เหตุการณ์เกิดขึ้นจริงยังกับละครเลยค้ะทุกคน เราเองยังไม่อยากจะเชื่อว่านี้คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับชีวิตของเรา
ก่อนอื่นขอพูดถึงเรื่องราวที่เกินขึ้นเลยละกันนะค้ะ เรากับแฟนเราคบกันมา1ปี ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็ดูเหมือนเค้าจะรักเราดูแลเราเป็นอย่างดี
เราคบกันก็อยู่ด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกัน พ่อแม่รับรู้ว่าเป็นแฟนกัน เราคบกันมาเรื่อยๆเหตุการณ์ก้ดูเหมือนคนรักกันปกติ เราสองคนชอบทะเลาะกัน
ด้วยนิสัยและความชอบที่แตกต่างกันมากเลยดูเหมือนเราจะเข้ากันไม่ได้ แต่ก็คบๆเลิกๆ แต่เราเป็นคนที่แบบพอรักใครเรารักจริงๆไม่เคยคิดจะทำร้ายเค้าหรือทำให้เค้าเสียใจ เวลามีใครมายุ่งหรือมาจีบเรา กลับมาเราจะเล่าให้เค้าฟังหมดทุกเรื่องทุกอย่างว่าวันนี้ไปเจออะไรมาบ้างทำไรมาบ้าง ทำไรเราจะนึกถึงเค้าเป็นคนแรกตอนไปเรียนเราก็ต่างคนต่างไปเรียน เค้าก้ไปส่งเราไปเรียนทุกวันเย็นก็มารับกลับทำแบบนี้อยู่ตลอดเวลาที่คบกันมา เวลาเรียนทำอาหารเราจะนึกถึงเค้าเป็นคนแรกเพราะว่าเราจะเอากับข้าวเอาขนมที่เราทำกลับไปกินพร้อมเค้าเสมอจะไม่ยอมกินก่อนเค้าเป็นห่วงกลัวเค้าไม่มีอะไรกิน เราอาจดูใส่ใจเค้ามากเกินไปจนเค้าไม่รับเราเข้าไปในหัวใจจนทำให้เค้ารู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่เราพยายามให้เค้าอยู่ทุกวัน แฟนเราเป็นคนที่แบบชอบสังสรรค์ชอบอยู่กับเพื่อนชอบเที่ยวเฮฮาปาร์ตี้ แต่เราก็ชอบนะแต่เราอยากไปไหนก็ได้ที่มีเค้าอยู่เรารู้สึกอุ่นใจดีเราไม่ต้องกังวลอะไรมากเพราะอย่างน้อยเราก็มีเค้าอยู่ข้างๆ เลิกเรียนเราจะกลับหอพร้อมกัน ทำอะไรไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด แต่ด้วยนิสัยของเราเองเราเป็นผู้หญิงที่ขี้งอนขี้น้อยใจมันคือนิสัยของผู้หญิงเลยอะค้ะ ก็แปลกเหมือนกันนะเราเป็นแบบนี้กับเค้ามากไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เป็นเพราะว่ารักและทุ้มเทกับเค้ามากเกินไป จนกลายเป็นเค้าอึดอัดกับหลายๆสิ่งหลายอย่างที่เราทำให้
มันก็แปลกดีนะค้ะผู้ชายน่าจะชอบนะที่ผู้หญิงเอาใจใส่เทคแคร์ดูแลอย่างดี แต่รู้มั้ยค้ะว่ามันเกิดไรขึ้น เราทะเลาะกันบ่อยขึ้นๆ ไม่เข้าใจกันถึงจะเปิดใจคุยกันแล้วก็เถอะ จนทำให้เราต้องเลิกรากันไปทั้งๆที่เราก็ยังรักเค้ามากนั้นละแต่ทำไงได้เค้าไม่ต้องการเราแล้ว เราก็ควรจะเดินออกมาอะถูกแล้ว
