เป็นกระทู้แรกของผมน่ะครับ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยน่ะครับ
ผมคบกับแฟนมาก็ 8ปี แต่ระยะทางที่เราทั้ง2ได้เดิรร่วมกันมานั้นทำให้ผม ไม่มีความรู้สึกใดๆเลย ย้อนกลับไปเมื่อก่อนที่เราคบกันปีแรก ผมมักจะทำให้เค้าเสียใจอยู่บ่อยๆ อาจเป็นเพราะผมมีเค้าเป็นแฟนคนแรก ผมจึงไม่ค่อยรู้ว่ารักคืออะไรแล้วแฟนนี่มันเป็นยังไง แต่เมื่อผ่านมาถึงปีที่4 ทุกอย่างมันกลับกันหมด กลับต้องเป็นผมเองที่ร้องไห้และเสียใจ ผมคิดได้แค่ว่า สิ่งใดที่ผมทำให้แฟนเสียใจ ผมก้จะได้รับกลับคืนเช่นกัน ผมจึงยอมรับความเจ็บปวดทุกรูปแบบ เมื่อผ่านมาถึง7ปี อยู่ดีๆผมก็ถามตัวเองว่า รักคือ ผมแปลกใจที่ตัวเองตัวเองไม่ได้ ผมรู้สึกๆได้ว่า ไม่ว่า ผมจะโดนแฟนนอกใจ หรือว่าอะไรผมก้ไม่มีความรู้สึกใดๆ เหมือนมันชินและชา กับการที่แฟนใหม่และแฟนเก่าของแฟนตามราวี แต่ผมก้ได้ใช้เวลาคิดทบทวนในเรื่องที่ผ่านมาว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ แต่ผมก็ทำได้แค่ทำใจและเดินต่อ ต่อมาเข้าถึงปีที่8 ในปีนี้ เราผ่านอะไรกันมาเยอะ เรารู้ได้เลยว่าต่างฝ่ายต่างรักกันมากจริงๆ แต่ในทางกลับกัน เราก้ทะเลาะกันบ่อยครั้งและรุนแรงขึ้นทุกครั้งเช่นกัน และแล้วในวันหนึ่งเราก้เลิกลากันจริงๆ ถึงจุดสำคัญ ที่อยากให้แฟนเข้าใจมากที่สุด แต่มันไม่เคยลบออกไปจากใจของแฟนได้เลยก้คือ ความหลังของผมที่ผมเคยเลวมายังไง เค้าก้ระแวง มาตลอด ในเรื่องนี้ ผมก้ผ่านมาด้วยเช่นกัน เค้าก้เคยทำในสิ่งที่ผมเจ็บจนจะบ้า แต่ผมก้ทำใจยอมรับและร้องไห้อย่างมาก เช่นกัน แต่ผลคือผมกลับให้อภัยในสิ่งที่ผ่านมา ผมไม่เอาเรื่องแย่ๆของเรามาทำให้เราไม่ไว้ใจกัน จนเป็นเหตุ วันช่วงปีนี้ ผมติดคุกและ ตัดสินใจเมื่อออกมาจะเป็นคนดี เพื่อแม่ น้อง และแฟน เพื่อให้พ่อแม่ของแฟนยอมรับด้วย แต่สิ่งที่ผมยังได้ยินได้ฟังคือ คำพูดที่เพื่อนพูดว่า "ไม่มีทางเป็นคนดีได้หรอก" ตอนที่ผมได้ยินนั้นก้ แค่ขำกัน แต่วันนี้มันกลับทำให้ผมคิดมาก เพราะว่า ผมแค่ต้องการจุดยืน แค่อยากให้แฟนเอาความเลวที่มันติดตัวผมทิ้งไป แล้วมองใหม่ว่า "เออ แฟนเราเป็นคนดีแล้ว เราไว้ใจเค้าได้ เค้าต้องเป็นแฟนที่ดี ไม่นอกใจ ไม่ทิ้งเราไปไหน" เรื่องนี้ที่ผมไม่เข้าใจ แล้วสิ่งที่มันตลกร้ายก้คือ เราเลิกกันเพราะ รุ่นน้องปี1ที่เพื่อนจีบ แต่ว่าน้องเค้าทักเรามาด้วยคุยกับเราด้วยความที่เราเป็นรุ่นพี่คนหนึ่ง