ตามหัวเรื่องเลยค่ะ เราอยากรู้ว่าผู้ชายคนนี้ รู้สึกอะไรกับเราบ้างไหม. (ขอโทษที่เนื้อเรื่องยาวมาก อยากให้รู้จักตัวตนผู้ชายคนนี้คร่าวๆ** พอๆกับที่เรารู้จักและรู้ความรู้สึกเราด้วย)
คู่ของเราไม่มีสถานะค่ะ เราไม่เคยตกลงกันเรื่องสถานะ
พี่เขาเป็นคนเข้าหาเราก่อน(โตกว่าห้าปี) หน้าตาธรรมดาค่อนไปทางจะไม่หล่อแต่เป็นผู้ชายมีคาแรคเตอร์ รู้จักคนค่อนข้างเยอะมาก ยิ่งพวกพริตตี้นี่เพียบ บวกกับหลายๆอย่างทำให้เรารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เจ้าชู้แน่ๆ ตอนนั้นไม่คิดจะจริงจังอะไรและเราไม่มีแฟนมานานมากก็เลยคุยๆไปค่ะ
เวลาอยู่กับเรา พี่หลุยส์(ชื่อสมมุติ)จะดีมาก พาไปหาของกินเที่ยวไหว้พระ บอกสอนในสิ่งที่เราไม่รู้ โทรหา facetimeแทบทุกวัน ใส่ใจดูแลดี๊ดี มีความเป็นผู้ใหญ่สูง ดีที่สุดเท่าที่เราเคยเจอมาเลยก็ว่าได้ สไตล์คนเจ้าชู้อะเนอะคงรู้ว่าควรทำตัวยังไง และเราเป็นคนไม่งี่เง่าค่ะ เลยไปกันด้วยดีในระยะแรก
เวลาผ่านไปเราเริ่มรู้สึกดี จนลืมสเปคที่เคยตั้งไปเลย เริ่มอยากจริงจังกับคนนี้แล้ว เราเริ่มเปรยๆประมาณว่าเอ้ออ ฉันรู้สึกดีกับเธอนะ อยากจริงจังด้วย แล้วน้ำตาเราก็ไหลค่ะ ไม่ได้ร้องนะ มันไหลเองงะ อารมณ์ดีใจ แบบเชี่ยยย เจอสักทีคนที่พอดีกับเรา คือทุกการกระทำเราแสดงออกด้วยความจริงใจอะ พี่หลุยส์น่าจะสัมผัสได้.
หลังจบประโยคนั้น ชีวิตเปลี่ยนเลยค่ะ

ความสัมพันธ์ของเราจบลงตรงนั้นเลย เขาให้เหตุผลว่า เราอายุแค่นี้(ตอนนั้นเราเรียนมหา'ลัยใกล้จบ) ยังต้องเจอคนอีกเยอะ เดี๋ยวก็ทิ้งพี่ไป พี่ไม่อยากจริงจังกับใคร พี่ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว พี่เป็นคนไม่ดี อย่ามาอะไรกับพี่เลย บลาๆๆ พูดไปนางก็น้ำตาคลอๆและไหลมานิดนึงนางปาดทิ้งอย่างไวค่ะ ภายนอกพี่หลุยส์ดูฮาๆตลก ไม่จริงจังกับอะไรสักอย่างนอกจากงาน เลยทำให้เราสับสนบวกงงๆ ว่าเฮ้ยมารยาปะวะ บีบน้ำตาปะเนี่ย น้ำตาไหลคืออะไร เสียใจ ? รัก ? เรางงไปหมด (พี่หลุยส์เคยอกหักเพราะเพื่อนรักหักหลัง หลังจากเลิกกับแฟนที่คบกับเกือบแปดปี ก็กลายเปนคนเจ้าชู้ ไม่จริงจังกับใครเลย) เวลาเราคุยกับพี่หลุยส์ เรารู้สึกเหมือนเขามีใจให้เรานะ แต่กำแพงที่เขาก่อขึ้นมันสูงและหนามาก. พอดราม่ากันเสร็จ ก็ไปกินข้าวกัน นางยังมีอารมณ์ชวนไปกินเนอะ ฮืออๆ~ กินเสร็จก็ไปเราส่งที่คอนโด ตอนนั้นไม่คิดว่าจะเสียพี่หลุยส์ไปจริงๆ เพราะก่อนหน้า ก็เคยเกิดเหตการณ์ประมาณนี้ขึ้น ครั้งนั้นเราเฟลมาก กระวนกระวายกว่าครั้งนี้เยอะแต่ก็กลับมาคุยกันปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เราขึ้นคอนโดอาบน้ำเตรียมจะนอนเลยกะโทรหาว่า