ผมเป็นคนธรรมดาคนนึงที่อยากมีความรักที่ดี เปิดเผยได้แบบคนอื่นๆ แต่ด้วยเหตุผลหายๆอย่างทำให้ผมยังต้องอยู่คนเดียวจนถึงทุกวันนี้ ตอนนี้ผมจะอายุ22แล้ว
เรื่องของผมมีอยู่ว่า ตอนม.6 ผมเริ่มเกิดความสับสนในตัวเองว่าผมชอบได้ทั้ง ผ/ญ เหตุผลที่ทำให้ผมเริ่มงงกับตัวเองก็เพราะว่ามีเพื่อนผู้ชายคนนึงที่ผมสนิทมาก ทั้งเรียนหรือทำกิจกรรมต่างๆเราก็ทำด้วยกันตลอด แต่เค้าชอบโกรธ (หึงรึป่าว ถ้าผมไม่คิดไปเองนะ) แต่เราทั้งสองคนก็ขอโทษกันตลอดเวลาที่ทำอะไรให้ไม่สบายใจ บางทีผมก็ชอบรู้สึกน้อยใจ ที่เค้าชอบหยอกล้อหรือไปคุยกับเพื่อนผู้ชายอีกคนที่อยู่คนละห้องเรียน แต่ด้วยที่ผมยังไม่เชื่อตัวเองว่าผมจะเป็นไบเซกช่วลรึป่าวผมจึงไม่คิดอะไร และหลังจากนั้นผมก็ได้คุยกับผู้หญิงคนนึง เป็นเพื่อนที่สนิทพอสมควร เราเรียนและทำกิจกรรมต่างๆด้วยกันอยู่ตลอดเช่นเดียวกัน จนวันนึงผมได้เป็นแฟนกันกับเพื่อนผู้หญิงคนนี้ ในเวลานั้นผมรู้สึกว่าผมรักเขานะ (แต่อีกเหตุผลนึงที่เราคบกันคือคนอื่นสงสัยว่าผมกับเพื่อนผู้ชายนั้นเป็นอะไรกันรึป่าว) ในตอนนั้นผมกลัวคนอื่นๆจะมองว่าผมเปนเกย์และด้วยทางบ้านไม่สามารถที่จะยอมรับเรื่องแบบนี้ได้แน่นอน ด้วยอาชีพการงานของพ่อและแม่ที่มีหน้ามีตาในสังคม ผมกลัวว่าเค้าจะอายคนอื่นเค้าที่ลูกเป็นแบบนี้ ผมกับแฟนก็คบกันได้เกือบปี แต่ด้วยมีปัญหาเรื่องแฟนเก่าของผู้หญิงด้วย เราเลยเลิกกัน
พอจบม.6 เราก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนมหาลัยคนละที่ ผมก็ได้เจอกับเพื่อนๆและสังคมใหม่ๆ และก็ได้คุยกับคนอื่นๆบ้างละก็หายกันไป จนกระทั่งผมขึ้นปี3 ผมได้คุยกับคนคนนึงผ่านแอพ เค้าเป็นรุ่นน้องผู้ชายปี1 แล้วเราก็ได้นัดมาเจอกันจากที่ระยะหนึ่งได้คุยกันผ่านแอพและเห็นกันแต่แค่ในรูปเท่านั้น จากการเจอกันครั้งนั้น มันทำให้เราได้รุ้จักกันมากขึ้นไปเรื่อยๆ เราไปกินข้าวไปดูหนังไปซื้อของเดินห้างต่างๆ เราจะทำเหมือนเราเป็นเพื่อนกัน ผมไม่กล้าแสดงให้คนอื่นรู้ว่าเรารู้สึกดีต่อกัน ผมและเค้าต่างก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆ ไม่ได้ออกสาว