออกมาเช่าหอ เพราะแฟนเราอยากมีเวลาอยู่กับเรามากขึ้นเขาขอให้เราเช่าหอเราก็เช่า
ปกติที่บ้านเราหวงเรามากไม่ให้ไปนอนที่อื่นเลยเราเลยต้องโกหกที่บ้านว่าทำกิจกรรมนอนมหาลัยบ้าง
นอนหอเพื่อนบ้าง ที่บ้านเราก็ไม่ได้ว่าอะไร
และ ความรักของเรากับแฟนเราก็ไปกันด้วยดี เราเป็นคู่รักที่มีคนติดตามเยอะพอสมควร
เป็นคู่ที่เพื่อนๆอิจฉา เพราะเรากับแฟนลงรูปคู่กันบ่อย
และเพราะแฟนเราเป็นเดือนและเราเป็นดาวด้วยแหละมั้งคนเลยรู้จักเยอะ
เรากับแฟนเราอยู่ด้วยกันทุกวัน ไปเรียนเขาก็รับส่ง ไปไหนมาไหนก็ไปด้วยกันตลอด (เราเป็นคนหวงแฟนติดแฟนมาก)
และ เราก็เป็นคนโรแมนติคนะ 555 มีเซอร์ไพท์ตลอด เซอร์ตั้งแต่ครบรอบ 1 เดือนเลยนะ เซอร์ไพท์แทบทุกเดือน
เรารักแฟนเราคนนี้มาก เขาดูแลเราเอาใจใส่เราดีมาก เรารักเขาจนรู้สึกว่าเรารักเขามากกว่าคนที่คบมาหลายปีซะอีก
เราทุ่มเททุกอย่างให้เขา เขาอยากได้อะไรทำอะไรเราไม่เคยขัดใจเลย จนบางทีเขาก็บอกขัดใจบ้างก็ได้ 555
และ มันก็มาถึงจุดที่ทำให้เราต้องเสียใจ ...
เขาบอกเราว่าย้ายออกจากหอกลับไปอยู่บ้านดีกว่าเขาบอกว่าเปลืองเงิน (ก็จริงนะมาอยู่หอค่าใช้จ่ายเยอะมาก)
ตอนแรกเราก็คิดมากนะ กลัวไม่มีเวลาให้กันและกัน แต่สุดท้ายเราก็ยอมย้ายออกจากหอและกลับมาอยู่บ้าน
ช่วงนั้นตรงกับช่วงที่แฟนเราจะไปดูงานที่ต่างจังหวัดพอดี เราเลยได้แต่คุยเฟสไทม์กัน
แฟนเราก็ทำตัวเหมือนเดิมนะ ทักหา โทรคุย ส่งรูปมาให้ดูตลอดว่าอยู่ไหนทำอะไรอยู่
พอวันที่เขากลับมาจากดูงานเขาก็เอาของฝากมาให้เราที่บ้าน และ เขาก็กลับบ้านไปพักผ่อน
เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเข้าใจว่าเขาเดินทางมาเหนื่อย เลยให้เขากลับไปพักผ่อน
และเพราะเรากับแฟนไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวันเหมือนเมื่อก่อนเราเลยชอบงอแงเใส่เขา
อยากเจอ คิดถึงเขาไรงี้ แต่เขาก็ไม่ค่อยออกไปไหนเลยไม่ได้เจอกัน แต่เขาก็คุย บอกรักปกติทุกอย่างนะ
เราก็เชื่อใจ ไว้ใจ เลยไม่ได้อะไรมาก
จนวันนึงเรานอนอยู่ที่บ้าน พอตื่นมาเราก็มีรางสังหรณ์ว่าแฟนเรามีคนอื่น
(คือเราก็งงนะว่าทำไมอยู่ๆเรารู้สึกแบบนั้น) (เราเป็นคนมีเซ้นต์อ่ะ คิดอะไรเป็นจริงตลอด)
เราเลยแอบล็อคอินเข้าไลน์แฟนเรา แล้วก็จริงจ้า แฟนเราแอบคุยกับ ผญ คนนึง
เป็นคนที่เรารู้จัก และ เรียนห้องเดียวกับแฟนเรา (ผญ คนนั่นมีแฟนแล้วด้วยคะ)
เราอึ้งเสียใจ ทำอะไรไม่ถูก คือร้องไห้ออกมาหน้าคอม ร้องไห้จนพ่อเราตกใจเลยว่าเราเป็นอะไร
และเราก็ส่งไลน์ไปหาแฟนเราว่าเรารู้หมดทุกอย่างแล้วนะ ทำไมทำกับเราแบบนี้ ?
แฟนเราก็โมโหเรา ว่าเราว่า แอบล็อคอินเข้าไลน์กูหรอ ? คือแบบเราช็อคกับการกระทำของแหนเรามาก
เราร้องไห้หนัก และ รู้ตัวเลยว่าอยู่คนเดียวไม่ได้เลยโทรหาพี่ให้มารับออกไปข้างนอก
เราร้องไห้หนักแบบที่รู้สึกเหมือนเรากำลังจะตายเหมือนเราศูนย์เสียอะไรบางอย่างไป
เราเลยไลน์หา ผญ คนนั้นว่าเราขอได้มั้ยเลิกคุยเลิกยุ่งกับแฟนเราเถอะ เรารักแฟนเรามาก
แล้วเธอก็มีแฟนอยู่แล้ว คงเข้าใจหัวอก ผญ ด้วยกัน ผญ คนนั้นเขาก็บอกโอเคเขาจะเลิกยุ่ง
และ เพราะตอนที่เราส่งไลน์ไปแฟนของ ผญ คนนั้นเห็นไลน์ที่เราส่งไป
แฟนของ ผญ คนนั้นเลยโทรคุยกับแฟนเราไรงี้แหละ และเขาก็เคลียร์กัน เข้าใจ
และสุดท้ายแฟนเราก็ขอโทษเรา บอกว่าเลือกเราให้เราให้โอกาสเขา
เราก็ยอมนะ เพราะเรารักเขามาก รักมากกว่ารักตัวเอง 😢
และ แฟนเราก็ไปโพสต์ขอโทษเราหน้าเฟสว่า..
"ขอโทษสำหรับทุกอย่าง เขารู้แล้วว่าใครที่รักและจริงใจกับเขา"
(เราดีใจนะเพราะปกติแฟนเราไม่ค่อยหวานหรือโพสต์หน้าเฟส มีแต่ลงรูป)
และเรากับแฟนเราก็คุยกันปกติ ทุกอย่างเหมือนเดิม (แม้บางความรู้สึกของเราจะไม่เหมือนเดิม)