แฟนผมไม่พอใจกับผู้หญิงคนไหนก้ตามที่แอดมาในเฟสบุ๊ก หรือที่รู้จัก เพราะความเลวที่มันยังติดตาตรึกใจแฟนอยู่มันทำให้ห่วงหึงมากเกิน ใช่ว่า ผมจะไม่ดีใจน่ะ ผมดีใจที่แฟนห่วงหึง แต่ถ้าไม่หยวนๆบ้าง แต่ไปถ้าเราแต่งงานกันแล้วผมต้องทำงาน มีผู้หญิงคนอื่นเข้ามา แฟนผมคงวีนใส่เธอ เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่โดน แล้ว การงานมันจะลำบากไม คือเรื่องนี้มันเป็นเรื่องอนาคตน่ะคระบ ผมก้เข้าใจ เอาตรงนี้ที่รุ่นน้องที่เพื่อนจีบ ยังมีอาการแบบนี้ ขนาดเพื่อนผม ไปอธิบายให้เข้าใจว่า มันจีบน่ะ แต่มันให้เราชงให้ แฟนผมก้ไม่เชื่อน่ะ แล้วไม่ใช่ว่าผมไม่แก้ตัวน่ะ ผมอธิบายแล้วอธิบายเล่า ใช้เวลาในการคุญกับเธอประมาณ4-5วัน ก็ยังไม่เข้าใจกัน แล้ววันนั้นผมนึกถึงคำพูดที่เพื่อนเคยพูดว่า "ไม่มีทางเป็นคนดีได้หรอก" ผมจึงประชดแฟนด้วยการที่ ยอมรับไปเลยว่าผมจีบเอง ผมอยากรู้จัก แค่นี้แฟนผมเชื่อและอธิบายสิ่งที่เธอคิดมาหมด จนทำให้ผมเจ็บใจตัวเองมาก ตรงที่ แฟนผมมองผม แบบไหน แค่นี้พอละ ผมถึงบอกเธอแฟนผม เพื่อให้เค้าได้ไปเจอคนที่ดี ผมไม่สามารถเปลี่ยนตัวเองได้ แค่ขนาดคนที่เดินข้างผม ยังคิดแบบนี้ ผมก็ยอมแพ้และ ปล่อยเธอไป
ความรู้สึกมันหายไป หลังจากที่โดนแฟนนอกใจบ่อยๆ
ผมคบกับแฟนมาก็ 8ปี แต่ระยะทางที่เราทั้ง2ได้เดิรร่วมกันมานั้นทำให้ผม ไม่มีความรู้สึกใดๆเลย ย้อนกลับไปเมื่อก่อนที่เราคบกันปีแรก ผมมักจะทำให้เค้าเสียใจอยู่บ่อยๆ อาจเป็นเพราะผมมีเค้าเป็นแฟนคนแรก ผมจึงไม่ค่อยรู้ว่ารักคืออะไรแล้วแฟนนี่มันเป็นยังไง แต่เมื่อผ่านมาถึงปีที่4 ทุกอย่างมันกลับกันหมด กลับต้องเป็นผมเองที่ร้องไห้และเสียใจ ผมคิดได้แค่ว่า สิ่งใดที่ผมทำให้แฟนเสียใจ ผมก้จะได้รับกลับคืนเช่นกัน ผมจึงยอมรับความเจ็บปวดทุกรูปแบบ เมื่อผ่านมาถึง7ปี อยู่ดีๆผมก็ถามตัวเองว่า รักคือ ผมแปลกใจที่ตัวเองตัวเองไม่ได้ ผมรู้สึกๆได้ว่า ไม่ว่า ผมจะโดนแฟนนอกใจ หรือว่าอะไรผมก้ไม่มีความรู้สึกใดๆ เหมือนมันชินและชา กับการที่แฟนใหม่และแฟนเก่าของแฟนตามราวี แต่ผมก้ได้ใช้เวลาคิดทบทวนในเรื่องที่ผ่านมาว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ แต่ผมก็ทำได้แค่ทำใจและเดินต่อ ต่อมาเข้าถึงปีที่8 ในปีนี้ เราผ่านอะไรกันมาเยอะ เรารู้ได้เลยว่าต่างฝ่ายต่างรักกันมากจริงๆ แต่ในทางกลับกัน เราก้ทะเลาะกันบ่อยครั้งและรุนแรงขึ้นทุกครั้งเช่นกัน