แต่ที่มันแย่คือ วันนึงเรามารู้ว่าตั้งแต่วันแรกที่เรากับเค้าคบกัน เราพึ่งมารู้ว่าเค้าไม่อยากคบกันแบบผูกมัดคือเค้าบอกว่าเค้ายังไม่พร้อมที่จะผูกมัดกับใคร แต่ตัวเราเองอะชอบคิดเรื่องอนาคตกับเค้าเสมอ ถึงเรื่องแต่งงานเรียนจบเลยอะไรประมานนั้นอะ เออลืมบอกไปว่าเราอายุ21 แต่แฟนเราอายุ20 ก็รุ่นเดียวกันนั้นละค้ะแต่เกิดคนละพ.ศ. แต่เราก็พูดไปตามประสาผู้หญิงละเวลามีแฟนก็ชอบคิดชอบเพ้อไรไปเรื่อยเปื่อย แต่สิ่งที่เจอคือเค้าบอกว่าเค้าแค่คบเล่นๆไปวันๆนึงเรียนก็ยังไม่จบงานก็ยังไม่ทำ ยังไม่พร้อมที่จะผูกมัดกับใคร แล้วยังบอกอีกว่ามันไวไปสำหรับคนที่คบกันแล้วพาไปให้ครอบครัวรู้จัก ตอนนั้นเราน่าจะคบกับเค้ามาสามเดือนได้แล้วก็พาไปเที่ยวบ้านไม่ได้อยากจะแนะนำให้รู้จักหรอกค้ะ แต่อยากพาไปเที่ยวมากกว่าคือแม่เราอะรู้อยู่แล้วว่าเราเป็นแฟนกัน แต่เรียกในภาษาผู้ใหญ่ก็บอกเป็นเพื่อนกันนั้นละค้ะ การที่เราจริงใจกับเค้า อยากเปิดเผยให้ครอบครัวได้รู้ว่าเราคุยกับใครอยู่มันน่าอายมันผิดมากเลยหรอค้ะผู้หญิงทุกคนก็น่าจะเข้าใจนะค้ะในจุดๆนี้ แล้วเค้าก็ยังบอกอีกว่าเค้าพึ่งบรรลุนิติภาวะเอง สำหรับเราอายุ20ขึ้นไปเราก็ต้องเริ่มวางแผนชีวิตเราว่าจะเอาไงต่อเพราะมันใกล้จะจบแล้ว เราไม่เคยหวังให้เค้ามาแต่งงานกับเราอยู่แล้วละค้ะในความเป็นจริงอะ แต่แค่เรารู้สึกรักเค้ามากและอยากจะรักษาเค้าไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้จนกลายเป็นว่าเราให้เค้ามากเกินไปจนทำให้อีกฝ่ายอึดอัดไม่เป็นตัวขอตัวเอง เจ็บนะค้ะที่โดนคำพูดไรพวกนี้เราจริงใจกับเค้ามาตลอดซื่อสัตย์มาตลอดไม่เคยมีใครเลยตลอดเวลาที่คบกันมาปีนึงแต่กลับมาโดนทำร้ายจิตใจอย่างไม่เหลือดีเลยค้ะ ไม่รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าทำไปและพูดออกมาแบบนั้นเค้ายังมีหัวใจยังรักใครเป็นหรือป่าวเค้าอาจจะรักแบบเด็กๆแต่เราอาจจะคิดโตเกินไปอันนี้ก็ไม่ว่ากัน แต่มันดูเห็นแก่ตัวจนเกินไปอะค้ะ เราควรทำยังไงดีค้ะตัดสินใจถูกแล้วใช่มั้ยที่ควรเดินออกมาแล้วให้เค้าได้เรียนรู้โลกใบใหม่สักวันที่เค้าเจอคนที่เค้ารักจริงๆและเค้าก็รักคนนั้นมากเค้าจะรู้เองว่าที่เราทำไปนั้นเพื่ออะไรตอนนี้เค้าอาจยังจะสนุกกับชีวิตมหาลัยชีวิตที่มีเพื่อนฝูงมากมาย สักวันเค้าคงเข้าใจในสิ่งที่เราทำให้เค้า
ตอนนี้ก็เลยตัดสินใจลุกขึ้นยืนแล้วเดินต่อไปข้างหน้าได้แต่เฝ้าดูเค้าอยู่ห่างๆ หวังว่าสักวันเค้าคงจะเข้าใจ ฝากถึงทุกคนด้วยนะค้ะที่มีแฟน ผู้หญิงทุกคนอยากมีอนาคตกับคนที่เรารักอยู่แล้วละค้ะไม่มีคนไหนไม่อยากวาดอนาคตต่อให้คบกันนานแค่ไหนก็ตามก็ต้องมีคิดบ้างเราก็โตขึ้นกันทุกวันให้มาคบเล่นๆเปลี่ยนแฟนบ่อยๆมันคงไม่ไหว อยากคบนานๆคบคนเดียวตลอดไปอะค้ะ
