ต่อจากกระทู้เมื่อวานเลยครับ
http://pantip.com/topic/34131515 ตอนนี้ผมนั่งเสียใจมากที่พูดไปกับแม่แบบนั้น ถึงแม้ว่าผมจะดีกับแม่แล้วก็เถอะ แต่ไหนๆก็ขอเล่าประสบการณ์ ที่ตัวเองผิดพลาดหน่อยเถอะครับ(ระบายจากใจเลยครับ)
คือถ้าต่อจากกระทู้ที่แล้ว ผมได้พูดอะไรไปบ้าง ขอให้ไปย้อนอ่านกันนะครับ ซึ่งผมก็ยอมรับผิดทั้งหมด แล้วก็แม่ต่อครับ หลังจากที่ไปพูดกับแม่ไว้แบบนั้น เมื่อวานเช้า แม่ก็มาหาผมถึงที่บ้าน มาตอนเช้าเลย มากัน 3 คน มี แม่ ลุงคนที่จะแต่งงานด้วย ลูกสาวของลุง(เด็กกว่าผม2ปี) แม่ก็มาพูดขอร้องผมครับ ซึ่งตอนที่เห็นหน้าแม่ผมโมโหมาก ประมาณว่า มาทำไม แล้วก็มีบทสนทนาครับ
ผม: คุณมาที่นี่ทำไม(นี่คือคำถามแรกที่ผมถามครับ)
แม่: แม่มาขอร้องให้แกกับน้องกลับมาอยู่กับแม่เหมือนเดิม แม่มีลูกแค่สองคน ถ้าไม่มีลูกๆ แม่คงอยู่ไม่ได้
ผม: เลิกพูดเหอะ คนที่จะแต่งงานใหม่ แล้วทิ้งลูกๆไว้ เพื่อไปหาความสุขของตัวเอง แบบนี้จะเรียกร้องอะไร ถ้ามาเพราะเรื่องแค่นี้ผมว่ากลับไปเถอะ
แม่: ทำไมไม่ฟังแม่บ้าง ถึงขั้นไม่ยอมคุย แม่โทรมาทั้งคืนก็ปิดเครื่องหนี ตอนนี้ก็มาไล่แม่อีก เมื่อไหร่หนูจะเลิกทำแบบนี้ แม่ก็เข้าใจนะว่า แม่ได้เลี้ยงหนูมา ไม่ได้ส่งเสียเรียนอะไรเลยสักอย่าง แม่ยอมรับว่าผิดเอง แต่ยังไงก็ขอให้เรามีความเป็นแม่ลูกกันไม่ได้หรอ
ผม: เพื่ออะไร ตลอดเวลา ตอนที่พ่อเป็นแบบนั้น ผมก็คิดตลอดว่า เออนะ พ่อเป็นแบบนั้นพ่อทิ้งพวกเรา แต่ผมก็ยังมีแม่ ผมตั้งใจว่า เราจะสู้ไปด้วยกัน 3 คน ผมจะเลี้ยงน้องกับแม่เอง ผมคิดว่าแม่จะอยู่กับผม เราจะสู้ไปด้วยกัน 3 คน แต่สิ่งที่แม่ทำคืออะไร ไม่ต่างจากพ่อเลย สุดท้ายคนที่ต้องอยู่กับผมก็คือน้อง เราเหลือกันอยู่สองคน กลายเป็นเด็กบ้านแตก พ่อมีเมียใหม่ แม่ก็กำลังจะแต่งงานใหม่ ทั้งๆที่ผมคิดไว้แบบนั้น แต่คุณกับทำกับผมแบบนี้ แผลในใจผมลึกนะ แต่คงลึกไม่เท่าน้องหรอก ผมยอมรับไม่ได้หรอก ที่แม่จะแต่งงานใหม่ เพราะผมคิดไว้แบบนั้น แต่สุดท้ายคุณก็ทิ้งพวกผมไป
แม่: (ไม่ได้พูดอะไร ยืนร้องไห้อย่างเดียว)
ลุงแฟนใหม่แม่ : พอเถอะ ถือว่าลุงขอ เราก็ต่างเสียใจกันมามากแล้ว
ลูกสาวลุง : ตอนแรกนะ ฉันคิดว่าคุณจะเป็นลูกที่ดีกว่านี้ คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ทำผู้หญิงที่รักตัวคุณเองเสียใจ ร้องไห้ แม่คุณเจ็บแค่ไหน คุณรู้บ้างไหม ตลอดเวลาเวลาฉันถามคุณกับแม่คุณ แม่คุณจะชมตลอดว่าตัวคุณเองขยัน ฉันก็คิดว่าตัวคุณจะดีกว่านี้ แต่สิ่งที่เห็นวันนี้มันผิดเลย ที่ฉันมาวันนี้ เพราะอยากจะเจอคุณ เห็นตัวจริงของคุณ อยากจะถามคุณว่าทำไม คุณไม่ยอมรับการแต่งงาน แต่ทีนี้ฉันก็รู้แล้ว
