เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่าวันที่ 14/9/58 ผมได้นั่งรถเมย์108 ไปลงที่ อนุ กลับรุ่นน้องอีก2คนครับ พอถึงป้ายรถเมย์ รพ.เด็ก พวกเราก็ลงรถพอดีคนเยอะพอสมควร เราก็รีบลง พอเดินมาเรื่อยๆ มีป้าคนนึงซึ่งผมจำได้ว่าแกขึ้นรถคันเดียวกันกับพวกผม
แกเกินเข้ามาทักว่า "หนู..มีใครทำโทรศัพท์สีขาวตกรึป่าวลูก" ผมก็ลองจับดูอ้าวไม่ใช่เว้ยโชคดีจุง 555+
แต่มีน้องที่ไปด้วยคนนึงร้องขึ้นมาว่า "เห้ย!! ของเราหาย"
ป้าแกเลยบอกว่า "กระเป๋าเก็บไปรีบไปดักรอสิลูก" ผมเลยรีบพาน้องคนนั้นไปแล้วก็แยกกับน้องอีกคนเลยทันที พอไปถึงฝั่งป้ายรถเมย์ รพ.ราชวิถี พวกเราก็กำลังจะวิ่งไปหารถที่เราขึ้นมา แต่ก็ไม่ทันเพราะรถรีบขับหนีออกไปก่อนไม่เข้ารับคน ผมเลยเข้าไปแจ้งเหตุกับพี่สายรวจพิเศษที่เขายืนโบกรถเมย์หน้าป้ายครับ แล้วเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง เขาไม่ถามสักคำว่า โทรศัพท์แพงไหมหรือว่ารุ่นอะไร ถ้าเขาถามก็จะตอบว่า "มันเป็นรุ่นเก่าครับไม่แพง" เขาคงเห็นว่าเรากำลังเรียนเงินที่ใช้ซื้อโทรศัพท์ก็เงินพ่อแม่เลยช่วยตามเต็มที่ ผมก็ขึ้น CBR ของพี่สายตรวจไปอย่างเร็วพี่เขาขับเร็วมาก ผมนั่งเกร็งง่ามขาไปหมดเลย แล้วก็ขับไปจนถึงลาดบางขุนศรี ก็ยังไม่เจอรถคันนั้นเลยระหว่างทางก็จอดถามคนขับรถ108ที่เจอว่า "รู้จักคนขับรถ108ที่มีลักษณะผมยาวๆแก่ๆหน่อยไหมขับเบอร์อะไร" ก็ยังไม่เจอวนไปมาอยู่หลายรอบครับ ระว่างทางผมก็โทรหาเบอร์น้องเขาเรื่องๆ ตอนแรกก็โทรติดหลังๆ โดนตัดสายแล้วก็ปิดเครื่องไป ก็เลยบอกพี่เขาว่าพี่กลับเถอะครับ ไม่เป็นไรพี่ พี่เขาก็หาต่อสักพักแล้วก็กลับ พอถึง อนุ พี่เขาก้ขอเบอร์ผมไว้ แล้ว ''ก็บอกว่าเดี๋ยวพี่ตามให้นะ'' พอวันนี้พี่เขาโทรมาว่าพี่เจอแล้วนะน้องโทรศัพท์ให้น้องพาเจ้าของเครื่องมารับได้เลย คือแบบ ผมไม่คิดว่าจะได้เร็วมาก ผมมั่นใจว่าถ้าผมไปแจ้งตำรวจว่าโทรศัพท์หาย บนรถเมย์นะ คงมีตอบกลับประมานว่า "อ่อครับ มาลงบันทึกประจำวันก่อนนะ"แล้วก็เงียบแน่ๆ เลขหมวกพี่คนนั้นคือ 251 ครับ พี่เขาทำงานตรงป้ายรถฝั่ง รพ.ราชวิถี เข้างานประมานบ่าย2-2ทุ่มกว่าๆครับ พี่เขาคือ ฮีโร่มากๆเลย เรื่องนี้ผมประทับใจมากๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ
ผมรู้สึกประทับใจกลับการทำงานของพี่สายตรวจพิเศษเลยอยากจะมาแชร์ครับ
แกเกินเข้ามาทักว่า "หนู..มีใครทำโทรศัพท์สีขาวตกรึป่าวลูก" ผมก็ลองจับดูอ้าวไม่ใช่เว้ยโชคดีจุง 555+
แต่มีน้องที่ไปด้วยคนนึงร้องขึ้นมาว่า "เห้ย!! ของเราหาย"
ป้าแกเลยบอกว่า "กระเป๋าเก็บไปรีบไปดักรอสิลูก" ผมเลยรีบพาน้องคนนั้นไปแล้วก็แยกกับน้องอีกคนเลยทันที พอไปถึงฝั่งป้ายรถเมย์ รพ.ราชวิถี พวกเราก็กำลังจะวิ่งไปหารถที่เราขึ้นมา แต่ก็ไม่ทันเพราะรถรีบขับหนีออกไปก่อนไม่เข้ารับคน ผมเลยเข้าไปแจ้งเหตุกับพี่สายรวจพิเศษที่เขายืนโบกรถเมย์หน้าป้ายครับ แล้วเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง เขาไม่ถามสักคำว่า โทรศัพท์แพงไหมหรือว่ารุ่นอะไร ถ้าเขาถามก็จะตอบว่า "มันเป็นรุ่นเก่าครับไม่แพง" เขาคงเห็นว่าเรากำลังเรียนเงินที่ใช้ซื้อโทรศัพท์ก็เงินพ่อแม่เลยช่วยตามเต็มที่ ผมก็ขึ้น CBR ของพี่สายตรวจไปอย่างเร็วพี่เขาขับเร็วมาก ผมนั่งเกร็งง่ามขาไปหมดเลย แล้วก็ขับไปจนถึงลาดบางขุนศรี ก็ยังไม่เจอรถคันนั้นเลยระหว่างทางก็จอดถามคนขับรถ108ที่เจอว่า "รู้จักคนขับรถ108ที่มีลักษณะผมยาวๆแก่ๆหน่อยไหมขับเบอร์อะไร" ก็ยังไม่เจอวนไปมาอยู่หลายรอบครับ ระว่างทางผมก็โทรหาเบอร์น้องเขาเรื่องๆ ตอนแรกก็โทรติดหลังๆ โดนตัดสายแล้วก็ปิดเครื่องไป ก็เลยบอกพี่เขาว่าพี่กลับเถอะครับ ไม่เป็นไรพี่ พี่เขาก็หาต่อสักพักแล้วก็กลับ พอถึง อนุ พี่เขาก้ขอเบอร์ผมไว้ แล้ว ''ก็บอกว่าเดี๋ยวพี่ตามให้นะ'' พอวันนี้พี่เขาโทรมาว่าพี่เจอแล้วนะน้องโทรศัพท์ให้น้องพาเจ้าของเครื่องมารับได้เลย คือแบบ ผมไม่คิดว่าจะได้เร็วมาก ผมมั่นใจว่าถ้าผมไปแจ้งตำรวจว่าโทรศัพท์หาย บนรถเมย์นะ คงมีตอบกลับประมานว่า "อ่อครับ มาลงบันทึกประจำวันก่อนนะ"แล้วก็เงียบแน่ๆ เลขหมวกพี่คนนั้นคือ 251 ครับ พี่เขาทำงานตรงป้ายรถฝั่ง รพ.ราชวิถี เข้างานประมานบ่าย2-2ทุ่มกว่าๆครับ พี่เขาคือ ฮีโร่มากๆเลย เรื่องนี้ผมประทับใจมากๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