ในละครใต้เงาจันทร์ฉากบุรีขับรถพาพบูไปตามคุณโตหายไปไหน

เราอ่านในเรื่องย่อไทยรัฐมา ต่อจากฉากที่เมฆพัดกับลูกตาลเอาหมอนกดหน้าจะฆ่าปู่ พบูต้องไปตามหาคุณโตโดยมีบุรีขับรถให้ แล้วก็จะไปเจอคุณโตเมาไม่ได้สติอยู่แล้วบุรีก็จะทะเลาะกับคุณโตชกต่อยกันพัลวัน จนพบูหนีกลับทิ้งทั้งสองคนอยู่เคลียร์กันเอง ทำไมไม่มีฉากนี้อะ อยู่ๆก็ตัดมาเป็นปู่มาหาคุณโตปลอบใจเล่าอดีตเลย ห้วนๆพิกล

ด้านล่างนี้คือที่อ่านมา และในละครตัดออกไป

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้พบูเอาแผนที่ที่ได้จากกิจจามาให้บุรีอธิบายทาง บุรีเอาเข้าจีพีเอสซูมเข้าไป พบูสาธยายว่าเป็นบ้านสวนของกิจจา เข้าไปลึกมากตนอยากถามทางให้แน่ใจจะได้ไม่หลง บุรีเห็นว่ากว่าพบูจะขับรถไปถึงต้องมืดแน่ จึงอาสาขับรถไปให้ พบูลังเล บุรีรู้ทันดักคอ

“ถ้าอยากเจอคุณโตเร็วๆก็เชื่อผม แต่ถ้าอยากไปหลงคนเดียวก็ตามใจ ผมจะได้ไปกินข้าวกับเพื่อน” บุรีแกล้งทำท่าจะเดินไป พบูหวั่นใจรีบขอร้องให้เขาพาไป บุรีแอบยิ้มสมใจ

บนถนนทางไปบ้านสวนริมน้ำ สองข้างทางเป็นสวนผลไม้ บุรีขับรถพบูมาจอดหน้าบ้าน พบูชะเง้อมองเข้าไปว่าใช่บ้านกิจจาแน่หรือเปล่า พอเห็นว่าใช่ก็รีบบอกบุรีให้รออยู่ข้างนอก ตนจะเข้าไปตามศตายุ สีหน้าพบูดีใจจนบุรีอดแขวะไม่ได้

“แหม...พอเจอเป้าหมายก็ถีบหัวส่งผมเลยนะ”

พบูบอกว่าถีบที่ไหนแค่เกรงใจ ว่าแล้วก็รีบเดินเข้าไปในบ้าน บุรีมองตามเศร้าๆ

ภายในบ้านไฟสลัว ศตายุนั่งเศร้าหมดสภาพอยู่มุมหนึ่ง ข้างตัวมีกองกระป๋องเบียร์ เขาจมอยู่กับความหลอนว่ากิจจาขับไล่เพราะไม่ใช่หลาน เมฆพัดกับงามยิ่งยิ้มเยาะ เจริญรุ่งซ้ำเติมว่าตนไม่ใช่ลูก

พบูเดินเข้ามาใกล้เห็นสภาพเขาก็ยิ่งสงสาร เรียกชื่อเบาๆ ศตายุเงยหน้ามองสีหน้าแปลกใจ พบูบอกว่าตนมารับกลับบ้าน เขานิ่งไม่ตอบ เธอจึงค่อยๆกล่าว

“คุณปู่รู้สึกตัวแล้ว ทุกคนเป็นห่วงคุณมากนะ ฉันก็เป็นห่วงคุณเหมือนกัน”

“เป็นห่วงผมเพราะอะไร สมเพชผมเหรอที่ชีวิตผมเป็นแบบนี้ มันน่าสงสารนักใช่ไหม”

“ทำไมคุณพูดแบบนี้ล่ะ” พบูเอื้อมมือไปจับมือศตายุ

เขาปัดมือเธอออกอย่างแรง พูดจาขาดสติ “ตกลงผมเป็นอะไรสำหรับทุกคน ไอ้เด็กถูกทิ้ง ไอ้คนน่าสงสาร ถ้าไม่อยากมีลูกแล้วจะเก็บผมมาเลี้ยงทำไม ถ้าไม่รักผมแล้วมาให้ความหวังผมทำไม มันสนุกมากนักใช่ไหมที่ทำแบบนี้กับผม ทำไมทุกคนต้องทำกับผมแบบนี้”

พบูพยายามปลอบให้ศตายุตั้งสติ ศตายุกลับไล่เธอ ไม่อยากเห็นหน้า พอเห็นเธอนิ่งก็โวยว่าเธอไม่ไป

ตนไปเองก็ได้...

