เอาจริงๆไอประสบการณ์อกหักที่เกริ่นไปที่หัวหระทู้มันก็ผ่านมาสามสี่ปีได้แล้วแหละ
อยากมาเสนออีกมุมมองความรักนึงที่คิดว่าน่าจะพอเป็นกำลังใจให้คนช้ำได้
ส่วนคนโสดก็อย่าเศร้าไปใย
เราคือordinary girl ที่ธรรมดามากๆ หน้าตาปานกลาง ไม่สวย ไม่โดดเด่น ไม่ฮอต...แต่ตอนนี้เราก็ไม่โสดนะเออ...
กว่าจะไม่โสดเหมือนทุกวันนี้ได้ก็เคยเศร้ามาเหมือนกันนะตัวเทอ
เราเคยอกหัก เราเคยมีรักแค่ไม่กี่ครั้ง แต่เราเป็นคนนึงที่อกหักตัลหลอดดดด
โดนเค้าทั้งมันทุกรายไป ฮ่าๆๆๆ
แต่ดูดิ....เรายังหัวเราะได้อยู่เลย...ไม่ใช่เพราะเราไม่โสดแล้วนะ
แต่เพราะในที่สุดเราก็ฉลาดเว้ย เราหัวเราะให้กบัความภาคภูมิใจในตัวเอง
ที่สุดท้ายแล้วก็คิดได้ด้วยตัวเราเองโดยไม่ต้องรบกวนพี่อ้อยพี่ฉอดเลย
เหตการ์ที่เปลี่ยนมุมมองความรักเราคือสมัยเรียนมหาวิทยาลัย
สำหรับเรื่องอินเลิฟก่อนหน้านี้เราจะจัดว่ามันเป็นเรื่องของ"ความรักแบบเด็กๆ"ไปนะ
เพราะเราถือว่าถูกทิ้งตลอดก็จริง แต่ก็ไม่ได้ปวดแสบปวดร้อนขนาดครั้งที่จะเล่านี้ ฮ่าๆๆ
สมัยเรียนเราเป็นวัยรุ่นธรรมดาคนนึง มีคนมาคุย มาจีบ บลาๆ
ก็ยังไม่มีใครพีค จนมาเจอเพื่อนรุ่นเดียวกันตอนใกล้จะเรียนจบ
ประมาณว่าเป็นเพื่อนของเพื่อนมาเห็นแล้วรู้สึกชอบไรงี้
เราก็คุยไปปกติ เราก็เด็กใสๆเนอะ เหล้าเคยกัน ผับเคยเข้า
แต่ยังมิเคยผ่านมือชายใด ฮ่าๆ
เราก็ชอบเค้าที่เป็นคนตลก หน้าตาก็ไม่ได้ดีอะไรหรอก
นี่ไม่ได้ว่าเค้านะ แต่ตอนนั้นเพื่อนๆชอบถาม "คิดไงเป็นแฟนกับคนนี้ว่ะ"
เราก็เลยเดาว่า เหง้าหน้าแกคงไม่แมตท์กับชั้นอะแหละ
แต่ส่วนตัวเราถือคติไม่มีแฟนหล่อ เดี๋ยวมีคนแย่ง (เหตุผลธรรมดาทั่วไปเลย)
เราไม่ซีเรียสหน้าตา เค้าเป็นคนเทคแคร์ดีเลย
ขนาดเราดักไว้ก่อนว่า "ถ้าเธอทำอย่างงี้ให้เราแต่แรก เธอต้องทำให้ได้ตลอดนะ อย่าหมดโปร"
นางก็ดูเข้าใจ จะช่วยถือของถือกระเป๋า ถ้าเราถือเองได้เราจะทำ เพราะไม่อยากเสียความรู้สึกในอนาคต
(คิดไกลป่ะล่า)
คบมาซักพักหญิงใสๆอย่างเราก็ถูกพรากเวอร์จิ้นไปในที่สุด
ด้วยความรักสุดขั้วหัวใจจึงยอมชายหนุ่มรูปนั้นไป
ทั้งๆที่หม่อมแม่ก็บอกเสมอว่า
"ถ้ามีผู้ชายซักคนพูดกับเราว่า เธอไม่รักเราเหรอ ถึงไม่อยากมีอะไรกับเรา เป็นคนไม่ดีนะลูก ให้เลิกยุ่งเลย"
และไอผู้ชายคนนี้ม๊านก็พูดแบบนี้เป๊ะเลย อย่างกะรู้ใจหม่อมแม่
แต่ด้วยสถานการณ์และบรรยากาศมันเป็นใจ ก็เลยเรียบร้อยโรงเรียนนางค่ะ
คิดว่าประเด็นนี้หลายท่านคงพอเข้าใจ....
