คิดๆดูแล้ว ....

ก็น่าเห็นใจและน่าชื่นชมอยู่เหมือนกันนะ ...

ที่นักเตะเค้าก็อยากจะพัฒนาให้ได้เหมือนเรา พยายามทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้
กองเชียร์เค้าเอง ก็เชียร์ใจแทบขาดเหมือนเรา ในทุกๆครั้งที่มีการแข่งขัน

ตั้งความหวัง ก่อกำแพง สร้างมาไม่รู้ว่ากี่กำแพงละ มาถึงขอบกำแพงได้มั่งไม่ได้มั่ง
และครั้งนี้เองก็ใกล้เคียงละนะ ... แต่สุดท้าย จนแล้วจนเล่า ... ก็ต้องผิดหวังอีกแล้ว

ไม่ว่าครั้งไหนๆ กำแพงที่สร้างๆมา ก็มาพังลงซะทุกครั้ง  เค้ายังปีนข้ามกำแพงมาไม่ได้สักที

และคงไม่ต่างกับยุคก่อนๆของเรานั่นแหละครับ นับครั้งไม่ถ้วนที่นักเตะเคยถอดใจ
กองเชียร์ไทย เริ่มหมดแรงเชียร์ หมดแรงติดตาม สิ้นหวัง และหมดแรงศัทธา ...

แต่วันนี้ นักสู้ของเราก็ยังกลับมากันได้ ... แม้ว่าจะต้องใช้เวลานานสักแค่ไหน
สักวันก็ต้องมีวันของเรา ขอแค่อย่าพึ่งหมดหวัง หากยังมีหวัง ก็ยังมีแรงที่จะพยายามกันต่อไปได้




ไม่ว่าจะเป็นเค้าหรือเรา หากมีน้ำใจนักกีฬา รู้แพ้ รู้ชะ รู้อภัย พร้อมที่จะลุกขึ้นมาสู้ใหม่
ยังไงก็ผมขอเป็นกำลังใจให้ ผู้ที่ไม่ยอมแพ้ในโชคชะตาฟ้าลิขิตทุกคนครับผม