ผม: คุณว่าผมไม่ใช่ลูกผู้ชาย แล้วที่พ่อคุณทำหล่ะ พ่อคุณสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับแม่ผมอีก ผมถึงคิดว่าผมจะแม่อยู่ข้างๆ แล้วนี่อะไร อยู่มาขงมาขอ ถ้าผมไม่ใช่ลูกผู้ชาย แล้วพ่อคุณเป็นอะไร รักษาสัญญาที่ให้ไว้ก็ไม่ได้ พ่อตุ๊ดหรอพ่อคุณอะ แค่สัญญาระหว่างลูกผู้ชายยังรักษาไม่ได้เลย
ลูกสาวลุง : คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าพ่อฉันนะ
ผม: แล้วมันจริงไหม หรือมันไม่จริง ห๊ะคุณลุง(ผมหันไปถามลุง)
ลุงแฟนใหม่แม่ : ลุงขอโทษ(ก้มหน้า)
ผม: ผมไม่สนใจหรอกนะ ว่าจะแต่งหรืออยู่ยังไงกัน จากนี้ไปมันก็ไม่เกี่ยวกับผมอยู่แล้ว
แม่: หนูจะให้แม่ทำยังไง แม่ขอโทษ แม่เห็นแก่ตัว ทั้งๆที่พ่อเป็นแบบนั้น แม่น่าจะคิดได้ แม่น่าจะคิดได้ว่า เราอยู่กับ 3 คนก็ได้ แต่แม่กลับไม่คิดแบบนั้น แม่รู้ว่าแค่การขอโทษมันไม่พอหรอก แม่เห็นแต่ความสุขของตัวเอง แต่ไม่เคยเห็นความทุกข์ของลูกกับน้องเลย แม่น่าจะคิดได้ว่าเราจะสู้ไปด้วยกัน แม่รู้ว่าแค่คำพูดมันไม่พอหรอก แล้วหนูจะให้แม่ทำยังไง ให้แม่ตายไปเลยไหมหนูจะได้สบายใจขึ้น
ลูกสาวลุง : คุณน้า....
ผม:ไม่จำเป็นหรอก ถึงคุณจะตายไป ผมก็แค่ไปเผา มันก็แค่นั้น
แม่: (ร้องไห้หนักเลย)
ผม: อย่าหาว่าไล่เลยนะ ช่วยออกไปซะทีได้ไหม ผมจะไปทำงานแล้ว ผมไม่ว่างเหมือนพวกคุณ ผมต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเอง น้องผมอีกคน
แม่: ถ้าแม่มารบกวนหนูมาก แม่ก็ขอลาก่อนนะ สุดท้ายแม่จะบอกแค่ว่า แม่รักหนูนะ ขอโทษที่ทำให้หนูกับน้องต้องเสียใจ(แล้วแม่กับอีก2คนก็ขึ้นรถไป)
----ตัวผมเองก็ออกมาทำงานที่โกดังเช๊คของอะไรไปต่อ จนเวลา บ่าย2 เกือบ 3โมงเย็น ก็มีโทรศัพท์จากพ่อ ตอนนั้นพอเห็นเบอร์ก็อารมณ์ขึ้นเลย แต่ก็กดรับไป----
ผม: มีอะไร ถ้ามาแนวแม่จะวางละนะ
พ่อ: เดี๋ยวก่อน แค่จะโทรมาบอกว่า ป้าพร(พี่แม่)แกโทรมาบอกพ่อว่า แม่แกกินน้ำยาล้างห้องน้ำ ตอนนี้พวกป้าๆ พาไปโรงบาลล้างท้องอยู่ แต่ที่ป้าไม่โทรไปหาแก เพราะพวกเขากลัวโดนแกด่า
ผม: (นาทีนั้นตกใจมาก ไม่ได้พูดอะไรเลย ไม่พูดออกมากกว่า)
พ่อ: เงียบทำไม ตกใจเป็นด้วยหรอ คนที่พูดเย็นชาแบบแกหน่ะ พ่อไม่รู้ว่าแกพูดอะไรกับแม่ แต่พ่อเดาได้เลยว่า แกต้องพูดเหมือนที่พูดกับพ่อ พ่อไม่ได้ขอให้แกมาดูแลอะไร แต่แกควรเห็นใจแม่บ้าง เขารักแกถึงขั้น ยอมตายเพื่อให้แกสบายใจ พ่อพูดแค่นี้แหละ แกโตแล้วคิดเองได้ แกรู้ใช่ไหมว่าควรทำยังไง
---แล้วพ่อก็วางไป----
คือตอนนั้น ผมตกใจมาก นิ่งไปพักนึงเลย แล้วก็มานั่งคิดว่ากุทำ
อะไรลงไป อย่างน้อยเขาก็เป็นแม่เรา ถึงไม่ได้เลี้ยงเรามา แต่ก็คลอดเราออกมา แบบนั่งสำนึกผิดได้แบบผิดมาก ผมเอามือต่อยกระจก เลือดอาบไปทั้งมือเลย พวกลูกน้องก็ตกใจ สุดท้ายก็พอทำแผลเสร็จ ผมก็รีบมาโรงบาลเลย ระหว่างขับมา ผมก็สำนึกมาตลอดทาง ผมต้องขอขมาแม่ ระยะทาง 200 โล ผมขี่รถ แค่ ชั่วโมงกว่าๆ Z4 ได้แค่ไหนมาหมดไมล์เลย ขี่แบบไม่ได้ดูไมล์เลขรถเลย
