เป็นโรคซึมเศร้ามาสามปีเเล้วค้ะ..หนักมากจนเรียนไม่ได้ดรอปไว้เทอมนึง ตอนนี้กลับมาเรียนแล้ว เรียนกลับรุ่นน้อง ไม่มีเพื่อนสนิทเลย ไปใหนมาใหนคนเดียวตลอด ตื่นเช้าไปเรียน เรียนเสร็จกลับห้อง ทำการบ้าน ดูซีรี่ส์ นอน ชีวิตเป็นแบบนี้ทุกวัน เราพูดไม่เก่ง เงียบมาก..กลัวทุกครั้งที่อาจารย์สั่งงานกลุ่ม ..ปัญหาก็ค่อนข้างมาก
ครอบครัว...พ่อแม่จะชอบพูดเสมอว่าเราเป็นตัวปัญหามีปัญหาทุกเรื่อง ถ้าไม่ป่วยคงจะเรียนจบมีงานมีการทำแล้ว เราเลยไม่ค่อยได้คุยกับพ่อแม่เลย พ่อแม่จะให้เเค่เงินใช้ก็แค่นั้น เวลามีปัญหาเราก็ไม่เคยพูดไห้พ่อเเม่ฟัวเลยเพราะนอกจากจะไม่ได้คำแนะนำแล้วยังโดนพูดให้เรารู้สึกไม่ดีด้วย เช่นดูอย่างคนนั้นสิรุ่นเดียวกันเค้าเรียนจบได้ดีเเล้ว ..คนนั้นก็เหมื่อนกันรุ่นเดียวกันกับลูกตอนนี้เป็นพยาบาลแล้ว พอพูดเสร็จก็พูดขึ้นลูกน่าจะเรียนพยาบาลเหมือนเค้าเนอะ บางที่ก็เอาเรื่องที่คนอื่นพูดให้เรามาเล่าให้เราเครียด เช่น แม่ได้ยินว่าคนนั้นนะว่าลูกบ้า..ลูกกินยาโรงบาลบ้า คืออะไรมาพูดให้เราคิดมาก.นี้คนว่าเราบ้าหรอ ตายเเล้วเราจะกล้าสู้หน้าคนอื่นได้ยังไง ตอนนี้ทุกคนคงหาว่าเราบ้าหมดแล้ว!!สรุปคือเราไม่เคยได้ยินจากปากคนอื่นแล้วคิดมาก เราได้ยินแต่กับแม่นี้แหละ (พ่อแม่ค่อนข้างมีหน้ามีตาระดับนึง) เวลามีปัญหาเราเลยมาเล่าให้แฟนฟัง
แฟน,..คือคบก่อนที่จะเป็นโรคนี้แรกก็พอเข้าใจเรา แต่นานไปก็เริ่มด่าเราว่าเราโง่ อ่อนแอ ปัญหาใครก็มี...เค้าเริ่มไม่สนใจจนเขาบอกให้เราปรับตัวใหม่ให้เลิกเศร้าสักที เขาบอกเราว่า เราน่ารักมากๆเเต่ตอนนี้ความเศร้ามันเยอะเกินจนบังความน่ารักแล้ว คนอื่นดูภายนอกเขาอาจจะว่าน่ารักดีแต่ถ้าได้รู้จักก้คงทนได้ไม่นานหรอก อย่าเอาปัญหามาให้เขารับรู้อีกนะปัญหาเค้าก็หนักพอเเล้ว(ตอนนี้เรากำลังจะทำใจตัดใจจากเขา ไม่อยากให้เขาลำบากใจ)
สรุปชีวิตตอนนี้ไม่มีใคร วันใหนมีเรึยนก็ไป ..เรียนเสร็จกลับห้อง เวลาว่าดูซีรี่ส์เกาหลีไปวันๆ..มีเฟสไว้อ่านเพจข่าว..ตามกลุ่มการเรียน เพื่อนในเฟสมากมายเรากดเลิกติดตามแต่ยังเป็นเพื่อนกัน จะติดตามตั้งบางคนเท่านั้น ไม่เคยโพตสเตตัส ไม่อยากรับรู้เรื่องของคนอื่นไม่อยากเอามาเปรียบเทียบกับตัวเอง..
