เชื่อว่า...หลายๆ คน คงมีเรื่องผิดพลาดและทำให้ตัวเองเจ็บปวด จากการเล่นตัวมากเกินไป จนสุดท้าย เป็นตัวเราเองที่แห้ว!!
บางทีเหมือนเราได้เจอคนที่เราชอบเค้าแล้วเค้าก็เหมือนชอบเราเหมือนกัน มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ที่เราได้เจอกันบนรถเมล์สายหนึ่ง ลงรถที่เดียวกัน ต่อรถคันเดียวกันอีก ไปเรียนที่เดียวกัน เค้าเป็นผู้ชายตัวเล็ก หน้าตี๋ ชอบใส่เสื้อนักศึกษาแขนยาวพับแขน กางเกงสีครีมบ้าง ยีนส์บ้าง และใส่รองเท้าผ้าใบ
เรากับเค้าได้เจอกันแค่ 2 วันใน 1 อาทิตย์ ตอนแรกไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ จนเมื่อเอะใจ เพราะได้เจอกันบ่อยเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ได้เจอกันแค่ 2 วันต่ออาทิตย์ แล้วโอกาสที่จะเจอกันก็น้อยมากเหลือเกิน แต่ก็กลับได้เจอกัน เราไม่รู้ตัวเลยจริงๆ ว่าเค้ามองเราตั้งแต่ตอนไหน หรือสนใจเราตั้งแต่เมื่อไร แต่เรากลับรู้สึกว่าเราเจอคนๆ นี้บ่อยจัง แล้วเวลาไปไหนก็จะเริ่มมองหาเค้าตลอด เวลานั่งรถไปเรียนจะคอยมองป้ายที่เค้าขึ้นว่ามีเค้าหรือเปล่า ถ้าไม่เจอก็จะรู้สึกเฟลนิดๆ แต่ถ้าวันไหนได้เจอจะรู้สึกเขินๆ หันหน้าหนีแล้วก็อมยิ้มตลอด เป็นแบบนี้ทุกๆ ครั้ง
จนกระทั่งเราเริ่มรู้สึกได้ว่าเค้ามองเรานะ เหมือนเค้าสนใจเรา หรืออาจเป็นเพราะเราสนใจเค้าเราอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองก็ได้ ช่วงเวลาที่ได้เจอกัน มันเหมือนเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขอ่ะ แต่ก็ไม่มีใครกล้าทักใครก่อน เหมือนว่ากลัวว่าถ้าทักก่อนแล้วเค้าไม่เล่นด้วยก็จะรู้สึกเฟล กลัวอ่ะ กลัวเรื่องนี้เรื่องเดียวเลย..
วันหนึ่งเราเดินสวนกับเค้า เหมือนเค้าจะเดินเข้ามาหา แต่ด้วยความที่เราเขินอ่ะ แต่ก็ยัง “แกล้ง” ทำหน้านิ่ง ทั้งๆ ที่จริงตกใจมาก! เขินสุดๆ ด้วย แต่ต้องกลั้นไว้ แสดงสีหน้าไปว่าไม่ได้รู้สึกอะไรนะ แล้วเค้าก็เดินสวนไปเฉยๆ...... ซะงั้น!!
เรากับเพื่อนจะเดินสวนกับเค้าแล้วก็เพื่อนเค้าบ่อยมากๆ แล้วก็แอบมองกันอยู่อย่างนั้น ไม่มีใครคิดจะทักใครก่อนเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง เป็นวันสุดท้ายของการสอบไฟนอลเทอม 2 เราได้เจอเค้าอีกครั้งทั้งบนรถเมล์ รถสองแถว ที่จะผ่านมหาวิทยาลัย เค้านั่งข้างๆ เรา มันทำให้เราเขินมาก!!! เราแกล้งทำเป็นอ่านหนังสือบนรถ แต่บอกเลยนะว่าไม่ได้อ่าน อ่านไม่รู้เรื่อง!! มันเขินมากกว่า เราขี้อายมากกกก (ก.ไก่ ล้านตัวเลย) เราไม่กล้าหันไปมองเค้าแม้แต่นิดเดียว รู้ได้เลยว่าหน้าเราร้อนมาก ตอนนั้นถ้าส่องกระจกหน้าเราคงแดงมาก คงแดงถึงหูเลยมั้ง วันนั้นเรารวบผมขึ้นหมดด้วย เรารู้สึกได้เลยว่าเค้าจ้องอยู่ พอรถถึงแยกเราก็กดกริ่งลงเลยสิคะ ทนเขินไม่ไหวแล้วจริงๆ เดินข้ามถนนยังเดินสดุดเลยอ่ะ แล้วพอเราเดินเข้า ม.