เริ่มต้นความจริงคือ ...ขอบ่น
ไปใช้บริการโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง
ทำให้มาคิดว่า...ทำไหมหรือ การทำงานในโรงพยาบาลรัฐมันหนักมากจนเกินกว่าที่..
นางพยาบาลรับเรื่อง..ที่ติดต่อหน้าห้องในจุดคัดกรองผู้ป่วย ต่างๆ ประสานงาน (ที่ไม่ใช่จุดรักษาผู้ป่วยใน)
แต่ละคน แต่ละที่ จึงมีเปอร์เซนต์สูงมาก ที่เป็นพยาบาลที่ใส่อารมณ์กับคนไข้ได้ตลอดเวลา
ดูโมโหไปทุกเรื่อง บางครั้งก็แค่ถามด้วยความสุภาพ ไม่รู้ และจะได้รู้ว่าทำอย่างไร ไปที่ไหน ให้มันไม่ผิดพลาด
แต่แค่ถามก็ดูเหมือนนางพยาบาลบางคน (โดยส่วนใหญ่) เหมือนทำกริยาใส่คนไข้ประหนึ่งว่า
โง่ เรื่องมาก จุกจิก ไปนั่งรอ คือเริ่มต้นก็คนไม่รู้ขั้นตอน ก็ต้องถาม(เน้นนะคะ สุภาพอ่อนโยน เบาๆ)
เธอก็บอกนั่งรอ นั่งรอ แต่ถ้าคุณนั่งรอไม่ถูกช่อง คุณไม่ได้ยิน ผ่านคิวไป แล้วเราพยายามกลับมาเดินเรื่องใหม่
หลังจากทำตัวเป็นคนดี นั่งรออย่างสงบเสงี่ยม พอเริ่มเข้าที่เข้าทางช่องทางที่ควรเป็น
เจอพยาบาลคนใหม่ ก็ตะคอกใส่ ไปไหน เรียกไม่ได้ยิน ผ่านคิวไปแล้ว รอละกัน
อะไร! ก็ตอนเริ่มแรก ก็ถามอีกคนแล้วว่าจะไปตรงไหน จะให้ทำอะไร
กลับมานั่งด้วยความใจเย็น ไม่รู้สึกโกรธนะ..แต่เริ่มรู้สึกว่าครั้งต่อไป..ฉันไม่ยอมแน่
ถ้าโดนคุณพยาบาล พูดใส่ "ด้วยอาการตะคอก"
จะถามกลับแบบดีๆๆเลย
คุณพี่คะ..น้องทำอะไรให้คุณพี่โกรธเหรอคะ ขอโทษนะคะ
บอกดีๆกับน้องก็ได้ ไม่ค่อยสบาย มันก็งงๆๆอะคะ
และคิดว่าถ้าเธอเหล่านั้น ยังแว๊กใส่อีก
ก็จะบอกว่า...ขอบคุณคะ ไม่รักษาละ กลับไปนอนพักที่บ้าน เดี๋ยวคงหาย
ขอบคุณคะ คุณพี่พยาบาลรักษาสุขภาพนะคะ...
(เป้าหมายในการเล่าคือ อยากรู้จังว่าเป็นพยาบาลแล้วต้องอารมณ์เสียมันได้ทุกวัน ไม่มีวันไหนสบายใจบ้างเลยหรือ)
พูดคะ พุดขา ให้มันเป็นยาใจคนไข้หน่อย จะตายรึไงคุณพยาบาลอารมณ์บูดทั้งหลาย
คนไข้จะยาก ดี มีจน ก็คนเหมือนกันนะคะ...
รักนะจุ๊บ จุ๊บๆๆ ขอให้เธอเหล่านั้นพบความสุขในทุกวัน ยิ้มสิคะ คุณเป็นพยาบาลรึเปล่า ลองยิ้มดูนะ ไม่ตายหรอก
กระทู้โลกสวย...ในโรงพยาบาล
ไปใช้บริการโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง
ทำให้มาคิดว่า...ทำไหมหรือ การทำงานในโรงพยาบาลรัฐมันหนักมากจนเกินกว่าที่..
นางพยาบาลรับเรื่อง..ที่ติดต่อหน้าห้องในจุดคัดกรองผู้ป่วย ต่างๆ ประสานงาน (ที่ไม่ใช่จุดรักษาผู้ป่วยใน)
แต่ละคน แต่ละที่ จึงมีเปอร์เซนต์สูงมาก ที่เป็นพยาบาลที่ใส่อารมณ์กับคนไข้ได้ตลอดเวลา
ดูโมโหไปทุกเรื่อง บางครั้งก็แค่ถามด้วยความสุภาพ ไม่รู้ และจะได้รู้ว่าทำอย่างไร ไปที่ไหน ให้มันไม่ผิดพลาด
แต่แค่ถามก็ดูเหมือนนางพยาบาลบางคน (โดยส่วนใหญ่) เหมือนทำกริยาใส่คนไข้ประหนึ่งว่า
โง่ เรื่องมาก จุกจิก ไปนั่งรอ คือเริ่มต้นก็คนไม่รู้ขั้นตอน ก็ต้องถาม(เน้นนะคะ สุภาพอ่อนโยน เบาๆ)
เธอก็บอกนั่งรอ นั่งรอ แต่ถ้าคุณนั่งรอไม่ถูกช่อง คุณไม่ได้ยิน ผ่านคิวไป แล้วเราพยายามกลับมาเดินเรื่องใหม่
หลังจากทำตัวเป็นคนดี นั่งรออย่างสงบเสงี่ยม พอเริ่มเข้าที่เข้าทางช่องทางที่ควรเป็น
เจอพยาบาลคนใหม่ ก็ตะคอกใส่ ไปไหน เรียกไม่ได้ยิน ผ่านคิวไปแล้ว รอละกัน
อะไร! ก็ตอนเริ่มแรก ก็ถามอีกคนแล้วว่าจะไปตรงไหน จะให้ทำอะไร
กลับมานั่งด้วยความใจเย็น ไม่รู้สึกโกรธนะ..แต่เริ่มรู้สึกว่าครั้งต่อไป..ฉันไม่ยอมแน่
ถ้าโดนคุณพยาบาล พูดใส่ "ด้วยอาการตะคอก"
จะถามกลับแบบดีๆๆเลย
คุณพี่คะ..น้องทำอะไรให้คุณพี่โกรธเหรอคะ ขอโทษนะคะ
บอกดีๆกับน้องก็ได้ ไม่ค่อยสบาย มันก็งงๆๆอะคะ
และคิดว่าถ้าเธอเหล่านั้น ยังแว๊กใส่อีก
ก็จะบอกว่า...ขอบคุณคะ ไม่รักษาละ กลับไปนอนพักที่บ้าน เดี๋ยวคงหาย
ขอบคุณคะ คุณพี่พยาบาลรักษาสุขภาพนะคะ...
(เป้าหมายในการเล่าคือ อยากรู้จังว่าเป็นพยาบาลแล้วต้องอารมณ์เสียมันได้ทุกวัน ไม่มีวันไหนสบายใจบ้างเลยหรือ)
พูดคะ พุดขา ให้มันเป็นยาใจคนไข้หน่อย จะตายรึไงคุณพยาบาลอารมณ์บูดทั้งหลาย
คนไข้จะยาก ดี มีจน ก็คนเหมือนกันนะคะ...
รักนะจุ๊บ จุ๊บๆๆ ขอให้เธอเหล่านั้นพบความสุขในทุกวัน ยิ้มสิคะ คุณเป็นพยาบาลรึเปล่า ลองยิ้มดูนะ ไม่ตายหรอก