ก็นั่นละ ตามสูตรเลยครัช คบกันมาได้ประมาณปีนึง
ผ่านวันครบรอบมาไม่กี่วัน
ความรักก็เป็นอันจบลง...
และจบแบบโศกมากอะ
เข้าใจวัยรุ่นกันใช่ไม๊คะ ว่าสำหรับพวกเค้ามันเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่มาก
และเรา....คาดหวังมาก
ตอนช่วงหลังเค้าดูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เคยเดินจับมือกันแฮปปี้ดีออก
วันนึงเดินๆอยู่เอามือไปจับมือเค้า สะบัดออกซะงั้น
คือสะบัดออกเร็วมาก เหมือนกับว่าเวลารู้สึกเหมือนแมลงสาบวิ่งขึ้นขาแล้วเราสะบัดอะ
ความรู้สึกอย่างงั้นเลย...
ตอนนั้นคือจุกมาก มันเหมือนเป็นสัญญาณเตือนแล้วอะ ว่าเค้าเปลี่ยนไปแล้วนะ
บอกเลยตอนนั้นทำใจไม่ได้เลย กลัวการสูญเสีย
เค้าคือผู้ชายคนแรกของเรา ตอนนั้นกลัวมากว่าถ้าหมดจากคนนี้แล้ว
เราจะมีคนใหม่ได้เหรอวะ เค้าจะรับเราได้เหรอที่เราไม่ใสแล้วอะ
ดราม่ามากช่วงนั้น หาเรื่องดราม่าตลอด โดยไม่รู้ตัวเลยว่ายิ่งดราม่าผู้ชายยิ่งเบื่อ
ตอนนั้นอารมณ์เหมือนผู้หญิงที่ชอบดึงไปเศร้าอะ
คือมันกังวลงัย มันกลัวโดนทิ้ง เพราะการถูกทิ้งครั้งนี้มันไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว
เพราะเรา"เสีย"สิ่งที่เราเอากลับมาไม่ได้ไปแล้ว
แล้วคือถูกปลูกฝังเรื่องนี้มามาก ก็เลยยิ่งอาการหนัก
ความรู้สึกตอนนั้นมันแบบ ฟันแล้วทิ้งเป็นยังงัยนี่นึกออกเลย
แต่สุดท้ายเค้าก็บอกเลิก..ทางโทรศัพท์อีกต่างหาก
แมนฝัดๆไม๊ละคะคุณผู้โช้มมม
ตอนสารภาพรักนี่ขี่รถมาจอดหน้าหอเลยยยย
ตอนเที่ยงคืนเลยยย รอเลยยย
เราจะบอกรักเธอนะ เขิลมาก เสียงสั่นมาก
แต่พอเลิก...กลับโทรศัพท์มาเฉยๆ
นี่บอกเลิกนะไม่ใช่ยกเลิกสั่งพิซซ่า
ให้เกียรติกันหน่อยดิ๊
ไม่รู้แหละ ไม่ว่าเค้าจะกลัวการเผชิญหน้า กลัวเสียใจ ปอดแหกอะไรก็ตาม
แต่การบอกเลิกผู้หญิงมันต้องมาบอกกันต่อหน้าไม๊
ละคือตอนนั้นกลับบ้านงัย พอกลับมาหอปุ๊บ ในใจคือคิดว่าวันนี้น่าจะได้เจอกันอยู๋
ปรากฎไม่ได้เจอ ช็อคสิคะ พอถามเหตุผลนางบอกเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า แค่นี้นะ
งงรับประทานสิครัช สรุปคือเราเข้ากันไม่ได้...และไอปีนึงที่ผ่านมานี่คือเราพยายามเต็มที่แล้วใช่ไม๊
เสียใจฟูมฟาย โทรไปหาแม่ให้แม่ทุกข์ไปด้วยอีก
แถมยังพยายามโทรหาเค้าด้วย คือใจอะ ไม่ได้โทรไปง้อ
แต่คนมันยังไม่ทันตั้งตัว ขอเจอหน้าซักหน่อยได้ม๊ายยย
มันโศกอยู่งัย ทำไมต้องฮาร์ดคอร์กันอย่างงี้
โทรไปเค้าไม่รับนะ แต่พอให้เพื่อนเราโทร เฮ้ยมันรับว่ะ
บอกว่ายังไม่พร้อมที่จะเจอ ขอทำใจ.....เออ....กูก็ทำใจ
คืนนั้นร้องไห้กับเพื่อนอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงได้
มันคงรำคาญมั้ง อยู่ๆมันก็ถามขึ้นมาเสียงดัง
" เมิงร้องทำไม มันกลับมาหาเมิงม๊ะ"
พอได้ยินประโยคนั้น เราเงียบเลย แล้วก็คิดตาม
คอยๆสะอึกสะอื้น นั่งเงียบๆซักพักก็เดินกลับห้องตัวเอง
กาลครั้งหนึ่งเมื่อชั้น ...อ ก หั ก...
