ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า "รักแรกพบ" นั้นมีจริงๆ จนกระทั่งฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ และได้พบกับรุ่นพี่คนหนึ่ง ฉันเจอเขาครั้งแรกที่บอร์ดประกาศผลสอบ Entrance มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
Someone : น้องติดที่นี่เหรอครับ ไปที่ซุ้ม รับของที่ระลึกก่อนมั้ยครับ
ฉัน : งงๆ แล้วก็เดินตามพี่เค้าไปที่ซุ้ม ได้สร้อยข้อมือเล็กๆ ทำจากไม้ มีชื่อคณะเขียนอยู่ จากนั้นพี่ๆ ก็ร้องเพลงคณะต้อนรับ
นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการได้พบกันระหว่างฉันกับพี่เค้า ไม่รู้ว่าอ่านนิยายเพ้อฝันมากไปรึเปล่า ที่เวลาเข้ามหาลัยแล้วจะต้องแอบปลื้มรุ่นพี่ นี่มันพล็อตนิยายหวานแหววชัดๆ อ่ะ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ แค่เจอกันครั้งแรกแว้บเดียว ก็ทำให้เคลิ้มและหลับฝันดีได้มากมายแล้วแหละ รู้สึกถูกชะตากับพี่คนนี้ยังไงไม่รู้ บอกไม่ถูก
ดูภายนอกเขาก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่ที่ประทับใจคือ "รอยยิ้ม" บวกกับแววตาเจ้าเล่ห์แต่ดูอบอุ่นคู่นั้น จมูกโด่งเป็นสัน ปากได้รูปนั้นก็ช่างเจรจาพร่ำบ่นแกล้งฉันอยู่เป็นประจำ ใครจะว่าพี่จ๊อบเซอร์ยังไงก็ช่าง เพราะสำหรับฉันแล้ว "พี่จ๊อบคือชายในฝันของข้าพเจ้า"
เมื่อเข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัย ก็ต้องมีการต้อนรับน้องใหม่เป็นธรรมเนียมของทุกสถาบัน และสำหรับการรับน้องของที่นี่ น้องๆ จะยังไม่ได้เจอกับพี่รหัส เราจะคุยกันผ่านจดหมายและขนมที่ส่งให้กัน จนกว่าจะถึงวันที่พี่ๆ รับพวกเราเป็นน้อง เราจึงจะได้พบกับพี่รหัส
นอกจากพี่รหัสแล้ว ที่นี่ก็ยังมีพี่เทคอีก ซึ่งพี่เทคคำนี้มาจากคำว่า "Take Care" ซึ่งคือคนที่อยากมาดูแลเรา ฉันมีพี่เทคถึง 3 คน และหนึ่งในนั้นก็มีพี่จ๊อบรวมอยู่ด้วย ฉันปลื้มมากที่รู้ว่าพี่จ๊อบเป็นพี่เทคของฉัน ก็คนที่เราแอบชอบมาเป็นพี่เทคเรา เป็นใครจะไม่ปลื้มบ้างล่ะ บอกได้เลยว่า "ไม่มีทาง!!!"
