ขอต่อจากกระทู้หัวข้อที่มีชื่อว่าเรื่องราวสมัยเด็ก ๆ ของดิฉันค่ะ
ตอนแรกมันไม่มีอะไรทำ มันเปื่อ ๆ อยู่ก็เลยตั้งใจอ่านหนังสือมัน ครั้งแรกสอบผ่านได้ถึงจะมีตกบ้างก็เป็นเรื่องปกติค่ะ
ระหว่างที่เรียนอยู่ดิฉันต้องไปหาหมอเพราะเเกิดเจ็บขาขึ้นมา หมอตรวจเสร็จก็บอกเหมือนเดิมว่าเป็นแค่เส้นเอ็นอักเสบหรือข้ออักเสบเท่านั้น
อาจจะเป็นเพราะขาพลิกเท่านั้น แต่ตอนที่ขาพลิกมันไม่มีอาการใด เพิ่งมีอาการตอนนี้ หมอบอกดิฉันว่ายังดีกว่าด้วยซ้ำ
คนปกติเค้าขาพลิกส่วนใหญ๋มักจะมีอาการทันที ก่อนออกจากห้องตรวจคุณหมอถามดิฉันว่า ดิฉันเรียนอยู่ชั้นไหน
คุณหมอไม่ได้ถามสักหน่อยว่าดิฉันไม่ปกติหรือไม่ แต่แม่ไปสาระแหน่บอกคุณหมอเองว่าดิฉันเป็นออสทิกติกค่ะ
คุณหมอก็บอกว่าไม่ใช่หรอกออสทิกติกต้องเป็นอีกอย่างนึง เค้ายังดีกว่า แม่ยอมหมอบอกว่าเค้ายังดีกว่า
คุณหมอบอกว่าเค้าแค่แต่เลือกที่จะไม่พูดดีกว่าค่ะ ดิฉันบอกคุณหมอไปว่าดิฉันไม่ค่อยแข็งแรงเท่านั้นเองค่ะ
พออกจากห้องตรวจไปรับยามากินแล้วกลับบ้านค่ะ
วันที่สอบซ่อมครั้งแรก
แม่กับดิฉันติ่วหนังสือสอบด้วยมีอยู่ข้อนึงที่มันถามว่าคนทีมีโครโมโซมคู่ที่ 21 เกิดผิดปกติเค้าเรียกว่าอะไร
ดิฉันจำช้อยมันไม่ได้ แต่จำคำคำตอบมันได้ว่าคือดาวน์ซินโดรมค่ะ พอมาถึงคำตอบนี้แม่เน้นเสียงขึ้น
แล้วก็บอกว่าดาวน์ซินโดรมคืออย่างดิฉันไง จะยกตัวอย่างน่ะไม่ว่าหรอกน่ะ อย่างอื่นคนอื่นก็มีตั้งเยอะ
ทำไมไม่ยกตัวอย่างให้มันใกล ๆ ลูกตัวเอง กลับเอาลูกตัวเองมายกตัวอย่างแทน แบบนี้มันตั้งใจเจตนาจะว่าลูกตัวเองชัด ๆ เลย
ดิฉันเรียนมสธ.สอบไปบ้าง ซ่อมไปบ้างมาได้สักพัก แต่การเรียนก็แย่ลงแล้ว ซ่อมเท่าไรก็ไม่ผ่านสักที
นั่นอาจจะเป็นเพราะดิฉันไม่สนใจและไม่ได้อยากเรียนจริง ๆ ก็อาจจะเป็นไปได้
ขณะที่ผลการเรียนเริ่มแย่
วันหนึ่งต้องไปที่อำเภอของอำเภอสูงเนินเพื่อไปจัดการเรื่องที่ดิน ได้พบเจ้าหน้าที่ได้เซ็นเอกสารเรียบร้อยแล้ว
ตอนที่จะกลับเจ้าหน้าที่ได้ถามว่าดิฉันเรียนอยู่หรือเปล่า ไม่ได้ถามสักหน่อยว่าดิฉันปกติหรือไม่
แต่แม่เป็นคนไปสาระแหน่บอกเค้าว่าดิฉันไม่สมบรูณ์ค่ะ
ปัจจุบันนี้ก็ยังเจออยู่ประจานลูกตัวไปทั่วว่าลูกของตัวเองไม่ปกติ
ประจานลูกตัวไปทั่วว่าลูกของตัวเองไม่สมบรูณ์ค่ะ
ทั้งยังทำร้ายจิตใจลูกของตัวเองด้วยคำพูดอีก ทั้งที่ดิฉันมีความตั้งใจมีเจตนาดีแท้ ๆ แต่แม่กลับมาพูดให้เจ็บใจ
ว่าคนอย่างดิฉันทำอะไรไม่ได้หรอก มีแต่คนอื่นเค้าจะหัวเราะตลกขบขันเท่านั้น
คงจะเข้าใจน่ะค่ะว่าทำไมวันแม่และวันเกิดของดิฉันเป็นวันที่ดิฉันเกลียดที่สุดค่ะ
ทั้งหมดที่ล่ามาเป็นเรื่องจริงน่ะค่ะ ไม่ได้กุเรื่องขึ้น เจอมากับตัว เจ็บอยู่ในใจยังไม่หายค่ะ