อยากมาเสนออีกมุมมองความรักนึงที่คิดว่าน่าจะพอเป็นกำลังใจให้คนช้ำได้
ส่วนคนโสดก็อย่าเศร้าไปใย
เราคือordinary girl ที่ธรรมดามากๆ หน้าตาปานกลาง ไม่สวย ไม่โดดเด่น ไม่ฮอต...แต่ตอนนี้เราก็ไม่โสดนะเออ...
กว่าจะไม่โสดเหมือนทุกวันนี้ได้ก็เคยเศร้ามาเหมือนกันนะตัวเทอ
เราเคยอกหัก เราเคยมีรักแค่ไม่กี่ครั้ง แต่เราเป็นคนนึงที่อกหักตัลหลอดดดด
โดนเค้าทั้งมันทุกรายไป ฮ่าๆๆๆ
แต่ดูดิ....เรายังหัวเราะได้อยู่เลย...ไม่ใช่เพราะเราไม่โสดแล้วนะ
แต่เพราะในที่สุดเราก็ฉลาดเว้ย เราหัวเราะให้กบัความภาคภูมิใจในตัวเอง
ที่สุดท้ายแล้วก็คิดได้ด้วยตัวเราเองโดยไม่ต้องรบกวนพี่อ้อยพี่ฉอดเลย
เหตการ์ที่เปลี่ยนมุมมองความรักเราคือสมัยเรียนมหาวิทยาลัย
สำหรับเรื่องอินเลิฟก่อนหน้านี้เราจะจัดว่ามันเป็นเรื่องของ"ความรักแบบเด็กๆ"ไปนะ
เพราะเราถือว่าถูกทิ้งตลอดก็จริง แต่ก็ไม่ได้ปวดแสบปวดร้อนขนาดครั้งที่จะเล่านี้ ฮ่าๆๆ
สมัยเรียนเราเป็นวัยรุ่นธรรมดาคนนึง มีคนมาคุย มาจีบ บลาๆ
ก็ยังไม่มีใครพีค จนมาเจอเพื่อนรุ่นเดียวกันตอนใกล้จะเรียนจบ
ประมาณว่าเป็นเพื่อนของเพื่อนมาเห็นแล้วรู้สึกชอบไรงี้
เราก็คุยไปปกติ เราก็เด็กใสๆเนอะ เหล้าเคยกัน ผับเคยเข้า
แต่ยังมิเคยผ่านมือชายใด ฮ่าๆ
เราก็ชอบเค้าที่เป็นคนตลก หน้าตาก็ไม่ได้ดีอะไรหรอก
นี่ไม่ได้ว่าเค้านะ แต่ตอนนั้นเพื่อนๆชอบถาม "คิดไงเป็นแฟนกับคนนี้ว่ะ"
เราก็เลยเดาว่า เหง้าหน้าแกคงไม่แมตท์กับชั้นอะแหละ
แต่ส่วนตัวเราถือคติไม่มีแฟนหล่อ เดี๋ยวมีคนแย่ง (เหตุผลธรรมดาทั่วไปเลย)
เราไม่ซีเรียสหน้าตา เค้าเป็นคนเทคแคร์ดีเลย
ขนาดเราดักไว้ก่อนว่า "ถ้าเธอทำอย่างงี้ให้เราแต่แรก เธอต้องทำให้ได้ตลอดนะ อย่าหมดโปร"
นางก็ดูเข้าใจ จะช่วยถือของถือกระเป๋า ถ้าเราถือเองได้เราจะทำ เพราะไม่อยากเสียความรู้สึกในอนาคต
(คิดไกลป่ะล่า)
คบมาซักพักหญิงใสๆอย่างเราก็ถูกพรากเวอร์จิ้นไปในที่สุด
ด้วยความรักสุดขั้วหัวใจจึงยอมชายหนุ่มรูปนั้นไป
ทั้งๆที่หม่อมแม่ก็บอกเสมอว่า
"ถ้ามีผู้ชายซักคนพูดกับเราว่า เธอไม่รักเราเหรอ ถึงไม่อยากมีอะไรกับเรา เป็นคนไม่ดีนะลูก ให้เลิกยุ่งเลย"
และไอผู้ชายคนนี้ม๊านก็พูดแบบนี้เป๊ะเลย อย่างกะรู้ใจหม่อมแม่
แต่ด้วยสถานการณ์และบรรยากาศมันเป็นใจ ก็เลยเรียบร้อยโรงเรียนนางค่ะ
คิดว่าประเด็นนี้หลายท่านคงพอเข้าใจ....
