เรื่องจริงไม่อิ้งนิยายเด็กอายุ 16 แอบชอบรุ่นพี่ที่อายุห่างกัน 4 ปี

สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคนนะอันนี้เป็นกระทู้แรกของเราถ้าผิดพลาดตรงไหนขอโทดด้วยนะ เรื่องเขาเราเป้นชีวิตจิงไม่อิ้งนิยายนะ เริ่มเลยละกัน คือเราชื่อ น. นะ คือตอนแรกอะเราอะค่อยข้างที่จะมีแฟนเยอะเหมือนกันนะที่โรงเรียนเดิมอะ ตอนแรกเราคบกับใครก้อเล่นๆไม่ได้จิงจังอะไร (ไม่ได้ว่าตัวเองหน้าตาดีนะแค่เราอารมณ์ดีอะร่าเริงตลอดอะมันก้อเลยดูน่ารักมั้งนะจากที่หลายๆคนพูดมาอะนะ) เราก้อมีเริ่มโตมาหน่อยเริ่มที่คนที่อยากจะคบจิงๆจังๆละ เราก้อคบกับคนที่ชื่อว่า ล.อ. ได้ประมาน 7 เดือนนี้ละก้อเลิกกัน ตอนม.3 เทอม2 พอเราเลิกกับ ล.อ ละเราก้อเริ่มแบบเบื่อความรัก แล้วเราก้อคุยๆกับรุ่นน้องที่โรงเรียนที่ชื่อ บ. อะนะ เราคบกันได้ไม่นานไม่ถึงเดือนด้วย ประมาน 2 อาทิตย์ได้มั้ง เราแบบร้องไห้หนักมากอะ รักมากอะไม่รู้ว่าทำไมถึงรักได้ขนาดนี้ ขนาดตอนเราเลิกกับ ล.อ เรายังไม่ร้องไห้เลยอะ เราก้อทำใจจากน้อง บ. สักพักเราก้อหายแล้วก้อมีคนมาคุยกับเราเรื่อยๆนั้นละ ไอ้เราก้อไม่ใช่คนหยิ่งเราก้อคุยไปแต่ไม่ได้คบนะ พอเราจบ ม.3 จากโรงเรียนเดิม เราก้อมาเรียนที่โรงเรียนใหม่เปนวิลัยอะนะสายอาชีพอะ (พอดีเราเรียนไม่ค่อยเก่งอะนะ) แล้วที่วิลัยเราอะก้อมีแต่คนสวยๆน่ารักๆผู้หญิงก้อเยอะๆทั้งนั้น เราแบบมาเรียนที่นี้เราดูเปนเม็ดทรายมากอะ แล้วเราก้อมีสนใจคนนู้นคนนี้บ้างยุนะแต่นานๆไปเราก้อเริ่มแบบไม่โอเคอะ มันคงไม่ใช่ เราก้อตัดใจ ตอนแรกเราก้อแอบชอบเพื่อนในห้องชื่อ น. อะนะ แต่ตอนนี้ไม่ได้ชอบละ ข้ามมาตอนที่เราเจอพี่เขาเลยละกันนะ
คือบ้านเราอะยุนอกอำเภอเมืองอะนะ วันนั้นคงเปนวันพุธ (จำไม่ได้ว่าเขาหยุดเนื่องในโอกาศอะไร) เราก้อยุบ้านกับย่าเราอะนะ แล้วพอเที่ยงๆเราเริ่มหิวข้าว เราก้อบอกกับย่าว่าอยากกินก๋วยเตี๋ยว (เราชอบกินก๋วยเตี๋ยว) ตอนแรกอะเรามีร้านประจำแต่มันยุที่ตลาดต้องขี่รถไปอีกแต่ย่าไม่ให้ไปเราเลยบอกไปซื้อแถวๆบ้านก่อนก็ได้ ย่าเลยให้เราไปพอเราไปถึงร้านก๋วยเตี๋ยวแถวบ้าน ก้อดันปิดเราเลยไปตลาดไปร้านประจำเราสะเลย พอเราไปถึงเราก้อสั่งก๋วยเตี๋ยวเหมือนเดิมด้วยความตอนนั้นเปนตอนเที่ยงร้านนี้คนก้อจะเยอะเปนพิเศษ เราก้อรอคิวสักพัก ก้อมีพี่ผู้ชายคนหนึ่งอวบๆไม่ค่อยสูงเท่าไร จมูกโด่งๆ ตาตี๋ๆ ขาวนิดๆ ถามเราว่า
