คือเราเพิ่งยี่สิบต้นๆ ได้มีโอกาสเข้ามาทำงานของรัฐแห่งหนึ่ง
ซึ่งเพื่อนร่วมงาน ก็มีแต่วัยกลางคนแล้วทั้งนั้น
ที่อายุใกล้กับเราที่สุด ก็ห่างกันประมาณ 9 ปี
เราพยายามไม่คิดอะไร แต่บางทีเราก็รู้สึกเป็นส่วนเกินนะ
เช่น เวลากินข้าว วัฒนธรรมองค์กรก็จะประมาณกินด้วยกันบนห้องทำงานตอนพักเที่ยง
ซึ่งแต่ละคนจะเอากับข้าวที่ทำจากบ้านมาแชร์กัน แต่เราอยู่หอพัก จะให้ทำต้ม ทำแกง ก็ไม่สะดวก
เราพยายามจะทำตัวให้กลมกลืน ด้วยการหาซื้อกับข้าวในตอนเช้าเพื่อนำมาทานด้วย
แต่บางทีเราก็รู้สึกเหนือยมาก เพราะต้องเผื่อเวลาในการไปตลาด ไหนจะต้องเข้างานให้ทันอีก
หรือเรื่องการไปเดินซื้อของหลังพักเที่ยง พี่ๆเขาก็จะไปกันเป็นกลุ่มใหญ่ ชวนๆกันหมด
แต่ก็ไม่ได้ชวนเรา หรือนานๆทีที่จะชวนเรา ซึ่งเราดูออกว่าเป็นมารยาท เราก็จะทำเป็นยิ้มๆ และปฏิเสธไป
พอเราไปกินข้าวคนเดียว หรือ เดินซื้อของคนเดียว ก็ถามแซวๆว่าทำไมไม่ไปเดินพร้อมกัน
คือความจริงมันมีเยอะมากนะ บางที แซวเรา บางทีประชดประชัน กระแนะกระแหนทั้งเล่นๆ และจริงๆ
เราก็จะยิ้มๆ ไม่พูดไร ทั้งที่เรารู้ เราเข้าใจหมด ในหัวเรามีคำมากมายอยากพูด แต่ก็กลัวจะทำให้ผิดใจกัน
แล้วทุกอย่างมันจะแย่ลงกว่าเดิม
คือเราก็ไม่รู้ว่าเราทำถูกไหม หรือยังไง ผิดที่เราหรือป่าว
เลยอยากจะรู้ว่าคนอื่นๆเนี่ยเป็นแบบเราไหม เคยเจอสถานการณ์เหมือนกับเราหรือป่าว
แล้วรับมือ หรือมีวิธีจัดการกับปัญหายังไง
ช่วยแชร์ความเห็นหน่อยนะคะ เครียดมากจริงๆ ทำงานทุกวันนี้เราไม่มีความสุขเลย
เราไม่เคยเหนือยงานเลย แต่เหนือยเรื่องคนมาก
ถ้าต้องทำงานร่วมกับคนต่างวัยมากๆ ควรวางตัวยังไง
ซึ่งเพื่อนร่วมงาน ก็มีแต่วัยกลางคนแล้วทั้งนั้น
ที่อายุใกล้กับเราที่สุด ก็ห่างกันประมาณ 9 ปี
เราพยายามไม่คิดอะไร แต่บางทีเราก็รู้สึกเป็นส่วนเกินนะ
เช่น เวลากินข้าว วัฒนธรรมองค์กรก็จะประมาณกินด้วยกันบนห้องทำงานตอนพักเที่ยง
ซึ่งแต่ละคนจะเอากับข้าวที่ทำจากบ้านมาแชร์กัน แต่เราอยู่หอพัก จะให้ทำต้ม ทำแกง ก็ไม่สะดวก
เราพยายามจะทำตัวให้กลมกลืน ด้วยการหาซื้อกับข้าวในตอนเช้าเพื่อนำมาทานด้วย
แต่บางทีเราก็รู้สึกเหนือยมาก เพราะต้องเผื่อเวลาในการไปตลาด ไหนจะต้องเข้างานให้ทันอีก
หรือเรื่องการไปเดินซื้อของหลังพักเที่ยง พี่ๆเขาก็จะไปกันเป็นกลุ่มใหญ่ ชวนๆกันหมด
แต่ก็ไม่ได้ชวนเรา หรือนานๆทีที่จะชวนเรา ซึ่งเราดูออกว่าเป็นมารยาท เราก็จะทำเป็นยิ้มๆ และปฏิเสธไป
พอเราไปกินข้าวคนเดียว หรือ เดินซื้อของคนเดียว ก็ถามแซวๆว่าทำไมไม่ไปเดินพร้อมกัน
คือความจริงมันมีเยอะมากนะ บางที แซวเรา บางทีประชดประชัน กระแนะกระแหนทั้งเล่นๆ และจริงๆ
เราก็จะยิ้มๆ ไม่พูดไร ทั้งที่เรารู้ เราเข้าใจหมด ในหัวเรามีคำมากมายอยากพูด แต่ก็กลัวจะทำให้ผิดใจกัน
แล้วทุกอย่างมันจะแย่ลงกว่าเดิม
คือเราก็ไม่รู้ว่าเราทำถูกไหม หรือยังไง ผิดที่เราหรือป่าว
เลยอยากจะรู้ว่าคนอื่นๆเนี่ยเป็นแบบเราไหม เคยเจอสถานการณ์เหมือนกับเราหรือป่าว
แล้วรับมือ หรือมีวิธีจัดการกับปัญหายังไง
ช่วยแชร์ความเห็นหน่อยนะคะ เครียดมากจริงๆ ทำงานทุกวันนี้เราไม่มีความสุขเลย
เราไม่เคยเหนือยงานเลย แต่เหนือยเรื่องคนมาก