กรรมของคนมีเวร ๑๑ ก.ย.๕๘

กรรมของคนมีเวร

" วชิรพักตร์ "



เมื่อสมัยที่ผมปฏิบัติหน้าที่นายทหารเวรใหม่ ๆ ในตอนเช้าตรู่วันหนึ่งซึ่งเป็นเวลาก่อนเจ็ดนาฬิกา
ผมได้รับโทรศัพท์จากนายทหารคนสนิทของท่านเจ้ากรม เรียกให้ผมไปพบที่บ้าน ผมก็ดีใจว่าท่านจะเรียกไปใช้ให้ทำอะไร
จึงรีบเดินจากหน้ากองบัญชาการเก่า ไปถึงหลังสโมสรอย่างเร่งรีบจนเหงื่อท่วมตัว
เพราะผมขี่รถจักรยานสองล้อไม่เป็น เขามีไว้ให้เป็นพาหนะของนายทหารเวร ผมก็เอาไปพิงไว้เฉย ๆ

เมื่อไปถึงบ้านท่านเจ้ากรม ซึ่งอยู่หลังสโมสรนายทหารในปัจจุบันนี่แหละ
ยังไม่ทันจะย่างก้าวเข้าไปในเขตรั้วบ้าน ก็ได้ยินเสียงตะโกนออกมาว่า
สายป่านนี้แล้วทำไมยังไม่ปิดไฟที่เสาไฟฟ้า มัวไปทำอะไรอยู่
คงจะไม่ใช่ประโยคอย่างนี้ทีเดียว แต่ก็ได้ความทำนองนี้แหละ

ผมตกใจยืนงงแทบจะลืมทำความเคารพ เพราะยังไม่เห็นตัวท่านเลย
ต้องตั้งสติอยู่ชั่วอึดใจ จึงเห็นว่าท่านยืนอยู่บนระเบียงหน้าบ้าน
ท่านคงเห็นผมยืนเฉยเป็นสากกระเบือ ก็เลยไล่ให้ไปจัดการเสีย

ผมก็รีบทำความเคารพรับคำเสียงสนั่น แล้วก็หันหลังจ้ำกลับไปทางเก่า ให้พ้นหูพ้นตาท่านโดยเร็วที่สุด
เดินไปจนถึงทางแยกช่องทาง ๒ แล้ว ผมก็ยังนึกไม่ออกว่าผมจะปิดไฟฟ้าตามเสาในกรมทั้งหมดได้อย่างไร
เพราะผมไม่รู้ว่าสวิทช์นั้นมันอยู่ที่ไหน ผมรู้แต่เพียงว่าอีกสักสิบนาที ถ้าไฟฟ้ายังไม่ดับ ผมคงจะดับแน่

ด้วยความรู้ที่ว่า กิจการสาธารณูปโภคของกรมการทหารสื่อสาร อยู่ในความดูแลของกองบริการ
ผมก็ตั้งใจจะไปถามที่กองร้อยโยธา แต่ขาก็เดินไม่ทันใจเลย
พอผ่านหน้าโรงพิมพ์ทหารสื่อสารเจอเพื่อน ซึ่งเป็นคนขยันมาทำงานแต่เช้าทุกวัน
เขาทักทายก็เลยปรับทุกข์ให้เขาฟัง

เขาก็หัวเราะบอกว่าสวิทช์อันนั้นมันอยู่ที่เสาไฟฟ้าหน้าโรงพิมพ์นี้เอง
มีคัทเอาท์ตัวหนึ่งและมีป้ายแปะไว้ว่าเปิดเวลา ๑๘๓๐ ปิดเวลา ๐๗๐๐ หรืออะไรทำนองนี้แหละ
จำไม่ได้แน่เพราะมันนานมาแล้ว ก็รีบยกคัทเอาท์ตัวนั้นขึ้น ไฟฟ้าตามเสารอบกรมมันก็ดับหมด

ผมถอนใจด้วยความโล่งอก แล้วก็เลยลืมถามเพื่อนว่า มันมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร และเป็นหน้าที่ของใครที่จะเปิดและปิดคัทเอาท์ตัวนี้

เกือบเป็นกรรมของนายทหารเวรไปเสียแล้ว.

##########