ผมคบกับคนๆนึงได้สักพักแล้วครับ เราอายุห่างกันประมาณ 3 ปีครับ
ยอมรับเลยว่าแรกๆ เป็นช่วงเวลาที่มีความลำบากมาก เราแตกต่างกันหลายเรื่องครับ
เราเรียนคนละจังหวัดกัน สังคมของเราสองคนต่างกัน ความคิดของเราหลายครั้งไม่ตรงกัน
จนกระทั่งเราเจอกัน และถูกชะตากันมากๆ มารู้กันตอนหลังว่าต่างคนก็แอบชอบอีกคนหนึ่งอยู่เหมือนกัน
เดิมผมเป็นคนไม่ค่อยสนใจใคร ผมไม่ค่อยใส่ใจคนรอบข้าง
อารมณ์ประมาณคิดว่าตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาลประมาณนั้นเลยครับ
เวลามีเรื่องกันแต่ละครั้ง ยอมรับเลยครับว่าผมก็เอาแต่ความคิดของตัวเองเป็นใหญ่
เวลาเคลียร์ปัญหากันแต่ละครั้ง แทนที่เรื่องราวมันจะดีขึ้น แต่ด้วยที่ต่างคนก็เล่นใหญ่กันทั้งคู่
มันยิ่งทำให้เราทั้งคู่ยิ่งรู้สึกแย่ และรู้สึกผิดต่อกันมากเข้าไปอีก
แต่เวลาผ่านไปเรื่อยๆ มันเหมือนขัดเกลาให้ผมเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นมากขึ้นบ้าง และมีความอ่อนโยนมากขึ้น
ผมเริ่มเข้าใจเค้ามากขึ้นมากๆ รู้สึกว่าเค้าก็แคร์และใส่ใจผม ดูแลและรักผมมากๆเหมือนกัน
ทัศนคติผมเปลี่ยนไป เป็นความรักที่พร้อมจะดูแล และร่วมทุกข์สุขกับเค้าตลอด ผมเริ่มมองเห็นจุดบกพร่องของเค้า
ที่เค้าเป็นคนที่อารมณ์ฉุนเฉียวหงุดหงิดง่าย ขี้น้อยใจ เหมือนกับผมที่ผ่านๆมา
ผมให้คำสัญญากับเค้าว่าจะเปลี่ยนแปลงเค้า เหมือนที่เค้าเปลี่ยนแปลงผม
ด้วยความรู้สึกว่า ถ้าเรารักใครสักคนจริงๆ เราอยากจะสร้างสิ่งดีๆกับเค้า อยากจะเปลี่ยนแปลงเค้าให้เป็นคนดี อยากเห็นเค้า มีชีวิตที่ดี
เรามีความสุขกันมากๆครับเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน มันเหมือนกับความฝันที่ใครสักคนที่เราเฝ้ารอมาตลอดชีวิต มาอยู่ตรงหน้าเราตอนนี้
แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องเก่าๆ ความรู้สึกแย่เก่าๆที่มันสะสมมาเรื่อยๆหรือเปล่า
เวลามีปัญหากัน สุดท้ายมันก็ลงเอยแบบเดิมๆทุกครั้ง... ต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกเฟลๆ แล้วก็ไม่หันหน้ามาคุยกัน
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับผม
แค่ผมรู้สึกว่า ผมรักเค้ามาก และจะทุ่มเททุกอย่าง จะดูแลเค้าให้ดี
และแค่คิดว่าด้วยความรักของผมนี้ จะทำอะไรๆให้ดีขึ้น
ผมเชื่ออย่างนั้นครับ...
ด้วยความรัก... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันจะผ่านไปได้ด้วยดีไหมครับ
ยอมรับเลยว่าแรกๆ เป็นช่วงเวลาที่มีความลำบากมาก เราแตกต่างกันหลายเรื่องครับ
เราเรียนคนละจังหวัดกัน สังคมของเราสองคนต่างกัน ความคิดของเราหลายครั้งไม่ตรงกัน
จนกระทั่งเราเจอกัน และถูกชะตากันมากๆ มารู้กันตอนหลังว่าต่างคนก็แอบชอบอีกคนหนึ่งอยู่เหมือนกัน
เดิมผมเป็นคนไม่ค่อยสนใจใคร ผมไม่ค่อยใส่ใจคนรอบข้าง
อารมณ์ประมาณคิดว่าตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาลประมาณนั้นเลยครับ
เวลามีเรื่องกันแต่ละครั้ง ยอมรับเลยครับว่าผมก็เอาแต่ความคิดของตัวเองเป็นใหญ่
เวลาเคลียร์ปัญหากันแต่ละครั้ง แทนที่เรื่องราวมันจะดีขึ้น แต่ด้วยที่ต่างคนก็เล่นใหญ่กันทั้งคู่
มันยิ่งทำให้เราทั้งคู่ยิ่งรู้สึกแย่ และรู้สึกผิดต่อกันมากเข้าไปอีก
แต่เวลาผ่านไปเรื่อยๆ มันเหมือนขัดเกลาให้ผมเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นมากขึ้นบ้าง และมีความอ่อนโยนมากขึ้น
ผมเริ่มเข้าใจเค้ามากขึ้นมากๆ รู้สึกว่าเค้าก็แคร์และใส่ใจผม ดูแลและรักผมมากๆเหมือนกัน
ทัศนคติผมเปลี่ยนไป เป็นความรักที่พร้อมจะดูแล และร่วมทุกข์สุขกับเค้าตลอด ผมเริ่มมองเห็นจุดบกพร่องของเค้า
ที่เค้าเป็นคนที่อารมณ์ฉุนเฉียวหงุดหงิดง่าย ขี้น้อยใจ เหมือนกับผมที่ผ่านๆมา
ผมให้คำสัญญากับเค้าว่าจะเปลี่ยนแปลงเค้า เหมือนที่เค้าเปลี่ยนแปลงผม
ด้วยความรู้สึกว่า ถ้าเรารักใครสักคนจริงๆ เราอยากจะสร้างสิ่งดีๆกับเค้า อยากจะเปลี่ยนแปลงเค้าให้เป็นคนดี อยากเห็นเค้า มีชีวิตที่ดี
เรามีความสุขกันมากๆครับเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน มันเหมือนกับความฝันที่ใครสักคนที่เราเฝ้ารอมาตลอดชีวิต มาอยู่ตรงหน้าเราตอนนี้
แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องเก่าๆ ความรู้สึกแย่เก่าๆที่มันสะสมมาเรื่อยๆหรือเปล่า
เวลามีปัญหากัน สุดท้ายมันก็ลงเอยแบบเดิมๆทุกครั้ง... ต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกเฟลๆ แล้วก็ไม่หันหน้ามาคุยกัน
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับผม
แค่ผมรู้สึกว่า ผมรักเค้ามาก และจะทุ่มเททุกอย่าง จะดูแลเค้าให้ดี
และแค่คิดว่าด้วยความรักของผมนี้ จะทำอะไรๆให้ดีขึ้น
ผมเชื่ออย่างนั้นครับ...