พอก่อนถึงโรงบาล ผมก็ไปซื้อดอกไม้ เป็นช่อ ไปขอขมาแม่เลย แม่ผมชอบดอก ลิลลี่ แม่เกิดวันที่ 14 กุมภา ผมเลยให้ทางร้านจัดดอกลิลี่ 14 ดอก ตามวันเกิดแม่เลย คือช่อใหญ่มาก
พอมาถึงโรงบาล ผมก็เจอป้าพรพอดี ป้าบอกแม่แกปลอดภัยละ พักอยู่ห้อง....ชั้น.... มีน้าแกเฝ้าอยู่ ผมก็เดินขึ้นไปพร้อมป้าเลย พอถึงห้อง ผมก็กังวลว่าจะเข้าไปดีไหม(ประมาณว่าสำนึกผิดตัวเอง) แต่ป้าก็เปิดประตูแล้วดันผมเข้าไป ตอนนั้นเข้าไป แม่นอนคุยกะน้าอยู่ แม่พอเห็นผมก็ยิ้ม แล้วลุกขึ้นมานั่งห้อยขา แล้วพูดกับผมว่า "แย่จังเลย ดันมาให้หนูเห็นสภาพแบบนี้ซะได้ น่าจะตายไปเลยดีกว่า หนูจะได้สบายใจ" คือแบบ นาทีนั้น ผมร้องไห้เลย
ผม: แม่พูดบ้าอะไร รู้รึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา(พูดทั้งน้ำตาเลย)
แม่: แม่ทำให้หนูกับน้องเสียใจ แม่ทำใจไม่ได้ ให้แม่ตายซะยังดีกว่า
ผม: แม่ผมขอโทษ ที่ผมพูดไปทั้งหมดรู้ว่ามันผิดมาก คนเป็นลูกไม่น่าพูดอะไรแบบนั้น ผมเป็นลูกที่ไม่น่าให้อภัยจริงๆ (แล้วก็ไปใกล้ๆ ให้ดอกไม้แม่ แล้วผมก็คุกเข่า ลงไปกราบทั้งน้ำตาเลย)
แม่: แม่ไม่ว่าอะไรหนูหรอก ส่วนหนึ่งที่ผิดก็เพราะแม่เองด้วย ที่ทำอะไรไม่ปรึกษาลูกๆ แม่ไม่โกรธหรอก ลุกขึ้นมาเถอะ(คือแล้วก็เอามือลูบหัวผม ผมนี่ร้องไห้ใหญ่เลย)
ผม: ขอโทษ จากนี้ไปผมจะทำให้แม่เสียใจอีกแล้ว ผมจะเห็นแต่ความสุขของแม่ จะไม่อะไรอีกแล้ว
แม่: แม่ไม่โกรธหรอก ลุกขึ้นมาเถอะ
ผม: (ลุกขึ้นมา แล้วก็กอดแม่เลย)
แม่: ดอกไม้สวยจังเลยนะ แม่ไม่เคยได้ดอกไม้ช่อใหญ่ ที่สวยขนาดนี้เลย แม่พึ่งได้เป็นครั้งแรกนี่แหละ แม่โกรธหนูไม่ลงหรอก ก็ดุสิ หนูยังจำได้แม้กระทั่งแม่ชอบดอกอะไร แล้วจำนวนดอกก็ตามวันเกิดแม่ใช่ไหม แบบนี้จะโกรธลงได้ไง (คือผมร้องใหญ่เลย) (แม่ก็โอ๋ๆ ถึงโตแล้ว มีรถแพงๆแล้ว ก็ยังเป็นเด็กน้อยของแม่อยู่ดี ดูสิให้แม่โอ๋เวลาร้องไห้อยู่ดี)(จังหวะนั้นลุงคนที่จะแต่งงานเข้ามาพอดี)
ผม: จากนี้แม่จะแต่งงาน หนูจะไม่ห้ามอะไรแล้วหล่ะ ก็มันเป็นความสุขของแม่นี่เนาะ(สะอึกอยู่)
แม่: งานแต่ง แม่ยกเลิกไปแล้วหล่ะ
ผม: เอ๊ะ!!! (แอบดีใจเล็กน้อย)
แม่: แม่มีความสุขที่สุด เวลาได้อยู่กับแกกับน้อง แม่คิดได้แล้วหล่ะ จากนี้ไปเราจะสู้ด้วยกัน 3 คนนะ
ผม: แล้วลุงคนนั้นหล่ะ
ลุง: ลุงยอมแพ้แกแล้วหล่ะ ลุงเองก็ผิดเหมือนกัน ที่ผิดสัญญากับแก ลุงเลยคุยกับแม่แล้วหล่ะ ว่าถ้าแต่งไปทั้งแบบนี้ มีแต่จะไม่มีความสุขกันเปล่าๆ อีกอย่าง ที่ให้ลุงมั่นใจ คือลุงคงดุแลแม่แกสู้แกไม่ได้หรอก หลังจากเมื่อเช้าที่ลุงได้ไปเห็นสภาพความเป็นอยู่ของแก ก็รู้แล้วว่า แกคงดูแลแม่แกได้ดีกว่าลุง ลุงแต่งไปกับแม่แก ก็เป็นแค่ ข้าราชการ แก่กินบำนาญ แต่ถ้าแม่แกไปอยู่กับแก คงจะสบายกว่าอยู่กับลุง ลุงยอมแพ้แล้วหล่ะ เข้าใจดีเลย