ดูเป็นผู้ชายปกติทั่วไป ด้วยทั้งเค้าและผมก็ต่างที่ไม่กล้าเปิดเผยให้คนอื่นรุ้ เราทั้งสองคนไม่ได้ตกลงเป้นแฟนกัน เพราะยังไม่พร้อมและกลัวคนทางบ้านที่จะรุ้และเสียใจกับเรื่องแบบนี้ บอกตามตรงเลยว่าการที่ต้องทำอะไรหลบๆซ่อนๆมันทรมานมากกกกก บางทีจะมาหากัน ผมก็ต้องโกหกเพื่อนว่าไปหารุ่นน้อง หรือรูปที่ถ่ายด้วยกัน ผมก็ต้องซ่อนไไว้ในแอพที่มีรหัส เพราะเพื่อนชอบเอาโทสับไปเล่น เหตุผลหลักที่มากกว่ากลัวคนอื่นรุ้คน กลัวพ่อแม่เสียใจ บางทีพ่อกับแม่ก็ชอบถามว่าตอนไหนจะพาลูกสะใภ้มากราบซักที ผมก็ได้แต่ยิ้มและไม่ได้ตอบอะไร (และในใจก็ได้แต่คิดขอโทษพ่อแม่)
ผมกับน้องเค้าก็ได้คุยกันมาซักระยะก็มีความสุขดี และก็ทะเลาะกันบ้างเรื่องที่น้องเค้าคุยกับคนเยอะ ผมก็งอนเค้าและบอกว่าจะไม่ทำอีก แต่แล้วเหตุการณ์กลับเปลี่ยนไป เมื่อวันนึงผมได้ไปเล่นที่ห้องน้องเค้า แล้วช่วงจังหวะที่เค้านอนหลับ ผมก็แอบหยิบโทสับเค้าขึ้นมาเช็คดู มันทำให้ผมแทบจะอยากหายตัวจากตรงนั้นเลย เพราะผมพบว่าเค้าแอบคุยกับคนอื่นยุหลายคน และมีคนที่เค้าพามาเล่นที่ห้องแบบผมด้วย บางคำพูดในแชทก็สื่อถึงเรื่องชู้สาว และมีรูปที่เค้าถ่ายคนอื่นเหมือนกับที่ถ่ายรูปของผมในมุมห้องเดียวกันด้วย ตอนนั้นมันทำให้ผมเสียใจมากกก และคิดว่าจะหยุดคุยกับน้องคนนี้แน่นอนแล้ว พอวันรุ่งขึ้นผมก็บอกน้องเค้าว่าอย่าไปทำแบบนี้กับใครอีก ขอให้เค้าโชคดี (ผมไม่ได้บอกเค้าโดยตรง ผมบอกผ่านไลน์ ) และหลังจากนั้นผมก็บล๊อคไลน้องเค้าไป
ผมกับน้องเค้าห่างกันมาเกือบปีแล้ว ตอนนี้ผมขึ้นปี4 แล้ว และตลอดระยะเวลาที่ห่างกัน น้องเค้าก็ยังส่งแชทมาทักในเฟสตลอด แต่ผมก็ได้แค่อ่านและไม่เคยตอบน้องเค้าไปเลย (อาจดูว่าน้องเค้าพยายามมากกที่ส่งมาเกือบทุกอาทิต เป็นเวลาเกือบปี) แต่ผมก็ยังใจแข็งอยู่ ด้วยเหตุผลที่ว่า ในช่วงที่เราห่างกัน น้องเค้าก็มีแฟนและเลิกกันไปแล้วถึง3คน แต่ก็ยังที่จะมาตามตื้อผมอีก ผมรู้สึกได้ว่าช่วงที่เค้ามีแฟนและไม่ทะเลาะกัน เค้าจะดูมีความสุขและหายเงียบไป ไม่ทักแชทมา แต่ถ้าวันไหนที่เค้าอาจทะเลาะกับแฟนหรือรุ้สึกเหงา เค้าจะทักแชทผมมา
