หมาที่บ้านพึ่งเสียไปเมื่อวานค่ะ ตอนประมาณ 11 โมงกว่า....
ก่อนหน้าที่มันจะเสียวันนึง มันเดินไปเดินมารอบบ้าน ไปนอนทุกๆส่วนของบ้าน ทั้งๆที่มันไม่เคยทำมาก่อน แววตาเหม่อลอยแล้วก็ซึม ข้าวน้ำไม่ยอมกิน กระดูกไขข้อก็ไม่ดี แข้งขาอ่อน เดินกระเพลกๆ เวลาจะไปไหนเราต้องอุ้มเขาขึ้นบันไดบ้าง วันนั้นเราเกิดอยากจะเล่นกับมันเหมือนทุกที แต่พอเรียกแล้วก็ไม่เดินมาหา เลยตามหา ปรากฏว่าไปนอนอยู่ข้างบ้านนู่น...เราเลยใช้มือดันๆก้นเขาให้เดินมาอยู่หน้าบ้าน เขาล้มตัวนอนตรงหน้าประตูบ้านแล้วก็พยายามลุกขึ้นมา น้ำตาเขาไหลค่ะ ไม่รู้ว่าธรรมชาติหรืออะไร แต่มันไหลเป็นสาย เขาพยายามนั่งบนพื้นกระเบื้องแล้วเอาหน้ามาซบมาถูขาเรา ปกติเขาไม่ค่อยทำแบบนี้เลย (อายุเยอะแล้วค่อนข้างดุค่ะ จับนิดจับหน่อยเป็นขู่เป็นกัด)
นี่จับได้ทุกส่วน ไม่มีขู่ไม่มีกัดเลย นอนนิ่งอย่างเดียว แม่ก็ใช้โอกาสนั้นตัดขนให้มันเพราะยาวมากกก แต่ใครจะรู้ล่ะ ว่ามันเป็นการตัดขนครั้งสุดท้าย..เหมือนมันตั้งใจแบบนั้น
มันเป็นหมาที่ขี้เกียจอาบน้ำ ซึ่งพยายามจับ มันก็กัดจนได้แผลทุกทีเลยปล่อยไป กลิ่นเหมือนผ้าเช็ดเท้า มันจะชอบไปนอนข้างๆโต๊ะทำงานพ่อเราข้างนอกบ้านค่ะ พ่อก็จะไล่มัน ปกติมันไป แต่คราวนี้ไล่มัน มันไม่ยอมไปค่ะ นอนอยู่นั่นแหละ เหมือนวันนั้นมันจะอ้อนทั้งวัน ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ เว้นแต่ ไม่กินข้าวกับน้ำเลยเหมือนเดิม เขาอยู่กับเรามา 14 กว่าปีแล้วค่ะ เทียบได้กับคนอายุ 70-80
ก็เข้าใจว่ามันแก่แล้ว และจากไปตามอายุขัย แต่มันรวดเร็วมากค่ะ ก่อนที่มันจะตาย ตอนประมาณหกโมงเช้า เราต้องตื่นไปโรงเรียน จะต้องลูบหัวมันก่อนไปเรียนทุกครั้ง หนนี้รู้สึก...ไม่อยากไป จู่ๆก็อยากจะนั่งลูบแบบนั้นนานๆ ไม่ใช่เพราะขี้เกียจนะคะ แต่รู้สึกว่าวันนั้นมันมีอะไรคาใจมาก รู้สึกไม่สบายใจ กังวลหลายอย่าง แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เพราะเมื่อวานตื่นสายเลยรีบค่ะ ก็ไม่ลืมที่จะลูบหัวเขาสองที เขาก็นอนนิ่งแล้วกลอกตามองหน้าเรา แม่ก็พูดเป็นลางบอก บ๊ายบายพี่ซิ เราก็ลูบหัวบ๊ายบายมันหน่อย...แต่ก็ไม่คิดอะไรค่ะ พอมาสายๆโทรถามแม่ แม่กำลังไปซื้อน้ำเกลือให้ เพราะมันไม่ยอมกินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวานก่อน อ่อ ลืมไปค่ะว่า โทรเรียกหมอมาดู หมอฉีดยาบำรุงหัวใจให้ แต่หมอบอกว่ากรามมันแข็ง มันกินอะไรไม่ได้อีกแล้ว ทำได้แค่หายใจ โอกาสรอดน้อยมาก ครั้งสุดท้ายก่อนจะไปมันอ้วกเอาน้ำดีออกมาหมด ฉี่แตกและท้องก็แฟบลงมาก จากที่ป่องๆเหมือนหมาอ้วน (แม่ไม่ยอมบอกเรากับพี่สาว มาบอกทีหลัง)