แม่ : ขอโทษนะ พี่ แต่พี่ช่วยเข้าใจหนูนะ หนูรู้แล้วว่าอยู่กับลูกๆยามแก่นี่ มีความสุขที่สุดแล้ว หนูทนไม่ได้ที่ลูกทิ้งหนูไป
ลุง : พี่เข้าใจดีเลย เพราะพี่ก็มีลูกสาวเหมือนกัน
ลุง: ดอกไม้นั่นสวยดีนะ แต่ถ้าจะแพง ราคาเท่าไหร่ ดิว(ชื่อผมเอง)
ผม: 1850 อะ ทำไมหรอ
แม่: แพงจัง ซื้อมาทำไมลูก แค่หนูมากราบแม่ แม่ก็ดีใจแล้ว คราวหน้าแม่ไม่เอาแล้วนะ
ลุง: เห็นไหม ดอกไม้ราคาขนาดนี้ ถ้าลุงจะซื้อ ให้แม่แก ลุงต้องคิดแล้วคิดอีกแน่ แต่แกสามารถซื้อได้เลย แกมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่าลุง แกต้องเลี้ยงแม่ได้ดีกว่าลุงแน่
ผม: มันไม่เกี่ยวหรอกลุงว่าราคาขนาดไหน มันอยู่ที่ใจมากกว่า
ลุง: ลุงแค่เปรียบเทียบ งั้นลุงไปก่อนนะ ลุงแค่แวะมาเยี่ยม(หันหลังกลับ)
ผม: ขอบคุณนะลุง ที่ผ่านมาคอยดูแลแม่ผม จากนี้ผมจะดูแลเอง
ลุง: อืม จากนี้ดุแลดีๆแล้วกัน
ผม: (หันไปหาแม่) แม่ไปอยู่กับผมนะ ผมจะดูแลแม่เอง แม่ไปทำเรื่อง เออรี่ย์ เลย ต่อจากนี้ผมจะดูแลแม่เอง
แม่: ให้แม่ไปอยู่ ต้องให้เงินเดือนแม่นะ เลี้ยงแม่ดีๆด้วย(พูดไปหัวเราะไป)
ผม: ได้ แม่จะไปเลยไหม
แม่: แม่ยังไปไม่ได้หรอก จะทำเรื่องได้ ต้องรอปีหน้า แม่ต้องอยู่นี่อีก ปี
ผม: แม่ แม่ยังขี่มอไซด์ตากแดดตากลม ไปสอนใช่ไหม
แม่: อืม ก็แม่ไม่อยากกู้ ซื้อรถนี่ เก็บเงินเยอะๆไว้ดีกว่า
ผม: ไปออกรถกัน แม่ชอบ corolla altis ใช่ไหม จะออกให้
แม่ : แม่ไม่เอา เกรงใจ หนูทำงานเก็บเงินมาเหนื่อย
ผม: ไม่เป็นไร แค่นี้เอง
แม่: แล้วน้องหล่ะ ทำไมไม่มาด้วยกัน
ผม: มันไปอเมริกา 2 วันละ ป้าน้อยตามไปดูแล ไม่ต้องห่วง 28 พ.ย. จะไปหามัน จะไปไหม จะได้พาไปทำพาสสปอร์ต
แม่: พาแม่ไปได้ด้วยหรอ แม่ไปอยู่ละ
ผม: จากนี้ผมจะมาหาแม่บ่อยๆนะ
แม่: แกงานยุ่ง ทำหลายอย่าง อย่ามาบ่อยเดี๋ยวเสียงาน
ผม: อืม ถ้าว่างแล้วจะรีบมาเลย คืนนี้ขอนอนนี่นะ
----ระหว่างนั้น ป้ากับน้าผม ที่อยู่ด้วยแต่ไม่ได้พูดอะไร ก็พูดขึ้นมาว่า ดีกันยัง ผมก็ตอบว่าดีแล้ว น้าบอกว่า ถึงแม่ไม่โกรธ แต่น้าโกรธ มานี่ ผมเลยโดนน้า ตบไปหน้าไปทีนึง น้าสำหรับการกระทำโง่ๆ แม่อย่าจะยอมแต่กุไม่ยอม จากนั้นผมก็โดน น้าเทศเป็นการใหญ่-----
นี่คือบทสทนา คร่าวๆ ของเรื่องของผม เลยฝากมาเป็นข้อคิด สำหรับใครที่จะทำตัวแบบผม หรือทำอยู่ เพราะผมผิด พลาดมากจนเกือบเสียแม่ไป เลยอยากเอาเรื่องราวของตัวเองมาเป็นตัวอย่าง ไม่อยากให้คนอื่นทำพลาดแบบผม ผมโชคดีที่ไม่เสียแม่ไป แต่การกระทำของผมก็ทำให้แม่เสียใจอยู่ดี เลยฝากมาเป็นอุทหรณ์ครับ