และหลังจากนั้นไม่กี่วัน แฟนของเพื่อนแฟนเรา (สมมุติว่าชื่อ เอ เอเป็นแฟนเอ็ม เอ็มคือเพื่อนของแฟนเรา)
ก็ทักมาบอกเราว่าให้เราเลิกกับแฟนเถอะ
เอสงสารเรา ไม่อยากเห็นเราเสียใจ เราก็ถามว่าเพราะอะไร ทำไม ?
เขาก็บอกเราว่า แฟนเราเคยพูดกับเอ็มและเพื่อนๆ ตั้งแต่ยังไม่ออกจากหอว่า
อยากเลิกกับเราแต่ไม่กล้าเลิกเพราะเราดี ดีมาก ดีจนไม่กล้าบอกเลิก
พอเราได้ยินคำนั้นเราอึ้ง เสียใจมาก ร้องไห้ ทำอะไรไม่ถูก
เราเลยโทรหาแฟนเราว่า เขาได้พูดแบบนี้ใช่มั้ย จริงมั้ย ?
เขาก็ยอมรับ และบอกเราว่านั่นมันนานแล้ว ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น
หลังจากนั้นเราก็คุยเคลียร์ทุกอย่างกับแฟนเรา
และ เราก็บอกให้เขาบอกเลิกเรานะ คือเราก็ไม่ไหวแล้วอ่ะ ทั้งโมโหทั้งเสียใจ
เขาก็ไม่ยอมบอกเลิกเรา เราเลยตัดสินใจไปโพสต์บอกเลิกเขาหน้าเฟสว่า "เราเลิกกันเถอะ"
คือผ่านไปไม่ถึงห้านาที เป็นร้อยไลค์ และ พาอแฟนเราก็เข้ามาคอมเม้นว่า ใจเย็นๆค่อยๆคุยกัน
(คือครอบครัวเราและครอบครัวแฟนเรารู้ว่าเราคบกัน)
เราเห็นพ่อมาคอมเม้นเราเลยลบโพสต์ และเราก็ทำใจไม่ได้อีก บอกเลิกไม่ถึงสิบนาทีเหมือนเราจะตายอ่ะ
เราเลยบอกแฟนเราว่า "เราขอโทษที่พูดที่โพสต์แบบนั้น เค้าขาดเธอไม่ได้จริงๆ"
เราอ้อนวอนขอให้เขากลับมาเหมือนเดิมนะ แต่เราก็รู้ว่ามันไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้วทั้งเขาและเรา
และ สุดท้ายเรากับเขาก็จบกันไป..
จนวันนึงเราขอให้เขามาเจอ เหมือนอยากลาเขาเป็นครั้งสุดท้าย
เขาก็มาหาเรานะ ทั้งเราและเขาเล่นกัน คุยกัน หัวเราะ
ทำทุกอย่างให้มีความสุขที่สุดเหมือนว่านี่จะเป็นความสุขครั้งสุดท้ายของคำว่า "เรา"
ก่อนเขาจะกลับเขาอ้าแขนและพูดกับเราว่า มากอดก่อนเร็วครั้งสุดท้ายแล้วนะ
เราก็เดินเข้าไปกอดเขา และ เดินออกไปส่งเขาที่รถ
เขาพูดกับเราว่าดูแลตัวเองด้วย มีอะไรก็โทรมาใช้เบอร์เดิมเสมอ
เขาก็ยังเหมือนเดิม เป็นห่วงเหมือนเดิม..
เราทำได้แค่ยิ้ม ทำเหมือนไม่เป็นไร แต่จริงๆคือแทบยืนไม่ไหว
และ ปัจจุบันนี้เรากับเขาก็เป็นเพื่อนกันนะ ไม่เกลียดกัน ..

