เมื่อคนบ้า นั่งคุ้ยขยะ ตอนสองทุ่ม

ผมนั่งดื่มกับเพื่อนด้วยสุราขาว สี่สิบดีกรี  หนึ่งขวดเล็ก สามคน...ในห้องเช่าเล็กๆ
ไม่กินมาก พอแก้ขัด แก้กษัยอะไรประมาณนั้น..มีต้มยำข้อไก่นิดหน่อยที่ผมไปซื้อแล้วมาทำด้วยงบ สี่สิบบาท

รวบๆ ง่ายนะครับ..

พอผมกินเสร็จผมก็ทำความะสอาดห้อง..เก็บของก่อนนอน...

เอาขยะจากการทำกับข้าวไปทิ้งขยะหน้าหอพัก

ก็เจอกับชาย ผมยาวรุงรัง  กำลังคุยขยะหาของกิน

ผมก็ได้ยินเสียงคนขี่มอไซค์รับจ้าง..ซึ่งเป็นเสียงสุภาพสตรีว่า...
อย่าไปยุ่งเขานะ ..น่ากลัว...

ในใจก็ฉุกคิด...แต่ผมว่า  อะไรๆ หลายอย่างน่ากลัวกว่าเยอะ.... (พวกดักตามถนน พวกเมาตีห ว ห ม  ด  แ  เจ  ก   ) น่ากลัวกว่าเยอะ

ผมก็เข้าห้องไปดูว่าผมมีอะไรเหรือจากกับแกล้มบ้าง...

กับข้าว กับแกล้มที่ผมทำมันเผ็ดเกิน...จะให้กินปล่าวๆ คงไม่ไหว...

ในใจจะต้มไข่ สักสองลูก (ถ้าเค้ายังคุ้ยขยะต่อ)

กับข้าวที่เหลือก้นหม้อ  (พออิ่มน่า)

แต่ผมได้แค่ข้าวติดก้นหม้อ ได้พอจานครับ..

ผมใช้ถุงควักใส่ถุง..กับไข่ต้มที่ผมหมกข้าวตอนหุงไว้...


โรยซอสภูเขาทองไปสี่ห้า เหยาะ

(ไม่ปอกไข่นะครับ)

ปอกเอง เหอะ.๋.นะ  ห้า ห้า ฮ่า ฮ๋า

ก็เดินไปให้ตรงหน้า ที่เค้ากำลังคุย..และดูดก้างปลา..


ผมไม่พูดครับ..แค่ไปวางไว้ใกล้ๆ และหงายถุงและโชว์ไข่ต้มหนึ่งลูก...


เขาพูดว่า... ขอบคุณครับ...

อยากบอกว่า...

เขาไม่ได้ทำร้าย..เขาไม่ได้ลักขโมย..แต่เค้าไม่สบาย..

ช่วยได้เท่าที่ช่วยได้  ผมก็อด ก็ทน กินปลาร้าบ้าง ไข่บ้าง เพื่อเก็บเงินส่งลูกเมียที่บ้าน..ที่กำลังจะโตแค่ขวบเดียว..

แต่เขาลำบากกว่าเรานัก...แค่นี้คงไม่ลำบากไปเนาะ....