ถึงบ้านปลอดภัยดีไหม ปรากฏพี่หลุยส์ไม่รับสายค่ะ ไลน์ไม่ตอบ ปิดกั้นทุกช่องทาง ไปโผล่อีกทีในig นางอัพรูปหน้าซึมกับแคปชั่นเฮิร์ทๆ เราตกใจมากอะ เห้ย จะไปจริงหรอ เดี๋ยวดิ นี่ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ ถ้ารู้สึกเหมือนกันจะกลัวอะไรอะ มีด้วยหรอที่รู้สึกดีทั้งคู่แต่ไปด้วยกันไม่ได้ ลองศึกษากันดูก่อนก็ได้หนิ เราไม่เคยคิดว่าอายุเท่านั้นเท่านี้ถึงจะหยุดกับความรัก ถ้าคนที่มีอยู่มันพอดีกับเราแล้ว ต่อให้เจอคนที่ดีกว่า เราก็จะไม่ไปไหนนะ ตอนนั้นเราคิดไปต่างๆนาๆว่าเมียจับได้ใช่มั้ยถึงไปกันดื้อๆ คุยมาตั้งนานไม่รู้สึกอะไรเลยดิ งี้แหละคนเจ้าชู้ เบื่อก็ไป มีใหม่แล้วแน่ๆ หรือเราทำอะไรผิด เพ้อทั้งig fb ทุกสิ่งที่ระบายได้ (เรากับพี่หลุยส์ไม่ได้เป็นเพื่อนกันในfb แต่จะรู้ชื่อfbของทั้งคู่ ไม่รู้พี่หลุยส์ไปหาfbเรามาจากไหนนะ เขาไม่เคยขอ แต่fbพี่หลุยส์ เราหาเสาะหาเองค่ะ ตามสไตล์ชะนีเวลาคุยกับใครต้องค้นประวัติให้ละเอียด)
เราโทรหาพี่หลุยส์ทุกวัน จนวันนึงรับสายเราค่ะ น่าจะด้วยแคปชั่นigเราไปสะกิดใจจนนางสงสาร ตอนนั้นตื่นเต้นมาก พูดไม่ออก ที่คิดไว้ก็ลืมหมด ประดิษฐ์คำให้ดูดีน่าฟังไม่ได้ เราพูดอยู่อย่างเดียว
เรา : กลับมาได้ไหม (พี่หลุยส์ก็ยืนยันว่าไม่)
เรา : เป็นเพราะอะไร พี่หลุยส์มีคนคุยอยู่แล้วใช่มั้ย คือไปด้วยเหตุผลนี้มันไม่ใช่อะ
พี่หลุยส์ : พี่บอกเหตุผลเราไปแล้ว พี่ไม่ได้มีใคร ในเมื่อบอกแล้วไม่ฟังจะถามอีกทำไม อยากได้ยินแบบไหนอะ จะตอบให้ พี่ไม่ใช่คนดี ไม่ต้องมายุ่งกับพี่หรอก แค่นี้นะพี่ต้องไปทำงานแล้ว
เรา : เดี๋ยว อย่าเพิ่งวางนะ !! (สตั้นกับคำตอบมาก มีคำถามมากมายแต่เรียงเป็นประโยคไม่ได้เลย)
พี่หลุยส์ : อะไร (เราเงียบนานมาก พูดไม่ออก) งั้นแค่นี้นะ พี่ต้องทำงานแล้ว (จบการสนทนา)
หลังจากวันนั้นเราเริ่มนิ่ง ยอมรับความเป็นจริงที่ว่าเขาไม่กลับมาแล้ว เลิกโทรตาม เลิกไลน์หา แต่แอบติดตามความเป็นอยู่ มีไปไลค์ig แอบส่องfbบ้าง มีฝากให้เพื่อนไปบอกว่าคิดถึงบ้าง 5555 (เหมือนเด็กเนอะ ก็เขาปิดกั้นเรานี่นา) พี่หลุยส์เป็นคนเดียวที่เราตามตื้อขนาดนี้ ปกติเราเป็นคนเคารพการตัดสินใจของคนอื่นนะ รู้ว่าถ้าเขาไม่ติดต่อกลับมา นั่นแปลว่าเราไม่ใช่สำหรับเขา เสียใจแค่ไหนก็จะไม่ตาม ไม่มีโทรหา บอกลาใดๆทั้งสิ้น
ดูดิจากที่เคยพูดกับเพื่อนว่าคนนี้ ไม่โอวะ ไม่ใช่สเปคกลับกลายเป็นคนที่ทำให้เรานอนไม่หลับ ตื่นมาก็ดูความเคลื่อนไหวในชีวิตเขา นั่งคิดถึงตลอดเวลา จิตตกเป็นเดือน แต่ก็ดีขึ้นตามกาลเวลา..
