หลังจากครั้งที่แล้วเราได้ตั้งกระทู้
ได้รับกำลังใจ คำแนะนำ และประสบการณ์ของหลายๆคนในที่นี้
ขอบคุณมากๆนะคะ ทุกๆคอมเม้นท์มีประโยชน์สำหรับเรามากจริงๆ
อย่างที่บอกในครั้งที่แล้วว่า
ถ้าเราเคลียกับสามีเสร็จจะกลับไปตั้งหลักที่บ้านคุณแม่ที่ชลบุรี
เราคิดว่าเราจะเลิกกับเขาไปได้โดยง่าย
เพราะการกระทำของเขา ไม่เหมือนคนที่รักครอบครัวเลยสักนิด
เขาเห็นแก่ตัวเกินไป...
ตัวเราเองก็รู้สึกเฉยชากับเขามากแล้ว
มีเพียงแค่ความผูกผันเท่านั้นที่ยังทำให้เรายังคงอยู่ด้วยกัน
วันนี้ในตอนบ่ายจึงตัดสินใจบอกเลิกเขาเป็นครั้งแรก
พร้อมบอกเหตุผลและระบายทุกสิ่งทุกอย่างที่อัดอั้นในใจเราออกมาทั้งหมด
ทั้งหมดไม่มีเหลือติดค้างในใจเราเลย เราพูดทั้งหมดด้วยสีหน้านิ่งๆ น้ำเสียงเรียบๆ
พร้อมเหตุผลที่สำคัญที่สุดคือ
เราไม่รู้สึกรักเขาอีกแล้ว
สิ่งที่ไม่น่าเชื่อคือเขาร้องไห้ ทั้งๆที่เขาไม่เคยมีน้ำตาให้เราเห็นมาก่อน
เค้าร้องอย่างหนัก หนักมาก... สะอื้นจนพูดไม่เป็นภาษา
เอาแต่กอดเราอยู่อย่างนั้น
เราอึ้งค่ะ...
ทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนี้ คิดว่าจะเลิกกันโดยง่าย ไม่ได้เตรียมใจมาเจออะไรอย่างนี้
มีความรู้สึกบางอย่างมันแล่นแปร๊บในใจเราขึ้นมา ที่เราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
เค้าร้องอยู่อย่างนั้น พักกินน้ำ แล้วก็ร้องต่อ
เกือบๆชั่วโมง
เขาก็บอกเราว่ายังใงก็จะไม่เลิก แล้วขอโอกาสแก้ตัว เขาจะเปลี่ยนตัวเอง อย่าทิ้งเขาเลย เขาไม่มีใคร เขารักเรากับลูกมาก เขาคิดได้แล้ว ขอโอกาสได้มั้ย
เขาพูดอยู่ซ้ำๆ พูดอยู่อย่างนั้นวนไปวนมา
แต่เราไม่ได้ให้คำตอบอะไรกลับไป
นั่นยิ่งทำให้เค้ายังคงสะอื้นไม่หยุด
ไม่เคยเห็นเค้าเป็นแบบนี้เลยให้ตายสิคะ...
วันนี้เขาลางานทันที มาอยู่บ้าน ดูแลลูก ทำงานบ้าน อาบน้ำ พูดกับเราดีๆ
อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
และพยายามวนมาเรื่องว่าขอให้โอกาสเขาได้มั้ย
เราจึงบอกว่าจะเก็บไปคิดดูอีกที
ตัดสินใจบอกเลิกสามี แต่เขาไม่ยอมเลิกพร้อมร้องขอโอกาสแก้ตัว จะทำอย่างไรดีคะ
ได้รับกำลังใจ คำแนะนำ และประสบการณ์ของหลายๆคนในที่นี้
ขอบคุณมากๆนะคะ ทุกๆคอมเม้นท์มีประโยชน์สำหรับเรามากจริงๆ
อย่างที่บอกในครั้งที่แล้วว่า
ถ้าเราเคลียกับสามีเสร็จจะกลับไปตั้งหลักที่บ้านคุณแม่ที่ชลบุรี
เราคิดว่าเราจะเลิกกับเขาไปได้โดยง่าย
เพราะการกระทำของเขา ไม่เหมือนคนที่รักครอบครัวเลยสักนิด
เขาเห็นแก่ตัวเกินไป...
ตัวเราเองก็รู้สึกเฉยชากับเขามากแล้ว
มีเพียงแค่ความผูกผันเท่านั้นที่ยังทำให้เรายังคงอยู่ด้วยกัน
วันนี้ในตอนบ่ายจึงตัดสินใจบอกเลิกเขาเป็นครั้งแรก
พร้อมบอกเหตุผลและระบายทุกสิ่งทุกอย่างที่อัดอั้นในใจเราออกมาทั้งหมด
ทั้งหมดไม่มีเหลือติดค้างในใจเราเลย เราพูดทั้งหมดด้วยสีหน้านิ่งๆ น้ำเสียงเรียบๆ
พร้อมเหตุผลที่สำคัญที่สุดคือ
เราไม่รู้สึกรักเขาอีกแล้ว
สิ่งที่ไม่น่าเชื่อคือเขาร้องไห้ ทั้งๆที่เขาไม่เคยมีน้ำตาให้เราเห็นมาก่อน
เค้าร้องอย่างหนัก หนักมาก... สะอื้นจนพูดไม่เป็นภาษา
เอาแต่กอดเราอยู่อย่างนั้น
เราอึ้งค่ะ...
ทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนี้ คิดว่าจะเลิกกันโดยง่าย ไม่ได้เตรียมใจมาเจออะไรอย่างนี้
มีความรู้สึกบางอย่างมันแล่นแปร๊บในใจเราขึ้นมา ที่เราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
เค้าร้องอยู่อย่างนั้น พักกินน้ำ แล้วก็ร้องต่อ
เกือบๆชั่วโมง
เขาก็บอกเราว่ายังใงก็จะไม่เลิก แล้วขอโอกาสแก้ตัว เขาจะเปลี่ยนตัวเอง อย่าทิ้งเขาเลย เขาไม่มีใคร เขารักเรากับลูกมาก เขาคิดได้แล้ว ขอโอกาสได้มั้ย
เขาพูดอยู่ซ้ำๆ พูดอยู่อย่างนั้นวนไปวนมา
แต่เราไม่ได้ให้คำตอบอะไรกลับไป
นั่นยิ่งทำให้เค้ายังคงสะอื้นไม่หยุด
ไม่เคยเห็นเค้าเป็นแบบนี้เลยให้ตายสิคะ...
วันนี้เขาลางานทันที มาอยู่บ้าน ดูแลลูก ทำงานบ้าน อาบน้ำ พูดกับเราดีๆ
อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
และพยายามวนมาเรื่องว่าขอให้โอกาสเขาได้มั้ย
เราจึงบอกว่าจะเก็บไปคิดดูอีกที