ทำความดี ทำสิ่งดีดี เท่าไหร่ฟ้าดิน ถึงจะเห็นใจ

ทำไมเราเป็นคนเบบนี้ ชีวิตเราตั้งเเต่เด็กการไปวัดทำบุญ ทีไรเราจะรู้สึกเเบบอธิบายไม่ถูกน่ะ เหมือนจิตในมันโล่งๆ เหมือนจิตใจสะอาดเเลละเรายังจำความรู้สึกได้นิดๆ
เเต่พอโตมาชีวิต ต้องทำไรคนเดียว ไม่มีอะไรที่จะทำให้เรารู้สึกขอบคุณอะไรสักอย่างที่ให้สิ่งดีดี เราพบ เราได้รับ เเเต่เรากลับได้สิ่งที่ท้องสู้ เรียนรู้ ใช้ชีวิตด้วยตนเอง อดทน ทุกอย่างเราทำเเละด้วยลำพังขอเราเอง เราคิดว่าโลกนี้ไม่มีใครที่จะช่วยหรือยืนมือมาช่วยเราได้จริงๆ เรานั่นเเหละที่อยู่เเละทำด้วยตัวเราเองเข้าใจ เเละชื่อตรงมากที่สุด เเม้เเต่พ่อกับเเม่ก็ได้เเต่บอกให้คำเเนะนำ จนตอนนี้ก็ 21 รู้สึกเฉยชากับทุกอย่าง เเม่อยู่บ้านเราห่างกันท่านก็จะโทมาบอก ทำบุญ ตักบาตร สวดมนต์ด้วยน่ะ ทุกครั้ง  เเต่เราก็บอก อืมๆ เเต่เชื่อไหม เราไม่เคยตักบาตรมานานเเล้ว ไม่ทำบุญมานานน ยกเว้นเราจะทำส่วนมากเเต่กับคนขอทาน ชื้อกับข้าว นม ขนมอาหารที่น่ากินให้เขา ให้ตัง เราเหมือนจะปีกตัวออกห่างจากการพึ่งพาพุทธ เเต่เรารู้ว่าท่านปกปักคุ้มครองลุกหลาน
เเต่เวลาเราทำบุญ ทำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เราทำมาเยอะ เเต่ในสิ่งที่ได้รับมันไม่ใช่ ไหนว่าทำดีได้ดี  รู้สึกเหนื่อย ท้อ เหมือนตัวคนเดียวในชีวิตก็ตัวคนเดียวจริงๆ บกเเม่ว่าทำไม ทำๆๆๆ เเล้วไม่เห็นพบเจอสิ่งดีดี เจอสิ่งที่รู้สึกเหมือนยืนอยู่ท่ามกลางโลกที่มืดมิดคนเดียว เเม่ก็บอกว่าอย่าคิดอย่างงั้น
คิดงั้นได้ไง เขาบอกๆๆๆๆๆเยอะ เเต่เราก็เหมือนเดิม เหมือนตายด้าน เเต่ก็รู้จักผิดชอบชั่วดี ปกติเป็นคนขี้สงสารยุน่ะ หรือว่าในใจไม่มีธรรมะอยู่เเล้ว