จากใจแฟน (นักดนตรี)

คุณว่าคนเราทนความเหงาได้นานแค่ไหน ถึงเมื่อไหร่ แล้วเงิน   เวลา ความเหงา  ที่ทำสงครามกัน

เรื่องของเรามีอยู่ว่า   เรากับแฟนเป็นนักศึกษา ความเหงา ทำให้เราได้มาเจอกันที่ต่างจังหวัด และเราก็อยู่คนละจังหวัด แรกๆช่วงโปรค้ะ โทรไม่วาง
ต่อมาก็เริ่มน้อยลง และตกลงทำความเข้าใจกันเรื่องเวลา  แฟนเราเรียนเอกดนตรี อันดับหนึ่ง เราต้องยอมรับ  แน่นอน เขาต้องเล่นดนตรี ท่ามกลางผู้คนมากมาย และสายตาที่รุมล้อมเขา (ซึ่งเราไม่ชอบแน่ๆ) นานๆจะมีงานสักครั้ง  รอๆจนรุ่งสางกว่าจะได้คุย  ก็อยู่ในฐานที่เข้าใจ   
จนมาวันนี้ เขารับงานที่บาร์  ไม่มีวันหยุด  จากเวลาที่เราคุยกัน ลดลงจน...มันแทบไม่มี   ใช่ค่ะ  เขากำลังทำทุกอย่างเพื่อเงิน เพื่อประสบการณ์ แล้วเราก็ทนเหงาก็เพื่อคนที่เรารัก  และเวลาอยุ่ด้วยกันจะได้ไม่ลำบาก (พยายามเข้าใจ) แต่คุณรู้มั้ย 1นาทีของคนเหงา มันช้ามากๆ  รวมกับความหวาดระแวงต่างๆนานาๆ   คุยกันวันละคำ2คำ  บางคืนก็รอ รอจนหลับไป   คานิยายบ้างละ  คาโทรศัพท์บ้างละ      เหงาเหลือเกิน พูดจากใจ  ไหนใครต่อใครที่เขาต้องพบเจอ หึงมากมายอธิบายไม่ถูก แต่เราต้องยิ้มให้แฟนเรา แล้วพูดว่าสู้ๆ    บางครั้ง  อยากจะพูดออกไปว่าเหงา จังเลย ก็กลั้นไว้กลัวแฟนเคลียด ได้ยินเสียงแฟน1คำก็ดีใจน้ำตาไหล  แอบร้องให้บ่อยๆ    ไม่รู้ชีวิตรักของเราจะเป็นต่อไปยังไง      เรารักเขามาก เราต้องทนให้ได้ใช่ไหม  ก็เราเพราะ เราเลือกที่จะรัก จะเป็นคู่ชีวิตกับนักดนตรีตั้งแต่เริ่ม ^____^   F M
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่