เราแต่งงานกะลูกคนจีน และมีธุรกิจส่วนตัวที่สืบทอดมาจากพ่อ แม่ เราเองไม่อยากแต่งงานด้วซ้ำในตอนแรก
ไม่ใช่ไม่รักเค้า แต่เพราะเหตุผลของครอบครัวเค้าคือ "แต่งเมียต้องแต่งเข้า" นั่นหมายถึง เราต้องออกจากข้าราชการครู
ในวัย 30 ซึ่งชีวิตราชการกำลังไปได้สวย และเป็นความฝันในวัยเด็ก แต่ด้วยความมั่นใจว่าเค้าจะดูแลเราได้แน่นอน
และครอบครัวเราอยากให้เราเป็นฝั่งเป็นฝา แม่อยากให้มีใครมาดูแลเราเสียที จึงยอมยกลูกสาวคนเล็กและคนเดียว
ที่ค่อนข้างเลี้ยงมาด้วยความเอาอกเอาใจได้รับการเทคแคร์จากพี่ชายตลอดมา. และหน้าที่ที่แม่พร่ำบอกคือเรียนหนังสือ
ท่านยกเราให้ครอบครัวแฟน และหมายถึงเราจบความฝันเราลง...เราย้ายมาอยู่กับสามีโดยเป็นครอบครัวใหญ่ แต่ไม่ได้อยู่รวมกัน
ห่างกันหลังละ 50-100 เมตร พ่อกับแม่แฟนใจดีมากท่านดูเอ็นดูเรา น้องๆสามีก็เคารพดี จนเวลาผ่านไป 2 เดือน เมื่อเรา
ขอทำงาน ไม่อยากอยู่เฉย และในร้านก็มีน้องๆของสามีช่วยดูแลกันเป็นระบบ เวลาคุยกันจะคุยเป็นภาษาจีน โดยเราไม่รู้เรื่อง
และเวลาไปช่วยงานที่ร้าน ไม่เคยสอนงานเราเลย สามีตัดสินใจว่าจะเปิดธุรกิจให้ 1 อย่างให้เราลองบริหารดู เราเองพยายาม
ค้นคว้า เพื่อที่จะทำให้ดีถึงแม้จะไม่มีประสบการณ์ จนตกแต่งร้านเสร็จและอยู่ในขั้นตอนคัดเลือกสินค้ามาลงขาย
วันนั้น น้องสาวสามีขับรถมาที่บ้าน ในช่วงเวลาที่สามีไม่อยู่ และได้บอกกับเราว่า เราย้ายมาอยู่ด้วยอยากให้แบ่งเบาแต่ดูเหมือน
สิ่งที่เรากำลังจะทำจะเพิ่มภาระมากขึ้น พี่ชายเค้าอะไรก็บอกว่าแล้วแต่ภรรยา เชื่อความสามารถเรามากไป ครอบครัวของเขาสร้าง
ชื่อเสียงมานานกว่าจะมีวันนี้ เราทำไมไม่ทำงานอย่างอื่น เราถามว่า ควรจะทำอะไรดี? เธอก็ตอบไม่ได้ชัดเจน คือพูดลอยไปเรื่อย
ซึ่งสรุปคือ คงไม่อยากให้เราทำ ( คนนี้เป็นคนที่ 4 จาก 7 คน และเป็นคนแรกในครอบครัวที่แต่งงาน มีลูก 1 คน สามีเค้าทำงาน
บริษัท ส่วนคนที่ 2 คือสามีเราแต่งกับเรา นอกนั้นยังโสด และเรียนอยู่ อ้อ!! น้องคนนี้เป็นครูสอนภาษาจีน)
หลังจากเค้ากลับไป น้ำตาเราไหล คิดถึงครอบครัว คิดถึงเพื่อนร่วมงาน คิดถึงเด็กๆในโรงเรียน เราเหมือนตัวปัญหาทที่มาสร้างความ
ลำบากใจให้ครอบครัวเขาขนาดนั้นเลยเหรอ? เราซึมไปทั้งวัน สามีคงสังเกตได้
เพราะปกติเราจะสดใส ชอบหยอกล้อเหมือนเขาเป็นเด็กๆ เค้นถาม จนเราบอกเรื่องที่เกิดขึ้น
เราขอสาบาน!!! ว่าไม่ได้มีเจตนาร้ายใด ตอนแรกสามีไม่เชื่อ จนเราน้ำตาไหล เขารุ้ว่าเราไม่เคยโกหก แต่มันคงยากที่จะเชื่อว่าน้องสาว
ของเขาทำอย่างนั้น เขาดูเครียดทันที เมื่อเริ่มทำใจรับได้ สามีเราดีกับเรามาก เขาได้แต่บ่นพึมพำว่าตัวเองปกครองน้องไม่ได้
เขาปลอบเราว่าไม่ควรคิดมากน้องสาวคงหวังดีเเละย้ำกับเราว่า "อดทนนะ" ทำให้เขาเห็นว่าเราทำได้ เรามีกำลังใจขึ้นมาทันที......
