ขอถามความรู้สึกคนที่โดนบอกเลิกบ่อยๆแต่ไม่ยอมเลิกบ้าง ว่าที่ยังทนอยู่เพราะรักหรือโง่กันแน่

บางคนถูกบอกเลิกโดยวิธีต่างๆด้วยเหตุผลร้อยแปดล้านวิธี คุณเคยถามเองกลับมั้ย..ว่าที่ยังทนอยู่เพราะรักหรือโง่
ทั้งๆที่ถูกทำร้ายทุกวัน แต่ยังยืนยันคำเดิมว่าไม่เลิก ไม่ให้เขาไป ไม่สงสารหัวใจตัวเองบ้างเหรอคะ
การที่คุณร้องไห้ทุกวันเขาไปอยู่ที่ไหน เขาเคยเห็นน้ำตาของคุณมั้ยคะ ไอน้ำที่มันไหลออกจากตาคุณน่ะคือความรู้สึกทั้งนั้น
คุณเคยคิดบ้างมั้ยว่ารักที่เราทุ่มเทให้เขาไปเขาอยากได้รึป่าว มันยากที่จะตัดใจมากค่ะสำหรับความรักที่มันเป็นความรักจริงๆ
รักบริสุทธิ์ที่ไม่มีเหตุผลอะไรมาประกอบเช่นเงิน ฐานะ หน้าที่การงาน และการที่เขาบอกให้เราไปไกลๆ ไล่ให้เราออกไปจากชีวิตของเขา
แต่คุณยังหลอกตัวเองว่าเขายังรักคุณแน่ๆ ที่เขาทำไปเพราะเราทะเลาะกัน เพราะเขาโมโห คุณไม่เหนื่อยบ้างเหรอคะ เมื่อมันถึงจุดจบแล้วจิงๆก็ไม่อาจจะมีใครห้ามมันได้ ทุกคนต้องทนเจ็บ ทนเสียใจอยู่แบบนั้น ไม่มีใครที่จะคิดแบบเจ็บแปปเดียวจะได้จบแบบนี้บ้างเหรอ

คุณเคยคิดมั้ยคะว่าการที่เรายอมทนกับรักแบบนี้.. เพราะเรารักแบบโง่ๆ หรือรักจิงๆ

สำหรับเราแล้ว การโดนบอกเลิกมันคือการเอาน้ำกลั่นมากร่อนหัวใจให้พังไปเรื่อยๆ พังจนมันไม่อาจจะเปิดรับใครเข้ามาได้อีก พังจนไม่อยากเริ่มใหม่กลับใครแล้ว มันเหนื่อยมันท้อ ความรักจิงๆมันไม่สวยงามเหมือนที่คิดไว้ตอนเด็กๆ มันไม่ใช่ความรักในนิทาน มันไม่มีเจ้าหญิงเจ้าชาย ไม่มีการอภิเษกสมรสใดใดทั้งสิ้น ความรักแบบนั้นมันแค่นิทานหลอกเด็ก .