กระทู้นี้ จขกท. ขอระบายความในใจหน่อยน่ะค่ะ
เม้นได้ ให้คำแนะนำได้ รับฟังทุกคอมเม้นค่ะ
แท็กผิดประการใดต้องขอโทษอย่างแรงน้ะค่ะ
คือ เพิ่งเข้าโรงพยาบาบเมื่อเดือนก่อนเพราะปวดท้องถ่ายไม่ออก ลำไส้อักเสบ
ก็ต้องหยุดทำงานไปหลายๆวันเข้าจึงต้องลาออก แม่ก็ด่าตลอดว่าเราอ่อนแอ ทำงานแปปๆก็ออก คือเขาคิดว่าเราขี้เกียดมากกว่า
ใช่ค่ะ ! เราเปนคนไม่ชอบทำงานเปนลูกจ้างก้จริง แต่เราไม่ได้ขี้เกียดคือมันปวดจริงๆ
พอออกจากโรงพยาบาลแล้วก็หางานใหม่ทำ ทำได้2อาทิตย์
เราก็เวียนหัว คลื่นไส้แต่ไม่มีอาเจียนน้ะค้ะกินพาราก็ไม่หาย เป็นอยู่สัก 4 วันได้ ก็เลยสังเกตุตัวเองว่าช่วงนี้เราเวียนหัวบ่อย
ตอนเยนๆก็เลยไปรพ. แล้วก็แอดมิดเลย เพราะเราใช้ประกัน ถ้าไม่นอนรพ.ก็ต้องจ่ายเองไปก่อน
เราไม่มีเงินมาก ก็เลยต้องนอนรพ.ประกันจะจ่ายทั้งหมด
เราเลยโทรบอกเขาว่าเราอยู่รพ.น้ะ ไม่สบาย คืนนี้นอนรพ.น้ะ
แม่เราก็ว่าอีก.....ว่า ประมาณแบบ เป็นไร? เป็นอีกแล้วหรอ ?
แล้วพรุ่งนี้ไม่ไปทำงานใช่มั้ย ? เราก้เงียบๆไม่เถียงเขา เขาก็โมโหเรา แล้วก็วางไป เราก็นอนรพ.คนเดียว
ตอนเช้าแม่ก็โทรมาถามว่า ออกรพ.ตอนไหน
เราก้บอกว่าเย็นนี้แหละ พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน
เขาก็ว่าเราอีกว่า ทำไมไม่มีความรับผิดชอบเลย ห้องก็ไม่เก็บให้เรียบร้อย
( บางทีเราคิดว่านี้ก็เรียบร้อยสุดๆล่ะแต่มันก็ยังไม่เรียบร้อยที่สุดของเขา )
เลี้ยงแมงที่บ้านตัวหนึ่ง เขาก็ว่าอีกว่าเป็นภาระเขา ทำไมไม่เลี้ยงมัน
(แค่วันเดียวเองน้ะที่เรานอนรพ.แค่วันเดียวทำไมหาว่าเราทิ้ง ? ) บางทีก็น้อยใจ
น้องที่บ้านมาเล่าให้ฟังว่า
พอคนที่บ้านป้าๆถามว่าเราไปไหน แม่เราก็บอกว่า อยู่รพ.มันขี้โรคบ้าง
มันจะไปขีเกียดไปทำงานบ้าง มันไม่มีความรับผิดชอบ มันใช้เงินฟุ่มเฟื่อย แต่ไม่รู้จักหาตัง สาระพัดค่ะ
เราฟังเราเป็นลูกก็น้อยใจค่ะ ถูกมั้ยค่ะ? เราเลยไม่เข้าใจว่าที่เราเวียนหัว ไม่สบายหรือเป็นไร
เราผิดหรอ เราทำประกันไว้ ไม่ได้เดือดร้อนเขาเลยสักนิด ทำไรไม่ทำให้เขาเดือดร้อน แค่นี้ก็พอแล้วไม่ใช่หรอค่ะ
ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วว่าเขารักเราจริงๆรึป่าว
ปล.เขาไม่แม่แท้ๆน่ะค่ะแต่เลี้ยงเราตั้งแต่ 6 เดือนจนถึงปัจจุบัน พอโตมาหน่อยก็ไปอยู่กรุงเทพ
แต่ก็ไปมาหาเขาบ่อยๆเวลาเราเจอกันเราจะกอด หอมแก้มกันประจำค่ะ รักเหมือนแม่คนหนึ่ง