ก: เอาอะไรครับ
น:เอาก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กน้ำใสหมูสองถุงคะ
ก:รอแปปหนึ่งนะครับ
แล้วเราก้อเดินไปนั่งรอที่ม้าหินอ่อน แล้วพี่เขาก้อเดินไปคุยกับมิ๊เอาอะนะ (เขาเรียกแม่เขาว่ามิ๊)
แล้วเขาก้อมองเราแบบแปลกๆตอนแรกอะเรากลัวพี่เขานะแบบเขามองเราเปนระยะระยะอะแบบสัก2-3 นาทีครั้งหนึ่งไรงี้อะ เราก้อแบบกูทำไรผิดว่ะมองยุได้ เราเลยก้มหน้าเล่นโทรศัพต่อไปพอเราหันไปมองพี่เขาก้อมองเรา เราก้อกลัวช๊ะ กลัวมากนะแบบพี่คนที่เปนลูกจ้างอะลืมเอาเครื่องปรุงให้เรา เราก้อไม่ทวงอะปกติเราเปนคนไม่ค่อยยอมคนอะนะ เราก้อแบบไม่ทวงอะไรเลยนะแบบให้เงินปุ๊บเราวิ่งไปที่มอไซเราเลยอะ กลัวมากแบบสายตาพี่แกแบบโรคจิตอะแต่แกก้อไม่ได้มองสายตาแบบลวนลามนะ แกก้อมองปกติละแค่มองบ่อยๆจนน่ากลัวอะ (นี้ละครั้งแรกที่เราเจอกับพี่ ก. อะ) พอเราไปถึงบ้าน ย่าก้อถามว่าทำไมไม่มีเครื่องปรุงเราก้อแบบพูดนู่นนี้นั้นนว่าเลย ย่าเลยไม่ว่าอะไร
       พอเช้าต่อมาเรามาโรงเรียนตามปกติเราก้อลืมเล่าให้เพื่อนเราฟังปกติเราเล่าทุกเรื่องเลยนะ พอวันศุกร์วันนั้นเราเรียนพละเสร็จเราก้อมานั่งเล่นกับเพื่อนที่ศาลาหน้าห้อง 119 อะนะ แล้วเราก้อเลยหันไปเจอพี่ ก แบบมาตั้งไกลเลยนะ (พอดีเราเปนคนสายตายาวอะยาวมากด้วย) เราก้อแบบคุ้นๆหน้า เราก้อหันไปรอบสอง แล้วพี่เขาก้อเดินมาใกล้ เราก้อเลยรีบเล่าเรื่องของเรากับพี่เขาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวให้เพื่อนเราฟัง
น: ๆๆเห้นพี่คนที่กำลังเดินมาปะคนนี้ละ ที่กูกำลังเล่าให้ฟังอะ ร้านก๋วยเตี๋ยวที่กูบอกอะ (ขอสงวนชื่อร้านนะ)
อ(ชื่อเพื่อนเราอะ): หมูอ้วนไหน (ชื่อย่อร้านละกัน)
แล้วพี่เขาก้อหันมา พวกเราเลยหันหลังให้พี่เขาอะนะ พอหันมาอีกที่พี่เขาก้อหายไป แต่เพื่อนเราที่ชื่อ ค. เห้นพี่เขาเข้าไปในห้อง 119 แต่ตอนนั่นเราก้อไม่รู้นะว่าพี่เขาเข้าไปทำไม เพราะในห้องนั้นเด็ก ปวช1/2/ทท/ กำลังเรียนยุ เราก้อสงสัย
#วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวเรามาต่อตอนนี้ดึกมากละ เดี๋ยวพรุ่งนี่เราจะมาต่อนะ พิมพ์ตกตรงไหนก้อขอโทดด้วยนะ ปูเสื่อรอเยอะๆนะ