***ตั้งกท.มาเพื่อระบายค่ะ***
วันนี้ เริ่มต้นเดือนโดนเจ้านายดุ
ดุเรื่อง ปริ้นงาน...
ยอมรับว่าแอบปริ้น "ประกาศสอบข้าราชการมา"
โดนจับได้--->เอาไงหล่ะบอกป้าแกยังไงดี???
เลยบอกว่า เพื่อนส่งเมลล์มา ฝากปริ้น เดี๋ยวเอากระดาษให้
ในใจเรา "พรุ่งนี้เอากระดาษมาละกันรีมนึงเลย"
***มันเป็นเรื่องเล็กๆที่ต้องใช้ความอดทนต่อไป ให้ทำไงได้เราผิดจริงนี่นา***
แต่สิ่งที่คิดหนักก็คือ...
1.เพิ่งจบ ทำงานที่นี่ที่แรก ซึ่งจริงๆไม่ได้อยากทำ อยากไปไกลบ้าน แต่ก็ตามใจพ่อแม่
2.พ่อแม่อยากให้สอบราชการ อืม..สอบก็สอบ แต่เลือกสอบลงแต่ไกลบ้าน
3.อยู่ในช่วงโปร ทดลองงานไง แล้วไงจะผ่านโปรไหม
4.สอบไม่ได้+ไม่ผ่านโปร=== โอ๊ย เครียดดดดด
ทุกวันนี้ก็เครียดจะแย่อยู่ละ ไม่มีความรู้สึกดีใจ ตื่นเต้นที่จะได้มาทำงานเลย ทั้งๆที่ตอนแรกดีใจมากที่ได้งานทำ นี่เราก็ทำมาแค่1เดือนกว่าเองนะ
มันเร็วไปไหมที่รู้สึกกับที่ทำงานแบบนี้
ที่ทำงานนี้...คนเข้า-ออกบ่อยมาก ไม่มีใครสอนงาน ไม่มีอบรมงาน ไม่มีใครบอกว่าต้องทำอะไร ที่สำคัญคือ มีพี่ๆร่วมงานมาถามแต่เป็นเสียงเดียวกันว่าทำที่นี่ที่แรกเลยเหรอ...อดทนนะ อดทนนะนี่แหละ ทำเอาหลอน แต่บางทีเราก็เห็นว่าไม่มีอะไร
ใช่.....มันอาจไม่มีอะไร สู้ต่อไป แค่นี้ยังไม่เลยขีดจำกัดความอดทนชั้นหรอก ไม่ไหวก็เปลี่ยนคิดไรมากฮึ่มมมม ต้องไม่หยุดอยู่ที่เดิม แม้จะเหงา จะเหนื่อยมั่งก็เหอะ ชีวิตจริงก็เป็นแบบนี้แหละ
นั่นแหละค่าาา บ่นเฉยๆ ใครที่เผลอเข้ามาอ่านจนจบก็ขอบคุณค่า## บ่นกลับได้ค่ะ
แท็กก็ผิดไหม ไม่รู้-*-
โดนดุเรื่องงานหลายรอบละ
วันนี้ เริ่มต้นเดือนโดนเจ้านายดุ
ดุเรื่อง ปริ้นงาน...
ยอมรับว่าแอบปริ้น "ประกาศสอบข้าราชการมา"
โดนจับได้--->เอาไงหล่ะบอกป้าแกยังไงดี???
เลยบอกว่า เพื่อนส่งเมลล์มา ฝากปริ้น เดี๋ยวเอากระดาษให้
ในใจเรา "พรุ่งนี้เอากระดาษมาละกันรีมนึงเลย"
***มันเป็นเรื่องเล็กๆที่ต้องใช้ความอดทนต่อไป ให้ทำไงได้เราผิดจริงนี่นา***
แต่สิ่งที่คิดหนักก็คือ...
1.เพิ่งจบ ทำงานที่นี่ที่แรก ซึ่งจริงๆไม่ได้อยากทำ อยากไปไกลบ้าน แต่ก็ตามใจพ่อแม่
2.พ่อแม่อยากให้สอบราชการ อืม..สอบก็สอบ แต่เลือกสอบลงแต่ไกลบ้าน
3.อยู่ในช่วงโปร ทดลองงานไง แล้วไงจะผ่านโปรไหม
4.สอบไม่ได้+ไม่ผ่านโปร=== โอ๊ย เครียดดดดด
ทุกวันนี้ก็เครียดจะแย่อยู่ละ ไม่มีความรู้สึกดีใจ ตื่นเต้นที่จะได้มาทำงานเลย ทั้งๆที่ตอนแรกดีใจมากที่ได้งานทำ นี่เราก็ทำมาแค่1เดือนกว่าเองนะ
มันเร็วไปไหมที่รู้สึกกับที่ทำงานแบบนี้
ที่ทำงานนี้...คนเข้า-ออกบ่อยมาก ไม่มีใครสอนงาน ไม่มีอบรมงาน ไม่มีใครบอกว่าต้องทำอะไร ที่สำคัญคือ มีพี่ๆร่วมงานมาถามแต่เป็นเสียงเดียวกันว่าทำที่นี่ที่แรกเลยเหรอ...อดทนนะ อดทนนะนี่แหละ ทำเอาหลอน แต่บางทีเราก็เห็นว่าไม่มีอะไร
ใช่.....มันอาจไม่มีอะไร สู้ต่อไป แค่นี้ยังไม่เลยขีดจำกัดความอดทนชั้นหรอก ไม่ไหวก็เปลี่ยนคิดไรมากฮึ่มมมม ต้องไม่หยุดอยู่ที่เดิม แม้จะเหงา จะเหนื่อยมั่งก็เหอะ ชีวิตจริงก็เป็นแบบนี้แหละ
นั่นแหละค่าาา บ่นเฉยๆ ใครที่เผลอเข้ามาอ่านจนจบก็ขอบคุณค่า## บ่นกลับได้ค่ะ
แท็กก็ผิดไหม ไม่รู้-*-