สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกที่หัดตั้ง ยืมเพื่อนรุ่นน้องมา
เนื่องจากสมัครแล้วแต่ต้องรอ รอไม่ไหวอึดอัดใจอยากระบาย ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ
- เข้าเรื่องเลยนะคะ
เรากับแฟนเพิ่งคบกันได้ไม่นาน แฟนเป็นคนมีอายุค่ะ 50 กว่าแล้ว
ส่วนตัวเราเองนี่ 20 กว่าๆ เดือนหน้าก็จะครบรอบ 1 ปี แฟนเป็นคนมีฐานะ การงานมั่นคงค่ะ
ค่อนข้างที่จะรวย มีหน้ามีตาในสังคมของเขาซึ่งต่างจากเรา ไม่ว่าจะเดินทางไปจังหวัดไหน
จะมีคนคอยต้อนรับอย่างดี ส่วนมากจะเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ ซึ่งเรามักจะรู้สึกว่าเราไม่เหมาะสมกับเขา
ทุกครั้งที่ออกงานด้วยกัน เรามักจะใช้วิธีหลบหลีกด้วยการบอกว่า ปวดท้องมั่ง ปวดหัวมั่ง ขอนอนรอในรถ
เวลาที่เขาต้องเข้าไปประชุมใน กทม. ซึ่งเราจะต้องไปด้วยทุกครั้ง ครอบครัวเราไม่ใช่คนมีฐานะมั่งมีอะไร
ทำไร่ทำสวนพอมีพอกินไปตามประสา เรารู้สึกอายทุกครั้งที่เพื่อนเขาถามถึงเรื่องครอบครัวเรา ( ไม่ได้อายฐานะตัวเอง แต่อายแทนเขาที่มีเราเป็นแฟน )
เขาเป็นคนผ่านโลกมาเยอะ รู้นู่นรู้นี่ซึ่งเราไม่รู้ เขาก็จะคอยบอกคอยสอนนั่นนี่อยู่ตลอด เขาให้เกียรติเราเสมอ ไม่ว่าจะไปไหนทำอะไร เขากล้าบอกกับทุกคนว่าเราคือคนรัก หลายๆอย่างที่เขาทำให้เรารู้สึกดีมาก และก็รัก ไม่เคยมีแฟนมาก่อน พอมีเราก็อยากจะทำให้มันดี แต่เราไม่รู้ว่าดีมันต้องมีขอบเขตของมัน
และหลายๆสิ่งที่ทำให้เราอยากถอดใจ ก็มีหลายเรื่อง เช่นที่บอกไปก็คือ เรารู้ด้อยเมื่ออยู่ในสังคมของเขา มักจะโดนดุเรื่องการแต่งตัวเสมอ จะต้องแต่งตามที่เขาบอกเขาเลือก ( อันนี้พอรับไหว ) แต่ผู้หญิงอ่อนไหวกับเรื่องเล็กน้อยธรรมดา เช่นการไม่ตอบแชทเฟสบุ๊ค แค่อ่านแล้วผ่านไป การที่เราทำรูปตลกๆเพื่อที่จะเก็บไว้ดู 2 คนน่ารักๆ แต่เปล่าเลยเขาดุเรา สั่งให้ลบทิ้ง เขาบอกเราว่าชอบผู้หญิงผมยาวมาก ซึ่งเราซอยสั้น
ชีวิตของเราเพื่อนๆพี่ๆคนรอบๆตัวต่างอิจฉา ได้ไปกินข้าวร้านหรูๆนั่งรถหรู ทุกอย่างคือดี คือสิ่งที่หลายคนใฝ่ฝัน.....แต่ไม่ใช่เรา เราอยากได้คนรักที่ทำตัวธรรมดา หยอกล้อเล่นกันได้ คุยกันได้สนิทใจ ไม่ทำให้เรารู้สึกว่าเราคือคนอื่น รู้มั้ยสิ่งที่เราฝันมาตลอดคือ ชนะใจลูกๆของเขา ซึ่งนั่นเป็นแค่ฝัน เรานอนร้องไห้ด้วยความน้อยใจทุกคืน เราอยากเจอไม่ได้เจอ เราจะได้เจอเมื่อเขาต้องการจะเจอ เราเข้าใจว่างานเขายุ่ง เราอดทนมาตลอด ทั้งๆที่มีคนหนุ่มๆฐานะก็ไม่แตกต่างจากเจามาจีบเราไม่เคยสนใจ เพราะเรารักเขา แต่เขาเฉยชากับเราเหลือเกิน
หมอดูทักว่าเราต้องเลิกกัน เราไม่ใช่คู่ของกันและกัน มันทำให้ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจของเราเพิ่มเป็นทวีคูณ เราคิดมากไปหมด ไม่รู้ว่าควรรอหรือพอแค่นี้
เคยรู้สึกว่าเหมือนเรากับแฟนไปกันไม่ได้มั้ย ?
