ปล.เขียนครั้งแรกถ้าผิดยังไงขอโทษด้วยนะ
เราเป็นหนึ่งคนนะที่ยังไม่ลืมคนที่แอบชอบอยู่เลยถึงแม้จะมีแฟนแล้ว งั้นขออณุญาติเล่าเรื่องตัวเองนะ เรื่องของเราก็เริ่มตั้งแต่สมัยอยู่รรด้วยกัน คนนั้นเป็นคนที่น่ารักมากๆ ตอนเจอกันครั้งแรกที่สนามฟุตบอลตอนกะลังวิ่งอยู่ก็แบบใช่เลยอะแทบจะวิ่งตาม 555 ซึ่งอยู่ๆจะเค้าไปทักก็คงไม่ใช่ ก็เลยเก็บไว้ในใจคนเดียวไม่บอกใครเดียวกลัวเพื่อนมันแซว ไม่รู้ชื่อไม่มีทางติดต่อได้เลย แต่ก็ยังจำเหตุการณ์นั้นได้ตลอด พอวันต่อมาก็เจออีกวันนี้เค้าใส่เสื้อสีของห้อง คืนนั้นก็นั่งหาเฟสเค้าทั้งคืนเลย แต่ก็ไม่เจอ พออีกวันนึงเพื่อนก็ได้เอารูปผญคนนึงมาอวดบอกว่า ไปเจอสาวมาคนนึงเด็ดมาก ตอนแรกก็ไม่สนใจ แต่พอหันไปดู ชัดเลย คนที่เราเจอวันนั้นพอดี เราจึงทำเป็นพูด ใครวะ ก็งั้นๆแหละ(บอกไปตรงๆโดนแซวตายแน่) ละเพื่อนก็ตอบว่าเป็นใคร ในใจบอกเสร็จตรู 5555 ในคืนนั้นพอเจอเฟสก็นั่งดูอยู่ตั้งนาน จะแอดดีมั้ย ถ้าเค้าไม่รับ ถ้าๆๆ.. กลัวไปหมด นั่งจ้องงั้นอยู่ครึ่งชม สุดท้ายก็แอดไป แล้วตื่นเช้ามาอีกวันนึงมาดูมือถือ เค้ารับแอด โห ดีใจมากๆ อยากจะอวดเพื่อน แต่ก็ไม่ได้ 555
พอรับแอดเฟสเสร็จก็ส่องทันที ได้รู้ว่าเค้าอยู่ห้องไหนอะไรยังไงมากขึ้นและข่าวร้ายที่คาดไว้ก็มาถึง
เค้ามีแฟนแล้ว เป็นรุ่นพี่ที่รู้จักกันตอนเด็กๆ เหมือนกับอกหักใน ที่ไม่มีใครเข้าใจ บอกใครก็ไม่ได้ แต่ก็ยังจะขอติดตามเค้าต่อไป แค่อยู่ห่างๆแล้วเห็นเค้ามีความสุขก็ดีแล้ว คิดไว้งั้นแต่ก็คิดถึงเค้านั่งดูรูปอยู่ทุกคืน วันไหนที่เค้าเกิดเสียใจ อยากจะเข้าไปปลอบมากๆ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเราไม่ได้อยู่ในสถานะนั้น ตอนเข้าแถวตอนเช้าที่รรก็คอยมองอยู่ไกลๆแอบอมยิ้มอยู่ห่างๆ วันไหนที่เค้าหายไปก็จะพยายามมองหาทุกครั้ง ตอนเดินสวนกันในรรหรือเค้ามาต่อแถวซื้อข้าวเราแทบจะทำอะไรไม่ถูก ใจเต้นแรงไปหมด(เค้าน่ารักมากจริงๆนะ) ละก็เป็นอย่างนั้นมาตลอด
จนวันนึงเค้าเรียนจบ วันนั้นเราคิดว่ามันอาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เราได้เจอกัน จะปล่อยให้ผ่านไปอย่างนี้จะดีหรอ แต่อีกใจนึงก็คิดว่าเค้ามีแฟนแล้วนะอย่าทำเลย ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะทำของให้ เป็นการ์ดเล็กๆ กับตุ๊กตาติดดอกไม้ คือไม่ค่อยจะมีฝีมือทะไหร่แต่ก็พยายามเต็มที่ ในที่สุดก็ทำจนเสร็จ แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตอนทำ มันอยู่ที่ตอนจะให้มากกว่า พอเขารับใบจบเสร็จ ก็ให้เพื่อนที่ไว้ใจมากๆที่สนิทกับเพื่อนของเขา ไปหาพิกัดว่าอยู่ไหนจะฝากเอาของไปวางกะของของเขาที่กองไว้ จะได้ไม่ต้องรู้ว่าเป็นใคร แต่ตอนกะลังจะเอาไปวาง เขาดั้นมาพอดี โหแทบจะทำอะไรไม่ถูก เลยพูดไม่ค่อยออก ละก็เอาของให้ไปละก็ถ่ายรูปกัน เค้าก็คงงงไอ่นี้ใครไม่เห็นรู้จักเอามาให้ทำไม 555 จากนั้นก็รีบออกมาให้เร็วที่สุด เขิลมาก แต่ก็คุ้มมากๆ
พอตกเยนเค้าก็ทักมาขอบคุณ ตอนนั้นดีใจอยู่ในใจคนเดียวแบบสุดๆเลย ก็รีบตอบทันที คุยกันนิดหน่อย ละเค้าก็ไป นั้นเป็นครั้งแรกที่ได้คุยกัน เราก็ไม่กล้าที่จะทักไปทุกวัน เพราะเขาเป็นคนที่ชอบคุยๆละหายไป อีกทั้งมีแฟนแล้ว จึงขออยู่ห่างๆดีกว่า
เวลาที่เค้าเสียใจหรือจะสอบบางทีเราก็ห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะทักไปแค่ข้อความหรือสองข้อความให้เค้า ตลอดหลายๆครั้งมาตลอดหลายปี ตอนนี้
เราก็มีแฟนแล้วละเค้าคงมีแฟนแล้ว ซึ่งเราก็ยังลืมเค้าไม่ได้จริงๆ เจอกันเมื่อไหร่ก็ใจเต้นเหมือนเดิม ถึงแม้เค้าจะไม่อยากเจอ แต่เรายังคิดถึงบ่อยๆตลอดมา
ขอบคุณที่อ่านนะ
จาก เด็กหาดใหญ่
ใครยังลืมคนที่แอบชอบอยู่ไม่ได้บ้าง?
เราเป็นหนึ่งคนนะที่ยังไม่ลืมคนที่แอบชอบอยู่เลยถึงแม้จะมีแฟนแล้ว งั้นขออณุญาติเล่าเรื่องตัวเองนะ เรื่องของเราก็เริ่มตั้งแต่สมัยอยู่รรด้วยกัน คนนั้นเป็นคนที่น่ารักมากๆ ตอนเจอกันครั้งแรกที่สนามฟุตบอลตอนกะลังวิ่งอยู่ก็แบบใช่เลยอะแทบจะวิ่งตาม 555 ซึ่งอยู่ๆจะเค้าไปทักก็คงไม่ใช่ ก็เลยเก็บไว้ในใจคนเดียวไม่บอกใครเดียวกลัวเพื่อนมันแซว ไม่รู้ชื่อไม่มีทางติดต่อได้เลย แต่ก็ยังจำเหตุการณ์นั้นได้ตลอด พอวันต่อมาก็เจออีกวันนี้เค้าใส่เสื้อสีของห้อง คืนนั้นก็นั่งหาเฟสเค้าทั้งคืนเลย แต่ก็ไม่เจอ พออีกวันนึงเพื่อนก็ได้เอารูปผญคนนึงมาอวดบอกว่า ไปเจอสาวมาคนนึงเด็ดมาก ตอนแรกก็ไม่สนใจ แต่พอหันไปดู ชัดเลย คนที่เราเจอวันนั้นพอดี เราจึงทำเป็นพูด ใครวะ ก็งั้นๆแหละ(บอกไปตรงๆโดนแซวตายแน่) ละเพื่อนก็ตอบว่าเป็นใคร ในใจบอกเสร็จตรู 5555 ในคืนนั้นพอเจอเฟสก็นั่งดูอยู่ตั้งนาน จะแอดดีมั้ย ถ้าเค้าไม่รับ ถ้าๆๆ.. กลัวไปหมด นั่งจ้องงั้นอยู่ครึ่งชม สุดท้ายก็แอดไป แล้วตื่นเช้ามาอีกวันนึงมาดูมือถือ เค้ารับแอด โห ดีใจมากๆ อยากจะอวดเพื่อน แต่ก็ไม่ได้ 555