เป็นโรคซึมเศร้าใครๆก็มองว่าเป็นตัวปัญหา..
ครอบครัว...พ่อแม่จะชอบพูดเสมอว่าเราเป็นตัวปัญหามีปัญหาทุกเรื่อง ถ้าไม่ป่วยคงจะเรียนจบมีงานมีการทำแล้ว เราเลยไม่ค่อยได้คุยกับพ่อแม่เลย พ่อแม่จะให้เเค่เงินใช้ก็แค่นั้น เวลามีปัญหาเราก็ไม่เคยพูดไห้พ่อเเม่ฟัวเลยเพราะนอกจากจะไม่ได้คำแนะนำแล้วยังโดนพูดให้เรารู้สึกไม่ดีด้วย เช่นดูอย่างคนนั้นสิรุ่นเดียวกันเค้าเรียนจบได้ดีเเล้ว ..คนนั้นก็เหมื่อนกันรุ่นเดียวกันกับลูกตอนนี้เป็นพยาบาลแล้ว พอพูดเสร็จก็พูดขึ้นลูกน่าจะเรียนพยาบาลเหมือนเค้าเนอะ บางที่ก็เอาเรื่องที่คนอื่นพูดให้เรามาเล่าให้เราเครียด เช่น แม่ได้ยินว่าคนนั้นนะว่าลูกบ้า..ลูกกินยาโรงบาลบ้า คืออะไรมาพูดให้เราคิดมาก.นี้คนว่าเราบ้าหรอ ตายเเล้วเราจะกล้าสู้หน้าคนอื่นได้ยังไง ตอนนี้ทุกคนคงหาว่าเราบ้าหมดแล้ว!!สรุปคือเราไม่เคยได้ยินจากปากคนอื่นแล้วคิดมาก เราได้ยินแต่กับแม่นี้แหละ (พ่อแม่ค่อนข้างมีหน้ามีตาระดับนึง) เวลามีปัญหาเราเลยมาเล่าให้แฟนฟัง
แฟน,..คือคบก่อนที่จะเป็นโรคนี้แรกก็พอเข้าใจเรา แต่นานไปก็เริ่มด่าเราว่าเราโง่ อ่อนแอ ปัญหาใครก็มี...เค้าเริ่มไม่สนใจจนเขาบอกให้เราปรับตัวใหม่ให้เลิกเศร้าสักที เขาบอกเราว่า เราน่ารักมากๆเเต่ตอนนี้ความเศร้ามันเยอะเกินจนบังความน่ารักแล้ว คนอื่นดูภายนอกเขาอาจจะว่าน่ารักดีแต่ถ้าได้รู้จักก้คงทนได้ไม่นานหรอก อย่าเอาปัญหามาให้เขารับรู้อีกนะปัญหาเค้าก็หนักพอเเล้ว(ตอนนี้เรากำลังจะทำใจตัดใจจากเขา ไม่อยากให้เขาลำบากใจ)
สรุปชีวิตตอนนี้ไม่มีใคร วันใหนมีเรึยนก็ไป ..เรียนเสร็จกลับห้อง เวลาว่าดูซีรี่ส์เกาหลีไปวันๆ..มีเฟสไว้อ่านเพจข่าว..ตามกลุ่มการเรียน เพื่อนในเฟสมากมายเรากดเลิกติดตามแต่ยังเป็นเพื่อนกัน จะติดตามตั้งบางคนเท่านั้น ไม่เคยโพตสเตตัส ไม่อยากรับรู้เรื่องของคนอื่นไม่อยากเอามาเปรียบเทียบกับตัวเอง..