ขนมปัง ------ คืนเลี้ยงอำลาพวกรุ่นพี่
“เราเองก็เล่นกีตาร์ได้นะ...”
เสียงยียวนกวนประสาทของไอ้เจ้าซัน ขี้เต๊ะเอ่ยขึ้นพร้อมกับเปรยยิ้มและยื่นมือมาทางเรา ถ้าเป็นปกติเราคงเมินไล่ไอ้หมอนี่ให้พ้นๆไปแล้ว แต่ก็เอาเถอะ... กำลังหงุดหงิดอยู่พอดี... ใช้มันแก้เซ็งไปก่อนล่ะกัน...
ในตอนนั้นเอง เราก็ส่งมือไปรับคำชวน และตามคนที่เราไม่ได้ชอบหน้าเท่าไหร่ไป โดยทิ้งออยที่ใจดีไปหาอะไรมาให้เรากินไว้คนเดียว...
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้... ถ้าเรารู้ล่วงหน้าว่าเหตุการณ์เล็กๆ งี่เง่า บ้าบอ นั่นจะเป็นประกายไฟเล็กๆ จุดชนวนทำให้เกิดเรื่องแบบในตอนนี้ขึ้นมาล่ะก็... ต่อให้ต้องอายุสั้นลงสิบปีเราก็ยอมแลกเพื่อให้ได้กลับไปแก้ไขมัน
ขอโทษนะ...
เราเสียใจจริงๆ...
ออย...
ออย ------ คืนเลี้ยงอำลำพวกรุ่นพี่
เสียงเพลงรอสายของขนมปังดังขึ้น และจบลงหลายต่อหลายครั้งโดยไม่มีคนรับ ระหว่างงานเลี้ยงของพวกรุ่นพี่ เราคลาดกับขนมปังอีกครั้งหลังจบคอนเสิร์ต โดยคิดว่าเธอคงอยู่แถวๆนี้ แต่พอรอจนคนซากลับเกือบหมด เหลือแต่พี่ๆและพวกรุ่นน้องที่อาสาช่วยเก็บงาน ก็ยังไม่เห็นวี่แววของขนมปังเลย เราเลยลองโทรหา แต่ถึงจะโทรติด แต่กลับไม่มีใครรับสาย
หรือว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น...? หรือเจ้าซันมันจะทำอะไรขนมปัง...?
ความคิดแง่ลบผุดขึ้นมาในหัว เราจึงได้เดินหาขนมปังรอบๆอาคารจัดประชุมพร้อมกับโทรหาไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่มีวี่แวว ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเรียกเข้า นั่นยิ่งทำให้เรารู้สึกร้อนใจขึ้นไปอีก
“ทำอะไรอยู่น่ะ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ ?”
เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง พอเราหันกลับไป ก็เจอกับ “บอส” เพื่อนร่วมชั้น หมอนี่เป็นคนจริงจังในทุกเรื่อง แถมยังเป็นคนพูดตรง ขวานผ่าซาก จนเรากลัวที่จะคุยด้วย เลยไม่สนิทเท่าไหร่ วันนี้หมอนี่ก็เป็นคนอาสาช่วยเก็บงานของพวกรุ่นพี่ด้วย
“บอส เห็นขนมปังบ้างไหม ? เราตามหาอยู่ โทรหาก็ไม่รับด้วย” เราลองถามดู
“ขนมปังนะเหรอ เห็นกลับไปกับพวกไอ้ซันอ่ะ แล้วก็สาวๆห้องเราหลายๆคน คงจะไปเที่ยวกันต่อ ขนมปังไม่ได้บอกแกเหรอ ?”
ความรู้สึกร้อนรนที่มีอยู่ในอกของเราได้หายวูบไปหลังจากได้ยินคำตอบของ บอส แต่ก็น่าแปลก ทั้งๆที่เรารู้ว่าขนมปังไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ทำไมเรากลับไม่ได้รู้สึกโล้งใจเลยล่ะ... ทำไม่รู้สึกใจหายแปลกๆแบบนี้
“โดนทิ้งเหรอ ?”
เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมากลางความเงียบ คำพูดของบอสยิ่งทำให้ความรู้สึกที่มีในอกอยู่ตอนนี้รุนแรงขึ้นมาอีก
“เปล่าหรอก... ขนมปังเขารู้ว่าเราไม่เที่ยวแบบนั้นเลยไม่ได้ชวนเราน่ะ...”
“เอาจริงๆนะ ออย... แกคิดยังไงกับขนมปังกันแน่ ?”
บอสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกลับจ้องมา ทำเอาเรารู้สึกกดดันไปด้วย
“ขนมปังเป็นเพื่อนรักของเรา...”
“ใช่เหรอ ?”
นายแว่น สวนกลับทำควันที่เราตอบจบประโยค พร้อมกับพ่นลมออกทางจมูกเล็กๆ เหมือนกำลังเยาะเย้ยอะไรเรา
“ใช่สิ...”
“แกจะโกหกตัวเองไปทำไมวะ ทั้งๆที่แกเกลียดมันเนี่ยนะ !”
ไอ้เจ้าแว่นสวนกลับครั้งที่สอง มือซ้ายข้างที่ถือกระเป๋าของเรากำแน่นขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ
“เราไม่ได้เกลียดขนมปังนะ... นายเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ...”
“อ๋อเหรอ... ถามจริง... กี่ครั้งแล้วที่แกถูกลืมทิ้งไว้ แล้วยัยขนมปังไปเที่ยวเล่น มีความสุขกับพวกผู้ชาย ที่แรกก็พี่ต้า ต่อมาก็ไอ้ซัน ต่อไ...”
“บอส !!!”
เราตะโกนขึ้น เสียงดังจนแม้แต่ พี่ๆก็กำลังเก็บงานอยู่ไกลออกไปยังหันมามอง จำไม่ได้แล้วว่าตะโกนดังขนาดนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ขณะที่เรากำกระเป๋าในมือแน่นขึ้นอีก และจ้องกลับไปยังนายแว่นจอมปากเสีย โดยไม่พูดอะไรต่อ
“แกคิดเอาเองล่ะกัน...”
บอสเอ่ยก่อนที่จะกลับไปช่วยพวกพี่ๆต่อ ทิ้งให้เราอยู่คนเดียว ก่อนที่จะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ขนมปังโทรกลับมานั่นเอง...
“ออย ! โทรมามีอะไรเหรอ เห็นมิสคอลเป็นสิบสายแนะ”
ขนมปังตะโกนผ่านโทรศัพท์โดยมีเสียงเพลงดังแทรกเข้ามาด้วย
“เปล่าหรอก... แค่จะโทรถามว่าตอนนี้กลับถึงบ้านรึยัง ?”
“ยังเลย ! ออกมาต่อกับเพื่อนๆในห้องน่ะ”
“เหรอ...”
“ออยอ่ะ ตอนนี้อยู่ไหน ?”
“...” ความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาจุกที่ลำคอ
“ออย ?”
“เราอยู่บ้าน.. กำลังจะนอนแล้ว...” เราโกหกออกไป
“เหรอ...? งั้นฝันดีนะ”
“ขนมปั...ง”
“อะไรเหรอ ? ทำไมเสียงสั่นๆอ่ะ ?”
“อย่าดื่มเยอะนะ... กลับบ้านดีๆด้วยล่ะ...”
“จ้า... ขอบใจนะ”
เราตัดสายทั้งๆที่ยังคุยไม่จบ เพราะบางอย่างในอกมันดันขึ้นมาจนทำให้เสียงเราสั่นเครือ กระเป๋าที่กำแน่นได้ถูกเหวี่ยงลงไปกองกับพื้น ก่อนนัยน์ตาเราจะรู้สึกร้อนขึ้นและมีน้ำใสๆไหลซึมออกมา
เราเกลียดตัวเอง... ที่เผลอนึกเกลียดขนมปัง... จริงๆ
Hormones 2.5 หลังคืนเลี้ยงอำลา ออย-ปัง
“เราเองก็เล่นกีตาร์ได้นะ...”