พอรับแอดเฟสเสร็จก็ส่องทันที ได้รู้ว่าเค้าอยู่ห้องไหนอะไรยังไงมากขึ้นและข่าวร้ายที่คาดไว้ก็มาถึง
เค้ามีแฟนแล้ว เป็นรุ่นพี่ที่รู้จักกันตอนเด็กๆ เหมือนกับอกหักใน ที่ไม่มีใครเข้าใจ บอกใครก็ไม่ได้ แต่ก็ยังจะขอติดตามเค้าต่อไป แค่อยู่ห่างๆแล้วเห็นเค้ามีความสุขก็ดีแล้ว คิดไว้งั้นแต่ก็คิดถึงเค้านั่งดูรูปอยู่ทุกคืน วันไหนที่เค้าเกิดเสียใจ อยากจะเข้าไปปลอบมากๆ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเราไม่ได้อยู่ในสถานะนั้น ตอนเข้าแถวตอนเช้าที่รรก็คอยมองอยู่ไกลๆแอบอมยิ้มอยู่ห่างๆ วันไหนที่เค้าหายไปก็จะพยายามมองหาทุกครั้ง ตอนเดินสวนกันในรรหรือเค้ามาต่อแถวซื้อข้าวเราแทบจะทำอะไรไม่ถูก ใจเต้นแรงไปหมด(เค้าน่ารักมากจริงๆนะ) ละก็เป็นอย่างนั้นมาตลอด
จนวันนึงเค้าเรียนจบ วันนั้นเราคิดว่ามันอาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เราได้เจอกัน จะปล่อยให้ผ่านไปอย่างนี้จะดีหรอ แต่อีกใจนึงก็คิดว่าเค้ามีแฟนแล้วนะอย่าทำเลย ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะทำของให้ เป็นการ์ดเล็กๆ กับตุ๊กตาติดดอกไม้ คือไม่ค่อยจะมีฝีมือทะไหร่แต่ก็พยายามเต็มที่ ในที่สุดก็ทำจนเสร็จ แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตอนทำ มันอยู่ที่ตอนจะให้มากกว่า พอเขารับใบจบเสร็จ ก็ให้เพื่อนที่ไว้ใจมากๆที่สนิทกับเพื่อนของเขา ไปหาพิกัดว่าอยู่ไหนจะฝากเอาของไปวางกะของของเขาที่กองไว้ จะได้ไม่ต้องรู้ว่าเป็นใคร แต่ตอนกะลังจะเอาไปวาง เขาดั้นมาพอดี โหแทบจะทำอะไรไม่ถูก เลยพูดไม่ค่อยออก ละก็เอาของให้ไปละก็ถ่ายรูปกัน เค้าก็คงงงไอ่นี้ใครไม่เห็นรู้จักเอามาให้ทำไม 555 จากนั้นก็รีบออกมาให้เร็วที่สุด เขิลมาก แต่ก็คุ้มมากๆ
พอตกเยนเค้าก็ทักมาขอบคุณ ตอนนั้นดีใจอยู่ในใจคนเดียวแบบสุดๆเลย ก็รีบตอบทันที คุยกันนิดหน่อย ละเค้าก็ไป นั้นเป็นครั้งแรกที่ได้คุยกัน เราก็ไม่กล้าที่จะทักไปทุกวัน เพราะเขาเป็นคนที่ชอบคุยๆละหายไป อีกทั้งมีแฟนแล้ว จึงขออยู่ห่างๆดีกว่า
เวลาที่เค้าเสียใจหรือจะสอบบางทีเราก็ห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะทักไปแค่ข้อความหรือสองข้อความให้เค้า ตลอดหลายๆครั้งมาตลอดหลายปี ตอนนี้
เราก็มีแฟนแล้วละเค้าคงมีแฟนแล้ว ซึ่งเราก็ยังลืมเค้าไม่ได้จริงๆ เจอกันเมื่อไหร่ก็ใจเต้นเหมือนเดิม ถึงแม้เค้าจะไม่อยากเจอ แต่เรายังคิดถึงบ่อยๆตลอดมา
ขอบคุณที่อ่านนะ
จาก เด็กหาดใหญ่