ถ้าจะแต่งนิยายซักเรื่อง เนื้อเรื่องประมาณนี้ จะมีคนอ่านไหมคะ :) อยากลองดูคะ ชอบการแต่งนิยายมาก

มีคนเคยบอกว่า...นาฬิกาตายยังบอกเวลาได้ตรงวันละสองครั้ง...ความหมายของประโยคนี้สำหรับผม...ในสิ่งที่แย่มันก็ไม่ได้แย่จนไม่มีข้อดี...งานเขียนห่วยๆหรือนิยายไร้คุณภาพ...มันก็ไม่ได้แย่ซะจนไม่มีค่า...อย่างน้อยการมีมันอยู่ก็ทำให้เราได้รู้ว่า...นิยายดีๆมันควรจะเป็นยังไง...ผมก็เพิ่งเริ่มเขียนได้เดือนเดียว...ตอนนี้ผมเขียนมาได้สามตอนแล้ว...ผมกลับไปอ่านบทแรกใหม่...ผมแทบอยากจะเขวี้ยงคอมทิ้ง...ผมเขียนอะไรออกไป...มันมีแต่ความอ่อนหัดเต็มไปหมด...ตรงนั้นก็จุดอ่อนตรงนี้ก็ช่องโหว่...ใจอยากสื่ออารมณ์ออกมาแบบหนึ่งแต่ใช้ประโยคใช้คำอีกแบบหนึ่ง...ประมาณนี้...ทั้งที่ผมแก้แล้วแก้อีกเป็นสิบยี่สิบรอบ...หมายถึงก่อนจะเขียนถึงตอนปัจจุบันนะ(แต่ตอนปัจจุบันก็ยังไม่ดี)...แต่ผมก็จะไม่ไปแก้มันอีกในตอนนี้...จะเก็บมันไว้อย่างนั้นก่อน...จนกว่าผมจะรู้สึกพอใจกับสิ่งที่ผมเขียนในปัจจุบัน...คือแก้ไปตอนนี้อนาคตผมก็ต้องไปแก้อีก...เพราะผมเชื่อว่าผมจะเก่งกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้แน่นอน...ถึงตอนนั้นค่อยไปแก้...

ที่พูดข้างบนนี้ผมพยายามบอกคุณว่าอย่าไปท้อ...เพราะถ้าคุณวางนิยายในนี้...คุณอาจจะไม่ได้เจอในสิ่งที่คุณหวังไว้...อย่างเช่นคำแนะนำที่นักเขียนหน้าใหม่ทุกคนต่างก็ต้องการ...หรือแม้กระทั่งฟีดแบ็คก็อาจไม่มีเลย...พูดตามตรงคือมันไม่ใช่ธุระของเขาที่จะมาบอกอะไรคุณ...เค้าไม่แสดงความคิดเห็นอะไรมันก็ไม่ใช่ความผิดของเค้า...คุณอาจจะวางงานตั้งแต่ตอนแรกจนตอนสุดท้าย...โดยที่ไม่มีใครมาพูดอะไรกับคุณเลยก็ได้...สาเหตุก็คงมีหลากหลาย...งานอาจจะตลาดไปขี้เกียจอ่าน...หรืออ่านไปหกเจ็ดบรรทัดก็เหนื่อยใจที่จะอ่านต่อ...ผมก็ไม่รู้สาเหตุหรอก...แต่ที่แน่ๆถ้างานคุณดียังไงก็มีคนโหวตหรือกดถูกใจ...แต่จะดีในส่วนไหนยังไงอีกเรื่องหนึ่ง...แต่ถ้าคุณรักงานเขียนของคุณจริง...ผมว่าเรื่องแค่นี้มันจิ๊บจ๊อย...อย่างผมเองผมรักงานเขียนของผม...ผมไม่ได้เขียนงานตามตลาดนิยม...ผมเขียนเพราะมั่นใจว่างานแบบนี้มันไม่เคยมีใครเขียน...ผมเป็นพวกอัลเทอร์เนทีฟ...เพราะฉะนั้นใครจะไม่อ่านผมก็ไม่ได้สนใจ...สนใจเฉพาะคนที่อ่าน...ผมตั้งใจพัฒนางานตัวเองอย่างจริงจัง...นั่นพอแล้วสำหรับผม...

มาถึงงานของคุณ...แนะนำว่าเขียนเลยไม่ต้องลังเลใดๆทั้งสิ้น...ถ้ามีความสุขกับมันและพร้อมจะรับทุกอย่างที่จะเกิดขึ้น...เขียนโลด...จะไปสนใจอะไร...อ่านไม่อ่านมันเรื่องของเค้าบังคับเค้าไม่ได้...ห่วยไม่ห่วยเดี๋ยวก็รู้เอง...และมันก็ไม่สำคัญด้วย...จนถึงวันนี้แม้งานเขียนบทแรกผมจะห่วยแตกมาก...ผมก็จะภูมิใจในตัวมันตลอดไป...เพราะมันคือจุดเริ่มต้นบนเส้นทางงานเขียนของผม...มันสวยงามและมีคุณค่ากว่าบทที่ผมเขียนได้ดีที่สุดในอนาคตแน่นอน...