สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นกระทู้แรก หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยน๊าา
เรื่องมีอยู่ว่า...ช่วงที่เราขึ้นมาม.4ใหม่ๆ เราได้รู้จักผช.คนนึง เพราะว่าอยู่ห้องเดียวกันกับเพื่อนสนิทเก่าสมัยเรียนมอต้น เค้าอยู่ห้องโครงการพิเศษหรือห้อง1ห้องหัวกะทินั่นเองแหละ ตอนแรกเราก็ยังไม่ได้ชอบมากมายเหมือนนี้นะ คือครั้งที่รู้จักกันใหม่ๆ เราเองก็เป็นคนเฟรนด์ลี่เล่นกับทุกคนที่อยากเล่นด้วย555 แบบเข้าไปคุยกวนๆนู้นนี่นั้น แล้วเราไปเล่นกับคนนั้น ขอแทนว่า "เอ" แล้วกันเนาะ (นามสมมติ) อารมณ์แบบแรดๆหน่อย หุหุ เราเดินเข้าไปเกาะแขนเอ แล้วชอบพูดเล่นเชิงๆหยอกๆว่า "เธอๆขึ้นห้องกัน555
" ในใจตอนนั้นไม่ได้คิดไรนะคือเล่นงี้เกือบทุกคนง่ะ มันจะมีช่วงนึงที่ตอนก่อนกลับบ้านเราไปนั่งแถวๆสนามบาส สนามบอล และก็เห็นกลุ่มเอ กำลังเล่นบาสกันตอนนั้นเป็นอะไรไม่รู้คือเหม่อมาก ที่สำคัญคือหันไปทางเอ ที่เล่นบาสพอดี เป็นช่วงนั้นเองที่เริ่มหลง แอร้ยยยยยส์><
ก็เริ่มเข้าแผนการอ่อยยยกากๆ555 (คือไรไม่ยู้~~) ทักเฟสสิค่ะ รอไรรรร คุยโน่นคุยนี้พอเป็นพิธีเรื่อยๆมาจนได้ทีโอกาสชวนเอไปออกกำลังกาย ไปเล่นบาสไรงี้ ก็ไปพร้อมกันไปด้วยกัน (อย๊ากกกคือฟินม๊วกๆ) เหลังจากที่วิ่งเสร็จเออยากเล่นบาส แต่ตอนนั้นมีรุ่นพี่กลุ่มนึงเค้าก็เล่นกันอยู่แล้ว เราก็เลยไม่กล้าเล่นด้วยให้เอเข้าไปเล่นคนเดียว ไอ่เราก็นั่งเฝ้าสิค่าา ดูผช.เล่นบาส555 กำเดาจิไหลโอ้ย!! หลังจากนั้นเราเอเล่นไปซักพักเหมือนหน้าซีดๆคงจะเหนื่อยมากๆอ่ะเราก็เลยชวนกลับบ้าน อยู่ๆเอก็ยื่นกุญแจรถให้ "ขี่ให้หน่อยดิหมดแรงแล้วอ่ะ
" เราก็โอเคก็ขี่รถกลับบ้านให้(บ้านเราอยู่ใกล้ๆกันค่ะ) แล้วปกติผช.ที่เล่นกีฬาเสร็จใหม่ๆเหงื่อโฉกๆ จะมีกลิ่นเหงื่อกลิ่นตัวช่ะ? แต่ปรากฏว่า เอ ตัวห๊อมหอม หอมมากกก (เอาซะหื่นเลยโว้ย) มันฟินมากกกกกฟินฝุดๆไปเลย กลับบ้านไปก็คุยกันในเฟส เราเห็นเอไปโรงเรียนสายบ่อยๆเลยถามว่า "ไปโรงเรียนสายขนาดนั้นได้กินข้าวเช้าป่าว" นางก็บอกว่าไม่ค่อยได้กิน เลยเข้าแผนชั่วร้ายเรา