ศตายุลุกเดินโซเซ พบูปรี่เข้าประคอง เขาสลัดเธอออกจนเธอล้มลง บุรีเดินตามเข้ามาเห็นก็โมโหเข้ากระชากคอเสื้อศตายุตวาดลั่น

“คุณพบูเขาเป็นห่วงคุณมาก พยายามมาหาคุณด้วยความยากลำบาก คุณทำกับคุณพบูแบบนี้ได้ยังไง”

ศตายุไม่พอใจที่เห็นบุรีมากับพบู ประชดกลับ “มากับคุณจะลำบากอะไร ถ้ากลัวมาเสียเที่ยวก็แวะเที่ยวกันต่อไปเลยสิ”

พบูน้ำตาร่วง บุรีทนไม่ไหวชกหน้าศตายุโครมแล้วด่าซ้ำ

“ผมอุตส่าห์ยอมถอย ยกผู้หญิงที่ผมรักให้ แต่คุณกลับมองไม่เห็นค่า คุณมันน่าสมเพชจริงๆ”

ศตายุสติแตกไม่ฟังเสียงชกหน้าบุรีกลับ สองคนวางมวยกันยกใหญ่เหมือนต่างเก็บกดมานาน พบูตกใจพยายามห้ามแต่ไม่มีใครฟัง จึงเข้าไปกันถูกผลักดันจนเสื้อผ้าหลุดลุ่ยผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่คาดคิดมีหมัดลูกหลงของบุรีซัดเข้าเต็มหน้าเธอ ล้มไปเลือดกำเดาทะลัก สองหนุ่ม ยังไม่หยุด

พบูลุกขึ้นโวยลั่น “ตกลงจะไม่มีใครหยุดใช่ไหม ก็ได้ งั้นก็ต่อยกันให้ตายไปเลยฉันไปเอง”

พูดจบก็เดินฉับๆออกจากบ้าน ปล่อยสองคนต่อยกันต่อไปให้หนำใจ

ooooooo

สภาพพบูจมูกแดงโร่มีทิชชูอุดห้ามเลือด เสื้อผ้าผมเผ้ายุ่งเหยิงกลับมาหาเพื่อนที่ร้านลามูน เก็ทอดหัวเราะไม่ได้ ทำแผลให้ด้วยความสงสาร ถามสรุปเธอทิ้งสองหนุ่มแล้วหนีกลับมาหรือ ป่านนี้คงตีกันตาย พบูยังโกรธสบถ

“ไม่รู้ เกิดมาในชีวิตไม่เคยคิดว่าต้องมาเจอสถานการณ์แบบนี้ ทำอะไรไม่ถูกเลย”

“น่าภูมิใจออกมีหนุ่มรูปหล่อสองคนมาต่อยกันต่อหน้า มันศึกชิงนางชัดๆ เชื่อสิว่าคุณโตเขาหึงที่แกไปกับบุรี ส่วนบุรีก็หมั่นไส้คุณโตเพราะแกเลือกคุณโต” เก็ท แกล้งแซว

พบูถอนใจไม่เข้าใจเลยว่าศตายุโกรธอะไรตน ทำไมถึงคิดว่าตนชอบเขาเพราะสงสารเขา ตนไม่ได้คิดอย่างนั้นเสียหน่อย เก็ทสะอึกก่อนจะสารภาพว่าที่เป็นอย่างนั้นเพราะศตายุได้ยินตนคุยกับบุรีวันก่อน พบูตาโตรีบถามว่าคุยอะไรกัน เก็ทขยาดกลัวโดนเพื่อนโวย ค่อยๆเล่า

“บุรีพูดเล่นๆว่าแกชอบคุณโตเพราะว่าสงสารไง คุณโตเขาอาจจะบังเอิญมาได้ยิน”

พบูเคืองเพราะอย่างนี้นี่เอง แต่ก็ไม่โกรธเพื่อน กลับโกรธศตายุมากกว่าที่ไม่เชื่อใจตนถึงกับบ่น