ขอยืนยันว่านี่คือเรื่องจริง จากชีวิตผู้ชายคนนึงที่เคยทำตัวเป็นลูกแย่ๆครับ ผมไม่ได้บังคับให้เชื่อ แต่มันคือเรื่องจริง ที่อยากให้คิดครับ
สุดท้ายก็ขอบคุณที่อ่านของผมครับ ได้ระบาย เรื่องราว ผ่านพันทิปครับ
" ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร เพราะละครส่วนใหญ่ก็สร้างจากชีวิตจริงครับ"
สุดท้ายคนที่โง่ที่สุดก็คือตัวผมเอง
คือถ้าต่อจากกระทู้ที่แล้ว ผมได้พูดอะไรไปบ้าง ขอให้ไปย้อนอ่านกันนะครับ ซึ่งผมก็ยอมรับผิดทั้งหมด แล้วก็แม่ต่อครับ หลังจากที่ไปพูดกับแม่ไว้แบบนั้น เมื่อวานเช้า แม่ก็มาหาผมถึงที่บ้าน มาตอนเช้าเลย มากัน 3 คน มี แม่ ลุงคนที่จะแต่งงานด้วย ลูกสาวของลุง(เด็กกว่าผม2ปี) แม่ก็มาพูดขอร้องผมครับ ซึ่งตอนที่เห็นหน้าแม่ผมโมโหมาก ประมาณว่า มาทำไม แล้วก็มีบทสนทนาครับ
ผม: คุณมาที่นี่ทำไม(นี่คือคำถามแรกที่ผมถามครับ)
แม่: แม่มาขอร้องให้แกกับน้องกลับมาอยู่กับแม่เหมือนเดิม แม่มีลูกแค่สองคน ถ้าไม่มีลูกๆ แม่คงอยู่ไม่ได้
ผม: เลิกพูดเหอะ คนที่จะแต่งงานใหม่ แล้วทิ้งลูกๆไว้ เพื่อไปหาความสุขของตัวเอง แบบนี้จะเรียกร้องอะไร ถ้ามาเพราะเรื่องแค่นี้ผมว่ากลับไปเถอะ
แม่: ทำไมไม่ฟังแม่บ้าง ถึงขั้นไม่ยอมคุย แม่โทรมาทั้งคืนก็ปิดเครื่องหนี ตอนนี้ก็มาไล่แม่อีก เมื่อไหร่หนูจะเลิกทำแบบนี้ แม่ก็เข้าใจนะว่า แม่ได้เลี้ยงหนูมา ไม่ได้ส่งเสียเรียนอะไรเลยสักอย่าง แม่ยอมรับว่าผิดเอง แต่ยังไงก็ขอให้เรามีความเป็นแม่ลูกกันไม่ได้หรอ
ผม: เพื่ออะไร ตลอดเวลา ตอนที่พ่อเป็นแบบนั้น ผมก็คิดตลอดว่า เออนะ พ่อเป็นแบบนั้นพ่อทิ้งพวกเรา แต่ผมก็ยังมีแม่ ผมตั้งใจว่า เราจะสู้ไปด้วยกัน 3 คน ผมจะเลี้ยงน้องกับแม่เอง ผมคิดว่าแม่จะอยู่กับผม เราจะสู้ไปด้วยกัน 3 คน แต่สิ่งที่แม่ทำคืออะไร ไม่ต่างจากพ่อเลย สุดท้ายคนที่ต้องอยู่กับผมก็คือน้อง เราเหลือกันอยู่สองคน กลายเป็นเด็กบ้านแตก พ่อมีเมียใหม่ แม่ก็กำลังจะแต่งงานใหม่ ทั้งๆที่ผมคิดไว้แบบนั้น แต่คุณกับทำกับผมแบบนี้ แผลในใจผมลึกนะ แต่คงลึกไม่เท่าน้องหรอก ผมยอมรับไม่ได้หรอก ที่แม่จะแต่งงานใหม่ เพราะผมคิดไว้แบบนั้น แต่สุดท้ายคุณก็ทิ้งพวกผมไป
แม่: (ไม่ได้พูดอะไร ยืนร้องไห้อย่างเดียว)
ลุงแฟนใหม่แม่ : พอเถอะ ถือว่าลุงขอ เราก็ต่างเสียใจกันมามากแล้ว
ลูกสาวลุง : ตอนแรกนะ ฉันคิดว่าคุณจะเป็นลูกที่ดีกว่านี้ คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ทำผู้หญิงที่รักตัวคุณเองเสียใจ ร้องไห้ แม่คุณเจ็บแค่ไหน คุณรู้บ้างไหม ตลอดเวลาเวลาฉันถามคุณกับแม่คุณ แม่คุณจะชมตลอดว่าตัวคุณเองขยัน ฉันก็คิดว่าตัวคุณจะดีกว่านี้ แต่สิ่งที่เห็นวันนี้มันผิดเลย ที่ฉันมาวันนี้ เพราะอยากจะเจอคุณ เห็นตัวจริงของคุณ อยากจะถามคุณว่าทำไม คุณไม่ยอมรับการแต่งงาน แต่ทีนี้ฉันก็รู้แล้ว