เนื่องจากสมัครแล้วแต่ต้องรอ รอไม่ไหวอึดอัดใจอยากระบาย ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ
- เข้าเรื่องเลยนะคะ
เรากับแฟนเพิ่งคบกันได้ไม่นาน แฟนเป็นคนมีอายุค่ะ 50 กว่าแล้ว
ส่วนตัวเราเองนี่ 20 กว่าๆ เดือนหน้าก็จะครบรอบ 1 ปี แฟนเป็นคนมีฐานะ การงานมั่นคงค่ะ
ค่อนข้างที่จะรวย มีหน้ามีตาในสังคมของเขาซึ่งต่างจากเรา ไม่ว่าจะเดินทางไปจังหวัดไหน
จะมีคนคอยต้อนรับอย่างดี ส่วนมากจะเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ ซึ่งเรามักจะรู้สึกว่าเราไม่เหมาะสมกับเขา
ทุกครั้งที่ออกงานด้วยกัน เรามักจะใช้วิธีหลบหลีกด้วยการบอกว่า ปวดท้องมั่ง ปวดหัวมั่ง ขอนอนรอในรถ
เวลาที่เขาต้องเข้าไปประชุมใน กทม. ซึ่งเราจะต้องไปด้วยทุกครั้ง ครอบครัวเราไม่ใช่คนมีฐานะมั่งมีอะไร
ทำไร่ทำสวนพอมีพอกินไปตามประสา เรารู้สึกอายทุกครั้งที่เพื่อนเขาถามถึงเรื่องครอบครัวเรา ( ไม่ได้อายฐานะตัวเอง แต่อายแทนเขาที่มีเราเป็นแฟน )
เขาเป็นคนผ่านโลกมาเยอะ รู้นู่นรู้นี่ซึ่งเราไม่รู้ เขาก็จะคอยบอกคอยสอนนั่นนี่อยู่ตลอด เขาให้เกียรติเราเสมอ ไม่ว่าจะไปไหนทำอะไร เขากล้าบอกกับทุกคนว่าเราคือคนรัก หลายๆอย่างที่เขาทำให้เรารู้สึกดีมาก และก็รัก ไม่เคยมีแฟนมาก่อน พอมีเราก็อยากจะทำให้มันดี แต่เราไม่รู้ว่าดีมันต้องมีขอบเขตของมัน
และหลายๆสิ่งที่ทำให้เราอยากถอดใจ ก็มีหลายเรื่อง เช่นที่บอกไปก็คือ เรารู้ด้อยเมื่ออยู่ในสังคมของเขา มักจะโดนดุเรื่องการแต่งตัวเสมอ จะต้องแต่งตามที่เขาบอกเขาเลือก ( อันนี้พอรับไหว ) แต่ผู้หญิงอ่อนไหวกับเรื่องเล็กน้อยธรรมดา เช่นการไม่ตอบแชทเฟสบุ๊ค แค่อ่านแล้วผ่านไป การที่เราทำรูปตลกๆเพื่อที่จะเก็บไว้ดู 2 คนน่ารักๆ แต่เปล่าเลยเขาดุเรา สั่งให้ลบทิ้ง เขาบอกเราว่าชอบผู้หญิงผมยาวมาก ซึ่งเราซอยสั้น
ชีวิตของเราเพื่อนๆพี่ๆคนรอบๆตัวต่างอิจฉา ได้ไปกินข้าวร้านหรูๆนั่งรถหรู ทุกอย่างคือดี คือสิ่งที่หลายคนใฝ่ฝัน.....แต่ไม่ใช่เรา เราอยากได้คนรักที่ทำตัวธรรมดา หยอกล้อเล่นกันได้ คุยกันได้สนิทใจ ไม่ทำให้เรารู้สึกว่าเราคือคนอื่น รู้มั้ยสิ่งที่เราฝันมาตลอดคือ ชนะใจลูกๆของเขา ซึ่งนั่นเป็นแค่ฝัน เรานอนร้องไห้ด้วยความน้อยใจทุกคืน เราอยากเจอไม่ได้เจอ เราจะได้เจอเมื่อเขาต้องการจะเจอ เราเข้าใจว่างานเขายุ่ง เราอดทนมาตลอด ทั้งๆที่มีคนหนุ่มๆฐานะก็ไม่แตกต่างจากเจามาจีบเราไม่เคยสนใจ เพราะเรารักเขา แต่เขาเฉยชากับเราเหลือเกิน
หมอดูทักว่าเราต้องเลิกกัน เราไม่ใช่คู่ของกันและกัน มันทำให้ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจของเราเพิ่มเป็นทวีคูณ เราคิดมากไปหมด ไม่รู้ว่าควรรอหรือพอแค่นี้