เมื่อรักมาถึงทางตัน เราควรไปต่อหรือหยุดดี

ขอเกริ่นก่อนะคะ เราเป็นคนอีสาน ส่วนคนที่เราคบมาด้วยทุกวันนี้เป็นคนใต้  เรารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่า เรารักผู้ชายคนนี้ไม่เต็มร้อย แต่ผู้ชายเค้ารักเรา เค้าดูแลเรามาโดยตลอด แต่ปัญหา คือ บางทีการใช้ชีวิตของเราไม่ตรงกัน ไลฟ์สไตล์ของเราไม่ตรงกัน เราก็เลยไม่เลือกที่จะอยู่ด้วยกัน เรากับเขาอยู่กรุงเทพด้วยกันทั้งคู่นะค่ะ แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพียงเพราะว่าเราต้องการอิสระในการใช้ชีวิตประจำวัน เราคบกับเค้ามาเกือบห้าปี แล้วก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด  เราเคยชวนเค้าไปดูหนัง แต่ค้าบอกเค้าไม่ชอบ เราก็ไม่เคยบังคับ จำได้ว่าดูหนังด้วยกันแค่เรื่องเดียวเองด้วยซ้ำ เวลาเราไปเที่ยวกับกลุ่มเรา เค้าก็ไม่ค่อยอยากไป ส่วนเราเอง เวลาเค้าชวนเราไปเที่ยวกับเพื่อนเค้าที่เป็นคนใต้ ในช่วงแรกๆ เราก็ไปกับเค้านะ (ช่วงหลังมา2ปี เราไม่ไปเลย)  เพราะเราไป ทุกครั้งเรารู้สึกอึดอัด รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง   อาจจะเป็นเพราะภาษา วัฒนธรรม ความคิดเราไม่ตรงกัน แต่เราไม่เคยพูดนะ ว่าเราไม่ชอบเพื่อนของเค้า เราเลี่ยงที่จะไม่ไปเผชิญกับเพื่อนเค้ามากกว่า และอีกปัญหาทางบ้านเราก็พูดเกริ่นมาๆ ว่าทางบ้านเรากับทางบ้านของเค้า ที่เป็นอีสานกับใต้ ซึ่งวัฒนธรรมต่างกันมาก เราจะเข้ากันได้ไหม มันจึงทำให้เราเกิดคำถามกับตัวเองมากมาย ว่าเราควรทำอย่างไรดี เพื่อนเราก็บอกว่าให้อยู่กับตัวเองสักพัก  เลือกทางเดินในสิ่งที่ใจของเราปรารถนา เพราะถ้าเรายังฝืนในสิ่งที่ไม่เป็นของตนเอง มันก็ทำให้เราไม่มีความสุข มันก็เสียเวลาเปล่าๆ  แต่เราไม่กล้าที่จะพูดไป เราควรตัดสินใจให้มันเด็ดขาดใช่ไหม?

จนมาถึงวันนี้ เราได้คุยกับผู้ชายคนหนึ่ง มาสามเดือน เรารู้สึกสบายใจในการคุยกัน แต่เรายังเว้นสถานะในการคุยกันนะค่ะ เราไม่ใช่แฟนกัน แต่เราคุยกันในจุดที่สบายใจทั้งสองฝ่าย เราก็ไม่ได้คิดถึงอนาคตว่า เรากับผู้ชายคนนี้จะต้องคบกันเป็นแฟนกัน

เรายอมรับว่าเราสับสน ไม่กล้าตัดสินใจ  เราไม่อยากทำร้ายใครนะ แต่ยิ่งยื้อไป ทั้งเราและเค้า ต่างก็ต้องเจ็บกันเปล่าๆ ตอนนี้เราพูดได้เต็มปากเลยนะ เราคงไม่ยื้อเวลาอีกต่อไป เพราะเรายื้อเวลานั้นมานานพอแล้ว เราบอกเค้าว่าเราขออยู่คนเดียวสักพัก เรามีเรื่องที่ต้องคิดอะไรมากมาย แต่เค้าก็คอยถามเราตลอดว่าเราเป็นอะไร  เราไม่กล้าพูด แต่เราคิดว่าวันหนึ่งเราต้องพูด เราไม่ควรดึงเวลาออกไปอีกแล้วใช่ไหมคะ