เรื่องราวเยอะมากกกกก แต่ขอเล่าโดยสรุป ว่า ทั้งเราและเขาตกลงเริ่มต้นพูดคุยกัน ในสถานะ "เพื่อน" หลายอาทิตย์อยู่ ถึงได้เจอกัน ทีแรกเรานึกว่าคงจบแล้ว แต่เขากลับเป็นฝ่ายติดต่อมา ณ ตอนนั้นเราเฉยๆ แต่มาเริ่มรู้สึกดีก็ต่อเมื่อ ถ้าเขาทักแชทมา ภายใน 10 นาที เราไม่ตอบเขาจะโทรฯมาทันที เพียงแค่ถามว่า เราทำไร อยู่ไหน แล้วก็วางสาย เราทั้งคู่จะมีเวลาที่ชัดเจนในการคุย คือ ช่วงเวลาก่อนนอน(อันนี้เราเป็นคนบอกเขา) ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ไม่มีการทักทายมาก่อนเป็นเราที่ทักไปในช่วงหลังๆ แค่เรา ส่งสติกเกอร์ ไป1อัน เขาจะตอบกลับมา ทำไร นอนยัง ฯลฯ ก็คุยกันไปเรื่อย แต่ช่วงนี้เขาจะบอกว่า เขามีธุระ ภาระ ที่ต้องรับผิดชอบครอบครัว รวมทั้งงานเยอะ การพูดคุยก็น้อยลงไป ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องจริง(เราพิสูจน์แล้ว) แต่ไม่ว่า เขาจะไปไหน ทำไร เขาจะบอกเราตลอด เราก็ทำแบบนี้เช่นกัน ในช่วงแรกเรารู้สึกได้ว่า เขาเป็นพวกเก็บตัวโลกส่วนตัวสูง พอคุยกันไปได้ระยะหนึ่ง เขาเริ่มเล่าเปิดเผยเรื่องราวของเขาให้เราฟังในระดับนึง ซึ่งก็เป็นความจริง เรากับเขาจะคุยกันแบบห่วงใย ใช้ความจริง แต่เราทั้งคู่ ไม่ได้เป็นแฟนกัน ซึ่งในการพูดคุยนั้น เราพยายามเลี่ยงที่จะใช้คำหรืออาการที่จะทำให้เขาคิดกับเขา แบบแฟน แต่ในส่วนของเขา เราบอกตรงๆว่า เราคิด เพราะบางที คำว่า "คิดถึง" หรือ "อยากเจออยู่นะ" แต่ว่าไม่มีเวลา ซึ่งเราเข้าใจเขาว่า มีภาระ และ เดินทางบ่อย ในการพูดคุยกับเขาเราเน้นบ่อยครั้ง ว่า เขาคือ เพื่อน/คนที่ถูกใจ แต่ไม่ใช่แฟน และเขาเป็นคนที่ยอมตลอดถ้าหากรู้ว่า ถ้าพูดมากไปจะทะเลาะ รวมทั้งเป็นคนที่รับฟังเราตลอด แต่ในทางกลับกัน เวลาเขามีปัญหาเขาก็จะบอกเรา ซึ่งเราก็จะให้กำลังใจเขา มาถึงตรงนี้ เราไม่รู้ว่า คิดอย่างไร เลยอยากถามเพื่อนๆ ว่า เราควรหยุดอยู่ที่สถานะของเพื่อน หรือ ไปต่อแบบแฟนดี เพราะเราก็รู้สึกว่า เขาก็ลังเลเหมือนเราเช่นกัน.....
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับ คำติชม ข้อแนะนำ..........
ควรรักษาความสัมพันธ์แบบเพื่อนนี้ไว้ หรือ จะไปต่อแบบแฟน ถ้าไม่ดีคือจบ
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับ คำติชม ข้อแนะนำ..........