พอรู้ว่ามันตาย รู้สึกผิดมากๆค่ะ ที่ไม่ได้อยู่ข้างๆเขา การกระทำหลายๆอย่างของเขา วิ่งเข้ามาในหัวเหมือนหนังที่ฉายซ้ำไปซ้ำมา เหมือนตั้งใจจะบอกลา เหมือนมันรู้ว่าถึงเวลาแล้ว วันนั้นไม่มีกะจิตกะใจเรียนเลยค่ะ ร้องไห้อย่างเดียว กินไม่ได้ นอนไม่หลับ กลับบ้านก็ไปดูหลุมฝังมัน ฝังไว้ตรงลานกวว้างหน้าบ้าน ที่ๆมันชอบไปเดินสำรวจ ปล่อยโฮเลยค่ะ นั่งกำเศษดิน ร้องไห้ตรงที่เขาถูกฝัง มันปวดใจมาก...ใจอยากจะอยู่ด้วยจนวินาทีสุดท้าย แต่มันก็ซื้อเวลากลับมาไม่ได้อีกแล้ว แม่กับพ่อก็ซึมไปเลยค่ะ พ่อที่เป็นคนใจแข็ง จู่ๆก็ร้องไห้ บอกว่าพอเลิกงานกลับมาเห็นหลุมศพ มันปวดใจ พาเรากับแม่ร้องไห้อีกรอบ
ที่บ้านเงียบเหงามาก..จากที่มีหมาแก่มานอนชำเลืองตามองหน้าแล้วถอนหายใจใส่คนในบ้านที่ประตูมุ้งลวดเข้าบ้านทุกวัน ต่อจากนี้มันคงไม่มีอีกแล้ว..
นี่ก็เข้าสู่วันที่สองที่เขาจากไปแล้ว มีบ้างที่เผลอเดินออกมาดูตรงประตูและเผลอลืมตัวเรียกชื่อเขา ทั้งๆที่เขาไม่อยู่แล้ว นึกถึงกี่ครั้งก็น้ำตาซึมตลอด.....ไม่คิดเลยว่าเมื่อวานจะได้ลูบหัวเขาเป็นครั้งสุดท้าย.....อยากรู้จริงๆว่าตอนนี้จะทำอะไรอยู่นะ
พี่รักหนูมากๆนะ
(หวนรำลึก)เคยมีเซ้นส์อะไรบางอย่างก่อนสัตว์เลี้ยงของเราจากไปมั้ยคะ?
ก่อนหน้าที่มันจะเสียวันนึง มันเดินไปเดินมารอบบ้าน ไปนอนทุกๆส่วนของบ้าน ทั้งๆที่มันไม่เคยทำมาก่อน แววตาเหม่อลอยแล้วก็ซึม ข้าวน้ำไม่ยอมกิน กระดูกไขข้อก็ไม่ดี แข้งขาอ่อน เดินกระเพลกๆ เวลาจะไปไหนเราต้องอุ้มเขาขึ้นบันไดบ้าง วันนั้นเราเกิดอยากจะเล่นกับมันเหมือนทุกที แต่พอเรียกแล้วก็ไม่เดินมาหา เลยตามหา ปรากฏว่าไปนอนอยู่ข้างบ้านนู่น...เราเลยใช้มือดันๆก้นเขาให้เดินมาอยู่หน้าบ้าน เขาล้มตัวนอนตรงหน้าประตูบ้านแล้วก็พยายามลุกขึ้นมา น้ำตาเขาไหลค่ะ ไม่รู้ว่าธรรมชาติหรืออะไร แต่มันไหลเป็นสาย เขาพยายามนั่งบนพื้นกระเบื้องแล้วเอาหน้ามาซบมาถูขาเรา ปกติเขาไม่ค่อยทำแบบนี้เลย (อายุเยอะแล้วค่อนข้างดุค่ะ จับนิดจับหน่อยเป็นขู่เป็นกัด)
นี่จับได้ทุกส่วน ไม่มีขู่ไม่มีกัดเลย นอนนิ่งอย่างเดียว แม่ก็ใช้โอกาสนั้นตัดขนให้มันเพราะยาวมากกก แต่ใครจะรู้ล่ะ ว่ามันเป็นการตัดขนครั้งสุดท้าย..เหมือนมันตั้งใจแบบนั้น