ผม: คุณว่าผมไม่ใช่ลูกผู้ชาย แล้วที่พ่อคุณทำหล่ะ พ่อคุณสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับแม่ผมอีก ผมถึงคิดว่าผมจะแม่อยู่ข้างๆ แล้วนี่อะไร อยู่มาขงมาขอ ถ้าผมไม่ใช่ลูกผู้ชาย แล้วพ่อคุณเป็นอะไร รักษาสัญญาที่ให้ไว้ก็ไม่ได้ พ่อตุ๊ดหรอพ่อคุณอะ แค่สัญญาระหว่างลูกผู้ชายยังรักษาไม่ได้เลย
ลูกสาวลุง : คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าพ่อฉันนะ
ผม: แล้วมันจริงไหม หรือมันไม่จริง ห๊ะคุณลุง(ผมหันไปถามลุง)
ลุงแฟนใหม่แม่ : ลุงขอโทษ(ก้มหน้า)
ผม: ผมไม่สนใจหรอกนะ ว่าจะแต่งหรืออยู่ยังไงกัน จากนี้ไปมันก็ไม่เกี่ยวกับผมอยู่แล้ว
แม่: หนูจะให้แม่ทำยังไง แม่ขอโทษ แม่เห็นแก่ตัว ทั้งๆที่พ่อเป็นแบบนั้น แม่น่าจะคิดได้ แม่น่าจะคิดได้ว่า เราอยู่กับ 3 คนก็ได้ แต่แม่กลับไม่คิดแบบนั้น แม่รู้ว่าแค่การขอโทษมันไม่พอหรอก แม่เห็นแต่ความสุขของตัวเอง แต่ไม่เคยเห็นความทุกข์ของลูกกับน้องเลย แม่น่าจะคิดได้ว่าเราจะสู้ไปด้วยกัน แม่รู้ว่าแค่คำพูดมันไม่พอหรอก แล้วหนูจะให้แม่ทำยังไง ให้แม่ตายไปเลยไหมหนูจะได้สบายใจขึ้น
ลูกสาวลุง : คุณน้า....
ผม:ไม่จำเป็นหรอก ถึงคุณจะตายไป ผมก็แค่ไปเผา มันก็แค่นั้น
แม่: (ร้องไห้หนักเลย)
ผม: อย่าหาว่าไล่เลยนะ ช่วยออกไปซะทีได้ไหม ผมจะไปทำงานแล้ว ผมไม่ว่างเหมือนพวกคุณ ผมต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเอง น้องผมอีกคน
แม่: ถ้าแม่มารบกวนหนูมาก แม่ก็ขอลาก่อนนะ สุดท้ายแม่จะบอกแค่ว่า แม่รักหนูนะ ขอโทษที่ทำให้หนูกับน้องต้องเสียใจ(แล้วแม่กับอีก2คนก็ขึ้นรถไป)
----ตัวผมเองก็ออกมาทำงานที่โกดังเช๊คของอะไรไปต่อ จนเวลา บ่าย2 เกือบ 3โมงเย็น ก็มีโทรศัพท์จากพ่อ ตอนนั้นพอเห็นเบอร์ก็อารมณ์ขึ้นเลย แต่ก็กดรับไป----
ผม: มีอะไร ถ้ามาแนวแม่จะวางละนะ
พ่อ: เดี๋ยวก่อน แค่จะโทรมาบอกว่า ป้าพร(พี่แม่)แกโทรมาบอกพ่อว่า แม่แกกินน้ำยาล้างห้องน้ำ ตอนนี้พวกป้าๆ พาไปโรงบาลล้างท้องอยู่ แต่ที่ป้าไม่โทรไปหาแก เพราะพวกเขากลัวโดนแกด่า
ผม: (นาทีนั้นตกใจมาก ไม่ได้พูดอะไรเลย ไม่พูดออกมากกว่า)
พ่อ: เงียบทำไม ตกใจเป็นด้วยหรอ คนที่พูดเย็นชาแบบแกหน่ะ พ่อไม่รู้ว่าแกพูดอะไรกับแม่ แต่พ่อเดาได้เลยว่า แกต้องพูดเหมือนที่พูดกับพ่อ พ่อไม่ได้ขอให้แกมาดูแลอะไร แต่แกควรเห็นใจแม่บ้าง เขารักแกถึงขั้น ยอมตายเพื่อให้แกสบายใจ พ่อพูดแค่นี้แหละ แกโตแล้วคิดเองได้ แกรู้ใช่ไหมว่าควรทำยังไง
---แล้วพ่อก็วางไป----
คือตอนนั้น ผมตกใจมาก นิ่งไปพักนึงเลย แล้วก็มานั่งคิดว่ากุทำ
พอก่อนถึงโรงบาล ผมก็ไปซื้อดอกไม้ เป็นช่อ ไปขอขมาแม่เลย แม่ผมชอบดอก ลิลลี่ แม่เกิดวันที่ 14 กุมภา ผมเลยให้ทางร้านจัดดอกลิลี่ 14 ดอก ตามวันเกิดแม่เลย คือช่อใหญ่มาก
พอมาถึงโรงบาล ผมก็เจอป้าพรพอดี ป้าบอกแม่แกปลอดภัยละ พักอยู่ห้อง....ชั้น.... มีน้าแกเฝ้าอยู่ ผมก็เดินขึ้นไปพร้อมป้าเลย พอถึงห้อง ผมก็กังวลว่าจะเข้าไปดีไหม(ประมาณว่าสำนึกผิดตัวเอง) แต่ป้าก็เปิดประตูแล้วดันผมเข้าไป ตอนนั้นเข้าไป แม่นอนคุยกะน้าอยู่ แม่พอเห็นผมก็ยิ้ม แล้วลุกขึ้นมานั่งห้อยขา แล้วพูดกับผมว่า "แย่จังเลย ดันมาให้หนูเห็นสภาพแบบนี้ซะได้ น่าจะตายไปเลยดีกว่า หนูจะได้สบายใจ" คือแบบ นาทีนั้น ผมร้องไห้เลย
ผม: แม่พูดบ้าอะไร รู้รึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา(พูดทั้งน้ำตาเลย)
แม่: แม่ทำให้หนูกับน้องเสียใจ แม่ทำใจไม่ได้ ให้แม่ตายซะยังดีกว่า
ผม: แม่ผมขอโทษ ที่ผมพูดไปทั้งหมดรู้ว่ามันผิดมาก คนเป็นลูกไม่น่าพูดอะไรแบบนั้น ผมเป็นลูกที่ไม่น่าให้อภัยจริงๆ (แล้วก็ไปใกล้ๆ ให้ดอกไม้แม่ แล้วผมก็คุกเข่า ลงไปกราบทั้งน้ำตาเลย)
แม่: แม่ไม่ว่าอะไรหนูหรอก ส่วนหนึ่งที่ผิดก็เพราะแม่เองด้วย ที่ทำอะไรไม่ปรึกษาลูกๆ แม่ไม่โกรธหรอก ลุกขึ้นมาเถอะ(คือแล้วก็เอามือลูบหัวผม ผมนี่ร้องไห้ใหญ่เลย)
ผม: ขอโทษ จากนี้ไปผมจะทำให้แม่เสียใจอีกแล้ว ผมจะเห็นแต่ความสุขของแม่ จะไม่อะไรอีกแล้ว
แม่: แม่ไม่โกรธหรอก ลุกขึ้นมาเถอะ
ผม: (ลุกขึ้นมา แล้วก็กอดแม่เลย)
แม่: ดอกไม้สวยจังเลยนะ แม่ไม่เคยได้ดอกไม้ช่อใหญ่ ที่สวยขนาดนี้เลย แม่พึ่งได้เป็นครั้งแรกนี่แหละ แม่โกรธหนูไม่ลงหรอก ก็ดุสิ หนูยังจำได้แม้กระทั่งแม่ชอบดอกอะไร แล้วจำนวนดอกก็ตามวันเกิดแม่ใช่ไหม แบบนี้จะโกรธลงได้ไง (คือผมร้องใหญ่เลย) (แม่ก็โอ๋ๆ ถึงโตแล้ว มีรถแพงๆแล้ว ก็ยังเป็นเด็กน้อยของแม่อยู่ดี ดูสิให้แม่โอ๋เวลาร้องไห้อยู่ดี)(จังหวะนั้นลุงคนที่จะแต่งงานเข้ามาพอดี)
ผม: จากนี้แม่จะแต่งงาน หนูจะไม่ห้ามอะไรแล้วหล่ะ ก็มันเป็นความสุขของแม่นี่เนาะ(สะอึกอยู่)
แม่: งานแต่ง แม่ยกเลิกไปแล้วหล่ะ
ผม: เอ๊ะ!!! (แอบดีใจเล็กน้อย)
แม่: แม่มีความสุขที่สุด เวลาได้อยู่กับแกกับน้อง แม่คิดได้แล้วหล่ะ จากนี้ไปเราจะสู้ด้วยกัน 3 คนนะ
ผม: แล้วลุงคนนั้นหล่ะ
ลุง: ลุงยอมแพ้แกแล้วหล่ะ ลุงเองก็ผิดเหมือนกัน ที่ผิดสัญญากับแก ลุงเลยคุยกับแม่แล้วหล่ะ ว่าถ้าแต่งไปทั้งแบบนี้ มีแต่จะไม่มีความสุขกันเปล่าๆ อีกอย่าง ที่ให้ลุงมั่นใจ คือลุงคงดุแลแม่แกสู้แกไม่ได้หรอก หลังจากเมื่อเช้าที่ลุงได้ไปเห็นสภาพความเป็นอยู่ของแก ก็รู้แล้วว่า แกคงดูแลแม่แกได้ดีกว่าลุง ลุงแต่งไปกับแม่แก ก็เป็นแค่ ข้าราชการ แก่กินบำนาญ แต่ถ้าแม่แกไปอยู่กับแก คงจะสบายกว่าอยู่กับลุง ลุงยอมแพ้แล้วหล่ะ เข้าใจดีเลย
แม่ : ขอโทษนะ พี่ แต่พี่ช่วยเข้าใจหนูนะ หนูรู้แล้วว่าอยู่กับลูกๆยามแก่นี่ มีความสุขที่สุดแล้ว หนูทนไม่ได้ที่ลูกทิ้งหนูไป
