คือจะบอกก่อนว่านี่คือการเขียนpantipครั้งเเรกของผมผิดประการใดขอโทษทุกคนด้วยนะครับ
เรื่องมันเริ่มมาจากผมเเอบชอบเพื่อนผู้หญิงคนนึงมา3ปีเเล้วครับเขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของผม
เป็นคนน่ารักมีเเต่คนรุมชอบรุมจีบส่วนการเรียนนั้นไม่มีปีไหนที่ได้ต่ำกว่า3.9เลยเรียกว่าเพอร์เฟค
ซึ่งผมเป็นเด็กเกเรการเรียนก็เเย่กีฬาก็ไม่ได้เรื่องตาหน้าก็ธรรมดามากเเต่ผมพอใจนะที่ได้เเค่อยู่เเบบนี้เเต่มันติดอยู่ตรงที่ว่าผมต้อง
การออกจากบ่วงเเบบนี้สักทีควรทำยังไงดีครับซึ่งตัวผมเองนั้นดันเป็นโรคกลัวผู้หญิงกลัวว่าท่าผมต้องรู้สึกยังงี้ต่อไปกลัวว่าผมจะลังเลใจ
ตัดใจไม่ได้สักทีจะไปมีความรู้สึกดีๆกับคนอื่นก็ไม่ได้จะพยายามเข้าใกล้ก็ดันกลัวอีกซึ่งเขาเองก็มีเเฟนเเล้ว
ความรู้สึกเเบบนี้ควรทำยังไงดีครับผ่านมา3ปีเเล้วถึงไม่ได้เห็นหน้าเเต่ก็มีความรู้สึกกับคนอื่นไม่ได้สักที
ผมรู้สึกกลัวเวลาที่มีผู้หญิงหรือเพศตรงข้ามเยอะๆระเเวงกลัวไปหมดหรือผมอาจต้องลองชอบผู้ชายดูครับ
ความรู้สึกเเบบนี้ควรเเก้ยังไงดีครับ
เรื่องมันเริ่มมาจากผมเเอบชอบเพื่อนผู้หญิงคนนึงมา3ปีเเล้วครับเขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของผม
เป็นคนน่ารักมีเเต่คนรุมชอบรุมจีบส่วนการเรียนนั้นไม่มีปีไหนที่ได้ต่ำกว่า3.9เลยเรียกว่าเพอร์เฟค
ซึ่งผมเป็นเด็กเกเรการเรียนก็เเย่กีฬาก็ไม่ได้เรื่องตาหน้าก็ธรรมดามากเเต่ผมพอใจนะที่ได้เเค่อยู่เเบบนี้เเต่มันติดอยู่ตรงที่ว่าผมต้อง
การออกจากบ่วงเเบบนี้สักทีควรทำยังไงดีครับซึ่งตัวผมเองนั้นดันเป็นโรคกลัวผู้หญิงกลัวว่าท่าผมต้องรู้สึกยังงี้ต่อไปกลัวว่าผมจะลังเลใจ
ตัดใจไม่ได้สักทีจะไปมีความรู้สึกดีๆกับคนอื่นก็ไม่ได้จะพยายามเข้าใกล้ก็ดันกลัวอีกซึ่งเขาเองก็มีเเฟนเเล้ว
ความรู้สึกเเบบนี้ควรทำยังไงดีครับผ่านมา3ปีเเล้วถึงไม่ได้เห็นหน้าเเต่ก็มีความรู้สึกกับคนอื่นไม่ได้สักที
ผมรู้สึกกลัวเวลาที่มีผู้หญิงหรือเพศตรงข้ามเยอะๆระเเวงกลัวไปหมดหรือผมอาจต้องลองชอบผู้ชายดูครับ