เสียงยียวนกวนประสาทของไอ้เจ้าซัน ขี้เต๊ะเอ่ยขึ้นพร้อมกับเปรยยิ้มและยื่นมือมาทางเรา ถ้าเป็นปกติเราคงเมินไล่ไอ้หมอนี่ให้พ้นๆไปแล้ว แต่ก็เอาเถอะ... กำลังหงุดหงิดอยู่พอดี... ใช้มันแก้เซ็งไปก่อนล่ะกัน...
ในตอนนั้นเอง เราก็ส่งมือไปรับคำชวน และตามคนที่เราไม่ได้ชอบหน้าเท่าไหร่ไป โดยทิ้งออยที่ใจดีไปหาอะไรมาให้เรากินไว้คนเดียว...
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้... ถ้าเรารู้ล่วงหน้าว่าเหตุการณ์เล็กๆ งี่เง่า บ้าบอ นั่นจะเป็นประกายไฟเล็กๆ จุดชนวนทำให้เกิดเรื่องแบบในตอนนี้ขึ้นมาล่ะก็... ต่อให้ต้องอายุสั้นลงสิบปีเราก็ยอมแลกเพื่อให้ได้กลับไปแก้ไขมัน
ขอโทษนะ...
เราเสียใจจริงๆ...
ออย...
ออย ------ คืนเลี้ยงอำลำพวกรุ่นพี่
เสียงเพลงรอสายของขนมปังดังขึ้น และจบลงหลายต่อหลายครั้งโดยไม่มีคนรับ ระหว่างงานเลี้ยงของพวกรุ่นพี่ เราคลาดกับขนมปังอีกครั้งหลังจบคอนเสิร์ต โดยคิดว่าเธอคงอยู่แถวๆนี้ แต่พอรอจนคนซากลับเกือบหมด เหลือแต่พี่ๆและพวกรุ่นน้องที่อาสาช่วยเก็บงาน ก็ยังไม่เห็นวี่แววของขนมปังเลย เราเลยลองโทรหา แต่ถึงจะโทรติด แต่กลับไม่มีใครรับสาย
หรือว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น...? หรือเจ้าซันมันจะทำอะไรขนมปัง...?
ความคิดแง่ลบผุดขึ้นมาในหัว เราจึงได้เดินหาขนมปังรอบๆอาคารจัดประชุมพร้อมกับโทรหาไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่มีวี่แวว ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเรียกเข้า นั่นยิ่งทำให้เรารู้สึกร้อนใจขึ้นไปอีก
“ทำอะไรอยู่น่ะ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ ?”
เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง พอเราหันกลับไป ก็เจอกับ “บอส” เพื่อนร่วมชั้น หมอนี่เป็นคนจริงจังในทุกเรื่อง แถมยังเป็นคนพูดตรง ขวานผ่าซาก จนเรากลัวที่จะคุยด้วย เลยไม่สนิทเท่าไหร่ วันนี้หมอนี่ก็เป็นคนอาสาช่วยเก็บงานของพวกรุ่นพี่ด้วย
“บอส เห็นขนมปังบ้างไหม ? เราตามหาอยู่ โทรหาก็ไม่รับด้วย” เราลองถามดู
“ขนมปังนะเหรอ เห็นกลับไปกับพวกไอ้ซันอ่ะ แล้วก็สาวๆห้องเราหลายๆคน คงจะไปเที่ยวกันต่อ ขนมปังไม่ได้บอกแกเหรอ ?”
ความรู้สึกร้อนรนที่มีอยู่ในอกของเราได้หายวูบไปหลังจากได้ยินคำตอบของ บอส แต่ก็น่าแปลก ทั้งๆที่เรารู้ว่าขนมปังไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ทำไมเรากลับไม่ได้รู้สึกโล้งใจเลยล่ะ... ทำไม่รู้สึกใจหายแปลกๆแบบนี้
“โดนทิ้งเหรอ ?”
เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมากลางความเงียบ คำพูดของบอสยิ่งทำให้ความรู้สึกที่มีในอกอยู่ตอนนี้รุนแรงขึ้นมาอีก
“เปล่าหรอก... ขนมปังเขารู้ว่าเราไม่เที่ยวแบบนั้นเลยไม่ได้ชวนเราน่ะ...”
“เอาจริงๆนะ ออย... แกคิดยังไงกับขนมปังกันแน่ ?”
บอสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกลับจ้องมา ทำเอาเรารู้สึกกดดันไปด้วย
“ขนมปังเป็นเพื่อนรักของเรา...”
“ใช่เหรอ ?”
นายแว่น สวนกลับทำควันที่เราตอบจบประโยค พร้อมกับพ่นลมออกทางจมูกเล็กๆ เหมือนกำลังเยาะเย้ยอะไรเรา
“ใช่สิ...”
“แกจะโกหกตัวเองไปทำไมวะ ทั้งๆที่แกเกลียดมันเนี่ยนะ !”
ไอ้เจ้าแว่นสวนกลับครั้งที่สอง มือซ้ายข้างที่ถือกระเป๋าของเรากำแน่นขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ
“เราไม่ได้เกลียดขนมปังนะ... นายเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ...”
“อ๋อเหรอ... ถามจริง... กี่ครั้งแล้วที่แกถูกลืมทิ้งไว้ แล้วยัยขนมปังไปเที่ยวเล่น มีความสุขกับพวกผู้ชาย ที่แรกก็พี่ต้า ต่อมาก็ไอ้ซัน ต่อไ...”
“บอส !!!”
เราตะโกนขึ้น เสียงดังจนแม้แต่ พี่ๆก็กำลังเก็บงานอยู่ไกลออกไปยังหันมามอง จำไม่ได้แล้วว่าตะโกนดังขนาดนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ขณะที่เรากำกระเป๋าในมือแน่นขึ้นอีก และจ้องกลับไปยังนายแว่นจอมปากเสีย โดยไม่พูดอะไรต่อ
“แกคิดเอาเองล่ะกัน...”
บอสเอ่ยก่อนที่จะกลับไปช่วยพวกพี่ๆต่อ ทิ้งให้เราอยู่คนเดียว ก่อนที่จะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ขนมปังโทรกลับมานั่นเอง...
“ออย ! โทรมามีอะไรเหรอ เห็นมิสคอลเป็นสิบสายแนะ”
ขนมปังตะโกนผ่านโทรศัพท์โดยมีเสียงเพลงดังแทรกเข้ามาด้วย
“เปล่าหรอก... แค่จะโทรถามว่าตอนนี้กลับถึงบ้านรึยัง ?”
“ยังเลย ! ออกมาต่อกับเพื่อนๆในห้องน่ะ”
“เหรอ...”
“ออยอ่ะ ตอนนี้อยู่ไหน ?”
“...” ความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาจุกที่ลำคอ
“ออย ?”
“เราอยู่บ้าน.. กำลังจะนอนแล้ว...” เราโกหกออกไป
“เหรอ...? งั้นฝันดีนะ”
“ขนมปั...ง”
“อะไรเหรอ ? ทำไมเสียงสั่นๆอ่ะ ?”
“อย่าดื่มเยอะนะ... กลับบ้านดีๆด้วยล่ะ...”
“จ้า... ขอบใจนะ”
เราตัดสายทั้งๆที่ยังคุยไม่จบ เพราะบางอย่างในอกมันดันขึ้นมาจนทำให้เสียงเราสั่นเครือ กระเป๋าที่กำแน่นได้ถูกเหวี่ยงลงไปกองกับพื้น ก่อนนัยน์ตาเราจะรู้สึกร้อนขึ้นและมีน้ำใสๆไหลซึมออกมา
เราเกลียดตัวเอง... ที่เผลอนึกเกลียดขนมปัง... จริงๆ