ก่อนที่ผมจะเล่าเรื่องราวของผมที่ใช้ชีวิตอยู่ที่โรงเรียนที่พระดาบสนี้ ผมขอเล่าถึงโรงเรียนพระดาบสก่อนนะครับ ว่ามีที่มา ที่ไปยังไง เผื่อบางคนที่ยังไม่รู้จัก

     โครงการพระดาบสเป็นโครงการตามกระแสพระราชดำริ ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ตั้งขึ้นเมื่อปี 2518 มีวัตถุ ประสงค์เพื่อสนับสนุนผู้ด้อยโอกาสทางการศึกษาที่ขาดแคลนทุนทรัพย์ยังไม่มีอาชีพ และความรู้พื้นฐานเพียงพอที่จะเข้าศึกษาต่อในสถาบันการศึกษาขั้นสูง หากแต่มีความยินดีสนใจใฝ่ศึกษาและมีความเพียรอย่างจริงจังให้ได้รับโอกาสฝึกวิชาชีพ และฝึกอบรมคุณธรรมศีลธรรมโดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อให้เขาเหล่านั้น ออกไปประกอบสัมมาอาชีวะ สร้างตนเอง ช่วยเหลือครอบครัว และ และประเทศชาติ


     โดยจะเปิดสอน 8 สาขาวิชา ได้แก่ ช่างยนต์ ช่างไฟฟ้า ช่างอิเล็กทรอนิกส์ ช่างซ่อมบำรุง การเกษตรพอเพียง เคหะบริบาล ช่างไม้เครื่องเรือน และช่างเชื่อม ซึ่งที่นี่จะรีบเด็กที่ด้อยโอกาสทางการศึกษาเท่านั้น






      ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต้องอดทน หมั่นเพียร และปฎิบัติตามกฎ คล้ายๆทหารเลยครับ ทุกคนต้องตื่นตอนเช้าเพื่อออกกำลังกาย ทำกับข้าวกินกันเอง ก่อนที่จะกินข้าวก็ต้องท่องคำปฏิญาณ ก่อนกินข้าว อยู่ที่นี่ทุกคนไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย ทุกอย่างฟรีหมด ไม่มีหนังสือ เราใช้การเรียนแบบปฎิบัติ และลงมือทำกันจริงๆ ถ้าถามความรู้สึกของผมว่าได้อะไรจากที่นี่



      ผมอยู่ที่นี่ 1 ปีสิ่งที่ผมได้รับมันบรรยายออกมาไม่ถูกจริงๆ ผมเหมือนได้รับชีวิตใหม่อีกครั้ง ถ้าท่านไม่ให้โอกาส แล้วใครจะให้...? ผมไม่รู้ว่าคนข้างนอกมองเข้ามาว่ายัง แต่สำหรับตัวผม มันยิ่งกว่าความภูมิใจ มันคือชีวิตครั้งที่ 2 ของผม อาจารย์ และคุณครูอาสาที่เข้ามาสอนที่นี่ท่านก็ไม่ต้องการอะไรจากลูกศิษย์นอกจาก ให้ลูกศิษย์ “ทำเป็น คิดเป็น และรับผิดชอบ”

     แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกน้ำตาตกใน มีอยู่ครั้งหนึ่ง หลังจากที่ผมเรียนจบจากที่นี่ ผมก็ไปสมัครงาน เพื่อจะได้หารายได้มาเลี้ยงตัวเอง และครอบครัว แต่..บริษัทแห่งนั้นเขาปฎิเสธ เขาพูดแค่ว่า ผมไม่มีวุฒิการศึกษา มีแค่วุฒิใบประกาศนียบัตร มันใช้สมัครงานไม่ได้...ในตอนนั้นผมได้แต่คิดว่า...ทำไมสังคมถึงตัดสินคนจากวุฒิการศึกษา ทำไมไม่มองถึงความสามารถที่ผมมี

     ปัจจุบันผมก็ได้มาทำธุรกิจเป็นเจ้านายตัวเอง นำความรู้ คำสอน จากโรงเรียนพระดาบส มาทำอาชีพประกอบธุรกิจของตนเอง ผมอยากจะขอบพระคุณ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทีทรงมอบโอกาสให้กับเด็กยากไร้คนนี้ ได้รับการศึกษา ซึ่งวันนั้นผมไม่ได้มีโอกาสเข้าไปเรียนที่พระดาบส ป่านนี้อนาคตผมไม่รู้จะเป็นไงบ้าง คงหนีไม่พ้นเด็กเกเรติดยาคนหนึ่งแน่นอน ผมอยากให้สังคมให้โอกาสเด็กที่เรียนที่นี่ด้วยนะครับ แม้เราจะไม่มีวุฒิการศึกษา แต่พวกเรามีความสามารถแน่นอนครับ

เครดิตภาพประกอบบางส่วน มาจาก :Google