และในขณะที่ผมห่างกับน้องคนนี้ ผมก็ได้เจอกับพี่คนนึง พี่เค้าโตกว่าผม 4-5 ปี เค้าทำงานแล้ว เราได้พูดคุยกันมาเรื่อยๆ ผมและเค้าชอบกวนตีนกันไปมาไปมา แต่เคมีก็เข้ากันดี เค้าชอบเฟสทามมาหาก่อนนอน ผมเป็นคนขี้อาย ผมจะไม่ส่องหน้า แต่ผมชอบมองหน้าพี่เค้า เวลาที่พี่เค้ายิ้มมันทำให้ผมยิ้มตามและมีความสุข เราคุยกันตลอดว่าเรื่องของเราจะเป็นไปไม่ได้ เพราะผมเคยคุยกับพี่เค้าว่ายังไงผมก็ต้องมีแฟนเป็นผู้หญิง เพื่อที่จะไม่ทำให้พ่อแม่เสียใจอย่างแน่นอน และพี่เค้าก็เหมือนกัน เค้าบอกว่ายังไงก็มีแฟนหญิงยุดี พอเราคุยกันไปเรื่อยๆหลายเดือนเข้า มันก็ยิ่งรักพี่เค้าไปเรื่อยๆ มันทำให้ผมกลัว กลัวที่จะรักพี่เค้าจนตัดใจไม่ได้ เพราะรุ้ทั้งรุ้ว่าอนาคตข้างหน้ายังไงเราก็ต้องเลิกคุยกันไปมีแฟนอยู่ดี ผมชอบงอนพี่เค้าที่พี่เค้าไม่ตอบไลน์ รู้ทั้งรุ้ว่าเค้างานยุ่ง แต่บางทีก็คิดว่ายุ่งขนาดที่หายไปโดยไม่มีเวลาหยิบโทสับมาคุยหรือบอกฝันดีนิดเดียวก่อนเลยหรอ จนหลังมาผมเริ่มเหนื่อยที่จะวิ่งตามพี่เค้าแล้ว แต่ถ้าช่วงไหนที่พี่เค้าคุย ก็จะคุยแบบถึงตี1ตี2 ต่างคนต่างไม่อยากวางสาย และมันก็หายไปบ้างกลับมาบ้างเรื่อยๆแบบนี้สะสมมา ทำให้ผมตัดใจที่จะบอกหยุดคุยกับพี่เค้า และด้วยความที่ผมปิดกั้นตัวเอง ไม่ยอมรับที่จะให้คนอื่นรุ้ (กลัวพ่อแม่เสียใจสำคัญที่สุด) และพี่แท้ๆของผมเองเค้าก็ไม่ชอบที่ผู้ชายจะรักกัน เวลาที่ผมนั่งดูทีวีกับพี่แท้ๆ และมีฉากที่ผู้ชายสวีทกัน พี่จะแหวะอยู่ตลอด ในขณะที่ผมนั่งยุข้างๆ (ผมแทบอยากจะมุดตัวแทรกเข้าไปในดิน) พี่แท้ๆของผมจะรุ้ไหมว่าน้องของเขาก็เป็นแบบนั้น บางทีผมก็คิดนะว่าจะบอกพี่ของผมไปว่าผมเป็นเกย์ แต่ก็ไม่กล้าา ได้แต่ข่มใจตัวเองไว้ว่าจะไม่มีวันทำให้พ่อแม่พี่น้องต้องเสียใจยุแค่นั้น
เรื่องระหว่างผมกับพี่ผู้ชายที่ผมตัดใจนี้ก็ยังไม่จบ เค้ายังตามในแชทเฟส ในไลน์ตลอด (ทำใจบล้อคไลน์ไม่ได้จริงๆ) บางทีผมก็คิดนะว่าถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้เกิดเป็นคนละเพศแล้วได้เกิดมาคู่กัน