จนถึงวันขึ้นปีใหม่ เราก็เนียนๆหาเรื่องค่ะ ยืมโทรศัพท์เพื่อนโทรไปนิวเยียร์อวยพรนั่นนี่พี่หลุยส์ คือคิดว่ายังไงคงไม่รับเบอร์เราแน่ๆ พี่หลุยส์จำเสียงเราได้ด้วย ดีใจสุดอะ ตอนนั้นน่าจะปาร์ตี้กันอยู่ เสียงดังมาก พี่หลุยส์ก็คุยดีนะขอบคุณตามมารยาท และก็วางไปพร้อมหน้าบานๆเป็นจานดาวเทียมของเรา
เดี๋ยวมาต่อนะคะ**
18+ ถามความรู้สึกของผู้ชายเจ้าชู้ค่ะ ทำแบบนี้ แปลว่ารู้สึกอะไรไหม ?
คู่ของเราไม่มีสถานะค่ะ เราไม่เคยตกลงกันเรื่องสถานะ
พี่เขาเป็นคนเข้าหาเราก่อน(โตกว่าห้าปี) หน้าตาธรรมดาค่อนไปทางจะไม่หล่อแต่เป็นผู้ชายมีคาแรคเตอร์ รู้จักคนค่อนข้างเยอะมาก ยิ่งพวกพริตตี้นี่เพียบ บวกกับหลายๆอย่างทำให้เรารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เจ้าชู้แน่ๆ ตอนนั้นไม่คิดจะจริงจังอะไรและเราไม่มีแฟนมานานมากก็เลยคุยๆไปค่ะ
เวลาอยู่กับเรา พี่หลุยส์(ชื่อสมมุติ)จะดีมาก พาไปหาของกินเที่ยวไหว้พระ บอกสอนในสิ่งที่เราไม่รู้ โทรหา facetimeแทบทุกวัน ใส่ใจดูแลดี๊ดี มีความเป็นผู้ใหญ่สูง ดีที่สุดเท่าที่เราเคยเจอมาเลยก็ว่าได้ สไตล์คนเจ้าชู้อะเนอะคงรู้ว่าควรทำตัวยังไง และเราเป็นคนไม่งี่เง่าค่ะ เลยไปกันด้วยดีในระยะแรก
เวลาผ่านไปเราเริ่มรู้สึกดี จนลืมสเปคที่เคยตั้งไปเลย เริ่มอยากจริงจังกับคนนี้แล้ว เราเริ่มเปรยๆประมาณว่าเอ้ออ ฉันรู้สึกดีกับเธอนะ อยากจริงจังด้วย แล้วน้ำตาเราก็ไหลค่ะ ไม่ได้ร้องนะ มันไหลเองงะ อารมณ์ดีใจ แบบเชี่ยยย เจอสักทีคนที่พอดีกับเรา คือทุกการกระทำเราแสดงออกด้วยความจริงใจอะ พี่หลุยส์น่าจะสัมผัสได้.