เราบอกว่าเดี๋ยวซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งไปให้กินที่โรงเรียนละกัน ก็ตกลงกันเรียบร้อย ตอนเช้าก็เลยฝากให้เพื่อนเอาไปให้เอ เพื่อนเราก็เริ่มถามล่ะว่าซื้อให้มันทำไม มีอะไรกันอะป่าววว หูยยยมาทุกคำถามอ่ะตอนนั้นเก็บอาการฝุดๆ พักเที่ยงเราก็กำลังจะเดินไปเอาเงินค่าข้าวเหนียวหมูปิ้งกับเอ เดินไปถึงก็เจอเพื่อนๆห้องของเอ นั่งอยู่เต็มเลย คือตอนนั้นว่าจะเดินผ่านแล้วไปแอบเก็บเงินทีหลังล่ะแต่เพื่อนของเอ ตะโกนมาหาเรา "แซวววๆวี๊ดวิ้ววว" ไอ่เราเองก็เขินจนทำไรไม่ถูกกำลังจะเดินหนี เอก็ดันตะโกนมาหาก่อนที่เราจะเดินไป "จะเอามั้ยตังค์อ่ะๆ จะเอาก็เดินมา" เสียงแซวก็มาเต็มจัดหนักเลยจ้าา หน้าแดงจนดำไปเลยทีเดียว5555
ช่วงปิดเทอมใหญ่ม.4 เรารู้ว่าเอต้องไปเรียนพิเศษปิดเทอม1เดือนเต็มๆอยู่หอ ก่อนเอจะไปเราก็ชวนเอไปกินงานวันเกิดเราหลังจากกลับมาแล้ว ตอนนั้นที่ไม่ได้คุยคือคิดถึงมาก เหงามาก ทั้งที่เราก็มีคนคุยเยอะแยะนะ แต่ทำไมเรารู้สึกว่ารอข้อความของเอคนเดียว แต่คือที่ที่เอไปเรียนมันเป็นคอร์สนร.นายร้อยไรประมาณนี้เลยไม่ได้ออนเฟสเลย(เราเช็คทุกวันทุกชั่วโมงคือไม่ออนจริงๆ) พอเอกลับมาเรานี่ออกตัวเเรงมาก บอกคิดถึงไปเลย 5555 เอก็ตอบมาแบบกวนติงๆเหมือนไม่ได้ใส่ใจจริงจังอะไร ในวันเกิดเราก็ชวนเพื่อนมากินหมูเกาหลีประมาณสิบกว่าคน หนึ่งในนั้นก็มีเอตามมาด้วย หุหุ (นางบอกไม่พลาดชอบของฟรี เง้อออ)
ขึ้นม.5 มีกิจกรรมที่ครูสั่งให้ไปทำบุญเวียนเทียนในวันสำคัญของพระพุทธศาสนา แล้วให้ถ่ายรูปส่งครู เราก็เลยชวนเพื่อนสนิทไปสามสี่คน และก็อ่อยอีกแล้วค่าาาชวนเอสิค่ะรออะไรร เราก็ชวนเอในเฟส นางบอกเราว่าตื่นไม่ทัน กลัวสายโน่นนี้นั่น เราก็เลยแอ๊บนอยด์ อุตส่าห์ชวนไรงี้ไม่ไปได้ไงเสียจุยนะ5555สตอเก่งมากก เอเลยจำยอมต้องตกลงไปด้วยแล้วเอก็บอกให้เราโทรปลุกด้วยแล้วก็ไปรับหน้าบ้านนางไม่มีรถ555 พอตอนเช้าเราก็ไปรับเอนี่ยืนแอ็คหล่อรอหน้าบ้านเลย555 เสื้อสีส้มกางเกงสีดำหมวกใบนุง แรดมากกก(หมั่นไส้