ผมจะทำยังไงดีกับเรื่องพี่คนนี้และเรื่องทางบ้าน??? ขอความเห็นจากทุกๆคนด้วยครับบ
ความรักที่มาคู่กับความลับ
เรื่องของผมมีอยู่ว่า ตอนม.6 ผมเริ่มเกิดความสับสนในตัวเองว่าผมชอบได้ทั้ง ผ/ญ เหตุผลที่ทำให้ผมเริ่มงงกับตัวเองก็เพราะว่ามีเพื่อนผู้ชายคนนึงที่ผมสนิทมาก ทั้งเรียนหรือทำกิจกรรมต่างๆเราก็ทำด้วยกันตลอด แต่เค้าชอบโกรธ (หึงรึป่าว ถ้าผมไม่คิดไปเองนะ) แต่เราทั้งสองคนก็ขอโทษกันตลอดเวลาที่ทำอะไรให้ไม่สบายใจ บางทีผมก็ชอบรู้สึกน้อยใจ ที่เค้าชอบหยอกล้อหรือไปคุยกับเพื่อนผู้ชายอีกคนที่อยู่คนละห้องเรียน แต่ด้วยที่ผมยังไม่เชื่อตัวเองว่าผมจะเป็นไบเซกช่วลรึป่าวผมจึงไม่คิดอะไร และหลังจากนั้นผมก็ได้คุยกับผู้หญิงคนนึง เป็นเพื่อนที่สนิทพอสมควร เราเรียนและทำกิจกรรมต่างๆด้วยกันอยู่ตลอดเช่นเดียวกัน จนวันนึงผมได้เป็นแฟนกันกับเพื่อนผู้หญิงคนนี้ ในเวลานั้นผมรู้สึกว่าผมรักเขานะ (แต่อีกเหตุผลนึงที่เราคบกันคือคนอื่นสงสัยว่าผมกับเพื่อนผู้ชายนั้นเป็นอะไรกันรึป่าว) ในตอนนั้นผมกลัวคนอื่นๆจะมองว่าผมเปนเกย์และด้วยทางบ้านไม่สามารถที่จะยอมรับเรื่องแบบนี้ได้แน่นอน ด้วยอาชีพการงานของพ่อและแม่ที่มีหน้ามีตาในสังคม ผมกลัวว่าเค้าจะอายคนอื่นเค้าที่ลูกเป็นแบบนี้ ผมกับแฟนก็คบกันได้เกือบปี แต่ด้วยมีปัญหาเรื่องแฟนเก่าของผู้หญิงด้วย เราเลยเลิกกัน
พอจบม.6 เราก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนมหาลัยคนละที่ ผมก็ได้เจอกับเพื่อนๆและสังคมใหม่ๆ และก็ได้คุยกับคนอื่นๆบ้างละก็หายกันไป จนกระทั่งผมขึ้นปี3 ผมได้คุยกับคนคนนึงผ่านแอพ เค้าเป็นรุ่นน้องผู้ชายปี1 แล้วเราก็ได้นัดมาเจอกันจากที่ระยะหนึ่งได้คุยกันผ่านแอพและเห็นกันแต่แค่ในรูปเท่านั้น จากการเจอกันครั้งนั้น มันทำให้เราได้รุ้จักกันมากขึ้นไปเรื่อยๆ เราไปกินข้าวไปดูหนังไปซื้อของเดินห้างต่างๆ เราจะทำเหมือนเราเป็นเพื่อนกัน ผมไม่กล้าแสดงให้คนอื่นรู้ว่าเรารู้สึกดีต่อกัน ผมและเค้าต่างก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆ ไม่ได้ออกสาว ดูเป็นผู้ชายปกติทั่วไป ด้วยทั้งเค้าและผมก็ต่างที่ไม่กล้าเปิดเผยให้คนอื่นรุ้ เราทั้งสองคนไม่ได้ตกลงเป้นแฟนกัน เพราะยังไม่พร้อมและกลัวคนทางบ้านที่จะรุ้และเสียใจกับเรื่องแบบนี้ บอกตามตรงเลยว่าการที่ต้องทำอะไรหลบๆซ่อนๆมันทรมานมากกกกก บางทีจะมาหากัน ผมก็ต้องโกหกเพื่อนว่าไปหารุ่นน้อง หรือรูปที่ถ่ายด้วยกัน ผมก็ต้องซ่อนไไว้ในแอพที่มีรหัส เพราะเพื่อนชอบเอาโทสับไปเล่น เหตุผลหลักที่มากกว่ากลัวคนอื่นรุ้คน กลัวพ่อแม่เสียใจ บางทีพ่อกับแม่ก็ชอบถามว่าตอนไหนจะพาลูกสะใภ้มากราบซักที ผมก็ได้แต่ยิ้มและไม่ได้ตอบอะไร (และในใจก็ได้แต่คิดขอโทษพ่อแม่)
ผมกับน้องเค้าก็ได้คุยกันมาซักระยะก็มีความสุขดี และก็ทะเลาะกันบ้างเรื่องที่น้องเค้าคุยกับคนเยอะ ผมก็งอนเค้าและบอกว่าจะไม่ทำอีก แต่แล้วเหตุการณ์กลับเปลี่ยนไป เมื่อวันนึงผมได้ไปเล่นที่ห้องน้องเค้า แล้วช่วงจังหวะที่เค้านอนหลับ ผมก็แอบหยิบโทสับเค้าขึ้นมาเช็คดู มันทำให้ผมแทบจะอยากหายตัวจากตรงนั้นเลย เพราะผมพบว่าเค้าแอบคุยกับคนอื่นยุหลายคน และมีคนที่เค้าพามาเล่นที่ห้องแบบผมด้วย บางคำพูดในแชทก็สื่อถึงเรื่องชู้สาว และมีรูปที่เค้าถ่ายคนอื่นเหมือนกับที่ถ่ายรูปของผมในมุมห้องเดียวกันด้วย ตอนนั้นมันทำให้ผมเสียใจมากกก และคิดว่าจะหยุดคุยกับน้องคนนี้แน่นอนแล้ว พอวันรุ่งขึ้นผมก็บอกน้องเค้าว่าอย่าไปทำแบบนี้กับใครอีก ขอให้เค้าโชคดี (ผมไม่ได้บอกเค้าโดยตรง ผมบอกผ่านไลน์ ) และหลังจากนั้นผมก็บล๊อคไลน้องเค้าไป
ผมกับน้องเค้าห่างกันมาเกือบปีแล้ว ตอนนี้ผมขึ้นปี4 แล้ว และตลอดระยะเวลาที่ห่างกัน น้องเค้าก็ยังส่งแชทมาทักในเฟสตลอด แต่ผมก็ได้แค่อ่านและไม่เคยตอบน้องเค้าไปเลย (อาจดูว่าน้องเค้าพยายามมากกที่ส่งมาเกือบทุกอาทิต เป็นเวลาเกือบปี) แต่ผมก็ยังใจแข็งอยู่ ด้วยเหตุผลที่ว่า ในช่วงที่เราห่างกัน น้องเค้าก็มีแฟนและเลิกกันไปแล้วถึง3คน แต่ก็ยังที่จะมาตามตื้อผมอีก ผมรู้สึกได้ว่าช่วงที่เค้ามีแฟนและไม่ทะเลาะกัน เค้าจะดูมีความสุขและหายเงียบไป ไม่ทักแชทมา แต่ถ้าวันไหนที่เค้าอาจทะเลาะกับแฟนหรือรุ้สึกเหงา เค้าจะทักแชทผมมา