มันเป็นหมาที่ขี้เกียจอาบน้ำ ซึ่งพยายามจับ มันก็กัดจนได้แผลทุกทีเลยปล่อยไป กลิ่นเหมือนผ้าเช็ดเท้า มันจะชอบไปนอนข้างๆโต๊ะทำงานพ่อเราข้างนอกบ้านค่ะ พ่อก็จะไล่มัน ปกติมันไป แต่คราวนี้ไล่มัน มันไม่ยอมไปค่ะ นอนอยู่นั่นแหละ เหมือนวันนั้นมันจะอ้อนทั้งวัน ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ เว้นแต่ ไม่กินข้าวกับน้ำเลยเหมือนเดิม เขาอยู่กับเรามา 14 กว่าปีแล้วค่ะ เทียบได้กับคนอายุ 70-80
ก็เข้าใจว่ามันแก่แล้ว และจากไปตามอายุขัย แต่มันรวดเร็วมากค่ะ ก่อนที่มันจะตาย ตอนประมาณหกโมงเช้า เราต้องตื่นไปโรงเรียน จะต้องลูบหัวมันก่อนไปเรียนทุกครั้ง หนนี้รู้สึก...ไม่อยากไป จู่ๆก็อยากจะนั่งลูบแบบนั้นนานๆ ไม่ใช่เพราะขี้เกียจนะคะ แต่รู้สึกว่าวันนั้นมันมีอะไรคาใจมาก รู้สึกไม่สบายใจ กังวลหลายอย่าง แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เพราะเมื่อวานตื่นสายเลยรีบค่ะ ก็ไม่ลืมที่จะลูบหัวเขาสองที เขาก็นอนนิ่งแล้วกลอกตามองหน้าเรา แม่ก็พูดเป็นลางบอก บ๊ายบายพี่ซิ เราก็ลูบหัวบ๊ายบายมันหน่อย...แต่ก็ไม่คิดอะไรค่ะ พอมาสายๆโทรถามแม่ แม่กำลังไปซื้อน้ำเกลือให้ เพราะมันไม่ยอมกินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวานก่อน อ่อ ลืมไปค่ะว่า โทรเรียกหมอมาดู หมอฉีดยาบำรุงหัวใจให้ แต่หมอบอกว่ากรามมันแข็ง มันกินอะไรไม่ได้อีกแล้ว ทำได้แค่หายใจ โอกาสรอดน้อยมาก ครั้งสุดท้ายก่อนจะไปมันอ้วกเอาน้ำดีออกมาหมด ฉี่แตกและท้องก็แฟบลงมาก จากที่ป่องๆเหมือนหมาอ้วน (แม่ไม่ยอมบอกเรากับพี่สาว มาบอกทีหลัง)
พอรู้ว่ามันตาย รู้สึกผิดมากๆค่ะ ที่ไม่ได้อยู่ข้างๆเขา การกระทำหลายๆอย่างของเขา วิ่งเข้ามาในหัวเหมือนหนังที่ฉายซ้ำไปซ้ำมา เหมือนตั้งใจจะบอกลา เหมือนมันรู้ว่าถึงเวลาแล้ว วันนั้นไม่มีกะจิตกะใจเรียนเลยค่ะ ร้องไห้อย่างเดียว กินไม่ได้ นอนไม่หลับ กลับบ้านก็ไปดูหลุมฝังมัน ฝังไว้ตรงลานกวว้างหน้าบ้าน ที่ๆมันชอบไปเดินสำรวจ ปล่อยโฮเลยค่ะ นั่งกำเศษดิน ร้องไห้ตรงที่เขาถูกฝัง มันปวดใจมาก...ใจอยากจะอยู่ด้วยจนวินาทีสุดท้าย แต่มันก็ซื้อเวลากลับมาไม่ได้อีกแล้ว แม่กับพ่อก็ซึมไปเลยค่ะ พ่อที่เป็นคนใจแข็ง จู่ๆก็ร้องไห้ บอกว่าพอเลิกงานกลับมาเห็นหลุมศพ มันปวดใจ พาเรากับแม่ร้องไห้อีกรอบ
ที่บ้านเงียบเหงามาก..จากที่มีหมาแก่มานอนชำเลืองตามองหน้าแล้วถอนหายใจใส่คนในบ้านที่ประตูมุ้งลวดเข้าบ้านทุกวัน ต่อจากนี้มันคงไม่มีอีกแล้ว..
นี่ก็เข้าสู่วันที่สองที่เขาจากไปแล้ว มีบ้างที่เผลอเดินออกมาดูตรงประตูและเผลอลืมตัวเรียกชื่อเขา ทั้งๆที่เขาไม่อยู่แล้ว นึกถึงกี่ครั้งก็น้ำตาซึมตลอด.....ไม่คิดเลยว่าเมื่อวานจะได้ลูบหัวเขาเป็นครั้งสุดท้าย.....อยากรู้จริงๆว่าตอนนี้จะทำอะไรอยู่นะ
พี่รักหนูมากๆนะ