พฤติกรรมของผู้หญิงคนนี้ที่ดิฉันเรียกว่าแม่ใช่แม่แท้ ๆ ของดิฉันจริง ๆรึเปล่าค่ะ
ตอนแรกมันไม่มีอะไรทำ มันเปื่อ ๆ อยู่ก็เลยตั้งใจอ่านหนังสือมัน ครั้งแรกสอบผ่านได้ถึงจะมีตกบ้างก็เป็นเรื่องปกติค่ะ
ระหว่างที่เรียนอยู่ดิฉันต้องไปหาหมอเพราะเเกิดเจ็บขาขึ้นมา หมอตรวจเสร็จก็บอกเหมือนเดิมว่าเป็นแค่เส้นเอ็นอักเสบหรือข้ออักเสบเท่านั้น
อาจจะเป็นเพราะขาพลิกเท่านั้น แต่ตอนที่ขาพลิกมันไม่มีอาการใด เพิ่งมีอาการตอนนี้ หมอบอกดิฉันว่ายังดีกว่าด้วยซ้ำ
คนปกติเค้าขาพลิกส่วนใหญ๋มักจะมีอาการทันที ก่อนออกจากห้องตรวจคุณหมอถามดิฉันว่า ดิฉันเรียนอยู่ชั้นไหน
คุณหมอไม่ได้ถามสักหน่อยว่าดิฉันไม่ปกติหรือไม่ แต่แม่ไปสาระแหน่บอกคุณหมอเองว่าดิฉันเป็นออสทิกติกค่ะ
คุณหมอก็บอกว่าไม่ใช่หรอกออสทิกติกต้องเป็นอีกอย่างนึง เค้ายังดีกว่า แม่ยอมหมอบอกว่าเค้ายังดีกว่า
คุณหมอบอกว่าเค้าแค่แต่เลือกที่จะไม่พูดดีกว่าค่ะ ดิฉันบอกคุณหมอไปว่าดิฉันไม่ค่อยแข็งแรงเท่านั้นเองค่ะ
พออกจากห้องตรวจไปรับยามากินแล้วกลับบ้านค่ะ
วันที่สอบซ่อมครั้งแรก
แม่กับดิฉันติ่วหนังสือสอบด้วยมีอยู่ข้อนึงที่มันถามว่าคนทีมีโครโมโซมคู่ที่ 21 เกิดผิดปกติเค้าเรียกว่าอะไร
ดิฉันจำช้อยมันไม่ได้ แต่จำคำคำตอบมันได้ว่าคือดาวน์ซินโดรมค่ะ พอมาถึงคำตอบนี้แม่เน้นเสียงขึ้น
แล้วก็บอกว่าดาวน์ซินโดรมคืออย่างดิฉันไง จะยกตัวอย่างน่ะไม่ว่าหรอกน่ะ อย่างอื่นคนอื่นก็มีตั้งเยอะ
ทำไมไม่ยกตัวอย่างให้มันใกล ๆ ลูกตัวเอง กลับเอาลูกตัวเองมายกตัวอย่างแทน แบบนี้มันตั้งใจเจตนาจะว่าลูกตัวเองชัด ๆ เลย
ดิฉันเรียนมสธ.สอบไปบ้าง ซ่อมไปบ้างมาได้สักพัก แต่การเรียนก็แย่ลงแล้ว ซ่อมเท่าไรก็ไม่ผ่านสักที
นั่นอาจจะเป็นเพราะดิฉันไม่สนใจและไม่ได้อยากเรียนจริง ๆ ก็อาจจะเป็นไปได้
ขณะที่ผลการเรียนเริ่มแย่
วันหนึ่งต้องไปที่อำเภอของอำเภอสูงเนินเพื่อไปจัดการเรื่องที่ดิน ได้พบเจ้าหน้าที่ได้เซ็นเอกสารเรียบร้อยแล้ว
ตอนที่จะกลับเจ้าหน้าที่ได้ถามว่าดิฉันเรียนอยู่หรือเปล่า ไม่ได้ถามสักหน่อยว่าดิฉันปกติหรือไม่
แต่แม่เป็นคนไปสาระแหน่บอกเค้าว่าดิฉันไม่สมบรูณ์ค่ะ
ปัจจุบันนี้ก็ยังเจออยู่ประจานลูกตัวไปทั่วว่าลูกของตัวเองไม่ปกติ
ประจานลูกตัวไปทั่วว่าลูกของตัวเองไม่สมบรูณ์ค่ะ
ทั้งยังทำร้ายจิตใจลูกของตัวเองด้วยคำพูดอีก ทั้งที่ดิฉันมีความตั้งใจมีเจตนาดีแท้ ๆ แต่แม่กลับมาพูดให้เจ็บใจ
ว่าคนอย่างดิฉันทำอะไรไม่ได้หรอก มีแต่คนอื่นเค้าจะหัวเราะตลกขบขันเท่านั้น
คงจะเข้าใจน่ะค่ะว่าทำไมวันแม่และวันเกิดของดิฉันเป็นวันที่ดิฉันเกลียดที่สุดค่ะ
ทั้งหมดที่ล่ามาเป็นเรื่องจริงน่ะค่ะ ไม่ได้กุเรื่องขึ้น เจอมากับตัว เจ็บอยู่ในใจยังไม่หายค่ะ