แม่ไม่ยอมรับแฟน(แต่จริงๆแล้วยังไงกันแน่)

สวัสดีค่ะ เราอายุ 18ปี แล้วเราก็เคยเรียนโรงเรียนนานาชาติดังที่ภูเก็ตเราเป็นคนเก่งคนหนึ่ง ตอนนี้เราทำงานเป็นพนักงานออฟิศกินเงินเดือนเยอะค่ะ (ประมาณสองหมื่น) ถือว่าเราเป็นคนที่มีความสามารถ เราเรียนเก่งมากแต่ก่อนพ่อแม่เราภูมิใจในตัวเรามาก ปัจจุบันก็เรียนอยู่แต่เป็นวันอาทิตย์ (เรียนคอสไทย อังกฤษ) เราเป็นคนเก่งอังกฤษค่ะ เก่งมากแม้ฝรั่งยังชม (บอสเราเป็นหรั่งอ่ะนะ) แล้วเรื่องก็เกิดเราไปเจอผู้ชายคนหนึ่งในเฟส เราคุยกันถูกคอมาก คุยไปคุยมา เขาชอบเรามากเพราะเราไม่เหมือนหญิงอื่น (เอาชนะ หัวดื้อ) แล้วเราสองคนก็ตกลงลองคบกันศึกษาใจกัน (ผู้ชายอายุมากกว่าเราเจ็ดปี) เขาเป็นนคนมีหน้ามีตาทางสังคมอยู่ค่ะ มีคนรู้จักเยอะมาก (ลืมบอกจขกท ไม่ใช่ไทยแท้นะจ้ะ) ฐานะทางบ้านก็ไม่แย่ค่ะ ถือว่ามีเงินค่ะ และกำลังจะเรียนจบเร็วๆนี้ ซึ่งประเด็นอยู่ที่ว่าเราสองรักกันมากค่ะ มากๆจริงๆ มันไม่ใช่คำว่าหลง เพราะเราทั้งคู่ไม่มีอะไรให้หลง (เราเองก็ไม่สวยละมั้ง) เราไม่หวานเหมือนคู่อื่นๆ เราเป็นคู่รักแนวธรรมดาเหมือน มองตาก็รู้ใจ แค่อ้าปากก็รู้ถึงลิ้นไก่อ่ะคะ เหมือนรู้จักกันมาหลายปีทั้งๆที่คบกันมา ห้าเดือนกว่าๆเอง

เวลาเราโกรธเขาจะเงียบและง้อ เวลาเขาโกรธเราก็ทำเช่นเดียวกัน พยายามไม่เอาอารมณ์พุ่งชนใส่กัน เอาเหตุและผลมาตัดสิน เราเป็นคนกหัวดื้อเพราะยังคงมีนิสัยเด็กๆ เขาโตแล้วจะสั่งสอนเรามากกว่าตามหึงหวง (เหมือนพ่อเลยแฮะ) แล้วประเด็นก็เกิดเมื่อเราเอาเรื่องพวกนี้เล่าให้พี่ๆญาติๆฟัง แล้วเรื่องก็รั่วไหลไปเรื่อยๆๆ ซึ่งมีคนนินทาว่าร้ายเรามาก หาว่าเที่ยวกับผู้ชายบ้างแหละอะไรบ้างแหละ ทั้งๆที่เขาไม่เคยเห็นด้วยตาเขาเอง แล้วเอาไปเล่าให้แม่เราฟัง แม่เรามีเบาหวานหากเครียดเบาหวานมันขึ้นอ่ะคะ เราสงสารแม่มากเขาไว้ใจเรามาก เราไม่อยากทำร้ายเขาเพียงผู้ชายคนเดียว (จขกท มีเขาเป็นรักแรกของชีวิต เขาเองก็เหมือนกัน) เราเลยตัดสินใจบอกแม่ว่าอย่างนี้อย่างนั้น (ว่าเราชอบกันคุยกัน)

ปรากฎว่าแม่เราขอดูรูป เราก็ให้ดูไป (เขามีรอยสักตรงแขนซ้ายแต่ก็ไม่มาก) แม่เราบอกว่าไม่ชอบเหมือนคนไม่มีการศึกษา เหมือนพวกโจรมากกว่า เราเลยบอกแม่ว่าเขาทำงานกินเงินเดือนเยอะ และยังเรียนด้วย แม่เราก็ยังพูดคำเดิมว่าไม่ชอบ
และแม่เราชอบพูดเหมือนขู่ (เราคิดงั้น) ว่าหากอยากให้ชีวิตเจริญก็ให้ฟังแม่มากๆให้เดินตามทางเลือกของแม่ไว้ ถ้าวันหนึ่งเนื้อคู่กันจริงยังไงก็ต้องได้กัน และยังพูดอีกว่าหากชีวิตจขกท พบเจอความลำบากเพราะหลังจากแต่งงานกับผช คนนี้ พ่อกับแม่ไม่ยินดีช่วยนะ อะไรแบบนี้ เราเลยตอบไปว่า ไม่เกี่ยวหรอกแต่งกับใครก็ทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น เพราะเราทำบาปมาไว้เยอะเราต้องทุกข์ และเกิดมามันเป็นไปไม่ได้ที่ไม่มีใครจะไม่รักใครสักคน แม่เราก็บอกว่าก็ทำไรก็ทำ แต่หากผิดพลาดกไม่ต้อนรับ

คือคนเป็นลูกอย่างเราก็เจ็บเป็นกับคำพูดนั้นนะคะ ตั้งเราเกิดมาเรื่องเรียนก็พยายาม เรื่องแต่งตัวสั้นๆก็เลิกเพราะแม่ไม่ชอบ แต่งแต่ยาวๆ เกือบทุกเรื่องเราให้ได้หมด แต่ทำไมไม่ยอมรับเราในเรื่องแค่นี้บ้าง รู้ว่าเขาพูดเป็นเพราะเป็นห่วงเรากลัวเราเสียทั้งคนเสียทั้งใจ แต่เรื่องชื่อเสียงกับความสุขของใครสักคนมันไม่เหมือนกัน เกิดมาบนโลกนี้ใครๆก็เจอคำด่าทอว่าร้ายกันทั้งนั้น แม้กระทั่งพระพุทธเจ้ายังโดนว่าร้าย นินทา แล้วนับประสาอะไรกับคนอย่างเราๆที่จะไม่โดน เราบอกแม่เสมอว่า ชีวิตเราหากสนใจคำพูดของคนอื่นๆก็ไม่มีวันก้าวหน้าหรอก เราเตือนเสมอ แต่แม่เราเป็นคนเชื่อคนง่ายมากๆจริงๆนะ คือพูดอะไรแล้วสะเทือนอ่ะคะ เราเลยพยายามบอกและเตือน แต่ก็เหมือนเดิม

เราเล่าเรื่องน้ให้ผชคนนั้นฟังเขาก็รับได้นะ เขาสัญญาว่าเขาจะรอเราจนเราอายุ 25ปี แล้วแต่งงานกัน เขาบอกเขารอได้ไม่รีบร้อน ล่าสุดเขาก็เล่าเรื่องเราให้ทางบ้านฟังแล้ว ทางบ้านเขารับเราได้ และบอกให้ทำดีๆไว้
เมื่อวานแม่เราบอกว่าอยากคุยกับเขามาก เราเลยให้ผชคนนั้นโทรหาแม่วันนี้ตอนเช้า เราก็หวังแต่ว่าขอให้สิ่งศักดิ์สิทธ์คุ้มครองและให้โอกาสเราด้วยก็เท่านั้น

เดี๋ยวเป็นไงมาต่ออีกทีค่ะ