สวัสดีครับ กระทู้นี้ผมแค่อยากมาระบาย
ถ้าใครได้อ่านกระทู้แรกของผมเมื่อเดือนที่แล้ว ก็คงจะได้รู้นะครับว่าผมกำลังแอบชอบผญ.คนนึงในพันทิปนี่แหละ
ผมได้รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเพียงน้อยนิด เข้าไปพูดคุยทำความรู้จักกับเธอ
จะรู้สึกเหมือนเราเริ่มรู้จักกันมากขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกดีๆต่อกันมากขึ้นเรื่อยๆ
มีโอกาสได้โทรหาเธอทุกคืนก่อนนอน คืนไหนไม่ได้คุยกัน ผมก็จะนอนไม่หลับ เหมือนอะไรมันหายๆไปสักอย่างนึง
แต่เหมือนเธอจะไม่ได้อะไรกับผมเลย ผมอาจจะแค่รู้สึกไปเองคนเดียว
เพราะว่าบางที ผมถามอะไรไปเธอมักจะเหลี่ยงที่จะตอบคำถาม เช่น ผมถามเธอว่า ไปไหนมาเหรอ
เธอก็ตอบแค่ว่าไปทำธุระ พอผมถามว่า ธุระอะไรตอบไม่ได้เหรอ เธอก็มักจะเปลี่ยนเรื่อง
เหมือนเธอไม่อยากให้ผมเข้ายุ่งกับโลกส่วนตัวของเธอ ซึ่งผมเองตอนแรกๆก็ไม่ได้คิดมากอะไร
อาจจะเป็นเพราะเธอยังไม่ไว้ใจผม เราอาจจะยังรู้จักกันไม่มากพอก็ได้
แต่มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมถามเธอไปว่า คุยกันทุกวันแบบนี้รู้สึกยังไงกับผม ?
ซึ่งแน่นอนฮะเธอยังไม่ยอมตอบแถมยังเปลี่ยนเรื่อง ผมเลยยังไม่รู้ใจเธอสักที บางทีก็ท้อเหมือนกันนะ
มันเหมือนกับผมพยายามเข้าใกล้เธออยู่ฝ่ายเดียว เธออาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเลย
ที่คุยกับผมเพราะแค่เหงา แค่นั้น คิดจะตัดใจอยู่หลายครั้ง บางทีก็เผลอพูดออกไปว่าถ้าวันพรุ่งนี้ไม่มีผมโทรไปรบกวนอีกเธอจะเป็นยังไงรู้สึกอะไรบ้างไหม
เธอก็ตอบมาว่า คงเหมือนกับชีวิตเธอมีอะไรขาดหายไป เธอพูดมาแบบนี้ผมก็ใจอ่อน
ตัดใจไม่ลงอีกเหมือนเคย ผมไม่ได้รีบอะไรหรอกนะ แค่อยากรู้ว่าเธอพอจะมีความหวังให้ผมบ้างไหม
เราอยู่ไกลกันเหลือเกิน ผมไม่รู้เลยว่าวันๆเธอทำอะไรบ้าง คุยกับใครบ้าง ผมไม่กล้าถาม แต่ผมจริงจังกับเธอจริงๆนะ
ยิ่งรู้จักเธอมากขึ้นผมก็ยิ่งชอบเธอมากขึ้น แต่บางครั้งก็ท้อเหลือเกิน... หวังว่าคุณคงได้อ่านกระทู้นี้นะ
คุยกันทุกวันแต่เธอยังไม่ชัดเจน ผมท้อแล้วนะ
ถ้าใครได้อ่านกระทู้แรกของผมเมื่อเดือนที่แล้ว ก็คงจะได้รู้นะครับว่าผมกำลังแอบชอบผญ.คนนึงในพันทิปนี่แหละ
ผมได้รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเพียงน้อยนิด เข้าไปพูดคุยทำความรู้จักกับเธอ
จะรู้สึกเหมือนเราเริ่มรู้จักกันมากขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกดีๆต่อกันมากขึ้นเรื่อยๆ
มีโอกาสได้โทรหาเธอทุกคืนก่อนนอน คืนไหนไม่ได้คุยกัน ผมก็จะนอนไม่หลับ เหมือนอะไรมันหายๆไปสักอย่างนึง
แต่เหมือนเธอจะไม่ได้อะไรกับผมเลย ผมอาจจะแค่รู้สึกไปเองคนเดียว
เพราะว่าบางที ผมถามอะไรไปเธอมักจะเหลี่ยงที่จะตอบคำถาม เช่น ผมถามเธอว่า ไปไหนมาเหรอ
เธอก็ตอบแค่ว่าไปทำธุระ พอผมถามว่า ธุระอะไรตอบไม่ได้เหรอ เธอก็มักจะเปลี่ยนเรื่อง
เหมือนเธอไม่อยากให้ผมเข้ายุ่งกับโลกส่วนตัวของเธอ ซึ่งผมเองตอนแรกๆก็ไม่ได้คิดมากอะไร
อาจจะเป็นเพราะเธอยังไม่ไว้ใจผม เราอาจจะยังรู้จักกันไม่มากพอก็ได้
แต่มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมถามเธอไปว่า คุยกันทุกวันแบบนี้รู้สึกยังไงกับผม ?
ซึ่งแน่นอนฮะเธอยังไม่ยอมตอบแถมยังเปลี่ยนเรื่อง ผมเลยยังไม่รู้ใจเธอสักที บางทีก็ท้อเหมือนกันนะ
มันเหมือนกับผมพยายามเข้าใกล้เธออยู่ฝ่ายเดียว เธออาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเลย
ที่คุยกับผมเพราะแค่เหงา แค่นั้น คิดจะตัดใจอยู่หลายครั้ง บางทีก็เผลอพูดออกไปว่าถ้าวันพรุ่งนี้ไม่มีผมโทรไปรบกวนอีกเธอจะเป็นยังไงรู้สึกอะไรบ้างไหม
เธอก็ตอบมาว่า คงเหมือนกับชีวิตเธอมีอะไรขาดหายไป เธอพูดมาแบบนี้ผมก็ใจอ่อน
ตัดใจไม่ลงอีกเหมือนเคย ผมไม่ได้รีบอะไรหรอกนะ แค่อยากรู้ว่าเธอพอจะมีความหวังให้ผมบ้างไหม
เราอยู่ไกลกันเหลือเกิน ผมไม่รู้เลยว่าวันๆเธอทำอะไรบ้าง คุยกับใครบ้าง ผมไม่กล้าถาม แต่ผมจริงจังกับเธอจริงๆนะ
ยิ่งรู้จักเธอมากขึ้นผมก็ยิ่งชอบเธอมากขึ้น แต่บางครั้งก็ท้อเหลือเกิน... หวังว่าคุณคงได้อ่านกระทู้นี้นะ