) สรุปคือเราสองคนก็ไปด้วยกันค่ะให้เอขี่เราเป็นคนซ้อน แอร้ยยยฟินนาเร่ไปโลย หลังทำบุญเสร็จไปกินข้าวเช้ากันต่อด้วยขนมหวาน เราก็แอบถ่ายรูปเอไว้ตอนที่กำลังขี่รถ หรือตอนที่กำลังกินข้าวกินขนม นั่งเหม่อก็ถ่ายแล้วเอดันเห็นตอนเราถ่ายพอดีนางก็หยิบโทรศัพท์เราไปเลย แล้วก็เข้าไปดูรูปคือรูปเอเยอะมาเป็นสิบยี่สิบรูป ตอนแรกเรากลัวมากเลยถ้าเกิดเอเห็นว่าเราเเอบถ่ายไว้จะเกิดอะไรขึ้น (โอ้ยยยตายๆ) แต่พอเอเห็นรูปที่เราเเอบถ่ายก็บอกว่า "หน้าเกลียดว่ะ มีถ่ายข้างหลังด้วย ส่งให้ด้วยนะ" เราก็แบบปริ่มเลยค่ะอธิบายไม่ถูกเลย กึ่งงงๆกึ่งดีใจหน่อยๆแบบเออมันไม่โกรธไม่เฟลใส่
วันเกิดเอ เราก็ชวนเพื่อนห้องเอทำเซอร์ไพรท์ย้อนหลังตอนเย็น เราให้เพื่อนเอชวนเอไปเล่นบาสก่อนแล้วทีนี้เราก็จะตามไปแฮป เราสั่งเค้กช็อกหน้านิ่มไปหนึ่งปอนด์แล้วก็มีของขวัญแฮนด์เมค ที่ตั้งใจทำให้อาจจะไม่ค่อยสวยเพอร์เฟคมากมายแต่ก็ทำให้ด้วยความจริงใจ เราก็เดินร้องแฮปปี้เบิร์ดเดย์ไป จนเพื่อนในสบานมหยุดเล่นกีฬาทุกชนิดแล้วหันมามองกลุ่มเรา เอก็ยังหันหลังให้เราอยู่ เดาะบาสอยู่ เพื่อนก็บอกให้เอหันมาหาเรา เอก็เลยหันมาแล้วก็วิ่งมาหาแล้วพูดขอบคุณๆค้าให้555 เขินรึอะไรเราก็ไม่เข้าใจ ให้เอเป่าเค้กเสร็จเรายื่นของขวัญที่เราทำเองให้เอ แล้วก็เลยพากันจวกเค้กของเอเลยจย้าาา
พอกลับบ้านเอก็ไม่ได้ทักมา ไม่ได้พูดถึงอะไรที่เราทำให้เลยย เงียบกริบ
จริงๆแล้วเรื่องที่น่ารักๆฟินมันมีเยอะกว่านี้แต่เราไม่อยากใส่ลงไปมันเหมือนกับว่าเอให้ความหวัง แต่จริงๆแล้วเค้าอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับเราก็ได้
เราก็ไม่อยากให้ความหวังตัวเองด้วยก็เลยปล่อยให้เรื่องมันเบาบางลงเรื่อยๆ เราก็ยังไม่ได้บอกชอบเอ แต่จริงๆการกระทำมันสำคัญกว่าคำพูดอยู่แล้วขนาดคนนอกยังรู้เลยว่าเราคิดยังไง ทำไมเอจะไม่รู้ เราว่าเอคงจะรู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลยเพื่อไม่ให้ลำบากใจ ถ้าตอนไหนเราพร้อมเราจะบอกเอต่อหน้าเลย เราอยากเห็นท่าทางสีหน้าความรู้สึก ถึงแม้ตอนนี้เอจะชอบใครหรือจะมีคนเข้ามาชอบเอเราก็ทำไรไม่ได้อยู่ดี มันผิดที่เราไม่ยอมบอกชอบเอไปเลยตรงๆ เรื่องมันเลยเหมือนคาราคาซังอยู่แบบนี้ เราเดินผ่านเจอหน้ากันทุกวันเรารู้สึกเขินมาก