เรา เรียนทางด้านออกแบบ มาพึ่งจบค่ะ มีโอกาสทำงานเรียนรู้งานค่อนข้างเยอะเลย ขนาดเรียน ครอบครัวยังจะแทบบ้าเพราะเราเลือกที่จะไปเรียนเมืองนอก เรามีความฝันอยากเป็นดีไซเนอร์ หลังจบ เราได้ทำงาน เป็นคอลัมนิสต์ให้กับนิตยสารหนึ่งที่สวิต แต่งาน สามารถ ไปไหนมาไหนได้ไม่จำกัดขอบเขต เราเลยกลับไทย มาอยู่กับครอบครัว ซึ่งพ่อแม่ดีใจมากที่ลูกสาวคนเดียวกลับมา แต่ เราไม่หยุดที่จะพัฒนา เราส่งผลงาน เราได้รับโอกาส จากห้องเสื้อ ที่หนึ่งในญี่ปุ่น ไปเรียนรู้งานพร้อมร่วมออกแบบเสื้อผ้าบางส่วนในคอเล็คชั่นหน้าถือว่าดีทีเดียว ในการเริ่มต้นเป็นดีไซเนอร์ เราอยากจะไขว่ขว้าโอกาสนี้มากๆค่ะ แต่ พอมาปรึกษา เพื่ิอนๆ ทุกคนอยากให้ไปแต่เป็นห่วงว่าจะอยู่คนเดียวได้หรอ จะใช้ชีวิตอยู่ได้หรอ เกิดคำถามแบบนี้มามากมายพอเรามาปรึกษาคุณพ่อและคุณแม่ คุณแม่เราโอเคนะคะ แต่ก็เป็นห่วงเราเพราะเราต้องไปที่นั้นคนเดียว แบบพูดย้ำเยอะมากลูกคิดดีแล้วใช่ไหม ประมาณนี้ค่ะส่วนคุณพ่อ ไม่โอเค คุณพ่อ หวงเรามาก เขาบอกว่า พึ่งกลับก็จะไปอีกแล้ว ไม่อยากอยู่กับพ่อและแม่แล้วสิ คุณพ่อไม่เห็นด้วยและดูท่าจะเมินแบบงอลๆ ปกติคุณพ่อจะเป็นคนมีเหตุผลมากแต่ไม่เข้าใจช่วงหลังๆคุณพ่อดูไม่มีเหตุผลเลย เราอยากทำฝันให้เป็นจริง แต่เราก็แคร์ ครอบครัวเรามาก ยิ่งคุณพ่อนะคะ เรานี้รักคุณพ่อมาก คุณพ่อเป็นผู้ชายที่เรานำมาเป็นตัวอย่างในหลายๆด้าน เฮ้ออออตอนนี้ มันเป็นอารมณ์ ที่ รู้สึกว่า เราเป็น ผู้หญิง อ่อนแอ ต้องทำให้ คนในครอบครัว รวมถึงเพื่อนๆ เป็นห่วง เราว่าเราเข้มแข็งต่อโลกภายนอกขึ้นเยอะ กว่าช่วงวัยรุ่นแต่คนอื่นมักไม่เห็นแบบนั้น ตอนนี้เลยกังวลว่า จะไปดีหรือไม่ไปดี อนาคตที่วาดฝันไว้แต่ทำให้คนรอบข้างเครียดเป็นห่วง มันจะคุ้มไหมค่ะ
ปล. ตอนนี้เลยคิดไรไม่ออกเลยคร่า ขนาดจะต้องรีบเขียนคอลัมใหม่ส่งยังตันเพราะเรื่องนี้ ค่ะคิดมากแบบคิ้วนี้เป็นสระอิเลย
ถ้าเลือกงานที่รัก แต่ต้อง แอบทุกข์ใจเพราะครอบครัวไม่เห็นด้วย น่าหนักใจนะคะ
ปล. ตอนนี้เลยคิดไรไม่ออกเลยคร่า ขนาดจะต้องรีบเขียนคอลัมใหม่ส่งยังตันเพราะเรื่องนี้ ค่ะคิดมากแบบคิ้วนี้เป็นสระอิเลย