และในขณะที่ผมห่างกับน้องคนนี้ ผมก็ได้เจอกับพี่คนนึง พี่เค้าโตกว่าผม 4-5 ปี เค้าทำงานแล้ว เราได้พูดคุยกันมาเรื่อยๆ ผมและเค้าชอบกวนตีนกันไปมาไปมา แต่เคมีก็เข้ากันดี เค้าชอบเฟสทามมาหาก่อนนอน ผมเป็นคนขี้อาย ผมจะไม่ส่องหน้า แต่ผมชอบมองหน้าพี่เค้า เวลาที่พี่เค้ายิ้มมันทำให้ผมยิ้มตามและมีความสุข เราคุยกันตลอดว่าเรื่องของเราจะเป็นไปไม่ได้ เพราะผมเคยคุยกับพี่เค้าว่ายังไงผมก็ต้องมีแฟนเป็นผู้หญิง เพื่อที่จะไม่ทำให้พ่อแม่เสียใจอย่างแน่นอน และพี่เค้าก็เหมือนกัน เค้าบอกว่ายังไงก็มีแฟนหญิงยุดี พอเราคุยกันไปเรื่อยๆหลายเดือนเข้า มันก็ยิ่งรักพี่เค้าไปเรื่อยๆ มันทำให้ผมกลัว กลัวที่จะรักพี่เค้าจนตัดใจไม่ได้ เพราะรุ้ทั้งรุ้ว่าอนาคตข้างหน้ายังไงเราก็ต้องเลิกคุยกันไปมีแฟนอยู่ดี ผมชอบงอนพี่เค้าที่พี่เค้าไม่ตอบไลน์ รู้ทั้งรุ้ว่าเค้างานยุ่ง แต่บางทีก็คิดว่ายุ่งขนาดที่หายไปโดยไม่มีเวลาหยิบโทสับมาคุยหรือบอกฝันดีนิดเดียวก่อนเลยหรอ จนหลังมาผมเริ่มเหนื่อยที่จะวิ่งตามพี่เค้าแล้ว แต่ถ้าช่วงไหนที่พี่เค้าคุย ก็จะคุยแบบถึงตี1ตี2 ต่างคนต่างไม่อยากวางสาย และมันก็หายไปบ้างกลับมาบ้างเรื่อยๆแบบนี้สะสมมา ทำให้ผมตัดใจที่จะบอกหยุดคุยกับพี่เค้า และด้วยความที่ผมปิดกั้นตัวเอง ไม่ยอมรับที่จะให้คนอื่นรุ้ (กลัวพ่อแม่เสียใจสำคัญที่สุด) และพี่แท้ๆของผมเองเค้าก็ไม่ชอบที่ผู้ชายจะรักกัน เวลาที่ผมนั่งดูทีวีกับพี่แท้ๆ และมีฉากที่ผู้ชายสวีทกัน พี่จะแหวะอยู่ตลอด ในขณะที่ผมนั่งยุข้างๆ (ผมแทบอยากจะมุดตัวแทรกเข้าไปในดิน) พี่แท้ๆของผมจะรุ้ไหมว่าน้องของเขาก็เป็นแบบนั้น บางทีผมก็คิดนะว่าจะบอกพี่ของผมไปว่าผมเป็นเกย์ แต่ก็ไม่กล้าา ได้แต่ข่มใจตัวเองไว้ว่าจะไม่มีวันทำให้พ่อแม่พี่น้องต้องเสียใจยุแค่นั้น
เรื่องระหว่างผมกับพี่ผู้ชายที่ผมตัดใจนี้ก็ยังไม่จบ เค้ายังตามในแชทเฟส ในไลน์ตลอด (ทำใจบล้อคไลน์ไม่ได้จริงๆ) บางทีผมก็คิดนะว่าถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้เกิดเป็นคนละเพศแล้วได้เกิดมาคู่กัน
ผมจะทำยังไงดีกับเรื่องพี่คนนี้และเรื่องทางบ้าน??? ขอความเห็นจากทุกๆคนด้วยครับบ