คือมันอธิบายไม่ถูกเหมือนกันรู้แค่ว่าไม่กล้ามองหน้าเลย กลัวทุกสิ่งกลัวทุกอย่าง ที่เราไม่ยอมบอกชอบเอเพราะเรากลัวคำตอบที่จะได้รู้ เรากลัวว่าจะกลับมามองหน้ากันไม่ติดเพียงแค่เออาจจะไม่ได้ชอบเรา ตอนนี้เราสับสนและอึดมากทั้งๆที่ผ่านมามันมีเรื่องราวดีๆตั้งมากมาระหว่างเราสองคน แต่ก็คงเป็เราเองที่คิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว เหตุการ์ณที่ผ่านๆมาเราจำได้หมด เราเก็บรูปไว้ ขี่รถผ่านหน้าบ้านบ่อยๆ ทำเป็นเล่นกับเพื่อนแล้วเค้าไปใกล้ๆเอ แต่เราก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจเอไม่มองหน้า เห้อทำไมนะทำไมเราไม่คุยกับเอเหมือนเดิม ทุกคนคงเคยเป็นถ้าเราคุยกับใครแล้วรู้สึกว่าคนนั้นไม่ค่อยตอบเราหรือไม่ค่อยอยากรับรู้อะไรที่เกี่ยวกับเรา แม้เราเองจะฝืนแค่ไหนฝืนคุยแค่ไหนมันก็ท้อ ตอนนี้เรารวบรวมความกล้าและหาเวลาคุยอยู่เราอยากบอกชอบเออยากระบายเราอึดอัด
ปล.เรื่องนี้แรกๆก็แฮปปี้เนาะ5555 หลังๆเริ่มดราม่า
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามอ่านนะค่ะ ถ้ามีอะไรคืบหน้าจะมาอัพให้ฟินให้เศร้ากันใหม่เน้อ
โมเมนต์แอบชอบ (ฟิน เศร้า เหงาเซ็ง) สับสนกับตัวเองมากกกก
เรื่องมีอยู่ว่า...ช่วงที่เราขึ้นมาม.4ใหม่ๆ เราได้รู้จักผช.คนนึง เพราะว่าอยู่ห้องเดียวกันกับเพื่อนสนิทเก่าสมัยเรียนมอต้น เค้าอยู่ห้องโครงการพิเศษหรือห้อง1ห้องหัวกะทินั่นเองแหละ ตอนแรกเราก็ยังไม่ได้ชอบมากมายเหมือนนี้นะ คือครั้งที่รู้จักกันใหม่ๆ เราเองก็เป็นคนเฟรนด์ลี่เล่นกับทุกคนที่อยากเล่นด้วย555 แบบเข้าไปคุยกวนๆนู้นนี่นั้น แล้วเราไปเล่นกับคนนั้น ขอแทนว่า "เอ" แล้วกันเนาะ (นามสมมติ) อารมณ์แบบแรดๆหน่อย หุหุ เราเดินเข้าไปเกาะแขนเอ แล้วชอบพูดเล่นเชิงๆหยอกๆว่า "เธอๆขึ้นห้องกัน555
ก็เริ่มเข้าแผนการอ่อยยยกากๆ555 (คือไรไม่ยู้~~) ทักเฟสสิค่ะ รอไรรรร คุยโน่นคุยนี้พอเป็นพิธีเรื่อยๆมาจนได้ทีโอกาสชวนเอไปออกกำลังกาย ไปเล่นบาสไรงี้ ก็ไปพร้อมกันไปด้วยกัน (อย๊ากกกคือฟินม๊วกๆ) เหลังจากที่วิ่งเสร็จเออยากเล่นบาส แต่ตอนนั้นมีรุ่นพี่กลุ่มนึงเค้าก็เล่นกันอยู่แล้ว เราก็เลยไม่กล้าเล่นด้วยให้เอเข้าไปเล่นคนเดียว ไอ่เราก็นั่งเฝ้าสิค่าา ดูผช.เล่นบาส555 กำเดาจิไหลโอ้ย!! หลังจากนั้นเราเอเล่นไปซักพักเหมือนหน้าซีดๆคงจะเหนื่อยมากๆอ่ะเราก็เลยชวนกลับบ้าน อยู่ๆเอก็ยื่นกุญแจรถให้ "ขี่ให้หน่อยดิหมดแรงแล้วอ่ะ