ลุง : พี่เข้าใจดีเลย เพราะพี่ก็มีลูกสาวเหมือนกัน
ลุง: ดอกไม้นั่นสวยดีนะ แต่ถ้าจะแพง ราคาเท่าไหร่ ดิว(ชื่อผมเอง)
ผม: 1850 อะ ทำไมหรอ
แม่: แพงจัง ซื้อมาทำไมลูก แค่หนูมากราบแม่ แม่ก็ดีใจแล้ว คราวหน้าแม่ไม่เอาแล้วนะ
ลุง: เห็นไหม ดอกไม้ราคาขนาดนี้ ถ้าลุงจะซื้อ ให้แม่แก ลุงต้องคิดแล้วคิดอีกแน่ แต่แกสามารถซื้อได้เลย แกมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่าลุง แกต้องเลี้ยงแม่ได้ดีกว่าลุงแน่
ผม: มันไม่เกี่ยวหรอกลุงว่าราคาขนาดไหน มันอยู่ที่ใจมากกว่า
ลุง: ลุงแค่เปรียบเทียบ งั้นลุงไปก่อนนะ ลุงแค่แวะมาเยี่ยม(หันหลังกลับ)
ผม: ขอบคุณนะลุง ที่ผ่านมาคอยดูแลแม่ผม จากนี้ผมจะดูแลเอง
ลุง: อืม จากนี้ดุแลดีๆแล้วกัน
ผม: (หันไปหาแม่) แม่ไปอยู่กับผมนะ ผมจะดูแลแม่เอง แม่ไปทำเรื่อง เออรี่ย์ เลย ต่อจากนี้ผมจะดูแลแม่เอง
แม่: ให้แม่ไปอยู่ ต้องให้เงินเดือนแม่นะ เลี้ยงแม่ดีๆด้วย(พูดไปหัวเราะไป)
ผม: ได้ แม่จะไปเลยไหม
แม่: แม่ยังไปไม่ได้หรอก จะทำเรื่องได้ ต้องรอปีหน้า แม่ต้องอยู่นี่อีก ปี
ผม: แม่ แม่ยังขี่มอไซด์ตากแดดตากลม ไปสอนใช่ไหม
แม่: อืม ก็แม่ไม่อยากกู้ ซื้อรถนี่ เก็บเงินเยอะๆไว้ดีกว่า
ผม: ไปออกรถกัน แม่ชอบ corolla altis ใช่ไหม จะออกให้
แม่ : แม่ไม่เอา เกรงใจ หนูทำงานเก็บเงินมาเหนื่อย
ผม: ไม่เป็นไร แค่นี้เอง
แม่: แล้วน้องหล่ะ ทำไมไม่มาด้วยกัน
ผม: มันไปอเมริกา 2 วันละ ป้าน้อยตามไปดูแล ไม่ต้องห่วง 28 พ.ย. จะไปหามัน จะไปไหม จะได้พาไปทำพาสสปอร์ต
แม่: พาแม่ไปได้ด้วยหรอ แม่ไปอยู่ละ
ผม: จากนี้ผมจะมาหาแม่บ่อยๆนะ
แม่: แกงานยุ่ง ทำหลายอย่าง อย่ามาบ่อยเดี๋ยวเสียงาน
ผม: อืม ถ้าว่างแล้วจะรีบมาเลย คืนนี้ขอนอนนี่นะ
----ระหว่างนั้น ป้ากับน้าผม ที่อยู่ด้วยแต่ไม่ได้พูดอะไร ก็พูดขึ้นมาว่า ดีกันยัง ผมก็ตอบว่าดีแล้ว น้าบอกว่า ถึงแม่ไม่โกรธ แต่น้าโกรธ มานี่ ผมเลยโดนน้า ตบไปหน้าไปทีนึง น้าสำหรับการกระทำโง่ๆ แม่อย่าจะยอมแต่กุไม่ยอม จากนั้นผมก็โดน น้าเทศเป็นการใหญ่-----
นี่คือบทสทนา คร่าวๆ ของเรื่องของผม เลยฝากมาเป็นข้อคิด สำหรับใครที่จะทำตัวแบบผม หรือทำอยู่ เพราะผมผิด พลาดมากจนเกือบเสียแม่ไป เลยอยากเอาเรื่องราวของตัวเองมาเป็นตัวอย่าง ไม่อยากให้คนอื่นทำพลาดแบบผม ผมโชคดีที่ไม่เสียแม่ไป แต่การกระทำของผมก็ทำให้แม่เสียใจอยู่ดี เลยฝากมาเป็นอุทหรณ์ครับ
ขอยืนยันว่านี่คือเรื่องจริง จากชีวิตผู้ชายคนนึงที่เคยทำตัวเป็นลูกแย่ๆครับ ผมไม่ได้บังคับให้เชื่อ แต่มันคือเรื่องจริง ที่อยากให้คิดครับ
สุดท้ายก็ขอบคุณที่อ่านของผมครับ ได้ระบาย เรื่องราว ผ่านพันทิปครับ
" ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร เพราะละครส่วนใหญ่ก็สร้างจากชีวิตจริงครับ"