ผ่านไปสามปีเพิ่งรู้ว่าทุกวันนี้ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม

คือเราชอบเขามาตั้งแต่ ม.3 ตอนนี้เราอยู่มอหกล่ะ แต่ตอนนี้เราก็ยังชอบอยู่นะ ตอนแรกคิดว่าเฉยๆล่ะ เห็นเขาไปคบกะคนอื่นตั้งเยอะแยะ เราก็เลยเฉยๆ แต่พอวันนี้เค้ามาจัดโต๊ะบนหอประชุมแล้วเราก็อยู่ตรงนั้น ตอนแรกเราก็ไม่รู้หรอกว่าเขามา เรานั่งเล่นมือถืออยู่ พอเราเงยหน้าขึ้นมันไปสบตากับเค้าพอดี ในใจเรานี่แบบเชี่ยยมากกกก คือเราไม่อยากอยู่ตรงนั้นแล้วอ่ะTTคือเข้าใจอารมณ์มั้ยแบบกลัวเค้าเห็นหน้าเราแล้วเค้าแบบรกหูรกตาอ่ะ (หรือเราคิดไปเองก็ไม่รู้)  แต่เรารู้สึกแบบนี้ตลอดเลยทุกครั้งที่เจอ สบตาครั้งแรกก็จะร้องไห้แล้วอ่ะ แล้วเรายังต้องไปยกโต๊ะช่วยเค้าอีก เรายกเสร็จเราก็ยืนอยู่ของเราเฉยๆนะ เขาก็เดินผ่านไปแต่ใช้หางตามองเราอ่ะ  เราก็เลยเดินไปอยู่อีกทางเขาก็ยกโจ๊ะมาทางเรา เราก็เลยหลบ เราเลยมองหน้า เขาก็เลยมองเราเหมือนกันแต่เค้าหน้านิ่งมากกก วินาทีนั้นไม่ได้ดีใจหรืออะไรเลยนะ แต่ความรู้สึกจะร้องไห้มาทันที เรากลัวเค้ารำคาญมากจิงๆนะเวลาเห็นเรา เราก็เพิ่งรู้นะว่าความรู้สึกเรายังเหมือนเดิมทุกอย่าง ถึงเราจะชอบใครจะคุยกับใครจะรู้สึกดีกับใคร แต่เค้ายังเป็นที่1ตลอดเลยนะ เราไม่เคยชอบเค้าน้อยลงเลยจิงๆ ถึงจะไม่เคยคุยกันเลยแม้แต่คำเดียว(ก็เถอะตอนมอสามยังเขียนเสื้อให้เราอยู่) คนที่อยู่ในใจนานแค่ไหนก็ยังอยู่อ่ะ ถึงจะมีบางช่วงเหมือนจะลางๆไป แต่มันก็แค่บางช่วงนะ เหตุการ์ณวันนี้ทำให้เรารู้เลยว่า ความรู้สึกเรายังชอบเค้าชัดเจน คนๆนี้เราไม่เคยหวังจะได้คบเลยนะ ขอแค่เจอหน้าเราแล้วไม่ทำหน้าเบื่ืออโลกใส้เราได้มั้ย ? เราขอแค่นี้แหละ สำหรับคนอย่างเรา