ความรู้สึกดีๆ ที่ฉันมีให้เขานั้นไม่ได้บอกให้พี่จ๊อบรู้หรอก เคยพูดทีเล่นทีจริงกับเค้าว่า
"ชอบพี่จ๊อบได้ป่ะ"
"ตอนนี้ก็บอกชอบ เห็นใครมาทำดีด้วยก็ปลื้ม มันไม่ใช่ความรักหรอก เดี๋ยวต่อไปเราก็ต้องเจอคนอีกเยอะ เจอคนที่ดีกว่า ก็เปลี่ยนได้ ดูไปเรื่อยๆ ละกัน"
อยากถามต่อจังว่า "แล้วแบบไหนเหรอที่เรียกว่า ความรัก ในความคิดของพี่จ๊อบน่ะ"
พอขึ้นปีสอง พี่จ๊อบก็มีแฟนเป็นรุ่นน้องคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนของฉันเอง แม้จะบอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไร แต่ลึกๆ ในใจแล้วก็อดปวดใจไม่ได้ ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว สำหรับฉัน แค่ได้เห็นหน้าพี่จ๊อบทุกวัน ได้พูดคุยบ้างเล็กน้อย เพียงเท่านี้ก็ทำให้ใจดวงนี้มีความสุขมากแล้วจริงๆ นะ
ถึงแม้ว่าเขาจะมีแฟนแล้ว แต่ความรู้สึกดีๆ ที่ฉันมีให้เขา ก็ยังคงมีต่อไป มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฉันประทับใจมาก ตอนที่เราไปออกค่ายด้วยกัน แล้วฉันไม่สบาย พี่จ๊อบก็เดินเข้ามาถาม
"หายยังเอ็ง"
"ก็ดีขึ้น"
แล้วเขาก็เอื้อมมือมาแตะที่คอ
"ยังไม่หายดีนี่"
แค่นี้...ฉันก็ปลื้มจนไม่รู้จะปลื้มยังไงแล้วที่เขาเป็นห่วงฉัน แม้ว่าจะเป็นการห่วงแบบพี่ห่วงน้องก็ตาม และการไปค่ายครั้งนั้น พี่จ๊อบก็เลี้ยงขนมฉันด้วยแหละ
วันเกิดพี่จ๊อบปีนี้ ฉันพับหัวใจใส่ขวดโหลเป็นของขวัญวันเกิดให้เขา ตั้งใจทำให้เลยนะ ขอแค่เก็บไว้เป็นอย่างดี ฉันก็พอใจแล้วแหละ
"พี่จ๊อบ แฮปปี้เบิร์ดเดย์"
"ขอบคุณครับ" แล้วก็เอามือมาลูบหัวเรา
"แกะดีๆ นะ ระวังแตก"
"ครับ ขอบคุณครับ"
หลังจากที่ให้ของขวัญพี่จ๊อบไปแล้ว เราก็น่าจะคุย เล่น หัวเราะกันได้เหมือนเดิม แต่ใจฉันเองสิ... กลับรู้สึกประหม่ายังไงไม่รู้ ไม่อยากเจอหน้าเขา ทั้งๆ ที่แต่ก่อน วันนี้ขอให้เจอซักแว้บก็ยังดีล่ะว้าาาาาาาาา
จนกระทั่งวันที่ไปรับน้องที่ต่างจังหวัดด้วยกัน ตอนที่นั่งอยู่บนรถ จู่ๆ พี่จ๊อบก็เดินมาลูบหัว (เอ็นดูอย่างน้องสาวเท่านั้น) เพียงแค่นั้น ความรู้สึกที่ไม่อยากเจอหน้าเขาก็หายไป กลับกลายมาเป็นความรู้สึกดีๆ ให้เขาเหมือนเดิม
วันที่พี่จ๊อบรับปริญญา ฉันทำของขวัญให้พี่เค้าสองชิ้นด้วยกัน คือ กรอบรูปที่เราถ่ายคู่กันทุกรูป และสมุดบันทึกความทรงจำตลอดระยะเวลาสามปีที่รู้จักกันมา ซึ่งสมุดเล่มนี้จะเป็นตัวแทนความรู้สึกต่างๆ ที่ฉันมีต่อเขา รวมไปถึงความรู้สึกที่อยากบอกแต่ไม่เคยได้บอก (ซักที)
จนถึงวันนี้...ฉันเป็นบัณฑิตแล้ว ฉันอยากให้พี่จ๊อบมาร่วมแสดงความยินดีในความสำเร็จของฉันด้วย และอยากให้พี่จ๊อบรู้ว่า "เบื้องหลังความสำเร็จที่ได้มานี้ เพราะมีเธอเป็นแรงใจอยู่ทุกเวลา โดยที่แรงใจนั้น ไม่รู้ตัวเลย???"
