"ความสุข" คือสิ่งที่พวกคุณมอบให้

ตั้งแต่จำความได้ เวลาที่มีการแข่งขันฟุตบอลทีมชาติไทยเมื่อไร ก็จะเห็นพ่อกับแม่นั่งแทบหน้าจะติดทีวีทุกครั้ง บางทีภาพไม่ค่อยชัดก็คอยออกไปหมุดเสาอากาศแล้วให้แม่ตะโกนบอกว่าว่าชัดรึยัง ไม่เคยเลยสักครั้งที่พ่อกับแม่จะพลาดการเชียร์ จะได้ยินเสมอที่แม่จะชมนักฟุตบอลจนออกนอกหน้า ตะวันเก่งยังนู้น ดุสิตเก่งยังงี้ ซิโก้สุดยอด ชมตลอดการแข่งขัน ตอนนั้นตัวหนูเองอายุแค่ประมาณ 10 กว่าขวบ หลังจากที่ฟุตบอลทีมชาติไทยกำลังดังได้ไม่นานพ่อหนูก็เสียชีวิต บรรยากาศที่เคยเห็นพ่อกับแม่นั่งลุ้น นั่งเชียร์ เสียงดังยันปากซอยก็ไม่เคยได้ยินอีกเลย ไม่เคยเห็นแม่เปิดดูทีวีที่มีการแข่งขัน และตอนนั้นก็เป็นช่วงที่ฟุตบอลอยู่จุดตกอับที่สุดเลยก็ว่าได้ พออายุประมาณ 20กว่าๆ ช่วงนั้นกระแสฟุตบอลไทยกลับมาอีกครั้ง เป็นช่วงที่หนูจะได้ยินคำว่า “เมสซี่เจ” บ่อยมาก มากจนถึงอยากรู้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร เพราะความอยากรู้เลยทำให้ได้ดูคลิปของนักเตะคนนี้หลายต่อหลายคลิป หนูไม่เคยรู้มาก่อนว่าการเล่นฟุตบอลต้องเล่นยังไง แต่”เมสซี่เจ”คนนี้ทำให้หนูได้รู้ถึงคำว่าคนเก่ง กลับกลายเป็นว่าหลังจากนั้นหนูสนใจในฟุตบอลมาทันที ในตอนนั้นเป็นช่วงที่ได้โค้ชซิกโก้มาคุมทีม หนูเองก็คิดเหมือนคนอื่นว่า มันจะดีหรอที่เอาคนไทยมาคุม ทีมจะเก่งหรอ แต่ความคิดนั้นได้ถูกลบออกไปทันทีเมื่อได้ชมการแข่งขัน ซีเกมส์ที่พม่า ผู้ชายที่ชื่อ “ซิกโก้” ทำให้หนูได้รู้ว่าคนไทยเก่งไม่แพ้ชาติใดในโลก เพียงแค่เรามีความเชื่อมั่นในสิ่งที่เราทำ มีความรักในสิ่งที่เราเชื่อมั่น คุณเป็นคนที่ทำให้วงการนี้กลับมาอีกครั้ง ทำให้แม่หนูจากที่ไม่เคยดูบอลหลังจากที่พ่อเสียมาเกือบสิบปี หนูได้เห็นแม่กลับมานั่งที่หน้าทีวีอีกครั้ง หนูคิดว่านอกจากแม่ของหนูคงจะมีคนอีกหลายๆคน ที่กลับมาดู กลับมาเชียร์ฟุตบอลไทย ความรักและความศรัทธาให้ฟุตบอลทีมชาติไทยได้กลับมาอีกครั้ง และกลับมาได้ยิ่งใหญ่ กลับมาพร้อมกับความหวังที่ฟุตบอลไทยจะรุ่งโรจน์อีกครั้ง และเพราะพวกคุณทำให้หนูได้เห็นถึงความรักที่ผู้ชมในสนามมีให้กัน ร่วมเชียร์พวกคุณอย่างสามัคคี กอดคอดีใจทั้งๆที่ไม่รู้จักกันเมื่อพวกคุณทำประตูได้ในแต่ละครั้ง และเหตุผลที่ทำให้คนในสนามเป็นแบบนี้เพราะทุกคนมีความศรัทธาในตัวพวกคุณแหมือนๆกัน ขนาดหนูดูแค่ในทีวีนะ ถ้ามีโอกาสได้ดูข้างสนามเมื่อไรคงจะสนุกและมีความสุขมากกว่านี้แน่ๆ

**จุดประสงค์ที่เขียนกระทู้นี้ขึ้นมา คือ อยากขอบคุณนักกีฬาทีมชาติไทย โค้ช และสต๊าฟโค้ชทุกคน ขอบคุณที่พวกคุณได้ทำให้แม่ของหนูกลับมามีชีวิตที่มีสีสันเหมือนครั้งที่พ่อหนูยังอยู่ (รวมถึงคนไทยที่เคยหมดศรัทธากลับมามีศรัทธาในฟุตตบอลไทยอีกครั้ง)