ก็นั่นละ ตามสูตรเลยครัช คบกันมาได้ประมาณปีนึง
ผ่านวันครบรอบมาไม่กี่วัน
ความรักก็เป็นอันจบลง...
และจบแบบโศกมากอะ
เข้าใจวัยรุ่นกันใช่ไม๊คะ ว่าสำหรับพวกเค้ามันเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่มาก
และเรา....คาดหวังมาก
ตอนช่วงหลังเค้าดูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เคยเดินจับมือกันแฮปปี้ดีออก
วันนึงเดินๆอยู่เอามือไปจับมือเค้า สะบัดออกซะงั้น
คือสะบัดออกเร็วมาก เหมือนกับว่าเวลารู้สึกเหมือนแมลงสาบวิ่งขึ้นขาแล้วเราสะบัดอะ
ความรู้สึกอย่างงั้นเลย...
ตอนนั้นคือจุกมาก มันเหมือนเป็นสัญญาณเตือนแล้วอะ ว่าเค้าเปลี่ยนไปแล้วนะ
บอกเลยตอนนั้นทำใจไม่ได้เลย กลัวการสูญเสีย
เค้าคือผู้ชายคนแรกของเรา ตอนนั้นกลัวมากว่าถ้าหมดจากคนนี้แล้ว
เราจะมีคนใหม่ได้เหรอวะ เค้าจะรับเราได้เหรอที่เราไม่ใสแล้วอะ
ดราม่ามากช่วงนั้น หาเรื่องดราม่าตลอด โดยไม่รู้ตัวเลยว่ายิ่งดราม่าผู้ชายยิ่งเบื่อ
ตอนนั้นอารมณ์เหมือนผู้หญิงที่ชอบดึงไปเศร้าอะ
คือมันกังวลงัย มันกลัวโดนทิ้ง เพราะการถูกทิ้งครั้งนี้มันไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว
เพราะเรา"เสีย"สิ่งที่เราเอากลับมาไม่ได้ไปแล้ว
แล้วคือถูกปลูกฝังเรื่องนี้มามาก ก็เลยยิ่งอาการหนัก
ความรู้สึกตอนนั้นมันแบบ ฟันแล้วทิ้งเป็นยังงัยนี่นึกออกเลย
แต่สุดท้ายเค้าก็บอกเลิก..ทางโทรศัพท์อีกต่างหาก
แมนฝัดๆไม๊ละคะคุณผู้โช้มมม
ตอนสารภาพรักนี่ขี่รถมาจอดหน้าหอเลยยยย
ตอนเที่ยงคืนเลยยย รอเลยยย
เราจะบอกรักเธอนะ เขิลมาก เสียงสั่นมาก
แต่พอเลิก...กลับโทรศัพท์มาเฉยๆ
นี่บอกเลิกนะไม่ใช่ยกเลิกสั่งพิซซ่า
ให้เกียรติกันหน่อยดิ๊
ไม่รู้แหละ ไม่ว่าเค้าจะกลัวการเผชิญหน้า กลัวเสียใจ ปอดแหกอะไรก็ตาม
แต่การบอกเลิกผู้หญิงมันต้องมาบอกกันต่อหน้าไม๊
ละคือตอนนั้นกลับบ้านงัย พอกลับมาหอปุ๊บ ในใจคือคิดว่าวันนี้น่าจะได้เจอกันอยู๋
ปรากฎไม่ได้เจอ ช็อคสิคะ พอถามเหตุผลนางบอกเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า แค่นี้นะ
งงรับประทานสิครัช สรุปคือเราเข้ากันไม่ได้...และไอปีนึงที่ผ่านมานี่คือเราพยายามเต็มที่แล้วใช่ไม๊
เสียใจฟูมฟาย โทรไปหาแม่ให้แม่ทุกข์ไปด้วยอีก
แถมยังพยายามโทรหาเค้าด้วย คือใจอะ ไม่ได้โทรไปง้อ
แต่คนมันยังไม่ทันตั้งตัว ขอเจอหน้าซักหน่อยได้ม๊ายยย
มันโศกอยู่งัย ทำไมต้องฮาร์ดคอร์กันอย่างงี้
โทรไปเค้าไม่รับนะ แต่พอให้เพื่อนเราโทร เฮ้ยมันรับว่ะ
บอกว่ายังไม่พร้อมที่จะเจอ ขอทำใจ.....เออ....กูก็ทำใจ
คืนนั้นร้องไห้กับเพื่อนอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงได้
มันคงรำคาญมั้ง อยู่ๆมันก็ถามขึ้นมาเสียงดัง
" เมิงร้องทำไม มันกลับมาหาเมิงม๊ะ"
พอได้ยินประโยคนั้น เราเงียบเลย แล้วก็คิดตาม
คอยๆสะอึกสะอื้น นั่งเงียบๆซักพักก็เดินกลับห้องตัวเอง