สวัสดีค่ะ จขกทสร้างกระทู้นี้เพื่อเก็บความความทรงจำ และความรู้สึกต่างๆตลอดหนึ่งเดือน(กว่าๆ)ที่ผ่านมา
เริ่มเลยดีกว่าเนอะ
ดึกดื่นๆในคืนวันนั้น วันที่พบกัน (7 ส.ค. 58)
ในขณะที่กำลังเดินเข้าหอ จขกทเห็นเพื่อนอุ้มแมวน้อยตัวนึง แมวตัวผอมๆ ร้องเมี้ยวๆ คาดได้ว่าเป็นตัวเมีย อายุราวๆ 4-5เดือน(มั่วสุดๆ) พอถามก็ได้ความมาว่าเพื่อนจขกทเจอแมวภายในหอ(ที่ไม่ได้อนุญาตให้เลี้ยงสัตว์)
จขกทขออุ้มบ้าง น้องแมวก็ร้องตลอด พยายามดมมือจขกท คาดว่าจะหิวเอามากๆ จขกทและเพื่อนเลยออกไปซื้ออาหารตามร้านสะดวกซื้อที่ใกล้ที่สุด
แต่ร้านนั้นกลับไม่มีอาหารแมว แต่เจ้าของร้านเลี้ยงแมว แกใจดีมากแบ่งอาหารให้ส่วนหนึ่ง พอได้อาหารแล้ว ก็รีบเอาไปให้น้องแมวทันที
จขกทนั่งปรึกษากับเพื่อนอยู่นาน ว่าจะเอายังไง เพราะหอพักนี้ไม่ให้นำสัตว์เลี้ยงเข้า ทำให้เกิดข้อสงสัยว่าน้องแมวเป็นของใครและมาจากไหน
คุยไปคุยมาจนกระทั้ง.......?
น้ายามที่ทำหน้าที่ดูแลหอพักนี้ เดินออกมาดู และได้บอกกับจขกทว่า "มีคนในหอพักเอาลงมาปล่อย"
ตอนนั้นจขกทคิดหนักเลย แล้วให้ทำไงกับแมว ปล่อยไป ? ไม่ไหวหรอกมั้ง ตัวแค่นี้เอง น่าสงสาร ถ้าเลี้ยงไว้เองล่ะ ?
ไม่ได้ๆ !! หอพักห้ามเลี้ยงอีก ในใจจขกทคิดเลยว่า หากเลี้ยงไว้เองเกรงจะมีปัญหากับหอพัก แต่ดูแววตาน้องแมวสิ มันช่าง :'(
จนน้ายามพูดประโยคนึง "เอาขึ้นไปเลี้ยงก่อน น้ายามว่าป้า..(ผู้ดูแลหอ)ไม่ว่าหรอก"
คุยไปคุยมา เอ้า !! น้องแมวมาอยู่ในห้องจขกทเรียบร้อย
จขกทและเพื่อนเลยเป็นแม่แมวฝึกหัดชั่วคราว จขกทตั้งใจจะดูแลจนกว่าหาบ้านให้น้องแมวให้ได้...
วันต่อๆมา.... อยู่ด้วยกันทุกวันความผูกพันเริ่มก่อตัว
เช้า มีแมวมาปลุก ขบเท้าเบาๆ หรือไม่ก็ร้องเบาๆ
เที่ยง เรียนเสร็จกลับมาให้อาหาร
เย็น เล่นกับแมว
ค่ำ ลูบหัวจนหลับไปพร้อมกัน
นางตดใส่ทุกวัน เล่นด้วยกันทุกวัน มานอนพิงตัว นอนบนตัว พอเข้าห้องน้ำเปิดประตูมาก็เจอนางนั่งเฝ้าหน้าห้องน้ำ
เหนื่อยแค่ไหน แต่พอได้เล่น ได้ลูบหัวได้ยินเสียง มันหายเหนื่อย
เป็นแบบนี้ทุกวัน และทุกวัน ......
จนเป็นเรื่องปกติและชินไป
ในวันหนึ่งที่มีเสียงโทรศัพท์โทรเข้ามา วันที่จขกทรอมาตลอดทั้งเดือน
ในใจตอนนั้น คิดว่าน้องแมวจะได้บ้านแล้ว น่าดีใจใช่ไหมล่ะ
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี จขกทกลับพบอีกความรู้สึก
ความรู้สึกที่มันเคว้งๆ ว่างเปล่า...
กลับมาจากส่งตัวแมวความรู้สึกของเมื่อวานยังเหลืออยู่ มันมีมากจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
วันนี้ห้องมันว่างจังเลยเนอะ ...
ถ้าถามว่าทำไมไม่เลี้ยงไว้เอง ?