ไป เราก็เจอเค้าอีกค่ะ เค้านั่งอยู่ตรงโรงอาหาร มองมาด้วย! เราก็คิดเอาล่ะสิ ทำไงดีวะ เราต้องเดินผ่านเค้าด้วยเพราะเราจะต้องเดินไปเข้าเซเว่น มันต้องเดินผ่านเค้าไปอ่ะ เราก็คิดเอาวะ เดินก็เดิน พอซื้อของเสร็จก็เดินผ่านเค้าไปทั้งๆ ที่จริงอยากนั่งตรงโรงอาหาร อยากมองหน้าเค้า อยากยิ้มให้ แต่มันเขิน!! เราเดินผ่านไปแต่ก็ต้องกลับมาที่โรงอาหารอีกครั้ง! เพราะเพื่อนตัวดีดันไปนั่งตรงโรงอาหารและจะติวสอบกันก่อนขึ้นสอบ เราก็ต้องไปหาเพื่อนสิคะ เราก็จัดแจงนั่งฝั่งตรงข้ามกับเค้าเพื่อที่จะได้มองเห็นเค้า(ไม่ได้นั่งโต๊ะเดียวกันนะคะ) แต่เค้ากลับไม่มองเราเลย เค้าลุกเดินไปเฉยๆ เลยอ่ะ (O_O!!!) สักพักเราเห็นเค้าเดินกลับมา มากับเพื่อนเค้าอีก 2 คน เพื่อนของเค้าคนหนึ่งเดินเข้าเซเว่น อีกคนยืนอยู่กับเค้า จุดที่เค้ายืนอยู่คือมันตรงข้ามกับที่ๆ เรานั่งอยู่เลยค่ะ แล้วเค้ากับเพื่อนก็พูดอะไรกันสักอย่าง เค้าทำท่าเหมือนจะเดินมาค่ะ เราก็นั่งลุ้นอยู่นะว่าจะเดินมาป่ะว้าาาา ถ้าเดินมาจะทำไงดี จะเขินอีกป่ะว้าาาา จนสุดท้าย เราทำหน้าเบ้ๆ อ่ะ เค้าเลย...เดินไปเลยยยยย
ช่วงบ่ายก็เดินสวนกันอีก ต่างคนต่างมอง และครั้งนั้นแหละค่ะ ครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกัน ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว ทำงานได้เดือนนึงแล้ว ก็ 3 เดือนแล้วนะที่ไมได้เจอเค้า แต่เรายังลืมเค้าไม่ได้ แต่ก็ยังคอยมองหาอยู่ตลอด เพราะป้ายที่เค้าขึ้นรถเมล์มันสามารถเดินทางมาเส้นทางที่เราทำงานได้ เราก็ได้แต่หวังไกลๆ ว่าคงจะได้เจอกันอีกครั้ง ช่วงที่เราว่างๆ เราก็จะคิดถึงแต่เค้า แล้วคิดว่าจะได้เจอกันอีกไหม เค้าจะมีแฟนไปหรือยัง แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
เคยเจ็บกับความรักมานะ พอเจ็บแล้วปิดใจเลย คิดว่าเข็ดละกับความรัก เพราะเจ็บหนักอ่ะ ปิดใจไปหลายปีเลย มองผู้ชายบ้างนะ ก็เราโสดอ่ะ แต่คนมีเจ้าของเราก็ไม่มองนะ เดี๋ยวแฟนเค้าตบเอา ฮ่าๆๆๆ แต่พอเจอคนนี้อ่ะ ไม่ใช่เป็คเลย แต่...ชอบไปแล้วอ่ะให้ทำไงอ่ะ เราชอบได้ทีละคน รักได้ทีละคน แต่ไม่คิดว่าจะชอบใครได้นานขนาดนี้ รู้ตัวอีกที คืออาการหนักอ่ะ เพ้อผ่านโซเชียล ตื่นมาก็คิดถึงเค้าเป็นคนแรก จนบางทีก็คิดนะ มันมากกว่าชอบแล้วหรือเปล่าว้าาาา แล้วถ้าเราคิดเองเออเองไปทั้งหมด แล้วสุดท้ายจะเจ็บแค่ไหนนะ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงมันก็เลิกชอบไม่ได้อ่ะ ชอบไปแล้ว ก็จะชอบอยู่แบบนี้แหละจนกว่าจะมีใครเข้ามาอ่ะ แต่ถ้าเป็นเค้าคนนั้นอยากบอกว่า ยินดีต้อนรับคุณเสมอ คนเรา เริ่มต้นกันได้ เรียนรู้กันได้เสมอ
..ก็ยังคงรอ..
