น้ำใจ สำหรับคนไทยแล้วเรายังมีให้กันเสมอ

กระทู้สนทนา

วันนี้อยากเล่าประสบการณ์ระหว่างเดินทางบนรถเมล์ กับ น้ำใจของเพื่อนร่วมทางครับ
ผมเดินทางโดยรถเมล์ สาย
ปอ. 26 จากหน้าเซ็นทรัลรามอินทรา ไปจตุจักร กะว่าจะไปเดินดูของ ที่จตุจักร
ขับรถดีมีไวไฟให้ใช้ด้วย
บนรถเมล์ มีข้อความเขียนไว้มากมายครับ
แขวนบนที่จับสำหรับคนยืน ที่จำได้เช่น

^{รูปตัวอย่างจากอินเตอร์เน็ต}
"ความแออัดของผู้โดยสาร ทำให้เห็นน้ำใจของเพื่อนร่วมทาง"
เป็นต้น(มันเยอะ จำได้อันเดียว)

พกส. เป็นผู้ชายตัวใหญ่ ไม่ค่อยพูดครับ
และผมก็ได้ที่นั่งแล้วด้วย เขาก็เดินเก็บไปเก็บ มา แต่ไม่มาเก็บที่ผมสักที ถือใบ20 ยับหมดและ
"พี่ครับไปจตุจักรครับ" พี่เขาถึงเดินมาเก็บ ตอนแรกกะจะไม่จ่าย แค่คิดไป แหมๆ (แค่ค่ารถเมล์ยังจะโกง)

ถึงจตุจักร ลงรถ แต่ วันนี้อากาศดีช่วง เที่ยง คนเยอะมาก
เลยตัดสินใจไปเดินคลองถมดีกว่า
รถร้อนสาย 8 มาพอดี วันนี้ชาวต่างชาติเยอะมาก (พม่า) ลงรถเกือบทั้งคัน
ขั้นไปคนเต็มครับ ได้ที่ยืน แถวหลัง แต่ที่นั่งที่เต็มก็ยังเป็นวัยรุ่นชาวต่างชาติอีกเยอะเลย ในใจคิดว่า นี่เราอยู่ประเทศไทยใช่ไหม
ผ่านไปสักสองป้าย ชายแก่ผมขาว สะพายกระเป๋ามีของเต็ม ขั้นมา
ผมก็สงสัยว่าทำไมไม่มีวัยรุ่นคนใหนลุกให้ชายคนนี้นั่ง
บางคนแกล้งโทรศัพท์ บางคนคุยกัน บางคนกินเบียร์แต่ แอบเอามากิน
ก็เป็นที่น่าสงสัยว่า หรือการมีน้ำใจคือจุดเด่นของชนชาติเรา
(แต่จะว่าไปแล้วน้ำใจก็ขึ้นอยู่กับผู้ให้ โดยผู้รับไม่ควรร้องขอ คหสต)
ที่สุดถึงอนุเสาวรีย์ วัยรุ่นชาวต่างชาติเหล่านั้นลงรถไปพร้อมกันหมด

ผมก็นั่งยาวถึงคลองถม

ขากลับ นั่งสาย ปอ 26 จากอนุเสาวรีย์ คนเยอะเช่นเดิม แต่ไม่ถึงกับแน่น ยืนได้แถวกลาง หนึ่งแถว
รถวิ่งมาถึง จตุจักร คนขึ้นเพิ่ม ชายหนุ่มคนที่นั่งตอนหน้า ลุกขึ้นให้หญิงชรานั่ง แทน
รถใกล้ถึง เซ็นทรัลลาดพร้าว ได้ยินเสียง คนล้ม ชายคนนั้นเองเขาเหมือน เป็นลม
ล้มลงบนกับพื้น ในส่วนหน้าของรถเมล์
รถยูโร ฮีโน่ จะมีพื้นที่ยืนส่วนหน้ากว้างๆ

กระเป๋ารถเมลล์รีบร้องขอ ยาดม และบอกให้ผู้โดยสารที่ยืนอยู่ข้างๆ ขยับออก ผู้หญิงแถวหลัง ส่งยาดมให้
ชาย สามคนช่วยกันพยุง ให้นั่งที่เก้าอี้ ขนะที่ผู้ชายคนนั้น เหมือนจะเกร็ง และหายใจเร็วขึ้น
กระเป๋ารถเมล์จับมือแล้วพูด :"กินข้าวมาหรือเปล่า เหนื่อยใหม ใจเย็นๆ ค่อยๆ หายใจเหนื่อยใหม เคยเป็นใหม บ้านอยู่ไหน จะลงที่ใหน พักก่อน อย่าเกร็ง ผู้โดยสารมีน้ำใหมค่ะ ขอหน่อยคะ ล้างหน้าใหม กระเป๋ารักคุณนะ กระเป๋าอยู่นี่คะ"
กระเป๋ารถเมล์ เรียกให้ช่วยกันนำชายคนนั้น นอนลงกับพื่นรถ
รถกำลังจะเข้าป้ายหน้าเซ็นทรัลพอดี
จอด มีทหารสองคน สองคนวิ่งขึ้นมาบนรถ ปฐมพยาบาล และโทรเรียกรถพยาบาล ไม่เกิน 3 นาที รถพยาบาลมาถึง
เจ้าหน้าที่ขึ้นมาประมาณ 5 คนและเจ้าหน้าที่หญิง
พยามถามอาการ " รู้สึกยังไงบ้างคะ หายใจเบาๆ คะ เหนื่อยใหมค่ะ อย่าเกร็งนะค่ะ
เจ้าหน้าที่ชาย นำเขึ้นเปล หามลงรถเมล์ไป

กระเป๋ารถเมล์ "ขอบคุณผู้โดยสารที่ เป็นกำลังใจ" และเดินทางต่อไป