หอพักไม่ให้เลี้ยง ตลอดเวลาที่เลี้ยงมา เรียกได้เลยว่า "แอบ" จขกทหาบ้านให้น้องได้แล้ว ดีใจกับเสียใจ ไม่ต่างกัน อยากให้น้องแมวมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่า
ได้เจอคุณแม่แมวใหม่ที่สามารถเลี้ยงน้องได้โดยไม่แอบ
อยากให้กระทู้นี้ เก็บความรู้สึก ตลอดเวลาที่หาบ้านให้น้องแมว มันใช้เวลามากไป เราอยู่ด้วยกันมากไป หวังว่าเจ้าของใหม่จะดูแลได้ดีกว่า
น้ำตาทำให้ทัศนียภาพในการมองเห็นต่ำลง
ปล.หากพิมพ์ผิดตัวอักษรตกก็ขอโทษด้วยค่ะ
กระทู้เก็บความทรงจำตลอดเวลาที่หาบ้านให้น้องแมว (ได้บ้านแล้วค่ะ)
เริ่มเลยดีกว่าเนอะ
ดึกดื่นๆในคืนวันนั้น วันที่พบกัน (7 ส.ค. 58)
ในขณะที่กำลังเดินเข้าหอ จขกทเห็นเพื่อนอุ้มแมวน้อยตัวนึง แมวตัวผอมๆ ร้องเมี้ยวๆ คาดได้ว่าเป็นตัวเมีย อายุราวๆ 4-5เดือน(มั่วสุดๆ) พอถามก็ได้ความมาว่าเพื่อนจขกทเจอแมวภายในหอ(ที่ไม่ได้อนุญาตให้เลี้ยงสัตว์)
จขกทขออุ้มบ้าง น้องแมวก็ร้องตลอด พยายามดมมือจขกท คาดว่าจะหิวเอามากๆ จขกทและเพื่อนเลยออกไปซื้ออาหารตามร้านสะดวกซื้อที่ใกล้ที่สุด
แต่ร้านนั้นกลับไม่มีอาหารแมว แต่เจ้าของร้านเลี้ยงแมว แกใจดีมากแบ่งอาหารให้ส่วนหนึ่ง พอได้อาหารแล้ว ก็รีบเอาไปให้น้องแมวทันที
จขกทนั่งปรึกษากับเพื่อนอยู่นาน ว่าจะเอายังไง เพราะหอพักนี้ไม่ให้นำสัตว์เลี้ยงเข้า ทำให้เกิดข้อสงสัยว่าน้องแมวเป็นของใครและมาจากไหน
คุยไปคุยมาจนกระทั้ง.......?
น้ายามที่ทำหน้าที่ดูแลหอพักนี้ เดินออกมาดู และได้บอกกับจขกทว่า "มีคนในหอพักเอาลงมาปล่อย"
ตอนนั้นจขกทคิดหนักเลย แล้วให้ทำไงกับแมว ปล่อยไป ? ไม่ไหวหรอกมั้ง ตัวแค่นี้เอง น่าสงสาร ถ้าเลี้ยงไว้เองล่ะ ?
ไม่ได้ๆ !! หอพักห้ามเลี้ยงอีก ในใจจขกทคิดเลยว่า หากเลี้ยงไว้เองเกรงจะมีปัญหากับหอพัก แต่ดูแววตาน้องแมวสิ มันช่าง :'(
จนน้ายามพูดประโยคนึง "เอาขึ้นไปเลี้ยงก่อน น้ายามว่าป้า..(ผู้ดูแลหอ)ไม่ว่าหรอก"
คุยไปคุยมา เอ้า !! น้องแมวมาอยู่ในห้องจขกทเรียบร้อย
จขกทและเพื่อนเลยเป็นแม่แมวฝึกหัดชั่วคราว จขกทตั้งใจจะดูแลจนกว่าหาบ้านให้น้องแมวให้ได้...
วันต่อๆมา.... อยู่ด้วยกันทุกวันความผูกพันเริ่มก่อตัว
เช้า มีแมวมาปลุก ขบเท้าเบาๆ หรือไม่ก็ร้องเบาๆ
เที่ยง เรียนเสร็จกลับมาให้อาหาร
เย็น เล่นกับแมว
ค่ำ ลูบหัวจนหลับไปพร้อมกัน
นางตดใส่ทุกวัน เล่นด้วยกันทุกวัน มานอนพิงตัว นอนบนตัว พอเข้าห้องน้ำเปิดประตูมาก็เจอนางนั่งเฝ้าหน้าห้องน้ำ
เหนื่อยแค่ไหน แต่พอได้เล่น ได้ลูบหัวได้ยินเสียง มันหายเหนื่อย
เป็นแบบนี้ทุกวัน และทุกวัน ......
จนเป็นเรื่องปกติและชินไป
ในวันหนึ่งที่มีเสียงโทรศัพท์โทรเข้ามา วันที่จขกทรอมาตลอดทั้งเดือน
ในใจตอนนั้น คิดว่าน้องแมวจะได้บ้านแล้ว น่าดีใจใช่ไหมล่ะ
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี จขกทกลับพบอีกความรู้สึก
ความรู้สึกที่มันเคว้งๆ ว่างเปล่า...
กลับมาจากส่งตัวแมวความรู้สึกของเมื่อวานยังเหลืออยู่ มันมีมากจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
วันนี้ห้องมันว่างจังเลยเนอะ ...
ถ้าถามว่าทำไมไม่เลี้ยงไว้เอง ?
หอพักไม่ให้เลี้ยง ตลอดเวลาที่เลี้ยงมา เรียกได้เลยว่า "แอบ" จขกทหาบ้านให้น้องได้แล้ว ดีใจกับเสียใจ ไม่ต่างกัน อยากให้น้องแมวมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่า
ได้เจอคุณแม่แมวใหม่ที่สามารถเลี้ยงน้องได้โดยไม่แอบ
อยากให้กระทู้นี้ เก็บความรู้สึก ตลอดเวลาที่หาบ้านให้น้องแมว มันใช้เวลามากไป เราอยู่ด้วยกันมากไป หวังว่าเจ้าของใหม่จะดูแลได้ดีกว่า
น้ำตาทำให้ทัศนียภาพในการมองเห็นต่ำลง
ปล.หากพิมพ์ผิดตัวอักษรตกก็ขอโทษด้วยค่ะ