เล่นตัวมากไป สุดท้าย “ใคร” ที่ “เจ็บ”
บางทีเหมือนเราได้เจอคนที่เราชอบเค้าแล้วเค้าก็เหมือนชอบเราเหมือนกัน มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ที่เราได้เจอกันบนรถเมล์สายหนึ่ง ลงรถที่เดียวกัน ต่อรถคันเดียวกันอีก ไปเรียนที่เดียวกัน เค้าเป็นผู้ชายตัวเล็ก หน้าตี๋ ชอบใส่เสื้อนักศึกษาแขนยาวพับแขน กางเกงสีครีมบ้าง ยีนส์บ้าง และใส่รองเท้าผ้าใบ
เรากับเค้าได้เจอกันแค่ 2 วันใน 1 อาทิตย์ ตอนแรกไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ จนเมื่อเอะใจ เพราะได้เจอกันบ่อยเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ได้เจอกันแค่ 2 วันต่ออาทิตย์ แล้วโอกาสที่จะเจอกันก็น้อยมากเหลือเกิน แต่ก็กลับได้เจอกัน เราไม่รู้ตัวเลยจริงๆ ว่าเค้ามองเราตั้งแต่ตอนไหน หรือสนใจเราตั้งแต่เมื่อไร แต่เรากลับรู้สึกว่าเราเจอคนๆ นี้บ่อยจัง แล้วเวลาไปไหนก็จะเริ่มมองหาเค้าตลอด เวลานั่งรถไปเรียนจะคอยมองป้ายที่เค้าขึ้นว่ามีเค้าหรือเปล่า ถ้าไม่เจอก็จะรู้สึกเฟลนิดๆ แต่ถ้าวันไหนได้เจอจะรู้สึกเขินๆ หันหน้าหนีแล้วก็อมยิ้มตลอด เป็นแบบนี้ทุกๆ ครั้ง
จนกระทั่งเราเริ่มรู้สึกได้ว่าเค้ามองเรานะ เหมือนเค้าสนใจเรา หรืออาจเป็นเพราะเราสนใจเค้าเราอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองก็ได้ ช่วงเวลาที่ได้เจอกัน มันเหมือนเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขอ่ะ แต่ก็ไม่มีใครกล้าทักใครก่อน เหมือนว่ากลัวว่าถ้าทักก่อนแล้วเค้าไม่เล่นด้วยก็จะรู้สึกเฟล กลัวอ่ะ กลัวเรื่องนี้เรื่องเดียวเลย..
วันหนึ่งเราเดินสวนกับเค้า เหมือนเค้าจะเดินเข้ามาหา แต่ด้วยความที่เราเขินอ่ะ แต่ก็ยัง “แกล้ง” ทำหน้านิ่ง ทั้งๆ ที่จริงตกใจมาก! เขินสุดๆ ด้วย แต่ต้องกลั้นไว้ แสดงสีหน้าไปว่าไม่ได้รู้สึกอะไรนะ แล้วเค้าก็เดินสวนไปเฉยๆ...... ซะงั้น!!
เรากับเพื่อนจะเดินสวนกับเค้าแล้วก็เพื่อนเค้าบ่อยมากๆ แล้วก็แอบมองกันอยู่อย่างนั้น ไม่มีใครคิดจะทักใครก่อนเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง เป็นวันสุดท้ายของการสอบไฟนอลเทอม 2 เราได้เจอเค้าอีกครั้งทั้งบนรถเมล์ รถสองแถว ที่จะผ่านมหาวิทยาลัย เค้านั่งข้างๆ เรา มันทำให้เราเขินมาก!!! เราแกล้งทำเป็นอ่านหนังสือบนรถ แต่บอกเลยนะว่าไม่ได้อ่าน อ่านไม่รู้เรื่อง!! มันเขินมากกว่า เราขี้อายมากกกก (ก.ไก่ ล้านตัวเลย) เราไม่กล้าหันไปมองเค้าแม้แต่นิดเดียว รู้ได้เลยว่าหน้าเราร้อนมาก ตอนนั้นถ้าส่องกระจกหน้าเราคงแดงมาก คงแดงถึงหูเลยมั้ง วันนั้นเรารวบผมขึ้นหมดด้วย เรารู้สึกได้เลยว่าเค้าจ้องอยู่ พอรถถึงแยกเราก็กดกริ่งลงเลยสิคะ ทนเขินไม่ไหวแล้วจริงๆ เดินข้ามถนนยังเดินสดุดเลยอ่ะ แล้วพอเราเดินเข้า ม.