“ฉันแสดงออกขนาดนี้ ดูไม่รู้รึไงว่าฉันชอบเขาขนาดไหน แค่คำพูดนิดๆหน่อยๆก็มาหวั่นไหว ไม่หนักแน่นเอาซะเลย”

“แต่แกก็ต้องเข้าใจคุณโตด้วยนะ เขาเพิ่งเจอเรื่องร้ายๆมา ระบบก็เลยรวน เครื่องเออเร่อ”

พบูพยักหน้าเข้าใจถึงได้ไม่โวยวาย เก็ทสวนนี่ขนาดไม่โวยวายหรือ พบูรำพัน

“ก็มันอดน้อยใจไม่ได้นี่ ขนาดบุรียังโมโหแทนฉันเลย...” แล้วพบูก็นึกขึ้นได้ “บุรี! ตายแล้ว บุรีไม่มีรถนี่ แล้วเขาจะกลับยังไง”

พบูลุกพรวดเดินจ้ำๆออกจากร้าน เก็ทงงตามอารมณ์เพื่อนไม่ทันจริงๆ

ด้านบุรีนั่งปากแตก คุยโทรศัพท์โวยวายกับพบู เพิ่งนึกได้หรือไม่โทรมาพรุ่งนี้เลยล่ะ พบูขับรถไปคุยโทรศัพท์ขอโทษเขาไป แล้วถามตอนนี้เขาอยู่ไหน บุรีกวนกลับ

“คุณทิ้งผมไว้ที่ไหน ผมก็อยู่ตรงนั้นแหละ ผมอุตส่าห์หวังดีเป็นห่วงคุณ ช่วยเหลือคุณ แต่สุดท้ายผมก็ถูกคุณทิ้งอีกตามเคย”

“ฉันขอโทษ แต่คุณก็เสยหน้าฉันจนเยินเหมือนกันแหละ” พบูรู้สึกผิด

“ถ้าคุณเลือกผมตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องมาเสียใจแบบนี้หรอก งี้แหละนะ พอเขาจีบคุณติดก็หมดโปรโมชั่น สู้ผมก็ไม่ได้” บุรีเหล่มองศตายุที่นั่งหมดสภาพอยู่ไม่ห่าง อดแขวะไม่ได้

พบูสวนอย่ามาพาลมันไม่เกี่ยวกัน บุรีพรีเซนต์ตัวเองว่าถ้าเป็นตนจะไม่ทำแบบนี้แน่นอน พบูฉุนตวาดแว้ด “ถ้าพูดงี้ก็นอนกระชับมิตรกับคุณโตที่นั่นซักคืนก็แล้วกัน”

บุรีหน้าเสียน้อยใจที่พบูวางสายไป ศตายุยิ้มเยาะก่อนจะบอกว่าพรุ่งนี้จะให้คนสวนไปส่ง คืนนี้ให้นอนแถวนี้ไปก่อน ศตายุหยิบผ้าห่มกับหมอนมาวางให้ก่อนจะเดินเข้าห้องไป

ooooooo

เช้าวันใหม่ ธราดลโทรศัพท์หาศตายุ เพื่อบอกว่าตนกำลังจะเดินทางแล้วแต่พี่ไม่กลับมาส่ง ศตายุอวยพรให้ตั้งใจเรียน พ่อแม่และปู่จะได้ดีใจเพราะเขาเป็นความหวังเดียวของทุกคน ธราดลย้อนถามว่าแล้วพี่จะกลับมาเมื่อไหร่ ตอนนี้บริษัทเละไปหมด ไม่มีใครจัดการอะไรได้

“ดลก็รู้ พี่ไม่มีสิทธิ์อะไรอีกแล้ว”

“แต่สำหรับผม พี่ก็ยังเป็นพี่ชายของผม ผมเชื่อว่าคุณปู่และพนักงานที่บริษัททุกคนก็คิดแบบนี้เหมือนกันทุกคนรอพี่กลับมาอยู่นะครับ” ธราดลพูดจากใจจริง ศตายุฟังด้วยความซาบซึ้ง

พบูกับเก็ทมารับธราดลที่บ้าน เจริญรุ่งรู้สึกดีขึ้นกับพบู ล่ำลาลูกชายและฝากฝัง เก็ทรับคำ ธราดลกอดเจริญรุ่ง สัญญาจะตั้งใจเรียน...