แต่มันไม่ได้จบลงแค่นั้น เรารู้สึกผิดมาก เมื่อกลางดึกรู้สึกตัวขึ้นมา เราไม่เจอสามีข้างๆ จึงเดินไปดูที่ระเบียง เปิดไฟ พบว่า....สามีกำลังร้องไห้
น้ำตาเราไหลพราก ไม่ต้องถามเราก็รู้ว่าเค้าร้องไห้เพราะอะไร เราเข้าไปกอดและพาเขากลับมานอนโดยไม่ได้พูดอะไร ซึ่งสามีเป็นคนเอาจริงเอาจัง
ทุกเรื่องทั้งงานและครอบครัว เป็นคนวางแผนชีวิตดี เราเหมือนกับมาทำร้ายสามีโดยไม่รู้ตัว ต่อไปหากเกิดเหตุการณ์อื่น เราคงจะต้องพึงระลึกว่า
เราเป็นสะใภ้ คนจีน (จีนแท้ไม่มีลูกเสี้ยว) เราต้อง.....อดทน? นี่คงเป็นเพียงการเริ่มต้น นี่เพียง2เดือน ต่อไปเราต้อง "อดทน" ให้มากกว่านี้?
เป็นสะใภ้คนจีน และสามีเป็นลูกชายคนโต ต้องอดทน?
ไม่ใช่ไม่รักเค้า แต่เพราะเหตุผลของครอบครัวเค้าคือ "แต่งเมียต้องแต่งเข้า" นั่นหมายถึง เราต้องออกจากข้าราชการครู
ในวัย 30 ซึ่งชีวิตราชการกำลังไปได้สวย และเป็นความฝันในวัยเด็ก แต่ด้วยความมั่นใจว่าเค้าจะดูแลเราได้แน่นอน
และครอบครัวเราอยากให้เราเป็นฝั่งเป็นฝา แม่อยากให้มีใครมาดูแลเราเสียที จึงยอมยกลูกสาวคนเล็กและคนเดียว
ที่ค่อนข้างเลี้ยงมาด้วยความเอาอกเอาใจได้รับการเทคแคร์จากพี่ชายตลอดมา. และหน้าที่ที่แม่พร่ำบอกคือเรียนหนังสือ
ท่านยกเราให้ครอบครัวแฟน และหมายถึงเราจบความฝันเราลง...เราย้ายมาอยู่กับสามีโดยเป็นครอบครัวใหญ่ แต่ไม่ได้อยู่รวมกัน
ห่างกันหลังละ 50-100 เมตร พ่อกับแม่แฟนใจดีมากท่านดูเอ็นดูเรา น้องๆสามีก็เคารพดี จนเวลาผ่านไป 2 เดือน เมื่อเรา
ขอทำงาน ไม่อยากอยู่เฉย และในร้านก็มีน้องๆของสามีช่วยดูแลกันเป็นระบบ เวลาคุยกันจะคุยเป็นภาษาจีน โดยเราไม่รู้เรื่อง
และเวลาไปช่วยงานที่ร้าน ไม่เคยสอนงานเราเลย สามีตัดสินใจว่าจะเปิดธุรกิจให้ 1 อย่างให้เราลองบริหารดู เราเองพยายาม
ค้นคว้า เพื่อที่จะทำให้ดีถึงแม้จะไม่มีประสบการณ์ จนตกแต่งร้านเสร็จและอยู่ในขั้นตอนคัดเลือกสินค้ามาลงขาย
วันนั้น น้องสาวสามีขับรถมาที่บ้าน ในช่วงเวลาที่สามีไม่อยู่ และได้บอกกับเราว่า เราย้ายมาอยู่ด้วยอยากให้แบ่งเบาแต่ดูเหมือน