ไป เราก็เจอเค้าอีกค่ะ เค้านั่งอยู่ตรงโรงอาหาร มองมาด้วย! เราก็คิดเอาล่ะสิ ทำไงดีวะ เราต้องเดินผ่านเค้าด้วยเพราะเราจะต้องเดินไปเข้าเซเว่น มันต้องเดินผ่านเค้าไปอ่ะ เราก็คิดเอาวะ เดินก็เดิน พอซื้อของเสร็จก็เดินผ่านเค้าไปทั้งๆ ที่จริงอยากนั่งตรงโรงอาหาร อยากมองหน้าเค้า อยากยิ้มให้ แต่มันเขิน!! เราเดินผ่านไปแต่ก็ต้องกลับมาที่โรงอาหารอีกครั้ง! เพราะเพื่อนตัวดีดันไปนั่งตรงโรงอาหารและจะติวสอบกันก่อนขึ้นสอบ เราก็ต้องไปหาเพื่อนสิคะ เราก็จัดแจงนั่งฝั่งตรงข้ามกับเค้าเพื่อที่จะได้มองเห็นเค้า(ไม่ได้นั่งโต๊ะเดียวกันนะคะ) แต่เค้ากลับไม่มองเราเลย เค้าลุกเดินไปเฉยๆ เลยอ่ะ (O_O!!!) สักพักเราเห็นเค้าเดินกลับมา มากับเพื่อนเค้าอีก 2 คน เพื่อนของเค้าคนหนึ่งเดินเข้าเซเว่น อีกคนยืนอยู่กับเค้า จุดที่เค้ายืนอยู่คือมันตรงข้ามกับที่ๆ เรานั่งอยู่เลยค่ะ แล้วเค้ากับเพื่อนก็พูดอะไรกันสักอย่าง เค้าทำท่าเหมือนจะเดินมาค่ะ เราก็นั่งลุ้นอยู่นะว่าจะเดินมาป่ะว้าาาา ถ้าเดินมาจะทำไงดี จะเขินอีกป่ะว้าาาา จนสุดท้าย เราทำหน้าเบ้ๆ อ่ะ เค้าเลย...เดินไปเลยยยยย
ช่วงบ่ายก็เดินสวนกันอีก ต่างคนต่างมอง และครั้งนั้นแหละค่ะ ครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกัน ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว ทำงานได้เดือนนึงแล้ว ก็ 3 เดือนแล้วนะที่ไมได้เจอเค้า แต่เรายังลืมเค้าไม่ได้ แต่ก็ยังคอยมองหาอยู่ตลอด เพราะป้ายที่เค้าขึ้นรถเมล์มันสามารถเดินทางมาเส้นทางที่เราทำงานได้ เราก็ได้แต่หวังไกลๆ ว่าคงจะได้เจอกันอีกครั้ง ช่วงที่เราว่างๆ เราก็จะคิดถึงแต่เค้า แล้วคิดว่าจะได้เจอกันอีกไหม เค้าจะมีแฟนไปหรือยัง แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
เคยเจ็บกับความรักมานะ พอเจ็บแล้วปิดใจเลย คิดว่าเข็ดละกับความรัก เพราะเจ็บหนักอ่ะ ปิดใจไปหลายปีเลย มองผู้ชายบ้างนะ ก็เราโสดอ่ะ แต่คนมีเจ้าของเราก็ไม่มองนะ เดี๋ยวแฟนเค้าตบเอา ฮ่าๆๆๆ แต่พอเจอคนนี้อ่ะ ไม่ใช่เป็คเลย แต่...ชอบไปแล้วอ่ะให้ทำไงอ่ะ เราชอบได้ทีละคน รักได้ทีละคน แต่ไม่คิดว่าจะชอบใครได้นานขนาดนี้ รู้ตัวอีกที คืออาการหนักอ่ะ เพ้อผ่านโซเชียล ตื่นมาก็คิดถึงเค้าเป็นคนแรก จนบางทีก็คิดนะ มันมากกว่าชอบแล้วหรือเปล่าว้าาาา แล้วถ้าเราคิดเองเออเองไปทั้งหมด แล้วสุดท้ายจะเจ็บแค่ไหนนะ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงมันก็เลิกชอบไม่ได้อ่ะ ชอบไปแล้ว ก็จะชอบอยู่แบบนี้แหละจนกว่าจะมีใครเข้ามาอ่ะ แต่ถ้าเป็นเค้าคนนั้นอยากบอกว่า ยินดีต้อนรับคุณเสมอ คนเรา เริ่มต้นกันได้ เรียนรู้กันได้เสมอ
..ก็ยังคงรอ..