และแล้วในวันหนึ่งเราก้เลิกลากันจริงๆ ถึงจุดสำคัญ ที่อยากให้แฟนเข้าใจมากที่สุด แต่มันไม่เคยลบออกไปจากใจของแฟนได้เลยก้คือ ความหลังของผมที่ผมเคยเลวมายังไง เค้าก้ระแวง มาตลอด ในเรื่องนี้ ผมก้ผ่านมาด้วยเช่นกัน เค้าก้เคยทำในสิ่งที่ผมเจ็บจนจะบ้า แต่ผมก้ทำใจยอมรับและร้องไห้อย่างมาก เช่นกัน แต่ผลคือผมกลับให้อภัยในสิ่งที่ผ่านมา ผมไม่เอาเรื่องแย่ๆของเรามาทำให้เราไม่ไว้ใจกัน จนเป็นเหตุ วันช่วงปีนี้ ผมติดคุกและ ตัดสินใจเมื่อออกมาจะเป็นคนดี เพื่อแม่ น้อง และแฟน เพื่อให้พ่อแม่ของแฟนยอมรับด้วย แต่สิ่งที่ผมยังได้ยินได้ฟังคือ คำพูดที่เพื่อนพูดว่า "ไม่มีทางเป็นคนดีได้หรอก" ตอนที่ผมได้ยินนั้นก้ แค่ขำกัน แต่วันนี้มันกลับทำให้ผมคิดมาก เพราะว่า ผมแค่ต้องการจุดยืน แค่อยากให้แฟนเอาความเลวที่มันติดตัวผมทิ้งไป แล้วมองใหม่ว่า "เออ แฟนเราเป็นคนดีแล้ว เราไว้ใจเค้าได้ เค้าต้องเป็นแฟนที่ดี ไม่นอกใจ ไม่ทิ้งเราไปไหน" เรื่องนี้ที่ผมไม่เข้าใจ แล้วสิ่งที่มันตลกร้ายก้คือ เราเลิกกันเพราะ รุ่นน้องปี1ที่เพื่อนจีบ แต่ว่าน้องเค้าทักเรามาด้วยคุยกับเราด้วยความที่เราเป็นรุ่นพี่คนหนึ่ง แฟนผมไม่พอใจกับผู้หญิงคนไหนก้ตามที่แอดมาในเฟสบุ๊ก หรือที่รู้จัก เพราะความเลวที่มันยังติดตาตรึกใจแฟนอยู่มันทำให้ห่วงหึงมากเกิน ใช่ว่า ผมจะไม่ดีใจน่ะ ผมดีใจที่แฟนห่วงหึง แต่ถ้าไม่หยวนๆบ้าง แต่ไปถ้าเราแต่งงานกันแล้วผมต้องทำงาน มีผู้หญิงคนอื่นเข้ามา แฟนผมคงวีนใส่เธอ เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่โดน แล้ว การงานมันจะลำบากไม คือเรื่องนี้มันเป็นเรื่องอนาคตน่ะคระบ ผมก้เข้าใจ เอาตรงนี้ที่รุ่นน้องที่เพื่อนจีบ ยังมีอาการแบบนี้ ขนาดเพื่อนผม ไปอธิบายให้เข้าใจว่า มันจีบน่ะ แต่มันให้เราชงให้ แฟนผมก้ไม่เชื่อน่ะ แล้วไม่ใช่ว่าผมไม่แก้ตัวน่ะ ผมอธิบายแล้วอธิบายเล่า ใช้เวลาในการคุญกับเธอประมาณ4-5วัน ก็ยังไม่เข้าใจกัน แล้ววันนั้นผมนึกถึงคำพูดที่เพื่อนเคยพูดว่า "ไม่มีทางเป็นคนดีได้หรอก" ผมจึงประชดแฟนด้วยการที่ ยอมรับไปเลยว่าผมจีบเอง ผมอยากรู้จัก แค่นี้แฟนผมเชื่อและอธิบายสิ่งที่เธอคิดมาหมด จนทำให้ผมเจ็บใจตัวเองมาก ตรงที่ แฟนผมมองผม แบบไหน แค่นี้พอละ ผมถึงบอกเธอแฟนผม เพื่อให้เค้าได้ไปเจอคนที่ดี ผมไม่สามารถเปลี่ยนตัวเองได้ แค่ขนาดคนที่เดินข้างผม ยังคิดแบบนี้ ผมก็ยอมแพ้และ ปล่อยเธอไป