สิ่งที่เรากำลังจะทำจะเพิ่มภาระมากขึ้น พี่ชายเค้าอะไรก็บอกว่าแล้วแต่ภรรยา เชื่อความสามารถเรามากไป ครอบครัวของเขาสร้าง
ชื่อเสียงมานานกว่าจะมีวันนี้ เราทำไมไม่ทำงานอย่างอื่น เราถามว่า ควรจะทำอะไรดี? เธอก็ตอบไม่ได้ชัดเจน คือพูดลอยไปเรื่อย
ซึ่งสรุปคือ คงไม่อยากให้เราทำ ( คนนี้เป็นคนที่ 4 จาก 7 คน และเป็นคนแรกในครอบครัวที่แต่งงาน มีลูก 1 คน สามีเค้าทำงาน
บริษัท ส่วนคนที่ 2 คือสามีเราแต่งกับเรา นอกนั้นยังโสด และเรียนอยู่ อ้อ!! น้องคนนี้เป็นครูสอนภาษาจีน)
หลังจากเค้ากลับไป น้ำตาเราไหล คิดถึงครอบครัว คิดถึงเพื่อนร่วมงาน คิดถึงเด็กๆในโรงเรียน เราเหมือนตัวปัญหาทที่มาสร้างความ
ลำบากใจให้ครอบครัวเขาขนาดนั้นเลยเหรอ? เราซึมไปทั้งวัน สามีคงสังเกตได้
เพราะปกติเราจะสดใส ชอบหยอกล้อเหมือนเขาเป็นเด็กๆ เค้นถาม จนเราบอกเรื่องที่เกิดขึ้น
เราขอสาบาน!!! ว่าไม่ได้มีเจตนาร้ายใด ตอนแรกสามีไม่เชื่อ จนเราน้ำตาไหล เขารุ้ว่าเราไม่เคยโกหก แต่มันคงยากที่จะเชื่อว่าน้องสาว
ของเขาทำอย่างนั้น เขาดูเครียดทันที เมื่อเริ่มทำใจรับได้ สามีเราดีกับเรามาก เขาได้แต่บ่นพึมพำว่าตัวเองปกครองน้องไม่ได้
เขาปลอบเราว่าไม่ควรคิดมากน้องสาวคงหวังดีเเละย้ำกับเราว่า "อดทนนะ" ทำให้เขาเห็นว่าเราทำได้ เรามีกำลังใจขึ้นมาทันที......
แต่มันไม่ได้จบลงแค่นั้น เรารู้สึกผิดมาก เมื่อกลางดึกรู้สึกตัวขึ้นมา เราไม่เจอสามีข้างๆ จึงเดินไปดูที่ระเบียง เปิดไฟ พบว่า....สามีกำลังร้องไห้
น้ำตาเราไหลพราก ไม่ต้องถามเราก็รู้ว่าเค้าร้องไห้เพราะอะไร เราเข้าไปกอดและพาเขากลับมานอนโดยไม่ได้พูดอะไร ซึ่งสามีเป็นคนเอาจริงเอาจัง
ทุกเรื่องทั้งงานและครอบครัว เป็นคนวางแผนชีวิตดี เราเหมือนกับมาทำร้ายสามีโดยไม่รู้ตัว ต่อไปหากเกิดเหตุการณ์อื่น เราคงจะต้องพึงระลึกว่า
เราเป็นสะใภ้ คนจีน (จีนแท้ไม่มีลูกเสี้ยว) เราต้อง.....อดทน? นี่คงเป็นเพียงการเริ่มต้น นี่เพียง2เดือน ต่อไปเราต้อง "อดทน" ให้มากกว่านี้?