ชีวิตไม่สนุก
เม้นได้ ให้คำแนะนำได้ รับฟังทุกคอมเม้นค่ะ
แท็กผิดประการใดต้องขอโทษอย่างแรงน้ะค่ะ
คือ เพิ่งเข้าโรงพยาบาบเมื่อเดือนก่อนเพราะปวดท้องถ่ายไม่ออก ลำไส้อักเสบ
ก็ต้องหยุดทำงานไปหลายๆวันเข้าจึงต้องลาออก แม่ก็ด่าตลอดว่าเราอ่อนแอ ทำงานแปปๆก็ออก คือเขาคิดว่าเราขี้เกียดมากกว่า
ใช่ค่ะ ! เราเปนคนไม่ชอบทำงานเปนลูกจ้างก้จริง แต่เราไม่ได้ขี้เกียดคือมันปวดจริงๆ
พอออกจากโรงพยาบาลแล้วก็หางานใหม่ทำ ทำได้2อาทิตย์
เราก็เวียนหัว คลื่นไส้แต่ไม่มีอาเจียนน้ะค้ะกินพาราก็ไม่หาย เป็นอยู่สัก 4 วันได้ ก็เลยสังเกตุตัวเองว่าช่วงนี้เราเวียนหัวบ่อย
ตอนเยนๆก็เลยไปรพ. แล้วก็แอดมิดเลย เพราะเราใช้ประกัน ถ้าไม่นอนรพ.ก็ต้องจ่ายเองไปก่อน
เราไม่มีเงินมาก ก็เลยต้องนอนรพ.ประกันจะจ่ายทั้งหมด
เราเลยโทรบอกเขาว่าเราอยู่รพ.น้ะ ไม่สบาย คืนนี้นอนรพ.น้ะ
แม่เราก็ว่าอีก.....ว่า ประมาณแบบ เป็นไร? เป็นอีกแล้วหรอ ?
แล้วพรุ่งนี้ไม่ไปทำงานใช่มั้ย ? เราก้เงียบๆไม่เถียงเขา เขาก็โมโหเรา แล้วก็วางไป เราก็นอนรพ.คนเดียว
ตอนเช้าแม่ก็โทรมาถามว่า ออกรพ.ตอนไหน
เราก้บอกว่าเย็นนี้แหละ พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน
เขาก็ว่าเราอีกว่า ทำไมไม่มีความรับผิดชอบเลย ห้องก็ไม่เก็บให้เรียบร้อย
( บางทีเราคิดว่านี้ก็เรียบร้อยสุดๆล่ะแต่มันก็ยังไม่เรียบร้อยที่สุดของเขา )
เลี้ยงแมงที่บ้านตัวหนึ่ง เขาก็ว่าอีกว่าเป็นภาระเขา ทำไมไม่เลี้ยงมัน
(แค่วันเดียวเองน้ะที่เรานอนรพ.แค่วันเดียวทำไมหาว่าเราทิ้ง ? ) บางทีก็น้อยใจ
น้องที่บ้านมาเล่าให้ฟังว่า
พอคนที่บ้านป้าๆถามว่าเราไปไหน แม่เราก็บอกว่า อยู่รพ.มันขี้โรคบ้าง
มันจะไปขีเกียดไปทำงานบ้าง มันไม่มีความรับผิดชอบ มันใช้เงินฟุ่มเฟื่อย แต่ไม่รู้จักหาตัง สาระพัดค่ะ
เราฟังเราเป็นลูกก็น้อยใจค่ะ ถูกมั้ยค่ะ? เราเลยไม่เข้าใจว่าที่เราเวียนหัว ไม่สบายหรือเป็นไร
เราผิดหรอ เราทำประกันไว้ ไม่ได้เดือดร้อนเขาเลยสักนิด ทำไรไม่ทำให้เขาเดือดร้อน แค่นี้ก็พอแล้วไม่ใช่หรอค่ะ
ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วว่าเขารักเราจริงๆรึป่าว
ปล.เขาไม่แม่แท้ๆน่ะค่ะแต่เลี้ยงเราตั้งแต่ 6 เดือนจนถึงปัจจุบัน พอโตมาหน่อยก็ไปอยู่กรุงเทพ
แต่ก็ไปมาหาเขาบ่อยๆเวลาเราเจอกันเราจะกอด หอมแก้มกันประจำค่ะ รักเหมือนแม่คนหนึ่ง