สวัสดีค่า ที่เข้ามาตั้งกระทู้แค่อยากระบายความในใจที่มันรู้สึกเริ่มจะท้อแท้มาบ้างแล้วน่ะค่ะ
เมื่อก่อน ก่อนที่จะผันตัวเองมาทำธุรกิจส่วนตัว เราเคยทำงานเป็นพนักงานประจำเงินเดือน 2xxxx ช่วงแรกก็ทำได้ สั่งสมประสบการณ์มาก็หลายอย่าง
เราเริ่มต้นทำงานตอนอายุ 18 ปี ตอนนั้นเข้ากรุงเทพมาใหม่ มาจากบ้านนอกน่ะ เรามาอยู่กับอา เดิมทีพ่อแม่ก็ไม่อยากให้มาเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่เกิดจนโตไม่เคยไปไหนไกลพ่อแม่เลย วันที่มากรุงเทพครั้งแรกเราจำได้ติดตาแอบเห็นแม่ยืนร้องไห้ส่งเราขึ้นรถแต่ในเมื่อชีวิตมันเลือกไม่ได้เราก็จำเป็นต้องมาทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เราสมัครเรียนที่รามโดยที่เราไม่ได้ไปเรียนค่ะอาศัยอ่านหนังสือไปสอบเท่านั้น ส่วนเวลาที่เหลือเราเฝ้าร้านให้อาเราแล้วก็เรียนรู้งานไปด้วย ตอนนั้นอาเราเปิดร้านขายประกัน เราอยู่ออฟฟิศเปิดสมุดหน้าเหลืองโทรหาลูกค้าเพื่อขายประกัน นั่นแหละค่ะคือจุดเริ่มต้นงานขายของเรา เราอยู่กับอาเราได้ประมาณ 6 เดือนที่ร้านไปไม่ไหวอาเลยต้องปิดร้าน เราเลยจำเป็นต้องมาเช่าหอที่หน้ารามอยู่ตอนนั้นจำได้ก็ประมาณ เดือนละ 900 หอหญิงแบบที่นอนได้ทางเดียว ห้ามนอนขวาง แต่นั่นเราว่าดีสำหรับเราแล้วนะคะดีกว่าไม่มีทีนอนเนาะ หลังจากนั้นเรารู้จักพี่ที่เค้าเคยเป็นพี่รหัสเราตอนรับน้องที่รามแนะนำงานให้ คือ เป็นคนดูแลคนงานตามรถที่เดินแจกใบปลิวตามบ้านของห้างดอกบัวน่ะ เดือนนึงมีประมาณ 3 รอบ รอบละ 3 วัน จำได้ว่าได้เงินวันละ 250 บาท เดือนหนึ่งเราทำงานมีเงินจ่ายค่าห้องได้พอดี ค่ะ รายได้ตอนนั้นประมาณ 2250 บาทต่อเดือนเรามีใช้พอสำหรับค่าห้องและค่ากินต่อวันเพราะตอนนั้นอาศัยกินข้าวนึ่งถุงละสองก้อน 1 วันซื้อ 2 ถุง ส่วนกับข้าว ซื้อ 1 ถุงค่ะ กินได้สองมือ พอดีในงบพอดี เรียกได้ว่าประหยัดมาก ๆ เพราะไม่อยากรบกวนพ่อกับแม่เรารู้ค่ะว่าเค้าไม่ค่อยมี
หลังจากเราทำงานคุมคนงานแจกใบปลิวได้สักพักเราเริ่มรู้สุกว่าช่วงเวลาที่เรามีเวลาว่างเหลืออยู่ เราเลยไปสมัครงานทำอีเว้นแจกสินค้ากับบริษัทที่มารับสมัคงานหน้าราม เราได้ทำงานค่ะแต่ในตำแหน่งซุปเปอร์ ไม่สามารถเป็นพิตตี้ที่เงินแพงกว่าได้เพราะต้องอาศัยหน้าตาและรูปร่าง ส่วนความขยันของเราทำได้เพียงแค่ตำแหน่งซุปที่เดือนหนึ่งอาจจะมีงานแค่ 10 วันหรือมากกว่านั้น หรือไม่มีเลยก็มี ช่วงแรก ๆ เราสนุกกับงานนี้มาก ๆ เพราะได้ออกไปต่างจังหวัดด้วย เราได้ไปเที่ยวหลายที่นอนพักโรงแรมตามที่บริษัทได้จองไว้ให้ เราทำอีเว้นอยู่เกือบปี เริ่มเบื่อแล้วอยากได้อะไรที่ทำประจำโดยที่ไม่ต้องระหกระเหิน ตอนนั้นเรามีรายได้ต่อเดือนเกือบหมื่นนะคะ เพราะมีงานทำทุกวันแต่เราเหนื่อยเรื่องการเดินทางเราเริ่มรู้สึกว่าเราอยากทำงานที่อยู่ประจำไม่ต้องเดินทางแล้ว
เราเลยมาสมัครงานที่โรงงานเย็บผ้าค่ะ อยู่ในฝั่งของออฟฟิศฝ่ายผลิต เงินเดือนเดือนแรกของเรา 6000 บาทค่ะ และนี่ล่ะค่ะคือจุดเริ่มต้นของธุรกิจที่เรากำลังทำตอนนี้ เราทำธุรกิจเกี่ยวกับการผลิตเสื้อผ้าค่ะ ทำชุดยูนิฟอร์ม ส่งขายภายในประเทศ