ช่วงปิดเทอมใหญ่ม.4 เรารู้ว่าเอต้องไปเรียนพิเศษปิดเทอม1เดือนเต็มๆอยู่หอ ก่อนเอจะไปเราก็ชวนเอไปกินงานวันเกิดเราหลังจากกลับมาแล้ว ตอนนั้นที่ไม่ได้คุยคือคิดถึงมาก เหงามาก ทั้งที่เราก็มีคนคุยเยอะแยะนะ แต่ทำไมเรารู้สึกว่ารอข้อความของเอคนเดียว แต่คือที่ที่เอไปเรียนมันเป็นคอร์สนร.นายร้อยไรประมาณนี้เลยไม่ได้ออนเฟสเลย(เราเช็คทุกวันทุกชั่วโมงคือไม่ออนจริงๆ) พอเอกลับมาเรานี่ออกตัวเเรงมาก บอกคิดถึงไปเลย 5555 เอก็ตอบมาแบบกวนติงๆเหมือนไม่ได้ใส่ใจจริงจังอะไร ในวันเกิดเราก็ชวนเพื่อนมากินหมูเกาหลีประมาณสิบกว่าคน หนึ่งในนั้นก็มีเอตามมาด้วย หุหุ (นางบอกไม่พลาดชอบของฟรี เง้อออ)
ขึ้นม.5 มีกิจกรรมที่ครูสั่งให้ไปทำบุญเวียนเทียนในวันสำคัญของพระพุทธศาสนา แล้วให้ถ่ายรูปส่งครู เราก็เลยชวนเพื่อนสนิทไปสามสี่คน และก็อ่อยอีกแล้วค่าาาชวนเอสิค่ะรออะไรร เราก็ชวนเอในเฟส นางบอกเราว่าตื่นไม่ทัน กลัวสายโน่นนี้นั่น เราก็เลยแอ๊บนอยด์ อุตส่าห์ชวนไรงี้ไม่ไปได้ไงเสียจุยนะ5555สตอเก่งมากก เอเลยจำยอมต้องตกลงไปด้วยแล้วเอก็บอกให้เราโทรปลุกด้วยแล้วก็ไปรับหน้าบ้านนางไม่มีรถ555 พอตอนเช้าเราก็ไปรับเอนี่ยืนแอ็คหล่อรอหน้าบ้านเลย555 เสื้อสีส้มกางเกงสีดำหมวกใบนุง แรดมากกก(หมั่นไส้
วันเกิดเอ เราก็ชวนเพื่อนห้องเอทำเซอร์ไพรท์ย้อนหลังตอนเย็น เราให้เพื่อนเอชวนเอไปเล่นบาสก่อนแล้วทีนี้เราก็จะตามไปแฮป เราสั่งเค้กช็อกหน้านิ่มไปหนึ่งปอนด์แล้วก็มีของขวัญแฮนด์เมค ที่ตั้งใจทำให้อาจจะไม่ค่อยสวยเพอร์เฟคมากมายแต่ก็ทำให้ด้วยความจริงใจ เราก็เดินร้องแฮปปี้เบิร์ดเดย์ไป จนเพื่อนในสบานมหยุดเล่นกีฬาทุกชนิดแล้วหันมามองกลุ่มเรา เอก็ยังหันหลังให้เราอยู่ เดาะบาสอยู่ เพื่อนก็บอกให้เอหันมาหาเรา เอก็เลยหันมาแล้วก็วิ่งมาหาแล้วพูดขอบคุณๆค้าให้555 เขินรึอะไรเราก็ไม่เข้าใจ ให้เอเป่าเค้กเสร็จเรายื่นของขวัญที่เราทำเองให้เอ แล้วก็เลยพากันจวกเค้กของเอเลยจย้าาา
