---- ตกงานก็กลับบ้านอก ทำไร่ ทำนา แม้จะลำบากกาย แต่สบายใจกว่ากันเยอะ -----

.....เพื่อนที่อยู่กรุงเทพฯ ทำงานบริษัท..  โทรมาบอกกลุ้ม บริษัทกำลังจะปิด........
                 ผมเลยบอกไป    กลับบ้านเราเถอะ

เศษฐกิจแย่ โรงงานปิด ธุรกิจเจ๊ง  เชื่อว่าผู้ใช้แรงงาน.....
ที่ไม่ได้ลงทุนอะไร  คือลงแต่แรงในการรับจ้างเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว
ในภาวะการณ์ที่คนนับถือเงินเป็นใหญ่  ถ้าเขาปิดโรงงาน หรือ ไม่มีใครจ้าง
บ้านเราก็ยังรออยู่  มีไร่ มีนา ก็ปลูกข้าว ปลูกพืชผักสวนครัว ก็ยังพอได้กินประทังชีวิตอยู่นะ

อากาศบ้านเราก็สบายดี ไม่มีมลพิษ ตื่นเช้ามาก็เจอห้วยหนอง คลองบึง มีภูเขา น้ำตก
ฟังเสียงนกเสียงกา  ชื่นใจจะตาย ไม่ต้องตื่นแต่สี่ตีหน้า เหมือนในเมืองกรุง
ไม่ต้องทนเบื่อรถติด สูดดมมลพิษ ส่วนใครจะเจ๊ง หรือไม่ก็ช่างเขาเถอะ
พวกเราไม่มีหุ้นส่วนที่จะต้องไปกังวลหรอก  กลับบ้านมารอเลือกตั้ง(ที่ไม่รู้จะได้เลือกชาติใหน)
ให้คนรวยเขาต่อสู้กันซะ พวกธุรกิจเขาไปไม่ได้ เขาจะเจ๊ง ก็ให้เขาด่ากันไป
ไล่กันไป  ส่วนพวกเราลำบากมาก็เยอะแยะแล้ว พอจะลืมตาอ้าปากได้หน่อย

เขาก็มาไล่คนที่ให้ความหวังไปเสียนี่ พวกเราชินชาแล้วล่ะความลำบาก
ให้คนรวยเขาสัมผ้สบ้าง  การอดอยาก การไม่มีเงิน ธุรกิจเจ๊ง มันเป็นอย่างไร
แต่อีกหน่อย  พวกเขาก็คงไม่ต่างจากเราหรอก แต่ที่เราต่างกว่าพวกเขาคือ
อย่างน้อยพวกเราก็มีไร่มีนา ไว้ปลูกข้าวกินจนวันตาย.............