SME กู้ง่ายจริงหรือ ลองมาหลายที่แล้วแบงค์แทบไม่เปิดโอกาศ
เมื่อก่อน ก่อนที่จะผันตัวเองมาทำธุรกิจส่วนตัว เราเคยทำงานเป็นพนักงานประจำเงินเดือน 2xxxx ช่วงแรกก็ทำได้ สั่งสมประสบการณ์มาก็หลายอย่าง
เราเริ่มต้นทำงานตอนอายุ 18 ปี ตอนนั้นเข้ากรุงเทพมาใหม่ มาจากบ้านนอกน่ะ เรามาอยู่กับอา เดิมทีพ่อแม่ก็ไม่อยากให้มาเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่เกิดจนโตไม่เคยไปไหนไกลพ่อแม่เลย วันที่มากรุงเทพครั้งแรกเราจำได้ติดตาแอบเห็นแม่ยืนร้องไห้ส่งเราขึ้นรถแต่ในเมื่อชีวิตมันเลือกไม่ได้เราก็จำเป็นต้องมาทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เราสมัครเรียนที่รามโดยที่เราไม่ได้ไปเรียนค่ะอาศัยอ่านหนังสือไปสอบเท่านั้น ส่วนเวลาที่เหลือเราเฝ้าร้านให้อาเราแล้วก็เรียนรู้งานไปด้วย ตอนนั้นอาเราเปิดร้านขายประกัน เราอยู่ออฟฟิศเปิดสมุดหน้าเหลืองโทรหาลูกค้าเพื่อขายประกัน นั่นแหละค่ะคือจุดเริ่มต้นงานขายของเรา เราอยู่กับอาเราได้ประมาณ 6 เดือนที่ร้านไปไม่ไหวอาเลยต้องปิดร้าน เราเลยจำเป็นต้องมาเช่าหอที่หน้ารามอยู่ตอนนั้นจำได้ก็ประมาณ เดือนละ 900 หอหญิงแบบที่นอนได้ทางเดียว ห้ามนอนขวาง แต่นั่นเราว่าดีสำหรับเราแล้วนะคะดีกว่าไม่มีทีนอนเนาะ หลังจากนั้นเรารู้จักพี่ที่เค้าเคยเป็นพี่รหัสเราตอนรับน้องที่รามแนะนำงานให้ คือ เป็นคนดูแลคนงานตามรถที่เดินแจกใบปลิวตามบ้านของห้างดอกบัวน่ะ เดือนนึงมีประมาณ 3 รอบ รอบละ 3 วัน จำได้ว่าได้เงินวันละ 250 บาท เดือนหนึ่งเราทำงานมีเงินจ่ายค่าห้องได้พอดี ค่ะ รายได้ตอนนั้นประมาณ 2250 บาทต่อเดือนเรามีใช้พอสำหรับค่าห้องและค่ากินต่อวันเพราะตอนนั้นอาศัยกินข้าวนึ่งถุงละสองก้อน 1 วันซื้อ 2 ถุง ส่วนกับข้าว ซื้อ 1 ถุงค่ะ กินได้สองมือ พอดีในงบพอดี เรียกได้ว่าประหยัดมาก ๆ เพราะไม่อยากรบกวนพ่อกับแม่เรารู้ค่ะว่าเค้าไม่ค่อยมี
หลังจากเราทำงานคุมคนงานแจกใบปลิวได้สักพักเราเริ่มรู้สุกว่าช่วงเวลาที่เรามีเวลาว่างเหลืออยู่ เราเลยไปสมัครงานทำอีเว้นแจกสินค้ากับบริษัทที่มารับสมัคงานหน้าราม เราได้ทำงานค่ะแต่ในตำแหน่งซุปเปอร์ ไม่สามารถเป็นพิตตี้ที่เงินแพงกว่าได้เพราะต้องอาศัยหน้าตาและรูปร่าง ส่วนความขยันของเราทำได้เพียงแค่ตำแหน่งซุปที่เดือนหนึ่งอาจจะมีงานแค่ 10 วันหรือมากกว่านั้น หรือไม่มีเลยก็มี ช่วงแรก ๆ เราสนุกกับงานนี้มาก ๆ เพราะได้ออกไปต่างจังหวัดด้วย เราได้ไปเที่ยวหลายที่นอนพักโรงแรมตามที่บริษัทได้จองไว้ให้ เราทำอีเว้นอยู่เกือบปี เริ่มเบื่อแล้วอยากได้อะไรที่ทำประจำโดยที่ไม่ต้องระหกระเหิน ตอนนั้นเรามีรายได้ต่อเดือนเกือบหมื่นนะคะ เพราะมีงานทำทุกวันแต่เราเหนื่อยเรื่องการเดินทางเราเริ่มรู้สึกว่าเราอยากทำงานที่อยู่ประจำไม่ต้องเดินทางแล้ว
เราเลยมาสมัครงานที่โรงงานเย็บผ้าค่ะ อยู่ในฝั่งของออฟฟิศฝ่ายผลิต เงินเดือนเดือนแรกของเรา 6000 บาทค่ะ และนี่ล่ะค่ะคือจุดเริ่มต้นของธุรกิจที่เรากำลังทำตอนนี้ เราทำธุรกิจเกี่ยวกับการผลิตเสื้อผ้าค่ะ ทำชุดยูนิฟอร์ม ส่งขายภายในประเทศ