First Impression
Someone : น้องติดที่นี่เหรอครับ ไปที่ซุ้ม รับของที่ระลึกก่อนมั้ยครับ
ฉัน : งงๆ แล้วก็เดินตามพี่เค้าไปที่ซุ้ม ได้สร้อยข้อมือเล็กๆ ทำจากไม้ มีชื่อคณะเขียนอยู่ จากนั้นพี่ๆ ก็ร้องเพลงคณะต้อนรับ
นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการได้พบกันระหว่างฉันกับพี่เค้า ไม่รู้ว่าอ่านนิยายเพ้อฝันมากไปรึเปล่า ที่เวลาเข้ามหาลัยแล้วจะต้องแอบปลื้มรุ่นพี่ นี่มันพล็อตนิยายหวานแหววชัดๆ อ่ะ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ แค่เจอกันครั้งแรกแว้บเดียว ก็ทำให้เคลิ้มและหลับฝันดีได้มากมายแล้วแหละ รู้สึกถูกชะตากับพี่คนนี้ยังไงไม่รู้ บอกไม่ถูก
ดูภายนอกเขาก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่ที่ประทับใจคือ "รอยยิ้ม" บวกกับแววตาเจ้าเล่ห์แต่ดูอบอุ่นคู่นั้น จมูกโด่งเป็นสัน ปากได้รูปนั้นก็ช่างเจรจาพร่ำบ่นแกล้งฉันอยู่เป็นประจำ ใครจะว่าพี่จ๊อบเซอร์ยังไงก็ช่าง เพราะสำหรับฉันแล้ว "พี่จ๊อบคือชายในฝันของข้าพเจ้า"
เมื่อเข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัย ก็ต้องมีการต้อนรับน้องใหม่เป็นธรรมเนียมของทุกสถาบัน และสำหรับการรับน้องของที่นี่ น้องๆ จะยังไม่ได้เจอกับพี่รหัส เราจะคุยกันผ่านจดหมายและขนมที่ส่งให้กัน จนกว่าจะถึงวันที่พี่ๆ รับพวกเราเป็นน้อง เราจึงจะได้พบกับพี่รหัส
นอกจากพี่รหัสแล้ว ที่นี่ก็ยังมีพี่เทคอีก ซึ่งพี่เทคคำนี้มาจากคำว่า "Take Care" ซึ่งคือคนที่อยากมาดูแลเรา ฉันมีพี่เทคถึง 3 คน และหนึ่งในนั้นก็มีพี่จ๊อบรวมอยู่ด้วย ฉันปลื้มมากที่รู้ว่าพี่จ๊อบเป็นพี่เทคของฉัน ก็คนที่เราแอบชอบมาเป็นพี่เทคเรา เป็นใครจะไม่ปลื้มบ้างล่ะ บอกได้เลยว่า "ไม่มีทาง!!!"