- ขอบคุณทุกคนนะค้ะที่เข้ามาอ่าน
เหตุการณ์ที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับ"ความรัก"
ก่อนอื่นขอพูดถึงเรื่องราวที่เกินขึ้นเลยละกันนะค้ะ เรากับแฟนเราคบกันมา1ปี ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็ดูเหมือนเค้าจะรักเราดูแลเราเป็นอย่างดี
เราคบกันก็อยู่ด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกัน พ่อแม่รับรู้ว่าเป็นแฟนกัน เราคบกันมาเรื่อยๆเหตุการณ์ก้ดูเหมือนคนรักกันปกติ เราสองคนชอบทะเลาะกัน
ด้วยนิสัยและความชอบที่แตกต่างกันมากเลยดูเหมือนเราจะเข้ากันไม่ได้ แต่ก็คบๆเลิกๆ แต่เราเป็นคนที่แบบพอรักใครเรารักจริงๆไม่เคยคิดจะทำร้ายเค้าหรือทำให้เค้าเสียใจ เวลามีใครมายุ่งหรือมาจีบเรา กลับมาเราจะเล่าให้เค้าฟังหมดทุกเรื่องทุกอย่างว่าวันนี้ไปเจออะไรมาบ้างทำไรมาบ้าง ทำไรเราจะนึกถึงเค้าเป็นคนแรกตอนไปเรียนเราก็ต่างคนต่างไปเรียน เค้าก้ไปส่งเราไปเรียนทุกวันเย็นก็มารับกลับทำแบบนี้อยู่ตลอดเวลาที่คบกันมา เวลาเรียนทำอาหารเราจะนึกถึงเค้าเป็นคนแรกเพราะว่าเราจะเอากับข้าวเอาขนมที่เราทำกลับไปกินพร้อมเค้าเสมอจะไม่ยอมกินก่อนเค้าเป็นห่วงกลัวเค้าไม่มีอะไรกิน เราอาจดูใส่ใจเค้ามากเกินไปจนเค้าไม่รับเราเข้าไปในหัวใจจนทำให้เค้ารู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่เราพยายามให้เค้าอยู่ทุกวัน แฟนเราเป็นคนที่แบบชอบสังสรรค์ชอบอยู่กับเพื่อนชอบเที่ยวเฮฮาปาร์ตี้ แต่เราก็ชอบนะแต่เราอยากไปไหนก็ได้ที่มีเค้าอยู่เรารู้สึกอุ่นใจดีเราไม่ต้องกังวลอะไรมากเพราะอย่างน้อยเราก็มีเค้าอยู่ข้างๆ เลิกเรียนเราจะกลับหอพร้อมกัน ทำอะไรไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด แต่ด้วยนิสัยของเราเองเราเป็นผู้หญิงที่ขี้งอนขี้น้อยใจมันคือนิสัยของผู้หญิงเลยอะค้ะ ก็แปลกเหมือนกันนะเราเป็นแบบนี้กับเค้ามากไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เป็นเพราะว่ารักและทุ้มเทกับเค้ามากเกินไป จนกลายเป็นเค้าอึดอัดกับหลายๆสิ่งหลายอย่างที่เราทำให้
มันก็แปลกดีนะค้ะผู้ชายน่าจะชอบนะที่ผู้หญิงเอาใจใส่เทคแคร์ดูแลอย่างดี แต่รู้มั้ยค้ะว่ามันเกิดไรขึ้น เราทะเลาะกันบ่อยขึ้นๆ ไม่เข้าใจกันถึงจะเปิดใจคุยกันแล้วก็เถอะ จนทำให้เราต้องเลิกรากันไปทั้งๆที่เราก็ยังรักเค้ามากนั้นละแต่ทำไงได้เค้าไม่ต้องการเราแล้ว เราก็ควรจะเดินออกมาอะถูกแล้ว
