ยืนอยู่กลาง  ลมฝน  บนทางเปลี่ยว
ฉันคนเดียว  ไร้เธอเดิน  แสนเหินห่าง
ฟ้ามืดหม่น สายฝนโปรย  โดยอ้างว้าง  
ลมพัดแรง ผ่านร่าง  อย่างเย็นชา

น้ำตาฟ้า ชะโลมทั่ว ทั้งตัวฉัน
สั่นงกงัน  ด้วยหนาวหน่วง  ทรวงผวา
วอนเธอหัน  มามองบ้าง  แม้หางตา
มาอำลา  ดอกใช่มา  เพื่อกวนใจ


กลอนอกหักค่ะ...มอบแด่ตัวเองกับเพื่อน ๆ ที่โดนเรียกว่าเป็น "คนนอกสายตา" ค่ะ
เข้าใจตรงกันนะ...