ตั้งแต่เล็กจนโต คนที่บ้านจะโทรตามเราตลอดเลย ไม่ว่าเราจะทำอะไรอยู่ที่ไหน เขาจะโทรมาขอแค่ได้รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าเราทำอะไรอยู่เราอยู่ที่ไหน เขาก็จะยังโทรมา เพื่อถามเพียงแค่ว่า อยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ แล้วลงท้ายด้วยคำว่า ๑.กลับกี่โมง ๒.วันนี้กลับบ้านมั้ย
ปกติทุกวันหยุดสุดสัปดาห์เราจะกลับบ้าน แต่สัปดาห์นี้อยากอยู่หอ อยากทำอะไรกับเพื่อน กินข้าวกัน ดูหนัง เดินตลาดนัด คนที่บ้านก็โทรมาถามทำไมวันนี้วันเสาร์ไม่กลับบ้าน เราก็บอกไปตามความจริง เขาก็พูดเสียงแข็งๆอารมณ์ดุๆหน่อย บอกว่าไม่มีเรียนแล้วก็กลับมาบ้านสิ จะไปอยู่นู่นทำไม
ทุกวันนี้ก็ยังคอยแต่จะกลับบ้าน ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยห่างบ้านเกิน14วัน
เรามีความรู้สึกว่าอยากกลับบ้าน อยากกลับเอง พ่อแม่คนที่บ้าน เขาเริ่มไม่โทรจิกเราเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะเราอายุ20กว่าๆแล้ว
แต่แปลก แปลกกับตัวเอง ทำไมเราถึงมีความรู้สึกว่าอยากกลับบ้านตลอดเวลา? เราเป็นเด็กติดบ้าน? เราเป็นเด็กติดแม่?
ไม่น่าจะใช่ เราไม่ใช่คนติดบ้าน ทุกๆวันเราจะต้องออกจากบ้านอย่างน้อยวันละ1ชม. ทั้งๆที่ไม่มีธุระ แต่เราก็สามารถทำให้มันมีได้
เราติดแม่ ก็ไม่นะ แม่เราเค้าขี้เกียจจะชอบมายุ่งกับเราเพราะเราชอบไปเจ๊าะแจ๊ะแอ๊ะๆๆๆ แม่รำคาญ 55555 หลังๆเริ่มห่างแต่คุยกันเหมือนเดิม
และประเด็นสำคัญ คือ
เหมือนว่าเรายังไม่โต ยังมีความคิดที่จะกลับบ้านตลอด
เลิกงานเสร็จใครๆก็ถามไปไหนต่อ เราก็จะบอกว่า กลับบ้าน
อ้าว!! นึกว่ากลับหอ ทำไมไม่อยู่หอล่ะ ?
คือเราอยากอยู่ใกล้ๆกับพ่อกับแม่ และบรรดาลูกชายของเรา เวลาเรากลับบ้านมาก็มารอรับหน้าบ้าน กระโดดเข้ามากอดมาเลีย
เรากลัวแม่ทำกับข้าวไว้แล้วไม่มีใครกิน แม่กับพ่อกินไม่หมดแล้วก็จะเหลือทิ้ง
เรากลัวข้าวที่หุงไว้ในหม้อจะบูดเอา เพราะไม่มีใครมาช่วยเค้าสองคนกิน
หรือ นี่ เรา จะต้องโตเป็นผู้ใหญ่ได้สักทีแล้วมั้ย
เราต้องคอยบอกตัวเองว่าอย่าร้องงอแงจะกลับบ้านเป็นเด็กๆ ได้สักทีแล้วใช่มั้ย
แล้ว
มีใครคิดอยากกลับบ้าน ตลอดเวลา เหมือนเราบ้างมั้ย TT
ไม่รู้ว่าเรายังไม่โต หรือเราเป็นอะไร เรามีความรู้สึกอยากกลับบ้านตลอดเวลา
ปกติทุกวันหยุดสุดสัปดาห์เราจะกลับบ้าน แต่สัปดาห์นี้อยากอยู่หอ อยากทำอะไรกับเพื่อน กินข้าวกัน ดูหนัง เดินตลาดนัด คนที่บ้านก็โทรมาถามทำไมวันนี้วันเสาร์ไม่กลับบ้าน เราก็บอกไปตามความจริง เขาก็พูดเสียงแข็งๆอารมณ์ดุๆหน่อย บอกว่าไม่มีเรียนแล้วก็กลับมาบ้านสิ จะไปอยู่นู่นทำไม
ทุกวันนี้ก็ยังคอยแต่จะกลับบ้าน ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยห่างบ้านเกิน14วัน
เรามีความรู้สึกว่าอยากกลับบ้าน อยากกลับเอง พ่อแม่คนที่บ้าน เขาเริ่มไม่โทรจิกเราเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะเราอายุ20กว่าๆแล้ว
แต่แปลก แปลกกับตัวเอง ทำไมเราถึงมีความรู้สึกว่าอยากกลับบ้านตลอดเวลา? เราเป็นเด็กติดบ้าน? เราเป็นเด็กติดแม่?
ไม่น่าจะใช่ เราไม่ใช่คนติดบ้าน ทุกๆวันเราจะต้องออกจากบ้านอย่างน้อยวันละ1ชม. ทั้งๆที่ไม่มีธุระ แต่เราก็สามารถทำให้มันมีได้
เราติดแม่ ก็ไม่นะ แม่เราเค้าขี้เกียจจะชอบมายุ่งกับเราเพราะเราชอบไปเจ๊าะแจ๊ะแอ๊ะๆๆๆ แม่รำคาญ 55555 หลังๆเริ่มห่างแต่คุยกันเหมือนเดิม
และประเด็นสำคัญ คือ
เหมือนว่าเรายังไม่โต ยังมีความคิดที่จะกลับบ้านตลอด
เลิกงานเสร็จใครๆก็ถามไปไหนต่อ เราก็จะบอกว่า กลับบ้าน
อ้าว!! นึกว่ากลับหอ ทำไมไม่อยู่หอล่ะ ?
คือเราอยากอยู่ใกล้ๆกับพ่อกับแม่ และบรรดาลูกชายของเรา เวลาเรากลับบ้านมาก็มารอรับหน้าบ้าน กระโดดเข้ามากอดมาเลีย
เรากลัวแม่ทำกับข้าวไว้แล้วไม่มีใครกิน แม่กับพ่อกินไม่หมดแล้วก็จะเหลือทิ้ง
เรากลัวข้าวที่หุงไว้ในหม้อจะบูดเอา เพราะไม่มีใครมาช่วยเค้าสองคนกิน
หรือ นี่ เรา จะต้องโตเป็นผู้ใหญ่ได้สักทีแล้วมั้ย
เราต้องคอยบอกตัวเองว่าอย่าร้องงอแงจะกลับบ้านเป็นเด็กๆ ได้สักทีแล้วใช่มั้ย
แล้ว
มีใครคิดอยากกลับบ้าน ตลอดเวลา เหมือนเราบ้างมั้ย TT