เรารู้สึกว่าคำพูดในเอ็มวีเพลงเพลงนึง ตรงกับชีวิตเรามาก
"เราเคยเชื่อมาตลอดว่าวันที่เราเจ็บที่สุดในชีวิต เธอคือคนที่ทำให้ความเจ็บพวกนั้นจางหายไป
แต่ในวันนี้เราก็ได้รู้ว่า เราคิดผิด เพราะวันที่เราเจ็บที่สุดในชีวิตไม่ใช่วันนั้นแต่เป็นวันนี้"

หลังจากที่เราต้องกลับมาโสดอีกครั้ง เราก็เปลี่ยนเป็นคนล่ะคนเลย
เรานิสัยเปลี่ยนไป จากที่เคยเป็นคนที่แคร์คนอื่นมากกว่าตัวเอง ใส่ใจคนอื่น ดูแลคนอื่น เป็นที่รักจริง คุยทีล่ะคน
เรากลายเป็นคนที่เฉยชา ไม่แคร์ใคร คุยทีล่ะหลายคน (แต่ก็บอกทุกคนนะว่าเราคุยหลายคนไม่ได้ไปหลอกเขา)
เรารู้สึกเลยว่าเราเปลี่ยนไปมากตั้งแต่ผิดหวังจากรักครั้งล่าสุด เราคุยกับเกือบทุกคนที่เข้า (เลือกคุยนะ)
และก็คุยแค่ไม่นานเราก็เบื่อ และ ตีตัวออกห่าง เราทำแบบนี้กับ ผช เป็นสิบๆคน
จนมีคนนึงดีจนเราใจอ่อนยอมคบด้วย คือแบบโคตรดีอ่ะ แต่ก็มีเรื่องที่ทำให้ไม่เข้าใจกัน
และเราก็บอกเลิกเขา เขาไม่ยอมเลิกนะ แต่คือเราจะเลิกไง ยังไงก็ต้องเลิกอ่ะ
เรารู้นะว่ามันไม่ดี และ ยอมรับว่าเราหมดศรัทธากับความรักไปแล้ว
เราไม่เคยใครอีกเลย  เราคิดเสมอว่าถ้าเรารักใคร เราต้องเจ็บต้องเสียใจแบบนั้นอีกแน่นอน
เรารู้นะว่า ผช ไม่ได้เหมือนกันทุกคน แต่เราก็ไม่กล้าเปิดใจให้ใครอยู่ดี
ตอนนี้กำแพงในใจเราสูงมาก เราเลือกที่จะอยู่กับเพื่อนกับพี่ดีกว่า ถ้ามีแฟนแล้วต้องเสียใจ
เรายอมรับนะว่าเราตอนนี้นิสัยแย่มาก เราทำร้ายคนอื่นเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่เจ็บไม่เสียใจ

เราไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความรัก จะทำให้เราเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ..

สักวันนะเราจะกลับมาเป็นคนเดิมคนที่รักและใส่ใจคนอื่น เราหวังว่าสักวันเราจะเจอความรักที่ดี ;)

เพิ่งตั้งกะทู้นี้กะทู้แรกผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ 😅