หลังจบประโยคนั้น ชีวิตเปลี่ยนเลยค่ะ
เราขึ้นคอนโดอาบน้ำเตรียมจะนอนเลยกะโทรหาว่า ถึงบ้านปลอดภัยดีไหม ปรากฏพี่หลุยส์ไม่รับสายค่ะ ไลน์ไม่ตอบ ปิดกั้นทุกช่องทาง ไปโผล่อีกทีในig นางอัพรูปหน้าซึมกับแคปชั่นเฮิร์ทๆ เราตกใจมากอะ เห้ย จะไปจริงหรอ เดี๋ยวดิ นี่ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ ถ้ารู้สึกเหมือนกันจะกลัวอะไรอะ มีด้วยหรอที่รู้สึกดีทั้งคู่แต่ไปด้วยกันไม่ได้ ลองศึกษากันดูก่อนก็ได้หนิ เราไม่เคยคิดว่าอายุเท่านั้นเท่านี้ถึงจะหยุดกับความรัก ถ้าคนที่มีอยู่มันพอดีกับเราแล้ว ต่อให้เจอคนที่ดีกว่า เราก็จะไม่ไปไหนนะ ตอนนั้นเราคิดไปต่างๆนาๆว่าเมียจับได้ใช่มั้ยถึงไปกันดื้อๆ คุยมาตั้งนานไม่รู้สึกอะไรเลยดิ งี้แหละคนเจ้าชู้ เบื่อก็ไป มีใหม่แล้วแน่ๆ หรือเราทำอะไรผิด เพ้อทั้งig fb ทุกสิ่งที่ระบายได้ (เรากับพี่หลุยส์ไม่ได้เป็นเพื่อนกันในfb แต่จะรู้ชื่อfbของทั้งคู่ ไม่รู้พี่หลุยส์ไปหาfbเรามาจากไหนนะ เขาไม่เคยขอ แต่fbพี่หลุยส์ เราหาเสาะหาเองค่ะ ตามสไตล์ชะนีเวลาคุยกับใครต้องค้นประวัติให้ละเอียด)
เราโทรหาพี่หลุยส์ทุกวัน จนวันนึงรับสายเราค่ะ น่าจะด้วยแคปชั่นigเราไปสะกิดใจจนนางสงสาร ตอนนั้นตื่นเต้นมาก พูดไม่ออก ที่คิดไว้ก็ลืมหมด ประดิษฐ์คำให้ดูดีน่าฟังไม่ได้ เราพูดอยู่อย่างเดียว
เรา : กลับมาได้ไหม (พี่หลุยส์ก็ยืนยันว่าไม่)
เรา : เป็นเพราะอะไร พี่หลุยส์มีคนคุยอยู่แล้วใช่มั้ย คือไปด้วยเหตุผลนี้มันไม่ใช่อะ
พี่หลุยส์ : พี่บอกเหตุผลเราไปแล้ว พี่ไม่ได้มีใคร ในเมื่อบอกแล้วไม่ฟังจะถามอีกทำไม อยากได้ยินแบบไหนอะ จะตอบให้ พี่ไม่ใช่คนดี ไม่ต้องมายุ่งกับพี่หรอก แค่นี้นะพี่ต้องไปทำงานแล้ว
เรา : เดี๋ยว อย่าเพิ่งวางนะ !! (สตั้นกับคำตอบมาก มีคำถามมากมายแต่เรียงเป็นประโยคไม่ได้เลย)
พี่หลุยส์ : อะไร (เราเงียบนานมาก พูดไม่ออก) งั้นแค่นี้นะ พี่ต้องทำงานแล้ว (จบการสนทนา)
หลังจากวันนั้นเราเริ่มนิ่ง ยอมรับความเป็นจริงที่ว่าเขาไม่กลับมาแล้ว เลิกโทรตาม เลิกไลน์หา แต่แอบติดตามความเป็นอยู่ มีไปไลค์ig แอบส่องfbบ้าง มีฝากให้เพื่อนไปบอกว่าคิดถึงบ้าง 5555 (เหมือนเด็กเนอะ ก็เขาปิดกั้นเรานี่นา) พี่หลุยส์เป็นคนเดียวที่เราตามตื้อขนาดนี้ ปกติเราเป็นคนเคารพการตัดสินใจของคนอื่นนะ รู้ว่าถ้าเขาไม่ติดต่อกลับมา นั่นแปลว่าเราไม่ใช่สำหรับเขา เสียใจแค่ไหนก็จะไม่ตาม ไม่มีโทรหา บอกลาใดๆทั้งสิ้น
ดูดิจากที่เคยพูดกับเพื่อนว่าคนนี้ ไม่โอวะ ไม่ใช่สเปคกลับกลายเป็นคนที่ทำให้เรานอนไม่หลับ ตื่นมาก็ดูความเคลื่อนไหวในชีวิตเขา นั่งคิดถึงตลอดเวลา จิตตกเป็นเดือน แต่ก็ดีขึ้นตามกาลเวลา..
จนถึงวันขึ้นปีใหม่ เราก็เนียนๆหาเรื่องค่ะ ยืมโทรศัพท์เพื่อนโทรไปนิวเยียร์อวยพรนั่นนี่พี่หลุยส์ คือคิดว่ายังไงคงไม่รับเบอร์เราแน่ๆ พี่หลุยส์จำเสียงเราได้ด้วย ดีใจสุดอะ ตอนนั้นน่าจะปาร์ตี้กันอยู่ เสียงดังมาก พี่หลุยส์ก็คุยดีนะขอบคุณตามมารยาท และก็วางไปพร้อมหน้าบานๆเป็นจานดาวเทียมของเรา
เดี๋ยวมาต่อนะคะ**