พอกลับบ้านเอก็ไม่ได้ทักมา ไม่ได้พูดถึงอะไรที่เราทำให้เลยย เงียบกริบ
จริงๆแล้วเรื่องที่น่ารักๆฟินมันมีเยอะกว่านี้แต่เราไม่อยากใส่ลงไปมันเหมือนกับว่าเอให้ความหวัง แต่จริงๆแล้วเค้าอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับเราก็ได้
เราก็ไม่อยากให้ความหวังตัวเองด้วยก็เลยปล่อยให้เรื่องมันเบาบางลงเรื่อยๆ เราก็ยังไม่ได้บอกชอบเอ แต่จริงๆการกระทำมันสำคัญกว่าคำพูดอยู่แล้วขนาดคนนอกยังรู้เลยว่าเราคิดยังไง ทำไมเอจะไม่รู้ เราว่าเอคงจะรู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลยเพื่อไม่ให้ลำบากใจ ถ้าตอนไหนเราพร้อมเราจะบอกเอต่อหน้าเลย เราอยากเห็นท่าทางสีหน้าความรู้สึก ถึงแม้ตอนนี้เอจะชอบใครหรือจะมีคนเข้ามาชอบเอเราก็ทำไรไม่ได้อยู่ดี มันผิดที่เราไม่ยอมบอกชอบเอไปเลยตรงๆ เรื่องมันเลยเหมือนคาราคาซังอยู่แบบนี้ เราเดินผ่านเจอหน้ากันทุกวันเรารู้สึกเขินมาก คือมันอธิบายไม่ถูกเหมือนกันรู้แค่ว่าไม่กล้ามองหน้าเลย กลัวทุกสิ่งกลัวทุกอย่าง ที่เราไม่ยอมบอกชอบเอเพราะเรากลัวคำตอบที่จะได้รู้ เรากลัวว่าจะกลับมามองหน้ากันไม่ติดเพียงแค่เออาจจะไม่ได้ชอบเรา ตอนนี้เราสับสนและอึดมากทั้งๆที่ผ่านมามันมีเรื่องราวดีๆตั้งมากมาระหว่างเราสองคน แต่ก็คงเป็เราเองที่คิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว เหตุการ์ณที่ผ่านๆมาเราจำได้หมด เราเก็บรูปไว้ ขี่รถผ่านหน้าบ้านบ่อยๆ ทำเป็นเล่นกับเพื่อนแล้วเค้าไปใกล้ๆเอ แต่เราก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจเอไม่มองหน้า เห้อทำไมนะทำไมเราไม่คุยกับเอเหมือนเดิม ทุกคนคงเคยเป็นถ้าเราคุยกับใครแล้วรู้สึกว่าคนนั้นไม่ค่อยตอบเราหรือไม่ค่อยอยากรับรู้อะไรที่เกี่ยวกับเรา แม้เราเองจะฝืนแค่ไหนฝืนคุยแค่ไหนมันก็ท้อ ตอนนี้เรารวบรวมความกล้าและหาเวลาคุยอยู่เราอยากบอกชอบเออยากระบายเราอึดอัด
ปล.เรื่องนี้แรกๆก็แฮปปี้เนาะ5555 หลังๆเริ่มดราม่า
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามอ่านนะค่ะ ถ้ามีอะไรคืบหน้าจะมาอัพให้ฟินให้เศร้ากันใหม่เน้อ