แต่ที่มันแย่คือ วันนึงเรามารู้ว่าตั้งแต่วันแรกที่เรากับเค้าคบกัน เราพึ่งมารู้ว่าเค้าไม่อยากคบกันแบบผูกมัดคือเค้าบอกว่าเค้ายังไม่พร้อมที่จะผูกมัดกับใคร แต่ตัวเราเองอะชอบคิดเรื่องอนาคตกับเค้าเสมอ ถึงเรื่องแต่งงานเรียนจบเลยอะไรประมานนั้นอะ เออลืมบอกไปว่าเราอายุ21 แต่แฟนเราอายุ20 ก็รุ่นเดียวกันนั้นละค้ะแต่เกิดคนละพ.ศ. แต่เราก็พูดไปตามประสาผู้หญิงละเวลามีแฟนก็ชอบคิดชอบเพ้อไรไปเรื่อยเปื่อย แต่สิ่งที่เจอคือเค้าบอกว่าเค้าแค่คบเล่นๆไปวันๆนึงเรียนก็ยังไม่จบงานก็ยังไม่ทำ ยังไม่พร้อมที่จะผูกมัดกับใคร แล้วยังบอกอีกว่ามันไวไปสำหรับคนที่คบกันแล้วพาไปให้ครอบครัวรู้จัก ตอนนั้นเราน่าจะคบกับเค้ามาสามเดือนได้แล้วก็พาไปเที่ยวบ้านไม่ได้อยากจะแนะนำให้รู้จักหรอกค้ะ แต่อยากพาไปเที่ยวมากกว่าคือแม่เราอะรู้อยู่แล้วว่าเราเป็นแฟนกัน แต่เรียกในภาษาผู้ใหญ่ก็บอกเป็นเพื่อนกันนั้นละค้ะ การที่เราจริงใจกับเค้า อยากเปิดเผยให้ครอบครัวได้รู้ว่าเราคุยกับใครอยู่มันน่าอายมันผิดมากเลยหรอค้ะผู้หญิงทุกคนก็น่าจะเข้าใจนะค้ะในจุดๆนี้ แล้วเค้าก็ยังบอกอีกว่าเค้าพึ่งบรรลุนิติภาวะเอง สำหรับเราอายุ20ขึ้นไปเราก็ต้องเริ่มวางแผนชีวิตเราว่าจะเอาไงต่อเพราะมันใกล้จะจบแล้ว เราไม่เคยหวังให้เค้ามาแต่งงานกับเราอยู่แล้วละค้ะในความเป็นจริงอะ แต่แค่เรารู้สึกรักเค้ามากและอยากจะรักษาเค้าไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้จนกลายเป็นว่าเราให้เค้ามากเกินไปจนทำให้อีกฝ่ายอึดอัดไม่เป็นตัวขอตัวเอง เจ็บนะค้ะที่โดนคำพูดไรพวกนี้เราจริงใจกับเค้ามาตลอดซื่อสัตย์มาตลอดไม่เคยมีใครเลยตลอดเวลาที่คบกันมาปีนึงแต่กลับมาโดนทำร้ายจิตใจอย่างไม่เหลือดีเลยค้ะ ไม่รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าทำไปและพูดออกมาแบบนั้นเค้ายังมีหัวใจยังรักใครเป็นหรือป่าวเค้าอาจจะรักแบบเด็กๆแต่เราอาจจะคิดโตเกินไปอันนี้ก็ไม่ว่ากัน แต่มันดูเห็นแก่ตัวจนเกินไปอะค้ะ เราควรทำยังไงดีค้ะตัดสินใจถูกแล้วใช่มั้ยที่ควรเดินออกมาแล้วให้เค้าได้เรียนรู้โลกใบใหม่สักวันที่เค้าเจอคนที่เค้ารักจริงๆและเค้าก็รักคนนั้นมากเค้าจะรู้เองว่าที่เราทำไปนั้นเพื่ออะไรตอนนี้เค้าอาจยังจะสนุกกับชีวิตมหาลัยชีวิตที่มีเพื่อนฝูงมากมาย สักวันเค้าคงเข้าใจในสิ่งที่เราทำให้เค้า
ตอนนี้ก็เลยตัดสินใจลุกขึ้นยืนแล้วเดินต่อไปข้างหน้าได้แต่เฝ้าดูเค้าอยู่ห่างๆ หวังว่าสักวันเค้าคงจะเข้าใจ ฝากถึงทุกคนด้วยนะค้ะที่มีแฟน ผู้หญิงทุกคนอยากมีอนาคตกับคนที่เรารักอยู่แล้วละค้ะไม่มีคนไหนไม่อยากวาดอนาคตต่อให้คบกันนานแค่ไหนก็ตามก็ต้องมีคิดบ้างเราก็โตขึ้นกันทุกวันให้มาคบเล่นๆเปลี่ยนแฟนบ่อยๆมันคงไม่ไหว อยากคบนานๆคบคนเดียวตลอดไปอะค้ะ
- ขอบคุณทุกคนนะค้ะที่เข้ามาอ่าน