ความรู้สึกดีๆ ที่ฉันมีให้เขานั้นไม่ได้บอกให้พี่จ๊อบรู้หรอก เคยพูดทีเล่นทีจริงกับเค้าว่า
"ชอบพี่จ๊อบได้ป่ะ"
"ตอนนี้ก็บอกชอบ เห็นใครมาทำดีด้วยก็ปลื้ม มันไม่ใช่ความรักหรอก เดี๋ยวต่อไปเราก็ต้องเจอคนอีกเยอะ เจอคนที่ดีกว่า ก็เปลี่ยนได้ ดูไปเรื่อยๆ ละกัน"
อยากถามต่อจังว่า "แล้วแบบไหนเหรอที่เรียกว่า ความรัก ในความคิดของพี่จ๊อบน่ะ"
พอขึ้นปีสอง พี่จ๊อบก็มีแฟนเป็นรุ่นน้องคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนของฉันเอง แม้จะบอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไร แต่ลึกๆ ในใจแล้วก็อดปวดใจไม่ได้ ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว สำหรับฉัน แค่ได้เห็นหน้าพี่จ๊อบทุกวัน ได้พูดคุยบ้างเล็กน้อย เพียงเท่านี้ก็ทำให้ใจดวงนี้มีความสุขมากแล้วจริงๆ นะ
ถึงแม้ว่าเขาจะมีแฟนแล้ว แต่ความรู้สึกดีๆ ที่ฉันมีให้เขา ก็ยังคงมีต่อไป มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฉันประทับใจมาก ตอนที่เราไปออกค่ายด้วยกัน แล้วฉันไม่สบาย พี่จ๊อบก็เดินเข้ามาถาม
"หายยังเอ็ง"
"ก็ดีขึ้น"
แล้วเขาก็เอื้อมมือมาแตะที่คอ
"ยังไม่หายดีนี่"
แค่นี้...ฉันก็ปลื้มจนไม่รู้จะปลื้มยังไงแล้วที่เขาเป็นห่วงฉัน แม้ว่าจะเป็นการห่วงแบบพี่ห่วงน้องก็ตาม และการไปค่ายครั้งนั้น พี่จ๊อบก็เลี้ยงขนมฉันด้วยแหละ
วันเกิดพี่จ๊อบปีนี้ ฉันพับหัวใจใส่ขวดโหลเป็นของขวัญวันเกิดให้เขา ตั้งใจทำให้เลยนะ ขอแค่เก็บไว้เป็นอย่างดี ฉันก็พอใจแล้วแหละ
"พี่จ๊อบ แฮปปี้เบิร์ดเดย์"
"ขอบคุณครับ" แล้วก็เอามือมาลูบหัวเรา
"แกะดีๆ นะ ระวังแตก"
"ครับ ขอบคุณครับ"
หลังจากที่ให้ของขวัญพี่จ๊อบไปแล้ว เราก็น่าจะคุย เล่น หัวเราะกันได้เหมือนเดิม แต่ใจฉันเองสิ... กลับรู้สึกประหม่ายังไงไม่รู้ ไม่อยากเจอหน้าเขา ทั้งๆ ที่แต่ก่อน วันนี้ขอให้เจอซักแว้บก็ยังดีล่ะว้าาาาาาาาา
จนกระทั่งวันที่ไปรับน้องที่ต่างจังหวัดด้วยกัน ตอนที่นั่งอยู่บนรถ จู่ๆ พี่จ๊อบก็เดินมาลูบหัว (เอ็นดูอย่างน้องสาวเท่านั้น) เพียงแค่นั้น ความรู้สึกที่ไม่อยากเจอหน้าเขาก็หายไป กลับกลายมาเป็นความรู้สึกดีๆ ให้เขาเหมือนเดิม
วันที่พี่จ๊อบรับปริญญา ฉันทำของขวัญให้พี่เค้าสองชิ้นด้วยกัน คือ กรอบรูปที่เราถ่ายคู่กันทุกรูป และสมุดบันทึกความทรงจำตลอดระยะเวลาสามปีที่รู้จักกันมา ซึ่งสมุดเล่มนี้จะเป็นตัวแทนความรู้สึกต่างๆ ที่ฉันมีต่อเขา รวมไปถึงความรู้สึกที่อยากบอกแต่ไม่เคยได้บอก (ซักที)
จนถึงวันนี้...ฉันเป็นบัณฑิตแล้ว ฉันอยากให้พี่จ๊อบมาร่วมแสดงความยินดีในความสำเร็จของฉันด้วย และอยากให้พี่จ๊อบรู้ว่า "เบื้องหลังความสำเร็จที่ได้มานี้ เพราะมีเธอเป็นแรงใจอยู่ทุกเวลา โดยที่แรงใจนั้น ไม่รู้ตัวเลย???"